Η φετινή εκπαιδευτική χρονιά αρχίζει με τους χειρότερους οιωνούς. Κυρίως γιατί η παιδεία, περισσότερο από κάθε άλλο τομέα κυβερνητικής πολιτικής, έχει γίνει το πειραματόζωο της ιδεοληψίας, της προχειρότητας, και της διαχειριστικής ανικανότητας αυτής της κυβέρνησης. Η παιδεία είναι ο τομέας που με πείσμα και πάθος προωθούν τον κοινωνικό μετασχηματισμό που ονειρεύονται. Δοκιμάζοντας τις συνταγές του παρελθόντος που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό χάλι. Στην ακόμα χειρότερη εκδοχή τους.

Διαλύουν τη δημόσια παιδεία και σοβιετοποιούν την ιδιωτική. Κατήργησαν τα πρότυπα σχολεία και αποδομούν την έννοια της αριστείας φέρνοντας την ισοπέδωση και τον εξισωτισμό προς τα κάτω. Εξοστράκισαν από το εκπαιδευτικό σύστημα κάθε έννοια αξιολόγησης.

Κατέστρεψαν το νέο λύκειο καταργώντας τη τράπεζα θεμάτων, και τη βάση του 10 στη γλώσσα και τα μαθηματικά. Μείωσαν τις ώρες των αρχαίων και του πρότζεκτ που θα απάλλασε τη μαθησιακή διαδικασία από τη στείρα παπαγαλία. Και για να θυμίσουν ότι είναι αριστεροί καταργούν και το μάθημα των θρησκευτικών. Για να αντιμετωπίσουν τα κενά των εκπαιδευτικών στα σχολεία μειώνουν τις ώρες των μαθημάτων. Γιατί δεν τολμούν να αυξήσουν τις ώρες των εκπαιδευτικών όπως κάναμε εμείς.

Και αποπροσανατολίζουν και εμπαίζουν τις οικογένειες υποσχόμενοι ότι θα καταργήσουν τις πανελλαδικές εξετάσεις.

Στη τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι πρόδηλη η ιδεοληψία που χαρακτηρίζει τις επιλογές τους και ωμές οι παρεμβάσεις τους. Αντιτάχθηκαν εξ αρχής λυσσαλέα στο θεσμό των Συμβουλίων των Ιδρυμάτων. Διαλύοντας τις διαδικασίες των εκλογών. Με την ηλεκτρονική ψηφοφορία που θεσμοθέτησα νικήσαμε τους μπαχαλάκηδες και εκλέξαμε τους αρίστους. Διακεκριμένους επιστήμονες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που προσέδωσαν κύρος στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας. Μετά και τις βελτιώσεις που κάναμε στο νόμο, αποσαφηνίζοντας τις αρμοδιότητες Συμβουλίων και πρυτανικών αρχών, ο θεσμός λειτούργησε ευεργετικά για τα Ιδρύματα. Τώρα οδηγούν τους αρίστους στην έξοδο και ξαναφέρνουν τους μπαχαλάκηδες. Γιατί έτσι φαντασιώνεται η κουλτούρα τους τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Γαλατικά χωριά. Με μπαχαλάκηδες και αιώνιους φοιτητές.

Ο νόμος 4009 προέβλεπε ότι μέχρι το 2014 τα Ιδρύματα θα έπρεπε να έχουν ξεκαθαρίσει τα μητρώα τους από τους ανενεργούς φοιτητές. Όπως γίνεται σε όλα τα Ιδρύματα των ανεπτυγμένων κοινωνιών. Και επειδή η Πολιτεία δεν πρέπει να είναι ανάλγητη αλλά να λαμβάνει υπόψιν της τη κοινωνική πραγματικότητα, από το 2012 μέχρι το 2014 νομοθετήσαμε εμβόλιμες εξεταστικές. Δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε όσους, για οποιονδήποτε κοινωνικό λόγο, είχαν διακόψει τις σπουδές τους να μπορέσουν να τις ολοκληρώσουν. Ένα ποσοστό ανενεργών φοιτητών άδραξε την ευκαιρία και ολοκλήρωσε η ολοκληρώνει τις σπουδές του. Ένα μεγάλο ποσοστό, όμως ανενεργών φοιτητών δεν ανταποκρίθηκε. Για ποιο λόγο πρέπει οι φοιτητές αυτοί να παραμένουν ενεργοί μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο υπουργός του γνωρίζουν. Αντίθετα με τα όσα υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αιώνιοι φοιτητές σημαίνει κόστος για τον έλληνα φορολογούμενο, υποβάθμιση του κύρους των ΑΕΙ, και πληθωρισμό της αξίας των πτυχίων τους.

