Έξοδος από τα Μνημόνια ή την κυβέρνηση;

Έξοδος από τα Μνημόνια ή την κυβέρνηση;

Ο Πρωθυπουργός άδραξε την ευκαιρία που του προσέφερε η συζήτηση για την οικονομία στη Βουλή για να αλλάξει γήπεδο. Να φύγει από την γκάφα του Ίλιντεν και να προβάρει το προεκλογικό του αφήγημα. Τη θριαμβολογία της εξόδου από τα Μνημόνια. Κι αυτό το αφήγημα, όμως, το εντάσσει στο γενικότερο πλαίσιο της διχαστικής πόλωσης που ακολουθεί. Εμείς πετυχαίνουμε το 2018 εκεί που εσείς αποτύχατε το 2014, λέει στην αντιπολίτευση. Μόνο που το αφήγημά του είναι διάτρητο. Η θριαμβολογία του εμπεριέχει μια πολιτική απάτη ή, έστω, μια τερατώδη πολιτική αντίφαση. Η χώρα δεν βγήκε από τα Μνημόνια νωρίτερα γιατί δεν της το επέτρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και η χώρα βγαίνει από τα Μνημόνια επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά αναγκάστηκε να υιοθετήσει την πολιτική που καταδίκαζε. Για να το πούμε απλά. Η χώρα βγαίνει από τα Μνημόνια γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να ακολουθήσει την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης που ανέτρεψε για να την αλλάξει. Και αυτή είναι η βαθιά πολιτική, ιδεολογική και ηθική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στρατηγικά ηττηθεί από τον Σεπτέμβριο του 2015. Ηττήθηκε όταν μεταλλάχθηκε από αριστερό ανατρεπτικό κόμμα σε μνημονιακή κυβέρνηση κυνικού εξουσιασμού. Έκτοτε ο πολιτικός του χρόνος είναι δανεικός. Επιβιώνει με την ανοχή μιας εξουθενωμένης κοινωνίας που θέλει επιτέλους να βγει από τον φαύλο κύκλο. Και με την ανοχή των δανειστών που διασφαλίστηκαν μετά την συνθηκολόγησή του.

Την ημέρα της εξόδου από το Μνημόνιο αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον, γιατί τα δίδακτρα της ωρίμανσής του κόστισαν στον ελληνικό λαό περίπου 80 δισ. Δεύτερον, γιατί το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ βάθυνε και επιμήκυνε την κρίση. Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα ίσως στην ιστορία που βίωσε δέκα συναπτά χρόνια κρίσης και ύφεσης. Και σ’ αυτό έβαλε το χεράκι του ο ΣΥΡΙΖΑ. Τρίτον, γιατί επί ΣΥΡΙΖΑ ο λαός έσφιξε ακόμη πιο πολύ το ζωνάρι. Αυξήθηκαν οι φόροι του, μειώθηκαν κι άλλο τα εισοδήματά του και επιδεινώθηκε δραματικά το βιοτικό του επίπεδο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σώζεται ούτε από τη θριαμβολογία του για την έξοδο από το Μνημόνιο ούτε από το ολιστικό του σχέδιο για την επόμενη μέρα. Ένα σχέδιο παλαιοκομματικό και αντιαναπτυξιακό. Η απορρόφηση των Ανωτάτων Τεχνολογικών Ιδρυμάτων της χώρας από τα Πανεπιστήμια προδίδει το παραγωγικό μοντέλο που προτείνει. Την επιστροφή στο μοντέλο του παρελθόντος που μας οδήγησε στην καταστροφή. Μια κοινωνία χωρίς δεξιότητες, που θεωρεί το πτυχίο του πανεπιστημίου διόδιο για το Δημόσιο.

