Στην Αμερική υπάρχει ένας “ακήρυχτος εμφύλιος” πόλεμος χαμηλής έντασης

Στην Αμερική υπάρχει ένας “ακήρυχτος εμφύλιος” πόλεμος χαμηλής έντασης

Συνέντευξη στο ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ για τις ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ

«Δεν είναι εύκολη αυτή η εκλογική διαδικασία γιατί το κλίμα έχει επιδεινωθεί από τον καλπάζοντα πληθωρισμό που πλήττει και την Αμερική και ο οποίος φαίνεται στις αντλίες της βενζίνης και στα τρόφιμα των σουπερμάρκετ, κάτι που επηρεάζει την καθημερινότητα του Αμερικανού πολίτη».

«Εάν προστεθούν σε αυτά και τα συσσωρευμένα προβλήματα που έχουν να κάνουν όχι μόνο με τις οικονομικές ανισότητες, αλλά και ζητήματα που έχουν να κάνουν με αξιακά θέματα όπως οι αμβλώσεις και ένα σωρό άλλα σοβαρά κοινωνικά θέματα, βλέπουμε ότι στην Αμερική υπάρχει ένας ακήρυχτος εμφύλιος πόλεμος χαμηλής έντασης. Υπάρχει μια τεράστια πόλωση. Η Αμερική είναι σαφώς χωρισμένη στα δύο. Έχουμε την Αμερική των παγκοσμιοποιημένων και κοσμοπολίτικων μητροπολιτικών κέντρων των ακτών και έχουμε και την ενδοχώρα, τα βιομηχανικά κέντρα, τις αποβιομηχανοποιημένες περιοχές, τις αγροτικές περιοχές. Και βέβαια το πρόβλημα συνίσταται στο ότι υπάρχουν πλέον και εσωτερικές πολώσεις και μέσα στα δύο κόμματα».

Οι ακραίοι πλέον έχουν καταλάβει και το Δημοκρατικό Κόμμα παρά τις προσπάθειες του Μπάιντεν να κρατήσει μια κεντρώα πολιτική, ενώ όσο αφορά στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, πλέον, πολλοί Αμερικανοί δεν λένε τους Ρεπουμπλικάνους “Republicans” αλλά “Retrumplicans”, «εννοώντας ότι βρίσκονται κάτω από την απόλυτη επιρροή του Τραμπ, ο οποίος ακόμα έχει μια υψηλή δημοφιλία στους κύκλους των Ρεπουμπλικάνων και δεύτερον, έχει μια τρομακτική ικανότητα να συσσωρεύει πολιτικό χρήμα, κάτι το οποίο είναι αναγκαίο σε όλους τους υποψηφίους». Και καθώς εμπλέκεται στις επιμέρους εκλογές, «είτε αυτές αφορούν κυβερνήτες πολιτειών, είτε γερουσιαστές, είτε βουλευτές του Κογκρέσου, αυτό το οποίο συμβαίνει είναι ότι πολλοί υποψήφιοι, αν δεν “φιλήσουν το χέρι” του Τραμπ, ουσιαστικά δεν έχουν καμία τύχη».

«Και όπως έχουμε ήδη διαπιστώσει από την καταστροφική και τραυματική πρώτη του προεδρία- ελπίζουμε να μην υπάρξει δεύτερη, εγώ τουλάχιστον- το πρόβλημα είναι ότι αναπαράγει μια τέτοια κουλτούρα η οποία είναι πλέον στο περιθώριο των δημοκρατικών θεσμών και των δημοκρατικών συμβάσεων» .

