Αλλαγή ισορροπιών στη Μέση Ανατολή

Αλλαγή ισορροπιών στη Μέση Ανατολή

Η απόφαση του Προέδρου των ΗΠΑ για την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία δεν υπακούει σε καμία διεθνοπολιτική λογική. Αντίκειται στα συμφέροντα των ΗΠΑ και δυναμιτίζει τις ισορροπίες στην περιοχή. Η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων αφήνει την περιοχή στο έλεος της Ρωσίας, του Ιράν και της Τουρκίας. Εγκαταλείπει τους Κούρδους της Συρίας που σήκωσαν όλο το βάρος των στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον του ISIS. Επιβαρύνει την ασφάλεια του Ισραήλ αφήνοντας χώρο ανάπτυξης εχθρικών ιρανικών δυνάμεων. Δίνει την ευκαιρία στον ISIS να ανασυνταχθεί. Επιβραβεύει την Τουρκία που, με κάθε τρόπο, δείχνει εδώ και καιρό την απομάκρυνσή της από τη Δύση, την περιφρόνησή της προς τις ΗΠΑ και την προσέγγισή της με τη Ρωσία. Στέλνει ένα μήνυμα αναδίπλωσης των ΗΠΑ που αποθαρρύνει φίλους και συμμάχους και αποθρασύνει αναθεωρητικές χώρες.

Ο Τραμπ πήρε την απόφαση αυτή υπό τη σκιά της έρευνας του Κογκρέσου για κατάχρηση εξουσίας και το ενδεχόμενο της καθαίρεσης να πλανάται πάνω από την Προεδρία του. Με το πρόσχημα της εκπλήρωσης της προεκλογικής του υπόσχεσης για επαναπατρισμό των Αμερικανών στρατιωτών απευθύνεται στο θυμικό των εκλογέων του βλάπτοντας όμως, μακροπρόθεσμα, τα αμερικανικά συμφέροντα. Προσπαθεί να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του για να εγκλωβίσει τους αντιπροσώπους τους, ρεπουμπλικανούς Γερουσιαστές, που τους έχει ανάγκη εάν η υπόθεση καθαίρεσης φτάσει στη Γερουσία.

Από την άλλη πλευρά, ο τακτικιστής Ερντογάν βρίσκεται σε διαρκή κινητικότητα, μέσα σε ένα λαβύρινθο αντιφατικών αποφάσεων. Αλλάζει συμμαχίες, δημιουργεί εξωτερικούς εχθρούς, αναμετριέται με το φάντασμα του Κεμάλ, αλλά πάντοτε με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό και με γνώμονα την πολιτική του επιβίωση. Στο συριακό έχει κατά καιρούς συμμαχήσει με όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Από τον ISIS, τον Άσαντ, μέχρι και τους Κούρδους.

Τώρα άδραξε την ευκαιρία που του προσέφερε ο Τραμπ για να διευρύνει τη ζώνη ασφαλείας που είχε ήδη δημιουργήσει στη βορειοδυτική Συρία. Ο στόχος του είναι να παγιώσει μια ζώνη τουρκικού ελέγχου, κατά μήκος των συνόρων με τη Συρία, για να μεταφέρει δύο με τρία εκατομμύρια από τα 3,6 προσφύγων που βρίσκονται σε τουρκικό έδαφος. Η μόνιμη μετεγκατάσταση των προσφύγων κατά μήκος των συνόρων της Τουρκίας με τη Συρία θα αλλοιώσει την εθνοτική σύνθεση της περιοχής εις βάρος των Κούρδων. Και θα δημιουργήσει εντάσεις στις σχέσεις Κούρδων-Αράβων προς όφελος της Τουρκίας.

Η Ρωσία και το Ιράν είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι από τις εξελίξεις. Η Ρωσία εκμεταλλεύεται το ανέλπιστο δώρο της αμερικανικής αποχώρησης για να σημάνει την πλήρη επιστροφή της στη Μέση Ανατολή. Αφού διέσωσε τον Άσαντ χρησιμοποιεί τώρα την Τουρκική επίθεση για να φέρει τους Κούρδους κοντύτερα στο καθεστώς του Άσαντ. Το χειρότερο είναι ότι η αμερικανική αποχώρηση δημιουργεί εκ των πραγμάτων συνθήκες για περαιτέρω προσέγγιση της Ρωσίας με την Τουρκία και το Ιράν. Μια τέτοια εξέλιξη θα έχει ως αποτέλεσμα την αναδιάταξη των ισορροπιών στη Μέση Ανατολή εις βάρος των δυτικών συμφερόντων.

εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” – στήλη “ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ”

Φάκελος Συρία: Ανάφλεξη

Φάκελος Συρία: Ανάφλεξη

Ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Οι δύο υπερδυνάμεις ανταγωνίζονταν επιδιώκοντας την αύξηση της επιρροής τους σε κάθε περιφερειακό υποσύστημα του πλανήτη. Αυτός ο ανταγωνισμός πολλές φορές έφτανε σε συγκρούσεις. Σ´ αυτές τις συγκρούσεις τα εμπλεκόμενα μέρη ήταν χώρες-δορυφόροι της μίας ή της άλλης υπερδύναμης. Οι δύο υπερδυνάμεις δεν έφτασαν ποτέ σε απευθείας εμπλοκή. Με την εξαίρεση της πυραυλικής κρίσης της Κούβας. Όταν ο πλανήτης έφτασε μια ανάσα από τον πυρηνικό όλεθρο. Η καταστροφή αποφεύχθηκε, τελικά, μετά από μια σειρά λεπτών στρατιωτικό-διπλωματικών χειρισμών.

Πέντε και πλέον δεκαετίες μετά, ο συριακός εμφύλιος φαίνεται να οδηγεί σε μια απευθείας θερμή αντιπαράθεση ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Το 2013, το καθεστώς Άσαντ είχε πάλι χρησιμοποιήσει χημικά όπλα εναντίον αμάχων. Η κρίση τελικά εκτονώθηκε με τη συμφωνία ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ για την καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας. Η στρατηγική αμηχανία της Αμερικής στο Συριακό, και η ρωσική ανάμειξη στο πλευρό του Άσαντ, όχι μόνο διασφάλισαν την επιβίωση του καθεστώτος αλλά το αποθράσυναν. Ο Άσαντ όχι μόνο δεν προχώρησε στην καταστροφή του χημικού του οπλοστασίου αλλά προέβη σε χρήση χημικών και το 2017 και πρόσφατα. Το 2017 οι ΗΠΑ απάντησαν με ένα περιορισμένο τιμωρητικό χτύπημα. Τώρα, η κυβέρνηση Τραμπ, μαζί με άλλες συμμαχικές χώρες, έχει προαναγγείλει νέα στρατιωτικά αντίποινα εναντίον του Άσαντ. Η συγκέντρωση ικανών στρατιωτικών δυνάμεων και η ετοιμότητα στρατιωτικών βάσεων στην περιοχή παραπέμπει σε ευρεία επιχείρηση για την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους του χημικού οπλοστασίου της Συρίας και άλλων στόχων.

Μόνο που αυτή τη φορά η Ρωσία απειλεί να καταρρίψει τους αμερικανικούς πυραύλους. Για τη Ρωσία το διακύβευμα είναι μεγάλο. Είναι η πρώτη φορά στη μεταψυχροπολεμική εποχή που προσπαθεί να ανακτήσει τη χαμένη επιρροή της σε μια περιοχή πέραν της εγγύς περιφέρειάς της.

Η κρίση στη Συρία έχει δυσανάγνωστη εξέλιξη και ευρύτερη βαρύτητα γιατί συμβαίνει σε μια περίοδο πλανητικής αστάθειας και συστημικής μετάβασης. Η δομή, οι κανόνες, οι κύριοι δρώντες και οι συσχετισμοί ισχύος στο διεθνές σύστημα αλλάζουν. Αναθεωρητικές δυνάμεις αμφισβητούν τη φιλελεύθερη δυτική τάξη και την αμερικανική ηγεμονία.

Η προσπάθεια της Γερμανίας να αλλάξει τους συσχετισμούς ισχύος στον εικοστό αιώνα προκάλεσε δύο παγκόσμιους πολέμους. Η ανάδυση της Κίνας τον 21ο αιώνα και η αναθεωρητική Ρωσία οριοθετούν ανάλογου εύρους δομικές προκλήσεις για το διεθνές σύστημα.

Η συριακή κρίση είναι η πρώτη περιφερειακή κρίση, μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, που η Ρωσία προσπαθεί με επιθετικό τρόπο να διαμορφώσει τους όρους διευθέτησής της. Η αντίδραση των ΗΠΑ και η τελική έκβαση θα επηρεάσουν τους συσχετισμούς ισχύος του νέου διεθνούς συστήματος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το Συριακό χάος

Το Συριακό χάος

Οι εικόνες κόβουν την ανάσα. Δεκάδες νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες σε ένα νέο κρεματόριο στο Ιντλίμπ στη Συρία. Κυρίως άμαχοι και γυναικόπαιδα. Αυτό που βιώνει ο συριακός λαός είναι ένα ολοκαύτωμα είπε ο πρώην αρχιραββίνος του Ισραήλ, Yisrael Meir Lau, επιζών του Ολοκαυτώματος ο ίδιος.

Ένα shoah του συριακού λαού.

Από το 2011 πάνω από 300.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, ενώ 5 εκατ. εγκατέλειψαν την περιοχή. Δημιουργώντας ένα τεράστιο προσφυγικό και μεταναστευτικό ρεύμα που κατακλύζει τον Λίβανο, την Ιορδανία, την Τουρκία, τη χώρα μας και την Ευρώπη. Άλλα έξι εκατ. έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους και παραμένουν εσωτερικά εκτοπισμένοι στη Συρία. Ενώ το 85% του συριακού πληθυσμού βρίσκεται στα όρια της φτώχειας.

Μια ειρηνική διαδήλωση εναντίον του καθεστώτος Άσαντ την εποχή της αραβικής άνοιξης εξελίχθηκε σε έναν αιματηρό εμφύλιο, και στη συνέχεια σε περιφερειακή σύγκρουση με την τελική εμπλοκή των δύο υπερδυνάμεων.

Η Ρωσία, το Ιράν, το καθεστώς Άσαντ, και η Χεζμπολάχ στον Λίβανο από τη μια. Οι ΗΠΑ, η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, και οι αντικαθεστωτικοί από την άλλη. Για το Ιράν, η Συρία του Άσαντ είναι ο αναγκαίος συνδετικός κρίκος με τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο. Για τη Ρωσία, η εμπλοκή στη Συρία σηματοδοτεί μια ριζική αλλαγή στην αντιμετώπιση των διεθνών κρίσεων και των διεθνών επεμβάσεων μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το μήνυμα προς τη Δύση είναι σαφές. Η Ρωσία δεν πρόκειται ξανά να αφήσει φιλικά καθεστώτα να έχουν την τύχη του Μιλόσεβιτς, του Σαντάμ ή του Καντάφι. Οι ΗΠΑ που υποστήριξαν τους αντικαθεστωτικούς, σιγά σιγά συμφιλιώνονται με την παραμονή του Άσαντ, τουλάχιστον σε ένα κομμάτι της Συρίας. Όταν το 2013 ο Άσαντ είχε κάνει εκτεταμένη χρήση χημικών όπλων σκοτώνοντας εκατοντάδες αμάχους, η κυβέρνηση Ομπάμα είχε απειλήσει με πόλεμο. Τελικά κατέληξε σε συμφωνία, βάσει της οποίας ο Άσαντ παρέδωσε το μεγαλύτερο μέρος του χημικού οπλοστασίου του. Η κυβέρνηση Τραμπ, μετά τη νέα επίθεση με χημικά, απάντησε με στοχευμένα πυραυλικά χτυπήματα. Που δεν φαίνονται, όμως, ικανά να αλλάξουν την ισορροπία που έχει διαμορφωθεί στο έδαφος. Ο Άσαντ ελέγχει το τμήμα της συριακής επικράτειας με τις μεγαλύτερες πόλεις, οι αντικαθεστωτικοί ένα δεύτερο τμήμα και οι τζιχαντιστές και ο ISIS ένα τρίτο. Η πολιτική διευθέτηση του Συριακού είναι περίπλοκη και θα πάρει χρόνο. Γιατί πέρα από την επίλυση της εμφύλιας διαμάχης, η όποια διευθέτηση θα πρέπει να ικανοποιεί τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων. Όπως της Ρωσίας, που ανταλλάσσει έναν συμβιβασμό στο Συριακό με λευκή επιταγή για τα θέματα στην εγγύς περιφέρειά της. Μέχρι τότε, η «πολιτισμένη Δύση» θα συμβιβάζεται με την ανθρωπιστική κρίση στη Συρία και τις φρικιαστικές και αποτρόπαιες εικόνες του Ιντλίμπ.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η Τουρκία κι εμείς

Η Τουρκία κι εμείς

Την τελευταία δεκαετία ο Ερντογάν ηγεμόνευσε στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας. Στηριζόμενος σε μια οικονομία που αναπτυσσόταν ραγδαία, ξεθεμελίωσε το βαθύ κεμαλικό κράτος μέσα από αλλεπάλληλες αναμετρήσεις. Και επέβαλε την ισλαμική του ατζέντα. Τελευταία, όμως, το τουρκικό success story μοιάζει ολοένα και περισσότερο με φούσκα. Η οικονομία δείχνει σημάδια επιβράδυνσης. Σκάνδαλα διαφθοράς τραυμάτισαν το ηθικό πλεονέκτημα των ισλαμιστών απέναντι στους κεμαλιστές. Και ο αυταρχισμός του Ερντογάν τον οδήγησε σε ρήξη με το κίνημα του Φετουλλάχ Γκιουλέν και σε σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα.

Στα εξωτερικά η μεγαλοϊδεατική πολιτική Ερντογάν-Νταβούτογλου καταρρέει. Η Τουρκία είχε πάντοτε την αμφισημία του Ιανού όσον αφορά στην εθνική της ταυτότητα και τη θέση της στο κόσμο. Κοιτάζοντας και προς την Ανατολή και προς τη Δύση. Η προσπάθεια, όμως, να ηγηθεί του αραβικού κόσμου οδήγησε τον Ερντογάν σε θέσεις και ρητορεία αντισημιτική και αντιαμερικανική. Με αποτέλεσμα να διαρρήξει τον παραδοσιακό άξονα με το Ισραήλ και να χάσει την εμπιστοσύνη των ΗΠΑ.

Οι τεκτονικές αλλαγές στη Μέση Ανατολή ανέτρεψαν τα σχέδια της Τουρκίας. Ο συριακός εμφύλιος έφερε την Τουρκία απέναντι στις δυο υπερδυνάμεις. Με τη Ρωσία να βοηθάει στρατιωτικά το καθεστώς του Άσαντ. Και να καταφέρει πλήγματα κατά της αντιπολίτευσης που βοηθούσε η Τουρκία. Και την Αμερική να προσφέρει στήριξη και στρατιωτική συνεργασία στους Κούρδους.

Στο κουρδικό η Τουρκία είχε ακολουθήσει μια πολιτική προσεταιρισμού του συντηρητικού τμήματος των Κούρδων του PKK. Και με μια πολιτική επιτήδειας ουδετερότητας απέναντι στους τζιχαντιστές του ISIS τους άφηνε να κάνουν τη βρώμικη δουλειά απέναντι στους κούρδους της Συρίας. Τώρα η αμερικανική στήριξη τη φέρνει σε δυσχερή θέση και επαναφέρει τον εφιάλτη της κουρδικής αυτονομίας στη ΒΑ Συρία. Η Τουρκία απάντησε στις εξελίξεις αυτές κλιμακώνοντας την καταστολή στο εσωτερικό και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στα σύνορα της.

Αλλά αναδιπλώνεται και συνολικά προσπαθώντας να αντιστρέψει την κατάσταση προς όφελος της. Κάθε κρίση, άλλωστε, φέρνει και νέες ευκαιρίες. Ελέγχοντας τη ροή των προσφυγικών κυμάτων επαναδιαπραγματεύεται τη σχέση της με τη Δύση ζητώντας ανταλλάγματα. Με όρους ανατολίτικου παζαριού. Και εξάγοντας την προσφυγική κρίση στην Ελλάδα ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας για να επαναφέρει τις πάγιες αιτιάσεις της στο Αιγαίο. Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση τρέχει και δεν φτάνει. Για να αποτρέψει τις παραχωρήσεις προς την Τουρκία. Από τους εταίρους και συμμάχους που καθύβριζε και λοιδορούσε επί οκτώ μήνες. Αντιλαμβανόμενη, πλέον, την εθνική αναγκαιότητα της θέσης μας στην ΕΕ. Τα δίδακτρα της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ στο ρεαλισμό τα πληρώνουμε πανάκριβα. Ας ελπίσουμε το κόστος να είναι μόνο οικονομικό. Να μην αποδειχθεί και εθνικό.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το μεταναστευτικό

Το μεταναστευτικό

Διανύουμε περίοδο γεωπολιτικών αλλαγών. Σε πολλές περιφέρειες του πλανήτη. Σχέσεις μεταξύ κρατών, ακόμα και συμμαχικών κρατών, επαναπροσδιορίζονται. Εκεί, όμως, που οι διαχωριστικές γραμμές χαράσσονται πια με αιματηρές συγκρούσεις είναι στη Μέση Ανατολή. Μια διαλεκτική του αίματος που κλιμακώθηκε μετά τη φρικιαστική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Τότε οι νεοσυντηρητικοί αποφάσισαν να επιβάλλουν τη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή. Η συνέχεια είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Ο περίφημος εκδημοκρατισμός της περιοχής οδήγησε στην άνοδο ακραίων ισλαμικών δυνάμεων. Σεχταριστικές διαμάχες σε όλη τη Μέση Ανατολή και ριζοσπαστικοποίηση του ισλαμικού στοιχείου.

Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι η εδραίωση του αυτοαποκαλούμενου Ισλαμικού κράτους σε εδάφη του Ιράκ και της Συρίας. Αντί για κράτη που υποθάλπουν την τρομοκρατία, έχουμε πια ένα «κράτος τρομοκράτη». Και δεν είναι μόνο αυτό. Κράτη όπως η Λιβύη και το Ιράκ δεν έχουν σταθεροποιηθεί ακόμη. Και ένας εμφύλιος πόλεμος στη Συρία που μαίνεται, μετατράπηκε σε πεδίο αντιπαράθεσης περιφερειακών δυνάμεων αλλά και των δυο υπερδυνάμεων που συντάχθηκαν με αντίπαλα στρατόπεδα. Η Ρωσία με το καθεστώς Ασάντ και οι ΗΠΑ με τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις. Αυτό τελμάτωσε κάθε προσπάθεια ειρηνευτικής λύσης και οδήγησε τα πράγματα σε αδιέξοδο. Οι εξελίξεις αυτές έχουν οδηγήσει σε εκατόμβη θυμάτων και σε εκατομμύρια εκτοπισμένων και προσφύγων. Η Αραβική Άνοιξη μετατράπηκε σε Αραβικό Χειμώνα και το Αιγαίο και η Μεσόγειος σε θάλασσες της μεγάλης εξόδου.

Οι πληγές που έχουν ανοίξει στη Μέση Ανατολή δεν επουλώνονται εύκολα. Και έχουν οξύνει το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα που βρήκε την Ευρώπη απροετοίμαστη. Με ένα θεσμικό πλαίσιο ξεπερασμένο. Και φυσικά την Ελλάδα, την εσχατιά της Ευρώπης, που λόγω εγγύτητας με τη Μέση Ανατολή αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό το πρόβλημα από μόνη της. Είναι ένα διεθνές πρόβλημα. Η ιδεοληπτική και ανερμάτιστη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, αποδείχθηκε επικίνδυνη για πρόσφυγες και μετανάστες και απειλητική για τη κοινωνική μας συνοχή. Μετέτρεψε τη χώρα σε ανοχύρωτη πολιτεία στις βουλές των εμπόρων ψυχών.

Η κυβέρνηση ολιγώρησε σε τρία επίπεδα. Πρώτον, έπρεπε να είχε ζητήσει έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για το μεταναστευτικό. Δεύτερον, έπρεπε να είχε κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για να εκταμιεύσει το ποσό που της αναλογεί από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, όπως υποδείκνυε ο Επίτροπος για το Μεταναστευτικό, ο κ. Αβραμόπουλος. Τρίτον, έπρεπε να έχει δημιουργήσει ένα ενιαίο κέντρο διαχείρισης της κρίσης. Το ότι και τα τρία αυτά στοιχειώδη τα πέτυχε η υπηρεσιακή κυβέρνηση σε μία εβδομάδα δείχνει το μέγεθος της διοικητικής ανεπάρκειας και ανικανότητας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η Τουρκία και ο ISIS

Η Τουρκία και ο ISIS

Η Τουρκία είχε υποστεί σφοδρή κριτική για την απροθυμία της να συνδράμει τη Δύση στον πόλεμο κατά του ISIS. Και αυτό, γιατί είχε αρκεστεί να παρακολουθεί τον ISIS και τους Κούρδους να έχουν εμπλακεί σε έναν πόλεμο φθοράς. Η αλληλοεξουδετέρωσή τους την εξυπηρετούσε. Η αποστασιοποίησή της την διασφάλιζε από επιθέσεις τζιχαντιστών στην επικράτειά της. Όσον αφορά στον συριακό εμφύλιο η στάση της Τουρκίας ήταν μάλλον αμφιλεγόμενη.

Τι συνέβη ξαφνικά και η Τουρκία άλλαξε στάση; Τρία πράγματα. Πρώτον, η άνοδος του κουρδικού κόμματος στις τελευταίες εκλογές στην Τουρκία. Δεύτερον, η συνεργασία των ΗΠΑ με τους Κούρδους της Συρίας και του Ιράκ. Οι αμερικανοί ενισχύουν τις χερσαίες κουρδικές δυνάμεις με αντάλλαγμα πληροφορίες για τις συντεταγμένες στόχων των τζιχαντιστών. Αναγκαία προϋπόθεση για να είναι αποτελεσματικοί οι αμερικανικοί βομβαρδισμοί. Τρίτον, η μάχη του Κομπάνι. Εκεί το PKK και οι ιρακινοί Κούρδοι περσμεγκά βοήθησαν τους Κούρδους της Συρίας σε μια αποτελεσματική αντιμετώπιση του ISIS. Oι Τούρκοι είδαν, μέσα από αυτές τις εξελίξεις, να διαγράφεται η απειλή της δημιουργίας μιας κουρδικής ζώνης στην Ανατολική Συρία. Που θα έθετε de facto τη δυνατότητα δημιουργίας κουρδικής οντότητας.

Με το AKP αποδυναμωμένο, μετά τις τελευταίες εκλογές, ο Ερντογάν άλλαξε στάση. Είδε μια ευκαιρία συσπείρωσης του εσωτερικού μετώπου μέσα από την εξωτερική απειλή. Έχοντας κατά νου να επενδύσει τα κέρδη από αυτήν την εμπλοκή σε μια ενδεχόμενη επαναληπτική εκλογή το φθινόπωρο. Η Τουρκία, έτσι, συντάχθηκε με τις ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του ISIS. Παραχωρώντας, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, τη βάση του Ινσιρλίκ στις αμερικανικές δυνάμεις για βομβαρδισμούς στόχων των τζιχαντιστών. Με αντάλλαγμα το πράσινο φως για τη δημιουργία μιας νεκρής ζώνης στα σύνορα με τη Συρία. Με πρόσχημα την απομάκρυνση των τζιχαντιστών από την περιοχή, η Τουρκία, ουσιαστικά, προσπαθεί να αποτρέψει τη δημιουργία μιας ζώνης ελεγχόμενης από κουρδικές δυνάμεις. Για το λόγο αυτό, τα τουρκικά αεροσκάφη αντί να βομβαρδίσουν στόχους τζιχαντιστών, άρχισαν να βομβαρδίζουν τις κουρδικές δυνάμεις.

Η Τουρκία ενεπλάκη, ενεργά πια, στην κινούμενη άμμο μιας πολυεπίπεδης διαμάχης στα ανατολικά της. Διέλυσε την εκεχειρία με το PKK και κινδυνεύει να το συσπειρώσει με τους Κούρδους της Συρίας και του Ιράκ. Παραχωρώντας τις βάσεις της για βομβαρδισμούς του ISIS, έρχεται σε απευθείας αντιπαράθεση μαζί του κάτι που ως τώρα είχε αποφύγει επιμελώς. Στοχεύοντας, τέλος, τις κουρδικές δυνάμεις δημιουργεί προβλήματα στη στρατηγική της Δύσης για την αντιμετώπιση του ISIS. Η εμπλοκή της είναι πιθανότερο ότι θα της αποφέρει περισσότερες ζημίες παρά οφέλη. Τόσο για την εσωτερική όσο και την εξωτερική της ασφάλεια.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”