Η τρίτη αξιολόγηση ολοκληρώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Ζητήματα που αποτελούσαν ταμπού για την Αριστερά υπερκεράστηκαν ως διά μαγείας. Τα σπίτια περνάνε με πλειστηριασμούς στα χέρια των τραπεζιτών και οι απεργίες θα αποτελούν σε λίγο παρελθόν. Οι τελευταίες κόκκινες γραμμές της αριστερής κυβέρνησης κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα. Εγκλωβισμένη στα δόκανα του Μνημονίου και με τα χρονικά περιθώρια της τετραετίας να εξαντλούνται, η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει τη μόνη εφικτή πολιτική επιλογή. Την αποδοχή της πατρότητας του προγράμματος και την ολοκλήρωση της υλοποίησής του για την επιστροφή στην κανονικότητα. Ήδη η κυβέρνηση χτίζει το αφήγημα της επιστροφής στην κανονικότητα και την έξοδο από τα Μνημόνια. Είναι η συριζαίικη εκδοχή του success story, διανθισμένου με πολλή σκανδαλολογία και διχαστική πόλωση. Επισπεύδει μήπως και η οικονομία δείξει σημάδια ανάκαμψης, που θα της επιτρέψουν να στηρίξει ένα πολιτικό αφήγημα. Η απόδοσή της στους υπόλοιπους κυβερνητικούς τομείς αποτελεί, ούτως ή άλλως, απαγορευτική ύλη ακόμη και για τα fake news στα οποία ειδικεύεται.

Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι και αυτό το αφήγημα είναι διάτρητο. Οι επιτυχημένες δοκιμαστικές έξοδοι στις αγορές, η ολοκλήρωση του swap και τα χαμηλά spreads είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι αυτή της πραγματικής οικονομίας. Κι εδώ είναι ορατά τα αποτελέσματα από τη ζημιά που η ίδια προκάλεσε στην οικονομία το πρώτο οκτάμηνο του 2015 και από τις τεράστιες καθυστερήσεις στην υλοποίηση του Μνημονίου που υπέγραψε.

Η ζημιά στο τραπεζικό σύστημα, που επιδεινώθηκε από το φούσκωμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Με αποτέλεσμα, το τραπεζικό σύστημα να μη διαθέτει σήμερα την αναγκαία ρευστότητα για να αποτελέσει μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας. Η ζημιά από την υπερφορολόγηση, τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που έχει συμφωνήσει η κυβέρνηση, την καθυστέρηση των διαρθρωτικών αλλαγών και των ιδιωτικοποιήσεων που κρατούν την οικονομία καθηλωμένη.

Πέραν τούτων, μέχρι την τέταρτη και τελευταία αξιολόγηση η κυβέρνηση έχει να ολοκληρώσει πολλές και σημαντικές εκκρεμότητες. Το πρώτο εξάμηνο του 2018 θα είναι δύσκολο. Θα πρέπει να ολοκληρώσει ιδιωτικοποιήσεις που αφορούν τα ασημικά του κράτους και να ψηφίσει μια σειρά άλλων επώδυνων μέτρων.

Η κυβέρνηση, τώρα, θέλει να τρέξει γιατί βλέπει την επιστροφή στην κανονικότητα ως τη μόνη πολιτική της διέξοδο. Επισπεύδει τις αλλαγές που λυσσαλέα πολέμησε ως αντιπολίτευση και καθυστέρησε να υλοποιήσει ως κυβέρνηση. Μήπως και προλάβει να διασωθεί πολιτικά.

Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι η στρατηγική αυτή ναρκοθετήθηκε από την ίδια στην αρχή της θητείας της.

Τώρα απλά θα αναγκαστεί να πιεί το ποτήρι των μέτρων ως το τέλος. Αλλά η πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας απαιτεί μια άλλη φιλοσοφία και θα έλθει από μια άλλη κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ο υπουργός Παιδείας προανήγγειλε στη Βουλή την κατάργηση της αξιολόγησης της διαγωγής των μαθητών. Η διάταξη, είπε, είναι αναχρονιστική και χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για να τιμωρήσει μαθητές για τις ιδέες τους ή την πολιτική τους δράση.

Με αφορμή ακρότητες και στρεβλώσεις που προκύπτουν από την εφαρμογή ενός μέτρου, η κυβέρνηση, εν χορδαίς και οργάνοις, αναγγέλλει την κατάργησή του. Θα μπορούσαμε, ενδεχομένως, να κάνουμε μια καλόπιστη και εποικοδομητική συζήτηση για την αναγκαιότητα της αλλαγής ή της πλήρους κατάργησης της διάταξης για τη διαγωγή. Μόνο που αυτή η κυβέρνηση έχει απολέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία στα θέματα της Παιδείας.

Ο τρόπος που αντιμετωπίζει και το θέμα της διαγωγής των μαθητών εντάσσεται στην πολιτική ισοπεδωτικού εξισωτισμού και λαϊκισμού, την οποία ακολούθησε με συνέπεια από την πρώτη στιγμή. Θωπεύοντας τις αδυναμίες της κοινωνίας, ικανοποιώντας τις συντεχνίες και κατεβάζοντας τον πήχη. Δημιουργώντας ένα εκπαιδευτικό σύστημα που χαρακτηρίζεται από την παντελή απουσία ελέγχου, αξιολόγησης, και αριστείας.

Κατήργησαν την αξιολόγηση. Γιατί ξεσηκώθηκαν οι συνδικαλιστές της εκπαίδευσης ενάντια σε αυτή τη δήθεν αντιλαϊκή πολιτική. Σε όλες τις χώρες του κόσμου η αξιολόγηση είναι αναπόσπαστο μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Στην Ελλάδα δεν την χρειαζόμαστε.

Κατήργησαν τη βάση του δέκα σε Γλώσσα και Μαθηματικά. Για να μη δυσκολεύονται τα παιδιά. Όπως είχε δηλώσει ο Κουράκης στη Βουλή, είναι εξωφρενικό να κόβεσαι όταν παίρνεις κάτω από δέκα.

Κατήργησαν την Τράπεζα Θεμάτων. Γιατί ζορίστηκαν οι καθηγητές, καθώς η Τράπεζα Θεμάτων τούς ανάγκαζε να διδάξουν όλη τη διδακτέα ύλη.

Κατήργησαν τις εξετάσεις στα Πρότυπα και επανέφεραν την εισαγωγή με κλήρωση.

Κατήργησαν τον συνυπολογισμό της βαθμολογίας των τριών τάξεων του Λυκείου στις Πανελλαδικές Εξετάσεις. Και προανήγγειλαν τη συνολική κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων. Χωρίς να έχουν σοβαρή εναλλακτική πρόταση. Μόνο και μόνο για να χαϊδέψουν τα αυτιά των πολιτών.

Κατήργησαν το νέο λύκειο, που βασιζόταν στην αξιολόγηση, στη δημιουργική γνωσιακή διαδικασία και στην αυστηροποίηση του συστήματος προαγωγής. Και μας γύρισαν σ’ ένα λύκειο της ήσσονος προσπάθειας.

Κατήργησαν την ηλεκτρονική ψηφοφορία που απελευθέρωνε τις εκλογικές διαδικασίες στα πανεπιστήμια από τη βία των μπαχαλάκηδων.

Κατήργησαν τα Συμβούλια Ιδρυμάτων γιατί δήθεν δημιουργούσαν προβλήματα λειτουργίας και δημοκρατίας.

Καταργούν τα ξενόγλωσσα προγράμματα, όπως το αγγλόφωνο του ΕΚΠΑ, που φέρνουν εξωστρέφεια και ανάπτυξη.

Τη δεκαετία του ‘80 το ΠΑΣΟΚ κατήργησε τον επιθεωρητή στα σχολεία, ως συντηρητικό και ξεπερασμένο θεσμό. Κατήργησε, έτσι, κάθε έννοια αξιολόγησης. Στη συνέχεια, κατήργησε και τα Πρότυπα της αριστείας. Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής τις πληρώσαμε πολύ ακριβά. Ο λαϊκισμός και η προχειρότητα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στην Εκπαίδευση θα έχει καταστροφικές και μακροχρόνιες κοινωνικές συνέπειες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Εδώ κι έναν χρόνο η κυβέρνηση κρατάει ανοιχτή τη δεύτερη αξιολόγηση. Παρά τις συνεχείς και εμφατικές διαβεβαιώσεις όλων των στελεχών της, προεξάρχοντος του Πρωθυπουργού. Ότι η αξιολόγηση έκλεισε, κλείνει, ή θα κλείσει. Η αξιολόγηση όμως δεν κλείνει. Είτε γιατί οι Ευρωπαίοι διαφωνούν με το ΔΝΤ είτε γιατί οι δανειστές έχουν παράλογες απαιτήσεις. Έτσι, τουλάχιστον, μας λέει η κυβέρνηση. Η τρόικα μια έρχεται μια δεν έρχεται, και τα Eurogroup περνούν το ένα μετά το άλλο. Συμπληρώθηκε χρόνος και η εκκρεμότητα παραμένει.

Ένας από τους λόγους που δεν κλείνει η αξιολόγηση είναι γιατί η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με το βλέμμα στις δημοσκοπήσεις και στην εκλογική της πελατεία. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον περασμένο Δεκέμβριο με μια μονομερή ενέργεια κόντεψε να τα τινάξει όλα στον αέρα. Ένα βήμα πριν από το χείλος του γκρεμού υποχώρησε κακήν κακώς. Επιστολές αντηλλάγησαν, εξηγήσεις δόθηκαν, δηλώσεις μεταμέλειας έγιναν και το θέμα έκλεισε. Έχοντας μοιράσει ψιχία στους ιθαγενείς και καθυβρίσει τους δανειστές, οι επικοινωνιακοί φωστήρες της κυβέρνησης θεώρησαν ότι είχαν βάλει φρένο στην κατρακύλα.

Το πεπρωμένον, όμως, φυγείν αδύνατον. Με την αξιολόγηση ανοιχτή και την πραγματική οικονομία αιχμάλωτη των ιδεοληψιών τους, καταφεύγουν σε μια φοροεπιδρομή που ισοπεδώνει και ερημοποιεί την κοινωνία. Οι έχοντες επίγνωση και συναίσθηση της πραγματικότητας από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης λένε το αυτονόητο. Μια κακή συμφωνία εχθές είναι προτιμότερη από μια καλύτερη αύριο. Το υπονοούμενο είναι σαφές. Αύριο, η πραγματική οικονομία μπορεί να μην είναι πλέον ανατάξιμη.