«Ο Τραμπ έχει κατορθώσει να πείσει ένα κομμάτι της κοινής γνώμης και την πλειοψηφία των Ρεπουμπλικάνων, πρώτον, ότι οι εκλογές εκλάπησαν από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και από τον ίδιο προσωπικά. Ακόμη, δηλαδή, υπάρχουν Αμερικανοί και θα έλεγα ότι στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, το οποίο πιστεύει ότι έχασαν τις εκλογές με νοθεία. Πιστεύει αυτό το αφήγημα του Τραμπ. Δεύτερον, έχει πείσει τους οπαδούς του ότι όλες αυτές οι διώξεις τις οποίες υφίσταται για λόγους που έχουν να κάνουν με το ότι έχει καταχραστεί χρήματα ή γιατί πήρε ουσιαστικά χωρίς καμία νόμιμη νομότυπη διαδικασία και αποχαρακτήρισε πολλά απόρρητα έγγραφα και τα έκρυβε στην έπαυλή του και ούτω καθεξής, έχει πείσει ότι όλες αυτές οι νομικές επιπτώσεις και διώξεις που υφίσταται είναι κατ’ ουσία μια πολιτική δίωξη. Έχει κατορθώσει να απευθυνθεί σε ό, τι πιο αντιδραστικό κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας υπάρχει και έχει δημιουργήσει ένα πάρα πολύ ισχυρό ρεύμα. Αλλά εδώ είναι το στοίχημα. Εάν σε αυτές τις ενδιάμεσες εκλογές οι Ρεπουμπλικάνοι κάτω από αυτή την επιρροή, την τραμπική επιρροή, ουσιαστικά πάρουν είτε τη Γερουσία είτε τη Βουλή των Αντιπροσώπων είτε και τα δύο, το έργο του Μπάιντεν γίνεται πάρα πολύ δύσκολο».

Πέρα από τους χειρισμούς του Προέδρου Μπάιντεν, ιδίως στην περίοδο της πανδημίας και στο κομμάτι της επιδοματικής πολιτικής, που του χρεώνεται ότι οδήγησε στην άνοδο τον πληθωρισμό, η «αμερικανική κουλτούρα πιστεύει πολύ στη δύναμη». «Οι εικόνες ενός μεγάλου ανθρώπου, ο οποίος βρίσκεται πολλές φορές να τα χάνει, να μην ξέρει που βρίσκεται, τον έχει «αδυνατίσει» και ως εκ τούτου βαδίζουμε προς επισφαλείς εκλογές, υπό την έννοια ότι αν συμπεριλάβουμε σε αυτήν την αναιμική προεδρία και το γεγονός ότι η οικονομία δυστυχώς μαστίζεται από έναν καλπάζοντα πληθωρισμό, αυτό είναι μια συνταγή που μπορεί να μας οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο, σε αυτό το οποίο οι Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες ονομάζουν gridlock, δηλαδή δεν μπορείς να κυβερνήσεις ουσιαστικά γιατί δεν ελέγχεις κανένα από τα δύο σώματα του Κογκρέσου».

Πηγή: https://www.ertnews.gr/roi-idiseon/k-arvanitopoylos-sto-proto-gia-tis-endiameses-ekloges-stis-ipa-stin-ameriki-yparchei-enas-quot-akirychtos-emfylios-quot-polemos-chamilis-entasis-audio/

Ο Ερντογάν έχει κάνει την Τουρκία ισλαμικό κράτος

Ο Ερντογάν έχει κάνει την Τουρκία ισλαμικό κράτος

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν φτάσει για πρώτη φορά στο συμπέρασμα ότι η Τουρκία είναι ένας αναξιόπιστος εταίρος» είπε στις «Συνδέσεις» ο κ. Αρβανιτόπουλος επισημαίνοντας ότι το κατεστημένο εξωτερικής πολιτικής στην Αμερική θα κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει την Τουρκία σε τροχιά γύρω από τη Δύση.

Στον απόηχο της χθεσινής συνάντησης του Τούρκου προέδρου με τον Βλαντίμιρ Πούτιν και της σθεναρής αντίστασης του γερουσιαστή Ρόμπερτ Μενέντεζ στο αίτημα για την αναβάθμιση των τουρκικών F-16 ο κ. Αρβανιτόπουλος εξήγησε γιατί η Άγκυρα έχει μια ανοχή από τη Δύση.

«Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η Τουρκία πουλάει τη γεωπολιτική της θέση, dηλαδή είναι ένας “γεωπολιτικός μεντεσές” που συνδέει τρία περιφερειακά υποσυστήματα με μια μεγάλη χώρα σε μια κρίσιμη περιοχή και αυτό πουλάει προς τη Δύση. Από την άλλη πλευρά όμως και η Δύση δεν είναι διατεθειμένη να ανεχθεί αυτή την ακραία αναθεωρητική και επεκτατική στάση που έχει προς την Ελλάδα, αλλά και γενικότερα τη στάση της σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα όπως το Ουκρανικό», πρόσθεσε ο κ. Αρβανιτόπουλος.

