Dissenting Into the Abyss

Dissenting Into the Abyss

On October 7, a group of Hamas terrorists managed to infiltrate Israeli territory, execute a pogrom against Israeli civilians and capture over 200 hostages. The heinous attack shattered Israel’s deterrence and defence credibility and brought into question Netanyahu’s policies vis-a-vis Hamas and the Palestinian issue.

The attack came at a time when Netanyahu’s coalition government, with its extreme right-wing partners, had normalised relations with Arab states in the Gulf (through the Abraham Accords) and was working towards normalising relations with Saudi Arabia. Derailing this normalisation of relations between Israel and Arab states, which did not include the Palestinians, was obviously an unspoken objective of Hamas’ terrorist act. Their other objective was to drag Israel into the abyss, into urban warfare in Gaza, using civilians as human shields, a bloodbath that eventually Israel could not sustain.

Israel has the right and the duty to defend itself, to restore its deterrence and defense credibility and to restore a sense of security for its people. The shock and awe from the slaughter of innocent civilians brought back memories of the Holocaust. The Israeli state, after all, was founded so that the Jewish people would never again have to suffer such an atrocity. The pogrom of its people demanded an immediate and decisive response. A demand for catharsis that cried for military action. The intruders surely knew that the degree of their atrocities would lead Israel to a disproportionate and escalatory response. Rage and the serious blow to Israel’s sense of security derailed the option of a proportionate, punitive, surgical, and measured response. Israel declared war against Hamas, very much like the U.S. declared a war on terror after 9/11, and set to dismantle the Hamas regime in Gaza and destroy its military capabilities.

The British never called them wars. They called them “emergencies”. “Emergencies” were campaigns against terrorists that used the qualities of “secrecy, intelligence, political sagacity, quiet ruthlessness, covert actions, and above all infinite patience” as Michael Howard put it. Declaring war against terrorists, Israel’s second war of independence as Netanyahu defined it, however, attributes to them the status of belligerent and a legitimacy they do not have. This is not just a matter of legality or semiotics. War has a whole different set of policy implications and political consequences. The Hamas terrorists wanted to provoke Israel into using overt armed force against them. To declare war against them. The air strikes and the bombardment of Gaza have already caused many Palestinian civilian casualties and have led to a serious humanitarian crisis, before the ground operation even began. With the Palestinians becoming the victims of the victims, Israel runs the risk of seeing the moral justification of its right to self-defence whittled away. Memories of the atrocity will soon be overtaken by the loss of innocent civilian lives. The “battle for hearts and minds” is an important aspect of this campaign against terror. And the frontline of this battle is in Tel Aviv and Jerusalem but also in Gaza, the streets of the West Bank, the capitals of the Arab states and the multicultural cities of the West.

The war has brought the US back to the region in a heavy-handed involvement. The US, following the catastrophic results of the war on terror after 9/11, and the failure of the neoconservative project in the Middle East, had partially withdrawn from the area. The war shows, however, that the US remains the only power with the reach, military might, and diplomatic clout to mediate regional conflicts such as this on a global scale. China and Russia, the revisionist powers, can be spoilers in the international scene but they cannot play the role the US does. The US declared its support for Israel and sent two aircraft carrier groups to deter Iran, Hezbollah, or any other actor from becoming involved in the conflict. It pressured Israel to open a humanitarian corridor from the south, and engaged in backchannel diplomacy for the release of hostages by Hamas. To that effect, it has urged Israel to postpone its ground operation to give time to diplomacy. The Biden administration, drawing upon the mistakes the US made after 9/11, is trying to admonish Israel to not let rage direct its policy. To be rational, calculating and measured in its response.

Israel is now facing four major considerations with no easy answers: 1. Is the military objective of a ground operation feasible? 2. What will succeed the dismantling of the Hamas regime in Gaza? 3. Can Israel avoid the opening of a second front by Hezbollah in the north and a wider regional war? 4. What will be the ramifications of the war for its relations with the Palestinians, and the Arab states, in the aftermath?