Δυστυχώς για το τόπο, η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης μας οδηγεί στη φτωχοποίηση. Η πολιτική της στη παιδεία, όμως, μας οδηγεί σε αξιακή ερήμωση και βαθιά πολιτισμική υπανάπτυξη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αντί να κλείσουν την αξιολόγηση το Νοέμβριο ολιγώρησαν επί μήνες, δήθεν διαπραγματευόμενοι. Για να τα υπογράψουν τελικά όλα. Όπως έκαναν και το πρώτο οκτάμηνο του 2015. Οι αυταπάτες της πρώτης διαπραγμάτευσης μας κόστισαν ένα τρίτο μνημόνιο και 86 δις. Η δεύτερη διαπραγμάτευση μας έφερε 9 δις μέτρα. Μια φοροκαταιγίδα που θα μειώσει εμμέσως μισθούς και συντάξεις. Ένα κόφτη που θα τα μειώσει άμεσα εαν δεν πιάσουμε τους στόχους. Και μια ελληνική ¨τρόιχαντ¨, στην οποία εκχωρήσαμε μέχρι και τους τάφους των Βενιζέλων.

Το πρόβλημα, όμως, παραμένει. Οι νόμοι ψηφίζονται αλλά δεν εφαρμόζονται. Η κυβέρνηση αντί για μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις επέλεξε τις φορολογικές αυξήσεις. Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έχει ανάγκη η χώρα. Παίρνει δημοσιονομικά μέτρα ίσα για να μην βουλιάξει το καράβι. Η οικονομική δραστηριότητα όμως αργοσβήνει. 14.500 επιχειρήσεις έκλεισαν το τελευταίο πεντάμηνο. Έχουμε μείωση των εξαγωγών και μείωση των εισαγωγών. Η φοροκαταιγίδα δεν θα βαθύνει απλά την ύφεση, θα είναι και αναποτελεσματική. Γιατί η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί. Οι πολίτες αδυνατούν να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Οι απλήρωτοι λογαριασμοί της ΔΕΗ έφτασαν τα 2,7 δις.

Η χώρα χρειάζεται ένα επενδυτικό σαφάρι 100 δις για να βγεί από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και των μνημονίων, όπως λένε έμπειροι οικονομολόγοι. Κι αυτό, όπως λένε, μπορεί να προέλθει μόνο από ξένες επενδύσεις. Δεν υπάρχουν στην εγχώρια αγορά τέτοια μεγέθη. Μπορεί, όμως, αυτή η κυβέρνηση να ξεπεράσει τις ιδεοληψίες της, και να ενισχύσει την επιχειρηματικότητα; Να απενοχοποιήσει το κέρδος, και να δημιουργήσει ένα σταθερό περιβάλλον για να προσελκύσει ξένους επενδυτές; Η μέχρι τώρα πορεία της δείχνει το ακριβώς αντίθετο.

Και όλα αυτά ενόψει της δεύτερης και πολύ πιο δύσκολης αξιολόγησης του φθινοπώρου. Δύσκολης για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί μετά το ξεκαθάρισμα του βρετανικού ζητήματος, η στάση των δανειστών θα σκληρύνει. Δεύτερον, γιατί η δεύτερη αξιολόγηση αφορά θέματα ταμπού για τη νεοαριστερή κυβέρνηση. Εργασιακά, ομαδικές απολύσεις, ιδιωτικοποίηση της ΑΔΜΗΕ.

Γι’αυτό και το timing που επέλεξε ο Πρωθυπουργός για να ανοίξει θέμα εκλογικού νόμου, ούτε τυχαίο είναι, ούτε αθώο. Τα μέτρα ήδη έχουν δημιουργήσει κοινωνική δυσαρέσκεια, που το Σεπτέμβριο θα διογκωθεί. Και η ΝΔ προηγείται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Τα δε εργασιακά, όπως δείχνει η γαλλική εμπειρία, δεν περνάνε εύκολα. Η αλλαγή του εκλογικού νόμου σε απλή αναλογική, όπως διαλαλούν στελέχη τους, ένα και μόνο στόχο έχει. Να δυσχεράνει το σχηματισμό κυβέρνησης από τη ΝΔ. Και να στερήσει τη χώρα από την τελευταία της ευκαιρία. Κούγκι, δηλαδή, κατά τη προσφιλή τους έκφραση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η κυβέρνηση, με τις ιδεοληψίες της, οδηγεί τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, αποεπένδυσης και φτωχοποίησης. Η καταστροφή, όμως, που συντελείται στο χώρο της παιδείας είναι βιβλική και δύσκολα αναστρέψιμη. Δεν είναι μόνο η διάλυση μιας συνολικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Είναι και η αποδόμηση της πρωτόγνωρης, και εθνικά ευεργετικής, διακομματικής συναίνεσης, που είχαμε επιτύχει. Γιατί ήταν μεγάλο κεκτημένο για τη χώρα ότι το ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε το λαϊκισμό και συναίνεσε στην επαναφορά της αριστείας και της αξιολόγησης που εκείνο είχε καταργήσει τη δεκαετία του ’80. Το ΠΑΣΟΚ δια της Διαμαντοπούλου έφερε ένα νόμο-τομή για τη διοίκηση των ΑΕΙ που η ΝΔ ψήφισε, και εγώ ως υπουργός εφάρμοσα, αφού χρειάστηκε να θεσμοθετήσω την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Ο νόμος Διαμαντοπούλου συνοδεύτηκε από το Σχέδιο Αθηνά. Που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε επί υπουργίας μου και παραμένει η πρώτη και μόνη ουσιαστική πολιτική εξορθολογισμού του ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας. Με τη συγχώνευση 134 τμημάτων και 4 Πανεπιστημίων και ΤΕΙ καθώς και τον εξορθολογισμό των γνωστικών πεδίων των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων της χώρας. Και την ολοκλήρωση της εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης όλων των τμημάτων και των περισσοτέρων ιδρυμάτων. Όλα αυτά τα κατήργησαν. Ακύρωσαν, ουσιαστικά, τα Συμβούλια Ιδρυμάτων, και επανέφεραν το άσυλο της παρανομίας και τους αιώνιους φοιτητές.