Σχολιάζοντας την αιφνιδιαστική συνάντηση μεταξύ του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζέικ Σάλιβαν με τον Ιμπραχίμ Καλίν, Επικεφαλή Σύμβουλο του προέδρου της Τουρκίας ο κ. Αρβανιτόπουλος ανέφερε ότι έγινε για να διευθετηθούν εκκρεμή θέματα μεταξύ των δύο χωρών.

Μιλώντας για τον κοινωνικό μετασχηματισμό που έχει επέλθει στην τουρκική κοινωνία δήλωσε ότι «ο Ερντογάν έχει στρέψει την Τουρκία σε ένα ισλαμικό κράτος και αυτό δύσκολα πια αλλάζει».

Συμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα, πλέον υπάρχει ένας κοινωνικός μετασχηματισμός που δεν θα αλλάξει με την έξοδο του Ερντογάν από την εξουσία τονίζοντας ότι η Άγκυρα εκτιμά ότι δεν την συμφέρει να εξαρτάται από τη Δύση.

«Η Τουρκία ετοιμάζει πάρα πολύ μεθοδικά για επί σειρά ετών τα επόμενα της βήματα. Το Κυπριακό δεν το έκανε το ’74, το ετοίμαζε τη δεκαετία του ’60. Από το ’74 και μετά βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά μας μια ακραία αναθεωρητική και επεκτατική πολιτική, η οποία δεν είναι μόνο σε ρητορικό επίπεδο, εκτός αν συνηθίσουμε πια τις παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, την απλοποίηση του μεταναστευτικού, το casus belli και ούτω καθεξής. Δηλαδή τοις πράγμασι αμφισβητεί τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και αυτή τη στιγμή έχει πάει σε μια τέτοια ακραία κλιμάκωση που είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως μπορεί να αναδιπλωθεί. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και πολύ προσεκτικοί», σχολίασε ο κ. Αρβανιτόπουλος.

Aπό την πλευρά του ο κ. Αρβανιτόπουλος προσέθεσε ότι η Ελλάδα έχει επιτύχει σε ένα βαθμό τη διπλωματική απομόνωση της Τουρκίας.

Δείτε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη:

Πηγή: Συνδέσεις | ΕΡΤ

Η Δύση και η Ουκρανία

Η Δύση και η Ουκρανία

Η Ρωσία απέτυχε σε όλους τους στόχους της στην πρώτη φάση του πολέμου στην Ουκρανία. Η απρόκλητη εισβολή της στην Ουκρανία συσπείρωσε τη Δύση, επαναβεβαίωσε την αναγκαιότητα της ύπαρξης του ΝΑΤΟ, οδήγησε την Γερμανική εξωτερική πολιτική σε αλλαγή υποδείγματος, και τη Σουηδία και την Φινλανδία στον προθάλαμο της Νατοϊκής Συμμαχίας. Επιπλέον, η δυτική στρατιωτική

βοήθεια έδωσε τη δυνατότητα στην Ουκρανία να απωθήσει τις ρωσικές δυνάμεις και να τις περιορίσει στην περιοχή του Ντονμπάς.

Η δεύτερη φάση του πολέμου έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Έχει μετατραπεί σε έναν πόλεμο φθοράς. Ταυτόχρονα, όμως, αποκαλύπτει και την πραγματική στόχευση της Ρωσίας. Η Ρωσία πολεμάει την Ουκρανία αλλά στοχεύει τη Δύση. Η μόχλευση του ενεργειακού και του επισιτιστικού δείχνει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού του πολέμου. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι μια μεμονωμένη περιφερειακή διένεξη. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν αποσκοπεί απλώς στην προσάρτηση εδαφών, στην “φινλανδοποίηση” της Ουκρανίας ή στην αλλαγή του καθεστώτος της. Έχει ως απώτερο στόχο τη συνολική αναθεώρηση του status quo. Η Ρωσία, όσο και η Κίνα με διαφορετική τακτική, αμφισβητούν συνολικά την δυτικοκεντρική φιλελεύθερη τάξη. Ο αναθεωρητισμός τους αμφισβητεί την πλανητική κατανομή ισχύος, προβάλλει το μοντέλο του αυταρχισμού ως εναλλακτικό της δημοκρατίας, και το μοντέλο του ολιγαρχικού καπιταλισμού στο οικονομικό επίπεδο.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία σηματοδοτεί την επιστροφή της Realpolitik, την επιστροφή σε ένα περιβάλλον ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων.