Published by: Martens Centre

Dissenting Into the Abyss

Η ανάμειξη των ΗΠΑ στη σύγκρουση γύρω από τη Γάζα

Η ανάμειξη των ΗΠΑ στη σύγκρουση γύρω από τη Γάζα

Συνέντευξη στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ και τον δημοσιογράφο Πολυδεύκη Παπαδόπουλο

Στη συνέντευξη συζητήθηκαν ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών από την αρχή της κρίσης στη Γάζα, το ταξίδι Μπάιντεν στο Ισραήλ και η τετραμερής Σύνοδος που δεν έγινε στην Ιορδανία, η απουσία των ΗΠΑ από τη Διάσκεψη του Καΐρου, οι διευθετήσεις που θέλει να προωθήσει η Ουάσιγκτον στην περιοχή και το διάγγελμα με δραματικούς τόνους του Προέδρου της Αμερικής προς την κοινή γνώμη της χώρας, με το οποίο εξήγησε γιατί ζητά από το Κογκρέσο έγκριση πρόσθετου πακέτου ενίσχυσης ταυτόχρονα της Ουκρανίας, του Ισραήλ και της Ταϊβάν, αλλά και η παράλυση της Βουλής των Αντιπροσώπων λόγω μη εκλογής προέδρου της.

Στο link που ακολουθεί μπορείτε να ακούσετε το απόσπασμα αυτής της συνέντευξης:

Η κρίση στη Μέση Ανατολή και ο Ερντογάν

Η κρίση στη Μέση Ανατολή και ο Ερντογάν

Το πογκρόμ των Ισραηλινών αμάχων από τη Χαμάς δεν ήταν απλά ένα αποτρόπαιο τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα. Είχε πολλαπλές στοχεύσεις. Να ακυρώσει τις συνθήκες του Ισραήλ με τα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέϊν (Abraham Accords) και να εκτροχιάσει την κυοφορούμενη συμφωνία του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία. Να επαναχαράξει τις ενδοαραβικές ισορροπίες αλλά και τις ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι δεν αρκούσε ένα τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα. Χρειαζόταν ένα χτύπημα που θα άνοιγε την πόρτα του φρενοκομείου. Που θα επηρέαζε τον ορθολογισμό, τη σκέψη, την κρίση, την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του αντιπάλου. Ένα χτύπημα που θα έκανε την οργή κατευθυντήρια της απόφασης, που θα παρέσυρε σε δυσανάλογη απάντηση, που τελικά θα στρέβλωνε την πολιτική του Ισραήλ αποβαίνοντας μοιραία για τα ίδια τα συμφέροντά του. Ένα χτύπημα που μοιραία θα οδηγούσε σε γενικευμένη ανάφλεξη.
Το πογκρόμ της εβδόμης Οκτωβρίου έπληξε την αποτρεπτική αξιοπιστία της κρατικής οντότητας του Ισραήλ, θρυμμάτισε το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών και αμφισβήτησε το raison d’ être του. Ιδιαίτερα με την ιστορική ιδιαιτερότητα του Ισραήλ που συγκροτήθηκε σε κράτος για να αποκτήσει ο ισραηλινός λαός πατρίδα και να αποφευχθεί ένα νέο Ολοκαύτωμα, ένα τέτοιο πογκρόμ. Η τιμωρία των ενόχων ήταν, υπό αυτήν την έννοια, δικαίωμα και υποχρέωση. Μόνο που η τιμωρία της Χαμάς, μιας οργάνωσης που δρα και κρύβεται μέσα σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή μετατρέποντας τους αμάχους σε ασπίδα της, είναι αδύνατο να συμβεί χωρίς αθώα θύματα. Οι βομβαρδισμοί σε κατοικημένη περιοχή και η μαζική εκκένωση του βόρειου τμήματος της λωρίδας της Γάζας δημιούργησαν ήδη μια ανθρωπιστική κρίση. Το πρώτο θύμα του θύματος, όπως θα έλεγε ο Edward Said, είναι οι Παλαιστίνιοι άμαχοι στη λωρίδα της Γάζας.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, για πρώτη φορά δημόσια, παραδέχθηκε πως η οργή από τα χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου οδήγησε την Αμερική σε λάθη. Και προσπάθησε να νουθετήσει την ηγεσία του Ισραήλ να μην παρασυρθεί από την οργή και να αποφύγει ενέργειες που θα οδηγούσαν σε ευρύτερη ανάφλεξη, ριζοσπαστικοποίηση της κοινής γνώμης των αραβικών κρατών και θα έφερναν το Ισραήλ αντιμέτωπο με την διεθνή κατακραυγή. Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ έστειλαν δύο αεροπλανοφόρα στην περιοχή για να αποτρέψουν την κλιμάκωση στέλνοντας ισχυρά μηνύματα σε Ιράν και Χεζμπολλάχ. Τα όρια της αμερικανικής προσπάθειας διαμεσολάβησης, όμως, φάνηκαν από το ναυάγιο της τετραμερούς συνάντησης ΗΠΑ, Ιορδανίας, Αιγύπτου και Παλαιστινίων. Και όλα αυτά πριν καν αρχίσει η χερσαία επέμβαση στη Γάζα, που αναπόφευκτα θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.
Η πρώτη χώρα που στράφηκε κατά των ΗΠΑ και του Ισραήλ, πέρα από την αναμενόμενη αντίδραση πολλών αραβικών κρατών, ήταν η Τουρκία. Ο Ερντογάν εγκατέλειψε ασμένως τη μετεκλογική δυτική στροφή του και την επαναπροσέγγιση με το Ισραήλ σε μια προσπάθεια να παίξει διαμεσολαβητικό ρόλο όπως στο Ουκρανικό. Ο λαϊκισμός, όμως, διά του οποίου μπόλιασε την τουρκική κοινή γνώμη με αντιαμερικανισμό και αντισημιτισμό τον τραβάει σε πιο ακραίες θέσεις καθώς όλα αυτά έχουν ένα εσωτερικό ακροατήριο. Αυτό δύσκολα τον καθιστά έναν “έντιμο διαμεσολαβητή”. Πέραν του ότι το Ισραήλ εμπιστεύεται την Αίγυπτο, την Ιορδανία ή το Κατάρ παρά τον Ερντογάν για έναν τέτοιο ρόλο.
Η συμπεριφορά του Ερντογάν αναδεικνύει, για άλλη μία φορά, τα όρια της στρατηγικής της Δύσης απέναντι στην Τουρκία και την ανάγκη αλλαγής υποδείγματος. Και για την Ελλάδα αναδεικνύει το ερώτημα κατά πόσο ο εξελισσόμενος διάλογος γίνεται με έναν αξιόπιστο συνομιλητή που σέβεται το “pacta sunt servanda.”

Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο”, 21 Οκτ. 2023

Συνέντευξη στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ

Συνέντευξη στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ

Ελληνοτουρκικές σχέσεις, μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, ζήτημα της Χάγης ενόψει της συνάντησης του Έλληνα υπ. Εξωτερικών με τον Τούρκο ομόλογό του

Συνέντευξη στον δημοσιογράφο Θάνο Σιαφάκα, στην εκπομπή GPS

Σύνδεσμος για το απόσπασμα της συνέντευξης: 08:45 μέχρι 21:29

Ένας βασικός κανόνας στις διεθνείς σχέσεις μας λέει, ότι δεν πρέπει να είμαστε ούτε αισιόδοξοι, ούτε απαισιόδοξοι, πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Και, δεδομένων των συνθηκών, να προωθούμε το εθνικό μας συμφέρον.

Επίλυση διαφορών σημαίνει ότι υιοθετείς όλες τις αιτιάσεις που η Τουρκία έχει βάλει στο τραπέζι από το 1974 και μετά, οι οποίες άπτονται των κυριαρχικών σου δικαιωμάτων. Σημαίνει επίσης ότι η Τουρκία αναγνωρίζει μία μόνο διαφορά, όπως εμείς πρεσβεύουμε, που δεν είναι άλλη από τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

Αναθεώρηση Άρθρου 16

Αναθεώρηση Άρθρου 16

Συνέντευξη στην εφημερίδα “ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ”

Η εξαγγελία της κυβέρνησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος και, ιδιαίτερα, του Άρθρου 16 ήταν αναγκαία και επιβεβλημένη. Η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διατηρεί έναν αναχρονιστικό συνταγματικό περιορισμό αναφορικά με τη δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων. Η δημιουργία μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων αποτελεί πάγια πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. ήδη από το 2004 η αναθεώρηση του Άρθρου 16 ήταν από τα κύρια σημεία της πρότασης αναθεώρησης του Συντάγματος από την κυβέρνηση Καραμανλή. Το ΠΑΣΟΚ τότε, υπό την προεδρία του Γεωργίου Παπανδρέου, είχε αρχικά ταχθεί υπέρ της αναθεώρησης του Άρθρου 16. Στην συνέχεια, όμως, υπό την πίεση αρκετών βουλευτών αλλά και της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου υπαναχώρησε, ακυρώνοντας μια σημαντική συνταγματική αλλαγή. Σήμερα, η αναθεώρηση του Άρθρου 16 είναι επιβεβλημένη για μία σειρά από λόγους.

Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να αναδειχθεί σε κέντρο παιδείας, πολιτισμού, έρευνας και καινοτομίας στην ευρύτερη περιοχή. Η δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων θα περιορίσει τη διαφυγή πόρων και ανθρώπινου κεφαλαίου (καθηγητών και φοιτητών) στο εξωτερικό. Τέλος, η δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων θα δημιουργήσει συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού με τα δημόσια πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα τη βελτίωση του επιπέδου των παρεχόμενων σπουδών και της έρευνας. Για να πετύχει, όμως, το εγχείρημα, θα πρέπει η Πολιτεία να θεσμοθετίσει ένα σαφές και αυστηρό νομικό πλαίσιο, που θα διασφαλίζει η Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ). Έτσι θα αποφευχθούν ελλοχεύοντες κίνδυνοι, που μπορεί να είναι η αθρόα νομιμοποίηση, χωρίς έλεγχο και αξιολόγηση, των υπαρχόντων κολλεγίων, και η έλευση παραρτημάτων αμφιβόλου ποιότητας ιδρυμάτων του εξωτερικού. Γιατί ο στόχος δεν είναι η εμπορευματοποίηση της γνώσης και η μετατροπή της παιδείας και της εκπαίδευσης από δημόσιο αγαθό μόνο σε ατομικό δικαίωμα. Ο στόχος είναι η βελτίωση συνολικά του εκπαιδευτικού συστήματος και ο πολλαπλασιασμός των εκπαιδευτικών επιλογών των Ελλήνων πολιτών. Ταυτόχρονα, η προτεραιότητα της κυβέρνησης πρέπει να είναι η συνεχής αναβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου και η αύξηση των πόρων για τη βελτίωση των λειτουργιών του και της ανταγωνιστικότητάς του στο νέο περιβάλλον.

Πηγή: εφημερίδα “ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ”

Ο διπλωματικός ορίζοντας των ελληνοτουρκικών

Ο διπλωματικός ορίζοντας των ελληνοτουρκικών

Σε μια σπάνια ιστορική σύμπτωση ολοκληρώθηκε σχεδόν ταυτόχρονα ένας εκλογικός κύκλος σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο. Και στις τρεις χώρες έχουμε ισχυρές κυβερνήσεις με νωπή λαϊκή εντολή και καθαρό ορίζοντα διακυβέρνησης. Η συγκυρία αυτή γεννάει προσδοκίες για βελτίωση των σχέσεων ιδιαίτερα μετά την ύφεση που έφερε ο φονικός σεισμός στην Τουρκία. Δημιουργεί επίσης τις κατάλληλες συνθήκες για διπλωματικές πρωτοβουλίες. Εταίροι και σύμμαχοί μας εμφανίζονται επισπεύδοντες για μια συνολική διευθέτηση που θα παγιώσει τη σταθερότητα στο τρίγωνο αυτό της Ανατολικής Μεσογείου για γεωπολιτικούς, ενεργειακούς και οικονομικούς λόγους. Ολα αυτά, μαζί με την επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν, στο παρασκήνιο της συνόδου του ΝΑΤΟ, δημιουργούν αισιοδοξία και προσδοκίες.

Οι πλανητικές εξελίξεις, όμως, αλλά και οι ευρύτερες ισορροπίες στην περιοχή δεν δικαιολογούν ούτε αισιοδοξία ούτε εφησυχασμό.

Οι ΗΠΑ από το φθινόπωρο εισέρχονται σε έναν εκλογικό κύκλο που μπορεί να είναι το ριμέικ του 2019. Με τον Τραμπ υπόδικο και τον Μπάιντεν σε προχωρημένη ηλικία ελλοχεύει ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης του αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Μια Αμερική σε εσωστρέφεια λόγω μιας ακόμη κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης, και με το Ουκρανικό ανοιχτό, είναι αμφίβολο αν μπορεί να εστιάσει στη διευθέτηση περιφερειακών διενέξεων που χρονίζουν.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, επίσης απορροφημένη από τον ουκρανικό πόλεμο, μόνο υποστηρικτικό ρόλο φαίνεται να μπορεί να διαδραματίσει σε μια ενδεχόμενη διπλωματική πρωτοβουλία προερχόμενη από τις ΗΠΑ.

Μια διπλωματική πρωτοβουλία της Δύσης, πέραν από την παγίωση της σταθερότητας, στην ευρύτερη περιοχή έχει και μια επιπλέον στόχευση. Την επαναφορά της Τουρκίας σε δυτική τροχιά και την επανασύσφιξη των σχέσεων Τουρκίας – ΗΠΑ.

Η τουρκική εξωτερική πολιτική, όμως, μετά την επανεκλογή Ερντογάν εμφανίζει τα πάγια χαρακτηριστικά των τελευταίων χρόνων.

Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι η αποδυτικοποίησή της. Η Τουρκία θεωρεί ότι οι γεωπολιτικές συνθήκες και απειλές που επέβαλαν την πλήρη ενσωμάτωσή της στη Δύση έχουν εκλείψει προ πολλού. Η ευρωπαϊκή ενταξιακή της προοπτική έχει επίσης ενταφιαστεί προ πολλού. Απέναντι στη Δύση, πλέον, η Τουρκία συμπεριφέρεται με όρους παζαριού και συναλλαγής παρά συμμάχου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στάση της στη νατοϊκή ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας. Η απαγκίστρωση της Τουρκίας από τη Δύση τη φέρνει κοντύτερα σε αναθεωρητικές μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, με τις οποίες συνάπτει παντός είδους συμφωνίες.

Το δεύτερο είναι η νεοοθωμανική αναθεωρητική και  επεκτατική πολιτική της. Η Τουρκία συμπεριφέρεται σε επίπεδο συμβολισμών και πολιτικής ως αναθεωρητική περιφερειακή δύναμη με προβολή ισχύος και επιρροής στην εγγύς περιφέρειά της. Επιχειρεί να διαδραματίσει περιφερειακό ρόλο που πολλές φορές αποκλίνει από τα συμφέροντα της Δύσης και απειλεί τη σταθερότητα στην περιοχή.

Τρίτον, η εκδίπλωση της εξωτερικής της πολιτικής και των στόχων της γίνεται περισσότερο με όρους ισχύος και απειλής χρήσης βίας παρά με όρους διπλωματίας και διεθνούς δικαίου. Η Τουρκία συμπεριφέρεται περισσότερο ως Χομπσιανή παρά ως Καντιανή δύναμη. Και θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι ο κίνδυνος επεισοδίου ή ανάφλεξης παραμένει υψηλός πριν, κατά τη διάρκεια, και ιδιαίτερα μετά από έναν άκαρπο διάλογο.

Η στρατηγική τοποθέτηση της ερντογανικής Τουρκίας στις νέες πλανητικές ισορροπίες δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την επανένταξη της Τουρκίας στους δυτικούς σχεδιασμούς. Και η αναθεωρητική της πολιτική δεν αφήνει αισιοδοξία για την επιτυχία των όποιων διπλωματικών πρωτοβουλιών στην περιοχή.

Για την Ελλάδα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Προέχει η συνεχής ενίσχυση της αποτρεπτικής της ισχύος και η διπλωματική προβολή πως οτιδήποτε έχει να κάνει με κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας είναι μη διαπραγματεύσιμο. Πέραν της υφαλοκρηπίδας, της ΑΟΖ και μιας δίκαιας και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση για άλλα θέματα.

Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, 8 Ιουλίου 2023

Εκλογές Ιουνίου 2023: ένας νέος πολιτικός κύκλος

Εκλογές Ιουνίου 2023: ένας νέος πολιτικός κύκλος

Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις διπλές εκλογές επαναβεβαιώνει την πολιτική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας. Η παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με βαθιές κοινωνικές ρίζες και φιλελεύθερες αρχές με έντονο κοινωνικό πρόσημο, ηγεμονεύει ιδεολογικά και αναδεικνύεται πάλι ως η μόνη αξιόπιστη πρόταση διακυβέρνησης.

Η Νέα Δημοκρατία εξέφρασε την ανάγκη του μεγάλου μέρους της κοινωνίας για πολιτική σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη. Μιας κοινωνίας που ήθελε να αφήσει οριστικά πίσω της τους εφιάλτες των ATM, της δραχμής, της Δήμητρας, και των τοπικών νομισμάτων, καθώς και της φοροεπιδρομής. Να κλείσει οριστικά την περίοδο των μνημονίων και της ύφεσης, να επιστρέψει στην κανονικότητα και σε έναν σταθερά αναπτυξιακό οικονομικό κύκλο. Η κοινωνία αυτή επιβράβευσε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας  για τη διαχειριστική επάρκεια που επέδειξε, παρά κάποιες αναπόφευκτες αστοχίες σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, αλλά και για την οικονομική της πολιτική. Ιδιαίτερα, τα μεσαία στρώματα είναι αυτά που αποδείχθηκαν καθοριστικά στην έκβαση της πολιτικής αναμέτρησης.

Το δεύτερο συμπέρασμα αυτών των εκλογών είναι η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η συρρίκνωση της απήχησης των κεντροαριστερών ιδεών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει την υπαρξιακή κρίση ταυτότητας. Το βήμα της μετεξέλιξης από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας έμεινε μετέωρο. Η στρατηγική της απλής αναλογικής εκπυρσοκρότησε στα χέρια του. Η πολιτική του  πρόταση δεν έπεισε και όποιο νέο στελεχιακό δυναμικό είχε αναδείξει πνίγηκε στην κακοφωνία των παλαιών εκπροσώπων της διαμαρτυρίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να κατανοήσει τα αίτια της ήττας του το 2019. Μοιάζει να βρίσκεται σε περιδίνηση χωρίς στηρίγματα. Από την ιδεολογία του έως την πολιτική στοχοθεσία του. Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα, όπως  λέει ο λαός.

Το τρίτο συμπέρασμα αυτών των εκλογών είναι η δημιουργία ενός αντισυστημικού και ακροδεξιού πολιτικού χώρου εξέλιξη που εξηγείται από συγκεκριμένες εσωτερικές αλλά και παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις.

Η συντηρητική στροφή και τα αντιδραστικά μορφώματα που παρατηρούνται στις δυτικές δημοκρατίες έχουν πολυπαραγοντική εξήγηση.

Οι δυτικές δημοκρατίες παρουσιάζουν σημάδια συνεχούς πολυκρίσης για μια σειρά από λόγους. Οι ταυτοτικές πολιτικές, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν μετατρέψει το κοινωνικό σύνολο σε ένα πολυκερματισμένο κοινωνικό καλειδοσκόπιο με τα ατομικά και ομαδικά συμφέροντα να υπερτερούν του συνολικού κοινωνικού συμφέροντος. Τα μεγάλα προβλήματα της εποχής όπως το μεταναστευτικό, η κλιματική αλλαγή, οι πανδημίες, και κυρίως οι μεγάλες ανισότητες εντείνουν την πίεση στις δημοκρατίες και δημιουργούν τις συνθήκες για την ανάδυση ενός ακροδεξιού αντιδημοκρατικού, σκοταδιστικού και αντισυστημικού τόξου. Στη χώρα μας όλα αυτά ισχύουν και θα μεταβολίζονται για καιρό ακόμη στα απόνερα της μνημονιακής κρίσης.

Το σημερινό μεταμνημονιακό πολιτικό σύστημα είναι ένα σύστημα υβριδικού μονοπολισμού με τη Νέα Δημοκρατία κυρίαρχη στο κέντρο του πολιτικού συστήματος. Η συρρικνωμένη κεντροαριστερά εισέρχεται σε μια περίοδο ρευστότητας και ανακατατάξεων. Και η κατακερματισμένη και ανομοιογενής ακροδεξιά σε μια πλειοδοσία αντιδραστικού και θορυβώδους πολιτικού λόγου. 

Το κρίσιμο, όμως, στοιχείο, η πιο σημαντική για τη χώρα εξέλιξη, είναι ότι η Ελλάδα εξέρχεται από τον κύκλο της κρίσης και της κοινωνικής αναταραχής και επανακτά τη σταθερότητά της σε μια περίοδο ευρύτερης γεωπολιτικής ρευστότητας και αστάθειας.

Πηγή: εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, 27/06/2023

Ημέρα Μνήμης σήμερα για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο.

Ημέρα Μνήμης σήμερα για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο.

19 Μαΐου, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των 353.000 προγόνων μας. Στεκόμενοι με δέος μπροστά στη μνήμη των νεκρών μας, οφείλουμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Μη κλαις, μη κλαις, Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι. Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία ‘πάρθεν. Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο”

Τεταμένο το κλίμα λίγο πριν από τις κάλπες στην Τουρκία

Τεταμένο το κλίμα λίγο πριν από τις κάλπες στην Τουρκία

Συνέντευξη στην τηλεόραση της ΕΡΤ, στην εκπομπή ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ

Κ. Αρβανιτόπουλος και Χρ. Τεάζης μιλούν για την επόμενη ημέρα των εκλογών

Λίγα εικοσιτετράωρα απέμειναν από τις τουρκικές εκλογές που θα κρίνουν αν θα παραμείνει ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πρόεδρος στην πολυπληθή χώρα ή εάν τη διακυβέρνηση θα αναλάβει η συμμαχία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, υπό τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου.

Δείτε εδώ το απόσπασμα της συνέντευξης

Σχολιάζοντας το περιεχόμενο της συνέντευξης που παραχώρησε ο Ταγίπ Ερντογάν στην εφημερίδα «Καθημερινή» όπου δήλωσε ότι οι εκλογές είναι ευκαιρία να γίνουν η αρχή μιας νέας εποχής για Ελλάδα και Τουρκία ο κ. Αρβανιτόπουλος είπε ότι είναι «τα απόνερα αυτού του μορατόριουμ που δημιουργήθηκε λόγω του καλού κλίματος μετά τον σεισμό» εκτιμώντας παράλληλα ότι «ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας αλλά και η επεκτατικότητα είναι πλέον δομικά στοιχεία της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής»

Πρόσθεσε μάλιστα ότι ο Ερντογάν λέει να συνεχιστεί το καλό κλίμα, αλλά ουσιαστικά όταν οι δηλώσεις του υπουργού των Εξωτερικών αλλά και του υπουργού της Άμυνας μιλούν για για την κυριαρχία στα ελληνικά νησιά, γίνεται αντιληπτό ότι «το καλό κλίμα κατά τους Τούρκους και την σημερινή ηγεσία μπορεί να διατηρηθεί μόνο εάν η Ελλάδα κάνει σαφείς υποχωρήσεις στα δικά της κυριαρχικά δικαιώματα, κάτι το οποίο όπως φάνηκε και από την συζήτηση όλων των πολιτικών αρχηγών. Αυτό είναι προφανές ότι η Ελλάδα σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποδεχθεί».

Αναλύοντας τη σημασία των τουρκικών εκλογών ο κ. Αρβανιτόπουλος επισήμανε ότι το διακύβευμα των προεδρικών εκλογών της 14ης Μαΐου έχει πολύ μεγάλη σημασία για την Ελλάδα, γιατί ανεξάρτητα από την έκβασή της είναι προφανές ότι κερδίσει ή χάσει ο Ερντογάν, βλέπουμε την αρχή του τέλους της εποχής Ερντογάν και το μεγάλο ερώτημα είναι πώς θα διεξαχθεί και πώς θα καταλήξει αυτή η εκλογική αναμέτρηση.

Ο κ. Αρβανιτόπουλος αναφέρθηκε και στην παρέμβαση του Ρόμπερτ Μενέντεζ για το μπλόκο στην αγορά αμερικανικών F-16 από την Άγκυρα λέγοντας ότι «ο Μενέντεζ και η αμερικανική κυβέρνηση έχουν σημαντικές αιτιάσεις απέναντι στην τουρκική εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα όπως διαμορφώνονται από το καθεστώς Ερντογάν. Και οι αιτιάσεις αυτές έχουν να κάνουν με τη συμπεριφορά της Τουρκίας σε έναν αριθμό θεμάτων και όσον αφορά την πολιτική της απέναντι στη Ρωσία». Και όπως συμπλήρωσε «πλέον έχουμε δομικά ζητήματα στη διαμόρφωση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής που διαπερνούν οριζόντια τα κόμματα».

Πηγή: Συνδέσεις | ΕΡΤ

Η Δύση πρέπει άμεσα να επανακαθορίσει την στρατηγική της ενόψει της 2ης φάσης του πολέμου

Η Δύση πρέπει άμεσα να επανακαθορίσει την στρατηγική της ενόψει της 2ης φάσης του πολέμου

Συνέντευξη στο ραδιόφωνο, στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Ναι μεν Αλλά» με την Ευαγγελία Μπαλτατζή.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται στον δεύτερο γύρο που είναι και πιο σύνθετος, με τους Ρώσους να έχουν αλλάξει στρατηγική αφού στον πρώτο γύρο έχουν αποτύχει στους στόχους τους και ουσιαστικά έχουν περιχαρακώσει μία γραμμή άμυνας γύρω από τις ανατολικές επαρχίες και την Κριμαία. Εκεί οι Ουκρανικές δυνάμεις έχουν μεγάλη δυσκολία να τους απωθήσουν και φυσικά οι Ρώσοι -που έχουν ιστορική παράδοση σε μακροχρόνιους πολέμους φθοράς- ετοιμάζονται για ένα ενδεχόμενο παρατεταμένου πολέμου.

Η συνθήκη αυτή δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στη στρατηγική της Δύσης, γιατί υπάρχει η συνεχής βοήθεια από όλες τις χώρες της Δύσης προς την Ουκρανία, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις συνθήκες του πολέμου. Όμως δεν είναι και απόλυτα βέβαιο ότι αυτή η ενότητα της Δύσης θα παραμείνει αρραγής σε βάθος χρόνου, με δεδομένο ότι αυτό πρέπει να επιβεβαιώνεται συνεχώς.

Βρείτε εδώ το απόσπασμα της συνέντευξης

Επιπλέον, η Δύση πρέπει αναμφίβολα να επανακαθορίσει την στρατηγική της, αφού ο πόλεμος έχει μπει στη δεύτερη φάση, άρα πρέπει να προσδιοριστεί ποια είναι η στρατηγική στόχευση της Δύσης. Σε αυτή τη φάση δεν είναι τόσο αποκρυσταλλωμένη όπως ήταν αρχικά. Τότε, στόχευε την απόκρουση της Ρωσικής επίθεσης και αυτό συνέβη με επιτυχία. Τώρα ποιος είναι ο στόχος: να απωθήσουμε τη Ρωσία από κάθε σπιθαμή ουκρανικού εδάφους και είναι αυτό εφικτό; Να νικήσουμε την Ρωσία όπως ακούστηκε από χείλη αρμοδίων και τι σημαίνει αυτό; Να ηττηθεί η Ρωσία επί του πεδίου και άρα η παραμονή του Πούτιν στην εξουσία να μπει σε αμφισβήτηση; ¨Όλα αυτά είναι υπό αίρεση και γι’ αυτό απαιτείται αποκρυσταλλωμένη δυτική στρατηγική σε ότι αφορά την δεύτερη φάση του πολέμου και αυτό πρέπει να συμβεί γρήγορα. Πρέπει η Δύση να θέσει τους στόχους και ναι μεν ο πόλεμος διεξάγεται από τους Ουκρανούς, η Ουκρανία έχει τον πρώτο λόγο, αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι, συμμετέχουμε και εμείς έστω και εμμέσως, και η δύση ως γεωπολιτικός δρων, έχει συμφέροντα πως θα διευθετηθεί και πως θα εξελιχθεί η φάση αυτή.

Το σκέλος που αφορά την αμυντική θωράκιση της Ουκρανίας στην απόκρουση της Ρωσικής επίθεσης βρίσκει όλες τις χώρες της Δύσης σύμφωνες και γι’ αυτό βλέπουμε ότι η δυτική ενότητα παραμένει αρραγής. Στο δεύτερο σκέλος όμως που αφορά στην τελική διευθέτηση εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Οι δυτικές χώρες, ακόμα και η ηγεμονική δύναμη της Δύσης, οι ΗΠΑ, έχουν και άλλες στοχεύσεις, όπως πχ ποια θα είναι η ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας μετά τον πόλεμο, ποια θα είναι η θέσης της Ρωσίας σε αυτή αλλά και σε σχέση με την αντιπαράθεση της Αμερικής με την Κίνα. Ολοι αυτοί οι προβληματισμοί καθιστούν δύσκολο τον σχεδιασμό ενιαίας στρατηγικής ως προς την τελική φάση του πολέμου και ότι ακολουθήσει.

Η διευθέτηση της επόμενης είναι το δύσκολο και το κρίσιμο, τι διέξοδο διαφυγής θέλουμε και μπορούμε να αφήσουμε στη Ρωσία, πως την επανεντάσσουμε σε ένα συνολικό σύστημα ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας ενόψει και ενός και του ανταγωνισμού παίρνει χαρακτηριστικά ενός νέου ψυχρού πολέμου με την Κίνα; Όλα αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν και να ορίσουν την ενιαία στρατηγική και αυτό είναι το πρόβλημα.

Πηγή: ertnews.gr