Αλλά δεν είναι μόνο η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Φτιάξαμε ένα Νέο Γενικό Λύκειο (4186/2013) με παιδευτική αυτονομία και αυστηροποίηση του συστήματος προαγωγής. Ενισχύοντας τα μαθήματα γενικής παιδείας και θεσμοθετώντας την τράπεζα θεμάτων, την εισαγωγή στα ΑΕΙ με βάση την επίδοση και στα τρία χρόνια του Λυκείου, τη βάση του 10 στη γλώσσα και τα μαθηματικά, και τη μείωση των μαθημάτων των πανελλαδικών σε 4. Αλλάξαμε τη μαθησιακή διαδικασία με την εισαγωγή του μαθήματος του project. Και επαναφέραμε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και τα πρότυπα. Όλα αυτά αποτέλεσαν μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση. Απόρροια πολυετούς εθνικού διαλόγου. Που δημιουργούσε ένα δημόσιο σχολείο υψηλών απαιτήσεων και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εντύπωνε μια κουλτούρα αριστείας στους νέους.

Ακύρωσαν κάθε έννοια αξιολόγησης, κάθε έννοια αριστείας, και έφεραν την ισοπέδωση προς τα κάτω. Αφού, λοιπόν, τα κατήργησαν όλα μας κάλεσαν σε διάλογο. Να συζητήσουμε τι; Προφανώς να νομιμοποιήσουμε τις αυθαιρεσίες και τις ιδεοληψίες τους.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και η διαχειριστική τους ανεπάρκεια. Τα σχολεία έχουν ακόμα κενά και ο υπουργός προχωράει στην ουσιαστική συρρίκνωση του ολοήμερου σχολείου. Γιατί; Λόγω της ανικανότητάς τους να διαχειριστούν τη διαδικασία τοποθέτησης των εκπαιδευτικών με αποτελεσματικό τρόπο. Χωρίς να υποκύπτουν σε συντεχνιακά αιτήματα.

Δυστυχώς τα παιδία δεν παίζει. «Τα παιδία καταστρέφει».

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το αφήγημα της νεότερης Ελλάδας θα μπορούσε κάλλιστα να αποδοθεί από το μύθο του Σισύφου. Αυτή η τιμωρία του ¨νικητή¨ του Άδη να κουβαλάει ένα βράχο στην κορυφή του βουνού, ξανά και ξανά, σε μια προσπάθεια χωρίς τέλος, φαίνεται να στοιχειώνει τη χώρα μας.

Μόνο που στη δική μας περίπτωση φαίνεται ότι αυτοτιμωρούμαστε. Είμαστε και θύτες και θύματα. Πέντε φορές έχει πτωχεύσει η χώρα. Το 1827, το 1843, το 1893, το 1932, και την πρόσφατη. Και για μεν τις πρώτες τέσσερις υπάρχει σοβαρή δικαιολογία. Ήταν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της προσπάθειας ενός νεοσύστατου έθνους να σταθεί στα πόδια του εν μέσω αντίξοων συνθηκών. Απελευθερωτικών αγώνων, εμφυλίων πολέμων, βαλκανικών πολέμων, της μικρασιατικής καταστροφής, ενός παγκοσμίου πολέμου και του οικονομικού κράχ του 1929. Πάντοτε φυσικά αντιμετωπίζοντας τους όρους των δανειστών, που πρωτίστως εξυπηρετούσαν τα δικά τους συμφέροντα.

Η σημερινή χρεοκοπία, όμως, είναι αδικαιολόγητη. Γιατί έρχεται μετά από μια μακρά περίοδο ειρήνης, εσωτερικής ομαλότητας, και συνεχούς ροής κοινοτικού χρήματος στη χώρα. Μόνο που τα κοινοτικά κονδύλια διοχετεύθηκαν στην κατανάλωση και όχι στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού. Έτσι, η αλματώδης άνοδος του βιοτικού επιπέδου, που πράγματι βιώσαμε, στηρίχθηκε σε γυάλινα πόδια. Ήταν ευημερία με δανεικά.