Η Κίνα και η Ρωσία επιδιώκουν ουσιαστικά τη μεταβολή του πλανητικού ισοζυγίου ισχύος εις βάρος της Δύσης. Οι αναθεωρητικές τους αξιώσεις συμπίπτουν με μια σειρά εσωτερικών προκλήσεων για τις δυτικές δημοκρατίες.

Από την αλλαγή του αιώνα η Δύση είχε εισέλθει σε μια παρατεταμένη περίοδο δυστοπίας. Οι βεβαιότητές μας κατέρρεαν η μία μετά την άλλη. Η οικονομική κρίση του 2008 ανέδειξε την αρνητική πλευρά της παγκοσμιοποίησης και επέτεινε τις ανισότητες δημιουργώντας κοινωνική δυσανεξία. Η τεχνολογική επανάσταση έχει ήδη δημιουργήσει μια νέα διαιρετική κοινωνική τομή προνομιούχων και μη προνομιούχων στη βάση του τεχνολογικού αλφαβητισμού.

Επιπλέον, οι πολιτικές ταυτότητας, διχάζουν τις δυτικές κοινωνίες. Αυτό, σε συνδυασμό με τα μεταναστευτικά ρεύματα, δημιουργεί μια πολιτική πόλωση, έναν κοινωνικό διχασμό, και κρίση των δημοκρατικών θεσμών.

Την ίδια ώρα, το δυτικό καπιταλιστικό μοντέλο πλησίαζε το σημείο τήξης και σε άλλα σημεία. Το μοντέλο της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης και η πληθυσμιακή έκρηξη απομείωνε τους πεπερασμένους πόρους του πλανήτη και έφερνε το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής.

Αλλά και στο επίπεδο της υγείας, από το ᾽85 και μετά, είχαμε αλλεπάλληλες κρίσεις: HIV, SARS, H1N1, Ebola. Ούτε οι κρίσεις αυτές, ούτε οι προειδοποιήσεις του Ομπάμα το 2014, αποδείχθηκαν αρκετές για να μας προετοιμάσουν για την κρίση πανδημίας που έφερε ο ιός COVID-19.

Τα εσωτερικά προβλήματα των δυτικών δημοκρατιών σε συνδυασμό με τις αναθεωρητικές αξιώσεις Κίνας και Ρωσίας είναι οι κύριοι λόγοι, για τους οποίους το διεθνές σύστημα έχει εισέλθει σε μια περίοδο συστημικής αλλαγής προς την κατεύθυνση ενός πολυκεντρικού συστήματος ισορροπίας της ισχύος. Ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να μην εξελιχθεί σε έναν καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο, όπως ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Σηματοδοτεί, όμως, την είσοδο σε μια μεταβατική περίοδο συνολικής αμφισβήτησης του status quo, που οδηγεί, αν δεν αντιστραφεί η πορεία, στην απαρχή μιας μακρόσυρτης διαδικασίας συστημικής αλλαγής.

Για τη Δύση, πέρα από την όψιμη συσπείρωσή της, ως αποτέλεσμα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η αποτελεσματική αντιμετώπιση της Κίνας, της Ρωσίας, αλλά και των μεγάλων προκλήσεων του 21ου αιώνα, όπως των ανισοτήτων, του κοινωνικού κατακερματισμού, της κλιματικής αλλαγής, των πανδημιών, του μεταναστευτικού, προϋποθέτουν αλλαγή υποδείγματος στο εσωτερικό και την ενότητα του ευρωατλαντικού χώρου στο εξωτερικό.