Η κομματική νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ όμως, που νέμεται την εξουσία, ουδόλως ενδιαφέρεται για την πραγματική οικονομία. Θεωρούν ότι η παράταση της διαπραγμάτευσης συντηρεί το αφήγημά τους στην εκλογική τους πελατεία και τη θέση τους στην εξουσία.

Να κλείσουν την αξιολόγηση δεν θέλουν. Μένουν χωρίς αφήγημα και χωρίς ιδεολόγημα. Να έρθουν σε ρήξη με τους δανειστές δεν μπορούν. Το κόστος για τη χώρα είναι μεγάλο και οι συνέπειες για τους ίδιους εξοντωτικές.

Θα παρατείνουν λοιπόν την αξιολόγηση και, λίγο πριν το επεισόδιο Ζάμπια ΙΙ, θα ζητήσουν αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή. Σκηνικό 2015. Αυτή τη φορά το τυράκι στη φάκα, πέραν της σωτηρίας της πατρίδας, είναι ότι τα μέτρα αφορούν την επόμενη κυβέρνηση. Που θα είναι η ΝΔ, και κατά τη δική τους ομολογία πλέον. Ναρκοθετούν λοιπόν τη θητεία της, με καμμένη γη στην πραγματική οικονομία, με ένα τέταρτο Μνημόνιο, και τη φωτογραφία στο κάδρο της συνενοχής των 180. Και με την απλή αναλογική στην επόμενη εκλογή ποντάρουν στο σενάριο της δεξιάς παρένθεσης. Πολιτική δωματίου. Μόνο που όταν η κοινωνία σού γυρίσει την πλάτη δεν σε σώζει τίποτα. Έρχεται το τσουνάμι και σε σαρώνει.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αδιάβλητες μεν, αλλά αναξιόπιστες χαρακτήρισε τις Πανελλαδικές Εξετάσεις ο υπουργός Παιδείας. Προσθέτοντας, όμως, ότι δεν μπορεί να τις καταργήσει αύριο. Και ότι χρειάζεται έναν ορίζοντα τριών ετών. Μόλις είχε απονομιμοποιήσει έναν θεσμό που δεν είναι σε θέση να αντικαταστήσει. Λόγια του αέρα δηλαδή. Που όμως σπέρνουν σύγχυση και αβεβαιότητα στους μαθητές και αποδιοργανώνουν τον προγραμματισμό των νοικοκυριών. Πέραν του γεγονότος ότι η πλήρης κατάργηση των Εισαγωγικών και αδύνατη είναι, αλλά και λανθασμένη. Κάποιας μορφής τυποποιημένη αδιάβλητη πανελλαδική εξέταση πρέπει να αποτελεί ένα από τα κριτήρια αξιολόγησης των υποψηφίων για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες με τα λεγόμενα aptitude tests.

Το δεύτερο σχόλιο του υπουργού είχε να κάνει με το Λύκειο. Το λύκειο πάει, μαράθηκε, έχει τελειώσει, μας είπε ο υπουργός. Αυτό όμως που δεν μας εξήγησε είναι γιατί η κυβέρνησή του ξήλωσε μια συγκροτημένη μεταρρύθμιση που αναζωογονούσε το Λύκειο. Που νομοθέτησε και εφάρμοσε η κυβέρνησή μας (Ν.4186/2013).

Αν το Νέο Λύκειο που φτιάξαμε είχε γλυτώσει την καταστροφική μανία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ήδη αποδώσει καρπούς. Η μεταρρύθμιση που φέραμε εφάρμοσε την αξιολόγηση ύστερα από 32 χρόνια. Εισήγαγε την Τράπεζα Θεμάτων με στόχο την εξάντληση της διδακτέας ύλης σε όλα τα σχολεία της επικράτειας. Αύξησε τις ώρες διδασκαλίας των εκπαιδευτικών κατά δύο ώρες. Αναμόρφωσε το ωρολόγιο πρόγραμμα. Επανέφερε τη βάση του 10 στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά. Εισήγαγε το μάθημα του πρότζεκτ, της ερευνητικής μεθοδολογίας δηλαδή, όχι μόνο στο Λύκειο αλλά και στο Γυμνάσιο. Για να αλλάξει η μαθησιακή διαδικασία από την παπαγαλία στην έρευνα. Και επανέφερε τον θεσμό των προτύπων δημόσιων σχολείων με εξετάσεις. Η μεταρρύθμιση αυτή, απόρροια πολυετούς εθνικού διαλόγου, βασιζόταν στο τρίπτυχο «αριστεία, αξιολόγηση, αυστηροποίηση». Αντικαθιστούσε το σχολείο της ήσσονος προσπάθειας, της εύκολης πρόσβασης και ακώλυτης προαγωγής με ένα δημόσιο σχολείο υψηλών απαιτήσεων, ένα Λύκειο με παιδευτική αυτονομία και αυτοτέλεια. Επαναφέροντας, σταδιακά, το κέντρο βάρους της μαθησιακής διαδικασίας από τα φροντιστήρια πίσω στα σχολεία.

Το ίδιο έγινε και με το Επαγγελματικό Λύκειο. Όπου εφαρμόσαμε τον θεσμό της μαθητείας, συνδέοντας τον χώρο της επαγγελματικής εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις. Εξασφαλίζοντας στους μαθητευόμενους επιμίσθιο και τις ασφαλιστικές τους εισφορές.

Όλα αυτά οι ομόσταβλοι προκάτοχοι του σημερινού υπουργού τα γκρέμισαν. Πρόχειρα, χωρίς μελέτη, χωρίς πρόγραμμα. Επιστρέφοντας σε εύκολες λαϊκιστικές λύσεις που οδηγούν στην ημιμάθεια και μετά στην ανεργία. Μετά το γκρέμισμα ο σημερινός υπουργός μιλάει για συναίνεση στον χώρο της παιδείας. Είναι μια κάποια πρόοδος. Μόνο που συναίνεση δεν μπορεί να σημάνει έκπτωση από τις αξίες της αριστείας, και της αξιολόγησης. Που ήταν στον πυρήνα της μεταρρυθμιστικής μας πολιτικής.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Πριν καλά καλά κοπάσουν οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης για το δήθεν κλείσιμο της αξιολόγησης άρχισαν οι οιμωγές. Γιατί οι θεσμοί επέστρεψαν και τους ζητάνε και το βόδι. Εργασιακά, συντάξεις, αφορολόγητο, απολύσεις, δημοσιονομικό κενό. Νόμιζαν, ή ήθελαν να νομίζουμε, ότι η δήθεν σκληρή στάση τους θα οδηγούσε τους θεσμούς σε υποχώρηση. Για άλλη μία φορά έπεσαν έξω. Πρώτον, γιατί οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που έχουν μπροστά τους εκλογές, δεν θέλουν να φανούν συμβιβαστικές και ενδοτικές στο εκλογικό τους σώμα. Δεύτερον, διότι υπάρχει κόπωση και έλλειψη εμπιστοσύνης σ’ αυτή την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση αυτή καταφεύγει σε μονομερείς ενέργειες και αιφνιδιασμούς, καθυστερεί στην προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων.

Η εκκρεμότητα των κόκκινων δανείων εγκλωβίζει τις τράπεζες. Οι μεταρρυθμίσεις που απελευθερώνουν την αγορά και προσελκύουν επενδύσεις καθυστερούν. Αντί να μειώνουν τις δαπάνες του δημοσίου, υπερφορολογούν το επιχειρείν. Και ξηλώνουν όσες μεταρρυθμίσεις είχαν γίνει. Πάρτε το παράδειγμα της παιδείας. Ξήλωσαν μία μία όλες τις μεταρρυθμίσεις που είχαμε κάνει. Πρότυπα, αξιολόγηση, νέο Λύκειο, σχέδιο Αθηνά, απελευθέρωση της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Η κυβέρνηση έχασε έναν ολόκληρο χρόνο. Η στάση της σκλήρυνε τους δανειστές και διέλυσε την πραγματική οικονομία. Η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στην κυβέρνηση οδήγησε σε εκροή καταθέσεων ύψους 2 δισ. ευρώ από τις τράπεζες το τελευταίο δίμηνο.

Στην αριστερή εκλογική τους πελατεία σπινάρουν ότι διαπραγματεύονται για να σώσουν ό,τι μπορούν εντός μνημονίου. Η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με το κόμμα της, τις συνιστώσες της και τις ιδεοληψίες της. Εγκλωβισμένη στα αδιέξοδά της κρατάει σε ομηρεία τη χώρα.

Κάποιοι εξαρτούν τη σωτηρία της χώρας από τη συναίνεση της αντιπολίτευσης. Φοβούμαι ότι το μόνο που θα σώσει η συναίνεση της αντιπολίτευσης θα είναι η κυβέρνηση. Δεν είμαστε πολιτικά στο 2015. Τον Ιούνιο του 2015 η αξιωματική αντιπολίτευση συνέβαλε σε μια διευρυμένη πλειοψηφία για να σωθεί η χώρα. Να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της και να διατρανωθεί η βούλησή της για παραμονή στην Ευρώπη και την ευρωζώνη. Το πολιτικό διακύβευμα σήμερα είναι το κλείσιμο της αξιολόγησης από την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση, δηλαδή, αξιολογείται για την υλοποίηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει. Ο βασικός λόγος που δεν κλείνει η αξιολόγηση είναι γιατί η κυβέρνηση δεν κάνει καλά τη δουλειά της και έχει χάσει την αξιοπιστία της. Με ποια πολιτική λογική ζητείται η συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σε τι ακριβώς; Εκτός αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να κλείσει την αξιολόγηση ή ομολογεί ότι έχει απολέσει τη δεδηλωμένη. Σε αυτή την περίπτωση αντί να κρατάει τη χώρα σε ομηρεία η λύση είναι οι εκλογές.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Πανηγυρίζουν για μία συμφωνία που δεν υπάρχει. Γιατί η αξιολόγηση δεν έκλεισε. Πανηγυρίζουν οι αδιόρθωτοι για την παράταση της εκκρεμότητας. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχουν εφεύρει τον ευφημισμό πολιτική συμφωνία που τα σκεπάζει όλα. Η μόνη συμφωνία που φαίνεται ότι υπήρξε αφορά σε δύο πράγματα. Την επιστροφή των θεσμών στην Αθήνα για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων. Και την άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης πίσω από όλες τις κόκκινες γραμμές που είχε θέσει. Συντάξεις, μείωση του αφορολόγητου, νομοθέτηση μέτρων για μετά το 2018, και πλεονάσματα της τάξης του 3,5%. Σε όλα έκαναν πίσω προκειμένου να ξαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις.