Αναπόφευκτα έφτασε η ώρα της πληρωμής. Και των μνημονίων. Έξι χρόνια μετά, όμως, η χώρα μας όχι μόνο δεν έχει ορθοποδήσει, αλλά είναι στο τρίτο μνημόνιο. Και με τις επιδόσεις αυτής της καταστροφικής κυβέρνησης έχει αρχίσει η συζήτηση για τέταρτο. Και όλα αυτά την ώρα που χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, αλλά και η Κύπρος φαίνεται να ξεπέρασαν τη κρίση. Και πάντως βγήκαν από τα μνημόνια. Τι συνέβη μ᾽εμάς; Ήταν λάθος η συνταγή, όπως ισχυρίζονται κάποιοι; Δεν χωράει αμφιβολία ότι και λάθη μπορεί να έγιναν και στρεβλώσεις να υπήρξαν. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ανάγκη τριών διαδοχικών μνημονίων και την πρόβλεψη για τέταρτο. Και την υποβολή της κοινωνίας σε μια σισύφεια προσπάθεια. Άλλωστε, μέχρι τις καταστροφικές εκλογές του 2015 τα πράγματα έδειχναν το αντίθετο. Και κούρεμα χρέους είχαμε πετύχει, και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είχε ολοκληρωθεί, και πρωτογενή πλεονάσματα είχαμε πετύχει και για πρώτη φορά η οικονομία έδειχνε σημάδια ανάκαμψης και ανάπτυξης. Αυτή η προσπάθεια ανακόπηκε βίαια. Από τις δυνάμεις του λαϊκισμού. Που ανεύθυνα εμπορεύτηκαν την ελπίδα. Κι έτσι η ελληνική κοινωνία θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια και πολύ περισσότερο χρόνο για να βρεθεί πάλι στο ίδιο σημείο που είχε φτάσει το 2014. Οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις έχουν εθνική ευθύνη να απαλλάξουν την κοινωνία από το μαρτύριο του Σίσυφου. Πριν η βλάβη καταστεί ανεπανόρθωτη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Όλοι αντιλαμβάνονται ότι η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει μέσα στον Απρίλιο. Γιατί η οικονομία δεν αντέχει άλλη αβεβαιότητα, και γιατί η Ευρώπη δεν αντέχει άλλη μια κρίση. Την ώρα που η Μ.Βρεττανία μπαίνει στην τελική ευθεία για το δημοψήφισμα της παραμονής της στην Ευρώπη. Και ξαφνικά προκύπτει η διαρροή των εσωτερικών διαλόγων του ΔΝΤ στα γουικιλικς. Τι μας λένε οι διαρροές; Ουσιαστικά, ότι το ΔΝΤ θέλει χαμηλότερους δημοσιονομικούς στόχους και μείωση του χρέους. Αλλιώς ζητάει μεγαλύτερο πακέτο μέτρων. Το άλλο που μας λένε είναι η εκτίμηση τους ότι αν τα πράγματα δεν φτάσουν στο αμήν διαπραγμάτευση μαυτή την κυβέρνηση δεν ολοκληρώνεται. Έμαθε κανείς κάτι που δεν γνώριζε ήδη; Ουδείς. Ουδείς πλήν του Πρωθυπουργού που απέστειλε επιστολή προς τη Λαγκάρντ ζητώντας εξηγήσεις.

Η κυβέρνηση, κοινώς, δείχνει να αιφνιδιάστηκε με κάτι που γνώριζε. Καθώς υποθέτω ότι, έστω και ωσεί παρούσα, συμμετέχει στη διαπραγμάτευση. Στη συνέχεια αποφάσισε να κάνει πολιτική με τις διαρροές. Και μάλιστα με το κίνδυνο να δημιουργήσει εμπλοκή στη διαπραγμάτευση σε μια ώρα κρίσιμη για τη χώρα και την Ευρώπη. Και κλιμακώνει μια επίθεση εναντίον του ΔΝΤ, που η ίδια καλωσόριζε με την επιστολή Τσακαλώτου στις 23 Ιουλίου του 2015. Και που είναι το μόνο μέρος του κουαρτέτου που πιέζει για τη μέγιστη δυνατή διευκόλυνση στο θέμα της ρύθμισης του χρέους.