Μετά τη μεγάλη ύφεση του 1929, o Ρούζβελτ ανέταξε την οικονομία και την κοινωνική συνοχή στη βάση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου με το New Deal, και την ομιλία του για τις τέσσερις ελευθερίες που αποτελούσαν τα βασικά κοινά ανθρώπινα δικαιώματα για την επιβίωση της δημοκρατίας και της ελεύθερης κοινωνίας. Οι δυτικές κοινωνίες βρίσκονται σήμερα απέναντι σε μια αντίστοιχη ιστορική πρόκληση στο εσωτερικό τους. Είναι επιτακτική η επιστροφή σε ένα κοινωνικό φιλελευθερισμό, που θα αντιμετωπίσει τη μάστιγα των ανισοτήτων αυξάνοντας την κοινωνική κινητικότητα, και ένα αξιακό πρόταγμα που θα εντάξει τις επιμέρους ταυτοτικές πολιτικές σε ένα ενιαίο κοινωνικό σύνολο.

Στο πλανητικό επίπεδο, η Δύση, ενωμένη, μπορεί να παραμείνει κυρίαρχη στο πλανητικό σύστημα. Χρειάζεται, όμως, ένα νέο Ατλαντικό Σύμφωνο, που να αποτυπώνει μια πιο ισότιμη σχέση, και μια νέα κατανομή ρόλων. Οι συνθήκες έχουν ωριμάσει, πλέον, για τη μετάβαση από το καθεστώς της «στρατηγικής εξάρτησης» της Ευρώπης από τις ΗΠΑ, στη διατλαντική «στρατηγική συμπληρωματικότητα».

Ο στρατηγικός στόχος της Δύσης δεν είναι, πλέον, η επέκταση της δυτικοκεντρικής φιλελεύθερης τάξης (liberal order), αλλά η περιχαράκωση και η διάσωση των δημοκρατιών και η ανάσχεση των αναθεωρητικών δυνάμεων του αυταρχισμού.

Βραχυπρόθεσμα, αυτό σημαίνει μια κοινή και αποτελεσματική στρατηγική για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης, του πληθωρισμού, και της επαπειλούμενης οικονομικής κρίσης που θα δοκιμάσει ακόμη περισσότερο τη συνοχή των δυτικών δημοκρατιών.

Μακροπρόθεσμα, η Δύση θα πρέπει να αποκρυσταλλώσει την στρατηγική της απέναντι στη μείζονα (Κίνα), και την ήσσονα (Ρωσία) αναθεωρητική δύναμη του σκαληνού γεωπολιτικού τριγώνου που σχηματίζεται. Την δεκαετία του 60 η Αμερική έκανε το περίφημο άνοιγμα στην Κίνα, ως τακτική απομόνωσης της μείζονος δύναμης που ήταν τότε η Ρωσία. Αν σήμερα η Κίνα αποτελεί την μείζονα αναθεωρητική δύναμη του συστήματος, η Δύση θα πρέπει να αποκαταστήσει κάποιου είδους modus operandi με τη Ρωσία, ώστε να αποφύγει ένα διμέτωπο ψυχρό πόλεμο. Αν αυτό το θεώρημα παραμένει στέρεο, θα πρέπει η τελευταία πράξη του ουκρανικού δράματος να γραφεί με την διπλωματική πένα και όχι με την στρατιωτική λόγχη.

Πρώτη δημοσίευση “ΕΣΤΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ” 23 Οκτωβρίου 2022

«Ο νέος ψυχρός πόλεμος», παρουσίαση του βιβλίου των Π. Ρουμελιώτη και Β. Κολλάρου

«Ο νέος ψυχρός πόλεμος», παρουσίαση του βιβλίου των Π. Ρουμελιώτη και Β. Κολλάρου

Στην παρέμβασή του ο κ. Αρβανιτόπουλος επεσήμανε πως «Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί τομή και αφετηρία μιας νέας ιστορικής περιόδου».

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Κωνσταντίνου Φίλη

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Κωνσταντίνου Φίλη

Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος παρουσίασε το νέο βιβλίο του καθηγητή Κωνσταντίνου Φίλη «Το μέλλον της Ιστορίας», στο οποίο δίνονται απαντήσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος συμμετέχει στο βιβλίο με άρθρο του για τον ρόλο της Αμερικής στη νέα πλανητική τάξη πραγμάτων, όπως αυτή διαμορφώνεται μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία.