Συνταγματικά πυροτεχνήματα

Συνταγματικά πυροτεχνήματα

Η Αναθεώρηση του Συντάγματος αποκτά νόημα και περιεχόμενο όταν προχωράει σε τομές μακράς πνοής που απαντούν στις μεταβολές της κοινωνικής, πολιτικής, και οικονομικής πραγματικότητας. Δεν μπορεί να είναι ένα σύμφυρμα ευκαιριακών και επιπόλαιων μεταβολών. Η κυβέρνηση χειρίζεται τη συνταγματική αναθεώρηση με τρόπο πρόχειρο, αποσπασματικό και λαϊκίστικο. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αλλάξει την πολιτική ατζέντα.

Τα πυροτεχνήματα του περιορισμού της θητείας και του αριθμού των βουλευτών δεν λύνουν από μόνα τους κανένα πρόβλημα. Τα ουσιαστικά προβλήματα που πρέπει να επιλύσουμε αφορούν στην εγγύτητα των αιρετών με το εκλογικό σώμα, στο μέγεθος των περιφερειών και στη μείωση των εκλογικών δαπανών. Αφορούν στον τρόπο ανακήρυξης των υποψηφίων βουλευτών μέσα από την εδραίωση της εσωκομματικής δημοκρατίας. Αφορούν στην αντιμετώπιση του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων που φέρνει η εκλογή με σταυρό. Αντί να βάζουμε κόφτες σε αριθμό και θητείες ας διορθώσουμε τις στρεβλώσεις που υποσκάπτουν την ανεξαρτησία των βουλευτών και τη διαφάνεια της λειτουργίας τους.

Η κυβέρνηση, πρότεινε επίσης την άμεση εκλογή του ΠτΔ. Η άμεση εκλογή του ΠτΔ θα αλλοιώσει τον χαρακτήρα του πολιτεύματος. Μετατρέποντας το από προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία σε προεδρική. Μετά την αντίδραση του κόμματος του ο Πρωθυπουργός υπαναχώρησε. Προτείνοντας μια μεσοβέζικη διαδικασία που προβλέπει απευθείας εκλογή από τον λαό στη τρίτη ψηφοφορία. Αν οι προηγούμενες δύο έχουν αποβεί άγονες. Από μια συναινετική κοινοβουλευτική διαδικασία που απαιτεί αυξημένη διαδικασία δυο τρίτων περνάμε σε μια πολωτική άμεση εκλογή. Η άμεση εκλογή ΠτΔ ενέχει το σπέρμα μιας συγκρουσιακής δυαρχίας. Σε μια χώρα σε περίοδο βαθιάς κρίσης και με μια προϊστορία εθνικών διχασμών. Ενώ, τα μόνα ζητήματα που υπάρχουν με το θεσμό του ΠτΔ είναι η λελογισμένη διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του και η αποσύνδεση της διαδικασίας εκλογής του από την διάλυση του Κοινοβουλίου. Η ανάγκη διεύρυνσης των αρμοδιοτήτων του ΠτΔ προκύπτει από την ιστορική εμπειρία, τη φύση του πολιτεύματος μας, και την ανάγκη θεσμικών ισορροπιών. Το ζητούμενο είναι η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων με τρόπο που να καθίσταται ο ΠτΔ θεσμικό ανάχωμα και όχι συγκυβερνήτης. Η εκλογή του πρέπει να αποσυνδεθεί από τη διάλυση της Βουλής. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει εκλογή με απλή πλειοψηφία στη τρίτη ψηφοφορία.

Τέλος, τα δημοψηφίσματα. Η κυβέρνηση διακατέχεται από μια λογική «δημοψηφισματικής δημοκρατίας». Τέτοιου είδους δημοψηφίσματα προϋποθέτουν δήμο, δηλαδή ενιαίο πολιτικό χώρο, με διαδικασίες διαβούλευσης, πληροφόρησης και γνώσης. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο στις σημερινές συνθήκες. Η δημοψηφισματική λογική της κυβέρνησης οδηγεί σε χειραγώγηση της κοινής γνώμης, παράκαμψη των αντιπροσωπευτικών θεσμών, και διχαστικά αποτελέσματα. Με τις προτάσεις της η κυβέρνηση μετατρέπει τα πολιτικά της αδιέξοδα σε θεσμικά αδιέξοδα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Πολιτικός κανιβαλισμός

Πολιτικός κανιβαλισμός

Μεγάλη αναταραχή θαυμάσια κατάσταση, μας είπε από το Πεκίνο ο Πρωθυπουργός. Δεν χρειαζόταν να μας το πει. Το έχουμε καταλάβει. Ο σαματάς και η αναμπουμπούλα είναι η μόνη τους στρατηγική. Και τώρα υιοθετούν και μιαν άλλη τακτική. Τεμαχίζουν κομμάτια της πολιτικής διαδικασίας και τα εκποιούν. Με μοναδικό στόχο την παραμονή τους στην εξουσία. Τακτική πολιτικού κανιβαλισμού.