Δεν απασχολεί πια τον λαό ούτε η μελλοντική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που σπεύδουν πολλοί να προδικάσουν, ούτε το μέλλον που του τάζει. Το μόνο που τον απασχολεί είναι ο χρόνος της εξόδου του από την κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν

Η συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν

Μετά την αποχώρηση της Αμερικής από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, οι ευρωαμερικανικές σχέσεις έχουν εισέλθει σε περίοδο ισχυρών αναταράξεων. Οι Ευρωπαίοι είχαν συμβάλει αποφασιστικά στην επίτευξη της συμφωνίας. Η συμφωνία ήταν μια απόδειξη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να δράσει στρατηγικά και αποτελεσματικά. Μετά τις εντάσεις και τις διαιρέσεις που είχε επιφέρει ο πόλεμος στο Ιράκ, σε ευρωπαϊκό και ευρωατλαντικό επίπεδο, η Ευρώπη επέστρεφε στην πολυμερή διπλωματία. Το ίδιο και η Αμερική του Ομπάμα μετά την περίοδο του μονομερούς παρεμβατισμού των νεοσυντηρητικών. Η συμφωνία αποσκοπούσε να αμβλύνει τις εντάσεις στη Μέση Ανατολή αποτρέποντας τη διασπορά των πυρηνικών όπλων και μετατρέποντας το Ιράν από επαναστατική αναθεωρητική δύναμη σε χώρα status quo.

Η Μέση Ανατολή πάντα δίχαζε Ευρώπη και Αμερική. Η Ευρώπη, λόγω εγγύτητας, επηρεάζεται άμεσα από τις εξελίξεις στην περιοχή. Οι αλυσιδωτές επιπτώσεις από τον Συριακό εμφύλιο είναι το τελευταίο παράδειγμα. Η κρίση του προσφυγικού-μεταναστευτικού άσκησε μεγάλη πίεση στα πολιτικά συστήματα των ευρωπαϊκών χωρών. Οδήγησε στην άνοδο των άκρων, του λαϊκισμού και της ξενοφοβίας. Η συμφωνία με το Ιράν ήταν ένα πρώτο βήμα για την αποκατάσταση της ισορροπίας στην περιοχή. Οι Ευρωπαίοι δείχνουν αποφασισμένοι να τηρήσουν τη συμφωνία. Ακόμη και η Βρετανή πρωθυπουργός υπενθύμισε ότι η συμφωνία έχει ομόφωνα επικυρωθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και παραμένει το δεσμευτικό διεθνές νομικό πλαίσιο. Το ερώτημα, πλέον, είναι κατά πόσον οι ΗΠΑ θα θελήσουν να διευρύνουν το ρήγμα με τους Ευρωπαίους εταίρους τους επιβάλλοντας κυρώσεις σε ευρωπαϊκές εταιρείες που διατηρούν εμπορικές συναλλαγές με το Ιράν. Μια τέτοια ενέργεια θα οδηγούσε σε ευρωπαϊκά αντίποινα και εμπορικό πόλεμο.

Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία με το Ιράν είναι άλλο ένα επεισόδιο σε μια σειρά μονομερών ενεργειών της κυβέρνησης Τραμπ που έχει εξοργίσει τους Ευρωπαίους. Είχαν προηγηθεί η αποχώρηση από τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, οι απαξιωτικές δηλώσεις για το ΝΑΤΟ, οι απειλές για επιβολή δασμών σε ευρωπαϊκά προϊόντα. Για τους Ευρωπαίους, η κυβέρνηση Τραμπ λειτουργεί με μια στενή αντίληψη του αμερικανικού εθνικού συμφέροντος. Αγνοώντας τα συμφέροντα των εταίρων της και του ευρωατλαντικού χώρου. Μακρόν και Μέρκελ συγκλίνουν, πλέον, στην άποψη ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει «να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους». Αυτό σημαίνει, κυρίως, ενίσχυση του ευρωπαϊκού αμυντικού πυλώνα. Ήδη, ο Μακρόν κάλεσε για την άμεση δημιουργία ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης 100.000 στρατιωτών.