Με άλλα λόγια, μηδέν εις το πηλίκον. Επανάληψη του Φεβρουαρίου 2015. Η παράταση της αβεβαιότητας θα στραγγαλίσει τράπεζες και αγορά. Η επανεκκίνηση της οικονομίας αναβάλλεται, όπως επίσης και η ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση. Το υποτροπιάζον ελληνικό πρόβλημα μετατοπίζεται στο ναρκοπέδιο του ευρωπαϊκού εκλογικού κύκλου. Και καθώς θα πλησιάζουμε το καλοκαίρι, που η χώρα πρέπει να καταβάλει δόσεις, θα είμαστε κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο. Και θα δεχτούμε να πάρουμε πολύ χειρότερα μέτρα από αυτά που θα παίρναμε εάν είχαμε κλείσει εγκαίρως την αξιολόγηση. Τους προειδοποίησε, άλλωστε, και ο Χουλιαράκης. Καλύτερα τώρα μία χειρότερη λύση παρά σε πέντε μήνες. Και δεν είναι ο μόνος. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ήδη αρχίσει τα όργανα. Κάποιοι που αρχίζουν να κατανοούν που πατάνε και που βρίσκονται, τη δεινή θέση της χώρας και τις δυσκολίες της διακυβέρνησης, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Ταξιδεύουμε αμέριμνοι, τους εγκαλεί ο Φίλης. Μία άλλη κατηγορία στελεχών, αυτή των μετανοημένων, ομολογεί το λάθος του 2014. Ήταν στρατηγικό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ που έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά και δεν την άφησε να κλείσει την αξιολόγηση, λένε τώρα. Η δήλωση αυτή εμπεριέχει δύο ομολογίες. Η πρώτη είναι ομολογία σχεδίου εκβίασης πρόωρων εκλογών. Ομολογία ότι η χώρα οδηγήθηκε άκαιρα σε εκλογές στην πιο κρίσιμη, ίσως, φάση της κρίσης. Και αυτό γιατί η αριστερά επεδίωξε την εξουσία θεωρώντας ότι είχε ραντεβού με την ιστορία. Η δεύτερη ομολογία είναι, κατ´ ουσίαν, ομολογία ανετοιμότητας, αν όχι ανικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ, να αρθεί στο ύψος των κυβερνητικών και εθνικών απαιτήσεων. Να έχει δηλαδή τον ρεαλισμό, το σχέδιο και τα πρόσωπα για να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη κρίση της ελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας. Με άλλα λόγια, είχαν σχέδιο κατάληψης της εξουσίας, αλλά δεν διέθεταν σχέδιο διάσωσης της χώρας. Τώρα μετανοούν γιατί τόλμησαν το πρώτο, και όσο για το δεύτερο ομολογούν ότι ταξιδεύουν αμέριμνοι.

Υπάρχει και μία άλλη κατηγορία μετανοημένων. Είναι αυτοί που δυσκολεύονται πλέον να συνυπάρξουν στην ανίερη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έχει μοναδική συγκολλητική ουσία τη νομή της εξουσίας.

Καλοδεχούμενες και οι ομολογίες και οι μετάνοιες. Απλώς δε φτάνουν. Γιατί η παραμονή τους στην εξουσία βλάπτει σοβαρά τη χώρα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ο Πρωθυπουργός, πριν από λίγο καιρό, έκανε έναν ανασχηματισμό για να επισπεύσει, κυρίως, το κλείσιμο της αξιολόγησης. Απομακρύνοντας από την κυβέρνηση τους υπουργούς που είτε αδρανούσαν είτε κωλλυσιεργούσαν σε κρίσιμους τομείς. Η άμεση ολοκλήρωση της αξιολόγησης παρουσιαζόταν από τον Πρωθυπουργό και τον υπουργό των Οικονομικών ως άμεση προτεραιότητα. Και ορθώς. Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης διέλυε τα σύννεφα της αβεβαιότητας και μας οδηγούσε στην ευεργετική ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι.

Αίφνης όλα άλλαξαν. Ο Πρωθυπουργός, προφανώς υπο το βάρος της ραγδαίας δημοσκοπικής του κατάρρευσης, έστησε ένα σκηνικό διπλής κρίσης με εταίρους και δανειστές. Η πρώτη για το βοήθημα στους συνταξιούχους. Η κυβέρνηση γνώριζε ότι η αιφνίδια ανακοίνωση των παροχών, χωρίς συνενόηση, θα προκαλούσε την αντίδραση των δανειστών. Ανυπόφορο να το δεχθεί κανείς αλλά αυτή είναι η ζωή υπό επιτροπείαν. Στην οποία μας βύθισε πιο βαθιά ο κ. Τσίπρας, τον Ιανουάριο του 2015, με την ανατροπή της κυβέρνησης και την δική του υπογραφή σε ένα μνημόνιο με επαχθείς όρους. Ο κ. Τσίπρας μπορεί τελικά να ξεπεράσει τις υπερβολικές, είναι η αλήθεια, αντιδράσεις των δανειστών. Αφού έχει όμως πρώτα διακινδυνεύσει το πάγωμα των βραχυπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους που είχαν αποφασιστεί στο Eurogroup. Και αφού έχει επιβαρύνει δραματικά το περιβάλλον της ευρύτερης διαπραγμάτευσης. Που αφορά στην αξιολόγηση και τα μέτρα που έρχονται μαζί με τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, στα οποία συμφώνησε η κυβέρνηση.

Το πρόβλημα είναι ότι, παρά το τσάι και τη συμπάθεια που προσέφεραν οι ευρωσοσιαλιστές στον Πρωθυπουργό, την απόφαση θα πάρουν ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ. Αυτοί, δηλαδή, που στοχοποίησε ο Πρωθυπουργός. Η Μέρκελ τον παρέπεμψε ήδη στούς θεσμούς πριν τη συνάντησή τους. Και αφού, προηγουμένως, εξαπέλυσε μύδρους εναντίον της κυβέρνησης για τον χειρισμό του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού.

Ο κ. Τσίπρας κάνει ένα ριμέικ του 2015 με τη διαφορά ότι οι συσχετισμοί είναι ακόμη πιο αρνητικοί εις βάρος της χώρας. Το ελληνικό πρόβλημα έχει πλέον κουράσει και η Γερμανία μπαίνει σε προεκλογική περίοδο.

Μόνο ο ίδιος γνωρίζει τι έχει στο μυαλό του. Κατά μιαν εκδοχή έκανε έναν αντιπερισπασμό παροχών δημιουργώντας ένα προπέτασμα καπνού. Για να κρύψει τα μέτρα που έρχονται και το μνημόνιο διαρκείας στο οποίο έχει ουσιαστικά βάλει τη χώρα. Στη δεύτερη εκδοχή ο Πρωθυπουργός ετοιμάζεται να αποδράσει με εκλογές. Επενδύοντας στον ευρωσκεπτικισμό που φουντώνει προσπαθεί να επαναφέρει τη διαιρετική τομή που έφερε στην κοινωνία το δημοψήφισμα, προκειμένου να αποδράσει αποφεύγοντας τη συντριβή. Να στερήσει στη ΝΔ την αυτοδυναμία και να παραμείνει, ελέω απλής αναλογικής, παράγων στα πολιτικά πράγματα. Παιχνίδια χωρίς σχέδιο εις βάρος της χώρας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η έκθεση της ευρωπαϊκής επιτροπής για το εκπαιδευτικό μας σύστημα για το 2015, ήταν κόλαφος για τη κυβέρνηση. Γιατί διαπιστώνει την υποβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος σε όλες τις βαθμίδες. Τη συνολική οπισθοδρόμηση που συντελέστηκε τους τελευταίους είκοσι μήνες. Και το ξήλωμα των μεταρρυθμίσεων που είχαν προχωρήσει τα τελευταία χρόνια.

Το πρώτο και κύριο πρόβλημα είναι η αναστολή της διαδικασίας αξιολόγησης εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων. Υπενθυμίζω ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι, για πολλά χρόνια, το μόνο εκπαιδευτικό σύστημα ευρωπαϊκής χώρας χωρίς διαδικασίες αξιολόγησης. Επαναφέραμε τη διαδικασία της αξιολόγησης με πολύ κόπο μετά από 32 χρόνια. Χρειάστηκε το έσχατο μέτρο της επιστράτευσης για να καμφθεί η συντεχνία των συνδικαλιστών που αντιδρούσε στην αξιολόγηση απειλώντας με την απεργία τους να τινάξουν τις πανελλαδικές εξετάσεις του 2013 στον αέρα. Αλλά η αξιολόγηση δεν αφορούσε μόνο τη δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Για πρώτη φορά εφαρμόστηκε και ολοκληρώθηκε η αξιολόγηση όλων των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ. Και άρχισε και η διαδικασία ακαδημαϊκής πιστοποίησης. Σ αυτά είχε αντιδράσει λυσσαλέα τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση και έσπευσε να τα καταργήσει ως κυβέρνηση.

Κατήργησαν τη βάση του δέκα στη γλώσσα και τα μαθηματικά που είχαμε θεσμοθετήσει το 2013 με το νομοσχέδιο του νέου λυκείου, όπως κατήργησαν και τα πρότυπα σχολεία. Σε μια λογική ήσσονος προσπάθειας και ισοπέδωσης προς τα κάτω.

Η έκθεση επίσης τους εγκαλεί για τον περιορισμό της ελευθερίας των ιδιωτικών φορέων εκπαίδευσης στη χώρα. Κατήργησαν τις αλλαγές που κάναμε, που ουσιαστικά εκσυγχρόνιζαν τον τρόπο λειτουργίας των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων. Δίνοντας τη δυνατότητα στους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων να επιλέγουν και να αξιολογούν τους εκπαιδευτικούς τους. Ενώ η πολιτεία διατηρούσε την εποπτεία του εκπαιδευτικού προγράμματος και της εν γένει εκπαιδευτικής λειτουργίας των ιδιωτικών σχολείων.

Επικριτική είναι η έκθεση για την αλλαγή του συστήματος επιλογής και μοριοδότησης προϊσταμένων σχολικών μονάδων. Και η εκδοχή του ολοήμερου σχολείου του κ. Φίλη δεν έπεισε ούτε την κοινωνία, ούτε φυσικά την ευρωπαϊκή επιτροπή. Γιατί δεν συνιστά επέκταση του θεσμού, όπως ισχυρίστηκαν, αλλά υποβάθμιση του.

Κατακρίνονται και για την απαξίωση των συμβουλίων των Ιδρυμάτων και την συνολική οπισθοδρόμηση στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Την ανακοπή του εξορθολογισμού του ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας. Που άφησε αναξιοποίητη και χωρίς συνέχεια, τη πρώτη σοβαρή προσπάθεια μαζέματος του άναρχου ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας, που κάναμε με το σχέδιο Αθηνά.

Εν ολίγοις, η έκθεση της επιτροπής είναι μια θλιβερή επισήμανση της επιστροφής στις κακοδαιμονίες του παρελθόντος. Ο εκτροχιασμός του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι η χειρότερη κληρονομιά που αφήνει η απερχόμενη κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αν ανέδειξε κάτι η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τη παιδεία είναι η σύγκρουση δυο κόσμων.

Από τη μια πλευρά η εικόνα για την παιδεία και την κοινωνία που σκιαγράφησε ο Πρωθυπουργός. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα εξισωτισμού στο κατώτατο παρονομαστή. Ένα σύστημα εύκολης πρόσβασης, ακώλυτης προαγωγής, με παντελή απουσία αξιολόγησης. Η αριστεία στο πυρ το εξώτερο, και η ενοχοποιημένη ιδιωτική εκπαίδευση υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους. Ο Πρωθυπουργός πλημμελώς ενημερωμένος μπέρδευε τη χρήση της τράπεζας θεμάτων στις προαγωγικές εξετάσεις των τάξεων του λυκείου με τις πανελλαδικές εξετάσεις.

Όσο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση το μοντέλο που πρότεινε αποτελεί νεκρανάσταση του χρεωκοπημένου συστήματος της δεκαετίας του 80. Του κομματικού συνδικαλισμού και της συναλλαγής των φοιτητοπατέρων με τις διοικητικές αρχές. Τα ΑΕΙ στο έλεος των μπαχαλάκηδων και οι καταξιωμένοι επιστήμονες των Συμβουλίων στην έξοδο.

Μόνο που αυτό το μοντέλο το γνωρίσαμε, το ζήσαμε και είδαμε που μας οδήγησε. Αυτές οι πολιτικές του λαϊκισμού, της αναξιοκρατίας και της ήσσονος προσπάθειας οδήγησαν τη χώρα στη πιο βαθιά μεταπολεμική κρίση. Γιατί αποσάθρωσαν τα θεμέλια της κοινωνίας και εκκόλαψαν πολίτες ανέτοιμους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής. Και οδήγησαν στο μεταναστευτικό κύμα των ικανών. Το brain drain, στο οποίο αρέσκεται να αναφέρεται ο Πρωθυπουργός δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Είναι και συνέπεια της αναξιοκρατίας, και του νεπωτισμού.

Στον αντίποδα, το όραμα που ξεδίπλωσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και μόνο ότι πήρε τη πρωτοβουλία της συζήτησης εκφεύγοντας από τον εναγκαλισμό της πολιτικής επικαιρότητας είναι σημαντικό. Γιατί δείχνει ότι τοποθετεί τη παιδεία στην κορυφή των προτεραιοτήτων του. Θεωρώντας, ορθά, το εκπαιδευτικό σύστημα εμβρυουλκό για τη δημιουργία μιας άλλης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας σύγχρονης, ανταγωνιστικής, εξωστρεφούς.

Αυτή η Ελλάδα μπορεί να προκύψει μόνο από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που βασίζεται στην αριστεία, στην ευγενή άμιλλα, και στην αξιολόγηση. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε την ειλικρίνεια να πει στον ελληνικό λαό ότι η ΝΔ θα επαναφέρει τις μεταρρυθμίσεις που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ βάναυσα κατάργησε. Το νόμο 4009, τα πρότυπα δημόσια σχολεία με εξετάσεις, το νέο λύκειο με τη τράπεζα θεμάτων, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Διορθώνοντας προφανώς τις όποιες αβελτηρίες και ολοκληρώνοντας το μεταρρυθμιστικό πρότζεκτ που άρχισε στη Παιδεία τα τελευταία χρόνια.

Η αναβάθμιση της παιδείας που προτείνει η σημερινή ηγεσία της ΝΔ είναι αναγκαία για να βγούμε από την έρημο της κρίσης. Και ο Μητσοτάκης θα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που θα έχει εκλεγεί έχοντας εκθέσει προεκλογικά και με ειλικρίνεια τη πολιτική του πρόταση. Είναι η απόλυτη ηθική υποχρέωση των πολιτικών στους πολίτες του αύριο.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ο χώρος της παιδείας είναι ο καθρέφτης κάθε κοινωνίας. Από τον απλό πολίτη μέχρι την ιθύνουσα τάξη της. Τις ελίτ και τους γνωμηγήτορες. Και ο πολύπαθος αυτός χώρος δείχνει τα σημάδια αλλά και τα αίτια της παρακμής της χώρας μας. Μια πολιτική ελίτ που μόλυνε την εκπαίδευση με το κομματισμό, και επιδόθηκε σ´ένα συνεχές ράβε-ξἠλωνε. Απαξιώνοντας ηθικά το ρόλο και το έργο των εκπαιδευτικών και καταδικάζοντας τους σε μισθούς εξαθλίωσης. Μια κοινωνία εθισμένη πια στη προσοδοθηρία και στην ήσσονα προσπάθεια που βλέπει τη παιδεία ως εργαλείο και το πτυχίο ως εμπόρευμα.

Υπάρχουν, όμως, και τα ζωντανά κύτταρα που αντιστέκονται στον εκφυλισμό και στην παρακμή. Ο πρωτοδιορισμένος δάσκαλος των 700 ευρώ, ξεσπιτωμένος σε μια εσχατιά της χώρας επιτελεί το λειτούργημα του με αυταπάρνηση. Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου που με πενιχρά υλικά μέσα προσπαθεί να ανταποκριθεί με επάρκεια στο βεβαρυμμένο διδακτικό, και το απαιτητικό ερευνητικό της έργο. Και ο αριστούχος μαθητής από το δημόσιο σχολείο της Νέας Μάκρης που πήρε το αργυρό μετάλλιο στη διεθνή μαθηματική ολυμπιάδα. Και πρώτευσε στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Σ’ αυτά τα φωτεινά παραδείγματα βασίστηκε η μεταρρυθμιστική προσπάθεια των τελευταίων χρόνων. Με μοναδικό στόχο την ενίσχυση και το πολλαπλασιασμό τους. Παρά την πρωτοφανή υποχρηματοδότηση που έφερε η κρίση, και τις συμπληγάδες της ανεύθυνης λαϊκίστικης αριστεράς και των ultras του δήθεν εκσυγχρονισμού. Πάνω στο τρίπτυχο, αξιολόγηση, αριστεία, αναβάθμιση.

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών που επαναφέραμε μετά από 32 χρόνια ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Η αριστερά και οι συνδικαλιστές την πολέμησαν μέχρις εσχάτων. Και όταν ήρθαν στην εξουσία την κατήργησαν. Οι ultras του εκσυγχρονισμού ασχολούνταν με εδάφια του νόμου και του προεδρικού διατάγματος. Εστιάζοντας στο δέντρο και χάνοντας το δάσος.

Η πολιτική της αριστείας προϋπέθετε την επαναφορά του θεσμού των προτύπων πειραματικών σχολείων με εξετάσεις. Γιατί αριστεία με λοταρία δεν υπάρχει. Και τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας αντέδρασαν θετικά. Αγκαλιάζοντας το θεσμό και διπλασιάζοντας τις αιτήσεις στα πρότυπα την επόμενη χρονιά. Όπως θετική ήταν η αντίδραση και στο σχέδιο του υπουργείου για επέκταση του θεσμού σε κάθε νομό. Για να πολλαπλασιαστούν οι αριστούχοι όπως ο μαθητής από τη Νέα Μάκρη. Και να λειτουργήσουν τα πρότυπα ως φάροι αριστείας συνολικά για τη δημόσια παιδεία.

Στην αναβάθμιση του λυκείου ένα από τα μέτρα που θεσπίσαμε ήταν η τράπεζα θεμάτων. Για να διδάσκεται όλη η διδακτέα ύλη σε όλα τα σχολεία. Από τον Έβρο μέχρι τη Κρήτη και από τους Παξούς μέχρι το Καστελόριζο. Και να ξαναγίνει η τάξη του σχολείου το επίκεντρο της μάθησης.

Κι εκεί η δαιμονοποίηση της τράπεζας θεμάτων από τους συνδικαλιστές συνάντησε τους ultras που ζήταγαν πρώτα πιλοτική εφαρμογή. Δηλαδή, τη παραπομπή της στις καλένδες.

Η κορύφωση της υποκρισίας, όμως, ήρθε με το νόμο 4009 για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η ηλεκτρονική ψηφοφορία που θεσμοθετήσαμε εφάρμοσε ουσιαστικά το νόμο, απομονώνοντας τους μπαχαλάκηδες της αριστεράς και εκλέγοντας τους αρίστους στα Συμβούλια. Αυτονόητη και δεδομένη θεωρήθηκε η διαδικασία από τους ζηλωτές. Μα αφού ήταν τόσο αυτονόητη και τόσο εύκολη γιατί δεν είχε εφαρμοστεί μέχρι που αναλάβαμε και ο νόμος έμενε ξεκρέμαστος; Αλλά και οι σημειακές βελτιώσεις που φέραμε, αναγκαίες σε κάθε νομοθέτημα, και η αποσαφήνιση αρμοδιοτήτων Συμβουλίων και πρυτανικών αρχών βαφτίστηκαν ξήλωμα. Προκαλώντας αναίτιες αντιδράσεις. Κι έτσι σήμερα στο πραγματικό ξήλωμα των Συμβουλίων και την επαναφορά του φοιτητικού συνδικαλισμού, στην πολιτική της οπισθοδρόμησης λίγοι πια αντιδρούν. Είναι όπως στο μύθο του Αισώπου. Προσπάθησαν να ξεγελάσουν την κοινωνία ότι έπεσαν λύκοι στα πρόβατα. Είτε γιατί δεν τους άρεσε το πρόσωπο πίσω από τις πολιτικές είτε γιατί στην άσκηση της τέχνης του εφικτού, που είναι η πολιτική, δεν ικανοποιούνταν τα ιδεατά σχήματα που είχαν στο μυαλό τους. Έχασαν το δάσος και μαζί και τα πρόβατα. Γιατί τώρα ήρθαν οι πραγματικοί λύκοι.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”