Πάρτε τον εκλογικό νόμο. Η κυβέρνηση έχει σπάσει τον εκλογικό νόμο σε κομματάκια με λογική tutti frutti. Κάθε κόμμα παίρνει το κομμάτι που του αρέσει και ψηφίζει αναλόγως. Από το ΚΚΕ μέχρι τη Χρυσή Αυγή. Αυτό κι αν είναι πολιτικός κανιβαλισμός. Τι κι αν το αντίτιμο είναι η ακυβερνησία και το βάθεμα της κρίσης. Αρκεί να παραμείνουν επικυρίαρχοι και ρυθμιστές στο κατακερματισμό. Αδιαφορώντας αν η πολιτική ακυβερνησία είναι η χαρά της διαπλοκής. Την οποία υποτίθεται ότι αντιμάχονται. Απλά υπολογίζουν ότι μέχρι την εφαρμογή της απλής αναλογικής θα έχουν τελειώσει με τη παλαιά διαπλοκή και θα έχουν χτίσει τη δική τους.

Το χειρότερο, όμως, είναι η ρύθμιση για ψήφο στα 17. Και για να ακριβολογούμε από τα 16 και κάτι. Κι εδώ δεν πρόκειται για αθώα ψήφο εμπιστοσύνης στους νέους. Πρόκειται για μεθοδευμένη εξαγορά. Μια κυνική απόπειρα συναλλαγής. Συνδεδεμένη με τη πολιτική τους στη παιδεία. Πρώτα επέβαλαν μια λογική ήσσονος προσπάθειας, καταργώντας την αριστεία, διευκολύνοντας την προαγωγή από τάξη σε τάξη, τάζοντας τη κατάργηση των πανελλαδικών, και υποσχόμενοι υποτροφίες σε όλους. Και τώρα έρχονται να ανταλλάξουν τη πολιτική τους ζητώντας τη ψήφο των νέων. Η συναλλαγή και ο εκμαυλισμός από τα σχολικά χρόνια.

Πάρτε τη συνταγματική αναθεώρηση. Προωθούν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό. Και με αυξημένες αρμοδιότητες μάλιστα. Και επικαλούνται και τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι οι πολίτες επικροτούν μια τέτοια θεσμική αλλαγή. Το κάνουν χωρίς ανάλυση των πολιτειακών συνεπειών, απευθυνόμενοι στο θυμικό των πολιτών. Διαρρέοντας ταυτόχρονα ότι αυτή την αλλαγή την προωθούν έχοντας κατά νου τον Καραμανλή. Ο Πρωθυπουργός, δηλαδή, είναι έτοιμος να μεταβιβάσει δικές του εξουσίες σε ένα άλλο θεσμικό αξίωμα. Αυτό του ΠτΔ. Και μετά να παραδώσει το αξίωμα στον κατεξοχήν αντίπαλο του. Δηλαδή τον Καραμανλή. Τέτοιος αλτρουισμός; Όχι. Απλώς ο Τσίπρας ως κακέκτυπο του Ανδρέα, ονειρεύεται ένα νέο ᾽85. Αφού πρώτα διχάσει τον κεντροδεξιό χώρο, αποπροσανατολίσει το λαό, και ενισχύσει τις αρμοδιότητες του ΠτΔ θα διεκδικήσει το αξίωμα για τον εαυτό του. Ποντάροντας εκ του ασφαλούς στο ότι ο Καραμανλής δεν θα εμπλακεί σε μια αντιπαράθεση που θα δίχαζε το λαό. Εξαπάτηση και κανιβαλισμός είναι η πολιτική τους. Μόνο που, ιστορικά, όσοι μετήλθαν τέτοιων μεθόδων είχαν κακό τέλος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ανάχωμα όχι συγκυβερνήτης

Ανάχωμα όχι συγκυβερνήτης

Η συνταγματική αναθεώρηση αποτελεί κορυφαία πολιτική διαδικασία. Δυστυχώς στη χώρα μας, πλην ελαχίστων ιστορικών εξαιρέσεων, είναι αντικείμενο κομματικού καιροσκοπισμού. Έτσι και σήμερα. Η κυβέρνηση πολιτικά στο καναβάτσο, βλέπει τη συνταγματική αναθεώρηση ως σημαία ευκαιρίας. Και τον εκλογικό νόμο ως σανίδι σωτηρίας.

Αυτό, όμως, δεν πρέπει να οδηγήσει στον ευτελισμό του διαλόγου και στην απουσία σοβαρών προτάσεων. Κατ’ αρχήν έχει ανάγκη η χώρα από ένα νέο συνταγματικό χάρτη. Το Σύνταγμα του 1975 μας έδωσε ένα σύγχρονο Συνταγματικό χάρτη που έδωσε στη χώρα μια μακρά περίοδο θεσμικής ομαλότητας. Η πολύπλευρη κρίση που χειμάζει τη χώρα μας μπορεί να έχει πολιτικά αἰτια. Αλλά όχι συνταγματικά. Δεν οφείλεται, δηλαδή, σε σοβαρές δομικές δυσλειτουργίες του Συντάγματος. Μπορεί η απουσία ενός θεσμικού εκσυγχρονισμού, που θα είχε βοηθηθεί απο μια συνταγματική αναθεώρηση να επέτεινε την κρίση. Αλλά δεν τη δημιούργησε.

Δεν υπήρξαν, με άλλα λόγια, δυσλειτουργίες στο Σύνταγμα του 1975, που να οδήγησαν σε πολιτικές ή πολιτειακές κρίσεις, όπως σε προηγούμενα Συντάγματα της χώρας. Όπως για παράδειγμα δυσλειτουργίες του Συντάγματος του 1952 που συνέβαλαν στο βάθεμα της κρίσης του μετεμφυλιακού πολιτικού συστήματος.

Το Σύνταγμα του ‘75, λοιπόν, άντεξε τη δοκιμασία του χρόνου. Έχει ωριμάσει, όμως, το αίτημα για μια συνταγματική αναθεώρηση που θα στοχεύει, κυρίως, στο θεσμικό εκσυγχρονισμό. Διατηρώντας τη φύση του πολιτεύματος μας.

Στο πλαίσιο αυτό γίνεται συζήτηση για τις αρμοδιότητες και τον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το Σύνταγμα του 1975 προέβλεπε ενισχυμένες αρμοδιότητες για τον ΠτΔ. Η αναθεώρηση του 1986 περιόρισε τις ουσιαστικές αρμοδιότητες του ΠτΔ στο ελάχιστο. Μετατρέποντας το πολιτικό σύστημα σε πρωθυπουργοκεντρικό. Σήμερα όλοι συμφωνούν ότι χρειάζεται ενίσχυση των αμοδιοτήτων του ΠτΔ. Ζητούμενο είναι μόνον το εύρος των αρμοδιοτήτων. Αυτό, όμως, προκύπτει από την ιστορική εμπειρία, τη φύση του πολιτεύματος μας, και την ανάγκη θεσμικών ισορροπιών. Θέλουμε ενίσχυση των αρμοδιοτήτων που καθιστούν τον ΠτΔ θεσμικό ανάχωμα. Όχι αυτών που τον καθιστούν συγκυβερνήτη.

Είμαι αντίθετος στην απευθείας εκλογή του ΠτΔ από το λαό. Γιατί αυτό, όπως σωστά επιχειρηματολογεί ο Θ. Διαμαντόπουλος, ενέχει το σπέρμα μιας συγκρουσιακής δυαρχίας. Σε μια χώρα ιστορικά επιρρεπή σε εθνικούς διχασμούς, θα προσέθετα. Είμαι επίσης αντίθετος στη διεύρυνση του εκλογικού σώματος. Και τα δύο θα συνιστούσαν αλλοίωση του κοινοβουλευτικού αντιπροσωπευτικού μας πολιτικού συστήματος. Θα πρέπει, τέλος, να αποσυνδεθεί η εκλογή ΠτΔ από τη διάλυση του Κοινοβουλίου. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει εκλογή ΠτΔ με τη μικρότερη δυνατή συναίνεση, δηλαδή, με απλή πλειοψηφία. Γιατί, όπως μας έδειξε η πρόσφατη εμπειρία του Δεκεμβρίου του 2014, τα αποτελέσματα της σύνδεσης των δύο μπορούν να αποβούν καταστροφικά για τη χώρα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”