Παρά τις αναταράξεις που προκαλεί η πολιτική του Τραμπ, ο ευρωατλαντικός χώρος θα αντέξει στο χρόνο. Το θεμέλιο των κοινών συμφερόντων και αξιών παραμένει ισχυρό. Η Αμερική χωρίς την Ευρώπη είναι μια απομονωμένη ήπειρος ενώ η Ευρώπη χωρίς την Αμερική μια ευάλωτη ήπειρος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σκληρό ροκ

Σκληρό ροκ

Η χώρα έχει εισέλθει, ουσιαστικά, σε μια παρατεταμένη εκλογική περίοδο πολλαπλών αναμετρήσεων. Τον επόμενο Μάιο είναι οι ευρωεκλογές, τον Οκτώβριο οι δημοτικές, ενώ οι εθνικές εκλογές μπορεί να γίνουν ανά πάσα στιγμή, είτε από σχεδιασμό, είτε από ατύχημα. Η κυβέρνηση βλέπει την κλεψύδρα να αδειάζει, το πολιτικό της χρόνο να τελειώνει. Οδεύει, αγκομαχώντας, προς την έξοδο έχοντας εξαντλήσει ότι απόθεμα πολιτικού κεφαλαίου διέθετε. Η απόδοσή της στους περισσότερους τομείς διακυβέρνησης είναι κάτω από τη βάση. Και το αφήγημα της εξόδου από τα Μνημόνια, ενώ η επιτροπεία θα συνεχίζεται, δεν το αγοράζει κανείς.

Γι’ αυτό η κυβέρνηση σκαρφίζεται αντιπερισπασμούς και κατασκευάζει διχαστικά δίπολα. Το νέο απέναντι στο παλαιό πολιτικό σύστημα, οι καθαροί απέναντι στους διεφθαρμένους, οι κοινωνικά ευαίσθητοι απέναντι στους κοινωνικά ανάλγητους. Ποινικοποιεί την πολιτική, εργαλειοποιεί τους θεσμούς και δαιμονοποιεί τους πολιτικούς της αντιπάλους. Καταργεί τη διάκριση των εξουσιών, καταπατά το τεκμήριο της αθωότητας πολιτών και βάλλει κατά της ελευθερίας του Τύπου. Η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής και το νεοεμφυλιακό κλίμα δυναμιτίζουν τις προοπτικές της χώρας.

Η δημοσκοπική κατάρρευση προκαλεί πανικό στην κυβέρνηση. Η εικόνα του σιδερόφραχτου Πρωθυπουργού στη Μυτιλήνη ήλθε να επιβεβαιώσει την ελεύθερη πτώση της δημοφιλίας του ίδιου και της κυβέρνησής του. Η κοινωνία δεν αναμένει τίποτα θετικό πλέον από την κυβέρνηση παρά μόνον την αποχώρησή της από την εξουσία. Η άνοδος, άλλωστε, του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήταν αποτέλεσμα της οργής και του θυμού της κοινωνίας απέναντι στα μνημόνια και την απώλεια κεκτημένων. Ήταν περισσότερο ψήφος θυμικού παρά ψήφος ορθολογικής επιλογής και ρεαλιστικής προσδοκίας. Η επιδείνωση, όμως, της οικονομικής κατάστασης και της καθημερινότητας, η ραγδαία φτωχοποίηση της κοινωνίας και οι αυταρχικές πρακτικές της κυβέρνησης μετατοπίζουν το θυμό και την οργή προς το ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ξαναβγάζει τον κόσμο στους δρόμους. Είτε είναι για το μεταναστευτικό και το ΦΠΑ στα νησιά, είτε για τα κόκκινα δάνεια και τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας.

Την ώρα που οι εθνικοί κίνδυνοι απαιτούν ενότητα και ομοψυχία, η κυβέρνηση έχει δυναμιτίσει το πολιτικό κλίμα έχοντας διαρρήξει τις σχέσεις της με κάθε θεσμικό παράγοντα του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος. Η κυβέρνηση ασχολείται με την πολιτική της επιβίωση όταν απειλείται η εθνική μας επιβίωση. Για να διασωθεί πολιτικά επενδύει στην πόλωση και το διχασμό και προαναγγέλλει εκλογές με σκληρό ροκ. Στόχος της δεν είναι να τις κερδίσει αλλά να μην συντριβεί.

Όσο, όμως, κι αν προσπαθεί να διασωθεί ενδυόμενη τον μανδύα του νέου απέναντι στο παλιό πολιτικό σύστημα, θυμίζει τους στίχους του Μπρεχτ, “είδα το παλιό να πλησιάζει μα ερχόταν σα νέο. Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί”.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”