Τι συνέβη ξαφνικά; Η κυβέρνηση, θορυβημένη από τις αντιδράσεις που φέρνουν τα μέτρα στο εσωτερικό της, και στην κοινωνία, επιδιώκει μια πιο light αξιολόγηση. Βλέπει ότι σε αντίθεση με το ΔΝΤ οι ευρωπαίοι είναι αποφασισμένοι να βάλουν νερό στο κρασί τους. Κυρίως λόγω του προσφυγικού και του βρετανικού δημοψηφίσματος. Η μια πιθανότητα είναι η κυβέρνηση να κλιμακώνει την επίθεση στο ΔΝΤ για να το αναγκάσει να υποχωρήσει. Να ευθυγραμιστεί με τους ευρωπαίους και να κλείσει όσο το δυνατόν ανώδυνα η αξιολόγηση. Η απάντηση σαυτό ήρθε από την ίδια τη Λαγκάρντ. Με μια αυστηρή επιστολή κάλυψε τους αξιωματούχους του ΔΝΤ, επανέλαβε τις απαιτήσεις του και ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση να διασφαλίσει το απόρρητο των συνομιλιών και την ασφάλεια των διαπραγματευτών. Η άλλη πιθανότητα είναι η κυβέρνηση να μεθοδεύει τη ρήξη και την αποχώρηση του ΔΝΤ από το πρόγραμμα. Χάνουμε το μοχλό πίεσης για τη ρύθμιση του χρέους αλλά κερδίζουμε πολιτικό χρόνο. Τι είναι ο στόχος της ρύθμισης του χρέους, άλλωστε, μπροστά στον υπέρτατο στόχο της παραμονής στην εξουσία. Με τη γνωστή άγνοια κινδύνου που την διακρίνει, η κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά για άλλη μια φορά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από την περήφανη διαπραγμάτευση που εκτροχίασε τη χώρα. Και βρισκόμαστε εν μέσω μιας δεύτερης, εξίσου κρίσιμης. Γιατί το ασφαλιστικό βρίσκεται στον πυρήνα των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα. Και απαιτούν και οι εταίροι μας. Μόνο μετά από συμφωνία στο ασφαλιστικό και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αρχίσει η συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους.

Και τι κάνει η κυβέρνηση; Μια από τα ίδια. Άλλη μια διαπραγμάτευση αλα ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκίνησαν πάλι με ένα τεχνικά ανεπαρκές σχέδιο επιμένοντας στην πολιτική διαπραγμάτευση. Τράβηξαν πάλι κόκκινες γραμμές, λίγο πιο προσεκτικά, είναι η αλήθεια, αυτή τη φορά. Κι άφησαν το χρόνο να κυλάει ξαναπαίζοντας το έργο της σκληρής διαπραγμάτευσης.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η κυβέρνηση τη μάχη των μαχών για το ασφαλιστικό και την αξιολόγηση. Κατέθεσε, δια χειρός Κατρούγκαλου, μια έκθεση ιδεών, γενικόλογη και ακοστολόγητη. Ορίζοντας τις κύριες συντάξεις ως νέα κόκκινη γραμμή, αφού υποχώρησε στις επικουρικές.

Μόνο που και αυτή τη φορά τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα. Ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της χώρας. Αυτή τη φορά, όμως, λειτουργεί και εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί οι κοινωνικές αντιδράσεις διογκώνονται, οι πιέσεις στους βουλευτές του γίνονται αφόρητες, και η οικονομία παραλύει. Οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης έχουν καταστεί άπιαστο όνειρο. Λόγω της ανερμάτιστης πολιτικής της. Γιατί αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε εκτροχιάσει την οικονομία δεν θα χρειαζόμασταν ασφαλιστικές περικοπές. Και πάντως όχι αυτού του ύψους. Τώρα θα αναγκαστούν να μειώσουν κύριες συντάξεις. Γιατί απλά δεν βγαίνουν τα νούμερα. Με άλλα λόγια η καταπάτηση των κόκκινων γραμμών τους είναι δεδομένη. Αυτό που αναζητούν είναι το δρόμο με το μικρότερο κόστος. Κι εδώ έρχεται η ταξική πολιτική τους. Αν αναγκαστούν να μειώσουν, θα μειώσουν τα ρετιρέ των συντάξεων, διαρρέουν. Από ένα ύψος και πάνω, τους προνομιούχους. Με άλλα λόγια αν είναι να ζημιώσουμε κάποιους ας ζημιώσουμε αυτούς που δεν μας ψήφισαν. Όχι τους ψηφοφόρους μας.

Είναι έτοιμα και τα εξιλαστήρια θύματα. Τις τελευταίες ώρες οι διαρροές περί αντικατάστασης Κατρούγκαλου, αλα Βαρουφάκη, δίνουν και παίρνουν. Αλλά και το όπλο του κυρίαρχου λαού. Μόνο που αυτή τη φορά δεν μας απειλούν με δημοψήφισμα. Τα πράγματα άλλαξαν βλέπετε. Αυτοί που διαδηλώνουν στους δρόμους διαδηλώνουν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Μας απειλούν με εκλογές. Με αλλαγή του εκλογικού νόμου, βέβαια, και μείωση του μπόνους των 50 εδρών. Γιατί ο φόβος φυλάει τα έρημα. Ξέρουν ότι χάνουν τη παρτίδα και οι κινήσεις τους το δείχνουν. Η πολιτική τους μανιέρα και προβλέψιμη έγινε και κουραστική. Αλλά, το χειρότερο, εθνικά επιβλαβής.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η κυβέρνηση μπαίνει κι αυτή σιγά-σιγά στη χορεία των χαμένων κυβερνήσεων. Που ανάλωσε η κρίση. Ο πολιτικός της χρόνος σχηματίζει ήδη μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. Αντιπολιτεύθηκαν με λαϊκισμό και κυβερνούν με καθεστωτισμό. Κλείνοντας το μάτι και μοιράζοντας θέσεις στους ημετέρους. Προχθές, όμως, κατάλαβαν πως είναι τα πράγματα στην άλλη όχθη του ποταμού. Κατάφεραν να ξαναβγάλουν την κοινωνία στους δρόμους. Και δεν ήταν μόνο οι ταξικοί τους αντίπαλοι. Ήταν και οι χθεσινοί τους φίλοι. Ένα κύμα καθυστερημένης αγανάκτησης πλημύρισε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Και τώρα εισπράττουν τη χλεύη, τους προπηλακισμούς, τις ύβρεις, την αποδοκιμασία. Και αίφνης ανακάλυψαν πόσο κακή και καταδικαστέα είναι η βία πάσης μορφής. Μόνο που είναι αυτοί που την εξέθρεψαν, την υπέθαλψαν, την νομιμοποίησαν. Και ουδέποτε την καταδίκασαν. Και τώρα φυσικά δεν είναι οι ανάλγητοι πολιτικοί που προκαλούν αλλά οι πολίτες που υπερβαίνουν τα εσκαμμένα.

Δεν χωράει αμφιβολία ὀτι αυτή η κυβέρνηση είναι πολιτικά ηττημένη. Ηττήθηκε τη στιγμή της υπογραφής του τρίτου μνημονίου. Όχι γιατί έκανε κάτι που δεν έπρεπε να κάνει. Αλλά γιατί ήταν η συγκεκριμένη κυβέρνηση που το έκανε. Γιατί έκανε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που προσπαθούσε να πείσει ότι ήταν. Σύρθηκε να το κάνει και ηττήθηκε. Ηττήθηκε ιδεολογικά, ηττήθηκε πολιτικά. Και αλλάζοντας τον εαυτό της για να μείνει στην εξουσία ηττήθηκε και ηθικά.

Τώρα εισπράττει την αγανάκτηση. Απότοκο της εξαπάτησης. Που θα διογκώνεται όσο η κοινωνία συνειδητοποιεί ότι έξι χρόνια επίπονης προσπάθειας και θυσιών πήγανε στράφι. Εξανεμίστηκαν. Και τώρα θα χρειαστεί να καταβάλει ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια. Και όλα αυτά γιατί βιάστηκαν. Εκβίασαν εκλογές και εκτροχίασαν μια χώρα που επέστρεφε στην κανονικότητα.

Υπ´αυτήν την έννοια είναι παρήγορο ότι ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν βιάζεται. Είναι ίσως ο μόνος αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης από το 2008 και μετά που δείχνει να μην βιάζεται. Ίσως γιατί έχει επίγνωση. Διανύει βήμα-βήμα τα αναγκαία στάδια της προπαρασκευής. Συγκροτεί την ομάδα του, νοικοκυρεύει τα του οίκου του και οδηγεί το κόμμα σε ένα συνέδριο καταστατικών αλλαγών.

Επειδή, όμως, ζωή και πολιτική “είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν κάνεις άλλα σχέδια», τα γεγονότα μπορεί να μην συμπλεύσουν με τις επιθυμίες. Και γι αυτό πρέπει να υπάρξει κι ένα σχέδιο άμεσης αντίδρασης. Με ρεαλιστικές, κοστολογημένες απαντήσεις στα φλέγοντα. Κι ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο ανασυγκρότησης πέρα και πάνω από τα μνημόνια. Που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Αλλιώς η κρίση θα συνεχίζει να καταβροχθίζει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που δεν είναι ανεξάντλητο. Και μετά καραδοκεί το χάος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το 1992, ο πατέρας Bush ήταν το μεγάλο φαβορί για να κερδίσει τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Ερχόταν με τον αέρα του νικητή και τροπαιούχου από τον πρώτο πόλεμο του περσικού κόλπου. Είχε λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Εν προκειμένω την αμερικανική οικονομία, που παρουσίαζε σημάδια ύφεσης. Μια φονική ατάκα άλλαξε το διακύβευμα των εκλογών. “Είναι η οικονομία ανόητε θύμισε στους αμερικανούς ο Bill Clinton και ο Bush δεν επανεξελέγη.”

Πολλά φεγγάρια αργότερα, στο χιονισμένο Νταβός, ένας Γερμανός πολιτικός, που έχει γίνει η δική μας Νέμεσις, εκστόμισε μια εξίσου φονική, όσο και προσβλητική, ατάκα. “Είναι η εφαρμογή ανόητε”, εἰπε μπροστά σε έναν εμβρόντητο έλληνα Πρωθυπουργό.

Κι αυτό γιατί οι Ευρωπαίοι βλέπουν την ελληνική κυβέρνηση να ανεβάζει πάλι το έργο του περασμένου χειμώνα. Καθυστερήσεις, αναβλητικότητα, επίκληση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Αυτή τη φορά, όμως, υπάρχει μια κεφαλαιώδης διαφορά. Η κυβέρνηση Τσίπρα κλείνει ένα χρόνο στην εξουσία και δεν καλείται να εφαρμόσει το πρόγραμμα των προηγούμενων κυβερνήσεων αλλά το δικό της τρίτο μνημόνιο. Που αυτή συμφώνησε, η ίδια υπέγραψε, και τώρα πρέπει να υλοποιήσει. Η κυβέρνηση, με τη γνωστή κουτοπονηριά της πέρασε γρήγορα τα σχετικά εύκολα προαπαιτούμενα. Ταυτόχρονα, προσπάθησε να περάσει κι ένα παράλληλο πρόγραμμα, το οποίο αναγκάστηκε να αποσύρει άρον-άρον, όταν το πήρανε χαμπάρι οι κουτόφραγκοι. Και πάντως έκανε πολιτική κλείνοντας το μάτι και μη θίγοντας τα προνόμια των φίλιων κοινωνικών ομάδων. Δηλαδή, των πελατών της.

Τώρα έφτασε η ώρα της αλήθειας. Και το Ασφαλιστικόν φυγείν αδύνατον. Γιατί οι εταίροι και οι δανειστές μας το θεωρούν τη λυδία λίθο των μεταρρυθμίσεων. Το απόλυτο προαπαιτούμενο για να προχωρήσει η αξιολόγηση και η εκταμίευση της δόσης. Για να μπορέσει να αρχίσει η συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους. Πάντοτε στις γραμμές που είχαμε συμφωνήσει εμείς το 2012, για να μην ξεχνιόμαστε. Και η συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι. Το ασφαλιστικό, όμως, επηρεάζει όλες τις κοινωνικές ομάδες. Εξού και η καθολική αντίδραση και οι διαδηλώσεις ακόμη και των λευκών κολάρων.

Η κυβέρνηση διαχειρίστηκε κι αυτό το μείζον εθνικό θέμα με τη γνωστή προχειρότητα της. Αντί να επιδιώξει τομές και ευρείες συναινέσεις σε ένα πρόβλημα, για το οποίο ευθύνες φέρουν όλοι, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Εκπόνησε μια προχειράντζα, δια χειρός Κατρούγκαλου, με μια στόχευση. Να καλύψει τη δημοσιονομική τρύπα του 1,8 δις που δημιούργησαν στον τομέα αυτό, πέρα από την υπόλοιπη δημοσιονομική επιβάρυνση, οι καταστροφικοί χειρισμοί της το 2015. Κοινώς, τα έκανε μαντάρα.

Αποδεικνύοντας, για άλλη μια φορά ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι η εφαρμογή. Είναι πολύ βαθύτερο. Είναι “η κυβερνησιμότητα ανόητε”.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Τα τελευταία χρόνια είχαμε πετύχει ευρεία συναίνεση για την ανάταξη του εκπαιδευτικού συστήματος. Σε όλες τις βαθμίδες. Με έμφαση στην αξιολόγηση και στην αριστεία. Φτιάξαμε ένα γενικό λύκειο (4186/2013) με παιδευτική αυτονομία και αυστηροποίηση του συστήματος προαγωγής. Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τα πρότυπα, η ενίσχυση των μαθημάτων γενικής παιδείας, η τράπεζα θεμάτων, η εισαγωγή στα ΑΕΙ με βάση την επίδοση και στα τρία χρόνια του Λυκείου, η βάση του 10 στη γλώσσα και τα μαθηματικά, και η μείωση των μαθημάτων των πανελλαδικών σε 4 αποτέλεσαν μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση. Απόρροια πολυετούς εθνικού διαλόγου, που δημιουργούσε ένα δημόσιο σχολείο υψηλών απαιτήσεων και όχι εύκολης πρόσβασης και προαγωγής. Ένα σχολείο και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εντύπωνε μια κουλτούρα αριστείας στους νέους. Πέρα από τις γνώσεις και τις δεξιότητες που τους καλλιεργεί. Μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους από τα φροντιστήρια, πίσω στα σχολεία. Τώρα έρχονται να διαλύσουν, όσα με κόπο χτίσαμε τα τελευταία χρόνια. Εφαρμόζουν μια πολιτική οπισθοδρόμησης και αναχρονισμού, που έχει έναν κοινό παρανομαστή. Την ακύρωση κάθε έννοιας αξιολόγησης, κάθε έννοιας αριστείας, και την ισοπέδωση προς τα κάτω. Με εύκολες και λαϊκίστικες συνταγές οδηγούν τα παιδιά στην ημιμάθεια και μετά στην ανεργία.

Κάπως έτσι, καταργούν τις εξετάσεις στα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία. Ακυρώνοντας στην πράξη τις αξιολογημένες πρότυπες σχολικές μονάδες που εδραιώσαμε σε όλη τη χώρα. Καταργούν τη βάση του 10 στα μαθηματικά και τη γλώσσα. Καταργούν την τράπεζα θεμάτων. Ένα θεσμό που φέραμε για να ενισχύσουμε την αντικειμενικότητα στις εξετάσεις και να διασφαλίσουμε την κάλυψη όλης της διδακτέας ύλης. Μας γυρίζουν πίσω σε ένα λύκειο απαξιωμένο χωρίς εκπαιδευτική αυτοτέλεια, χωρίς έλεγχο της μάθησης. Ένα λύκειο της «ήσσονος προσπάθειας». Εις βάρος, τελικά, των ίδιων των παιδιών.

Στην ανώτατη εκπαίδευση καταργούν το νόμο-πλαίσιο που ψηφίστηκε από τη Βουλή του 2009 με ευρύτατη πλειοψηφία. Και εφαρμόστηκε παρά τη λυσσώδη αντίδρασή τους. Αυτών που έφτασαν να διαλύουν αντιδημοκρατικά τις εκλογικές διαδικασίες. Χρειάστηκε να νομοθετήσω τη διαδικασία της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για να διεξαχθούν οι εκλογές και να εκλεγούν Συμβούλια προσωπικοτήτων διεθνούς εμβέλειας και κύρους. Με μαζική συμμετοχή. Τώρα καταργούν τα Συμβούλια και επαναφέρουν το άσυλο της παρανομίας και τους αιώνιους φοιτητές. Καταργούν και την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Γιατί με την ηλεκτρονική ψηφοφορία οι δυνάμεις τους αποκαλύφθηκαν και μετρήθηκαν. Ήταν μια οικτρή μειοψηφία. Οι «μπαχαλάκηδες» περιθωριοποιήθηκαν. Τώρα, ο Μπαλτάς τους ξαναδίνει την ευκαιρία να φιμώσουν την πλειοψηφία. Ξανακάνει προσκλητήριο στις δυνάμεις του ανορθολογισμού και της διάλυσης στα ΑΕΙ. Μας γυρίζει στο παρελθόν, πίσω στη δεκαετία του ’80.

“ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ”

Η συνταγή παλιά και δοκιμασμένη. Θωπεύουμε τις αδυναμίες της κοινωνίας και ικανοποιούμε τις συντεχνίες. Καθησυχάζουμε τις ανησυχίες και κατεβάζουμε τον πήχη. Έτσι, κατευνάζουμε και τους επίδοξους απεργούς και καταληψίες. Και έχουμε και το κεφάλι μας ήσυχο.

Δυσκολεύτηκαν τα παιδιά από τη βάση του δέκα σε γλώσσα και μαθηματικά; Την καταργούμε. Όπως δήλωσε και ο Κουράκης στη Βουλή «είναι εξωφρενικό να κόβεσαι όταν παίρνεις κάτω από δέκα». Και γιατί δεν καταργούμε τις εξετάσεις; Να προάγονται όλοι οι μαθητές στο Λύκειο ακώλυτα.

Ζορίστηκαν οι καθηγητές από την Τράπεζα Θεμάτων γιατί αναγκάστηκαν να διδάξουν όλη τη διδακτέα ύλη; Την καταργούμε.

Δυσκολεύει τα παιδιά ο συνυπολογισμός της βαθμολογίας των τριών τάξεων του Λυκείου στις πανελλαδικές εξετάσεις; Το καταργούμε.

Θα αξιολογούμε τους εκπαιδευτικούς μας; Θα συνδέσουμε την αξιολόγηση με το μισθολόγιο και το βαθμολόγιο; Βαθιά αντιλαϊκή πολιτική. Να εξελίσσονται αυτόματα. Τι κι αν παντού στον κόσμο η αξιολόγηση είναι αναπόσπαστο μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας; Εμείς είμαστε διαφορετικοί.

Πρότυπα σχολειά με εξετάσεις; Μα τι λέτε τώρα; Να δυσκολεύουμε τα παιδιά να μπαίνουν με εξετάσεις σε κάτι ελιτίστικα σχολεία; Τα καταργούμε και τα δυο. Με λοταρία.

Εμείς φτιάξαμε ένα Γενικό Λύκειο με παιδευτική αυτονομία και αυστηροποίηση του συστήματος προαγωγής. Που να προσφέρει παιδεία υψηλών προδιαγραφών. Αυτοί μας γυρίζουν πίσω σ’ ένα λύκειο απαξιωμένο, ήσσονος προσπάθειας και χωρίς έλεγχο της μάθησης. Εις βάρος, τελικά, των ίδιων των παιδιών και κυρίως αυτών που δεν θα συνεχίσουν τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο.

Καταργούν και την ηλεκτρονική ψηφοφορία στα Πανεπιστήμια. Γιατί, όπως λέει ο Μπαλτάς, «στην ουσία σημαίνει ότι προσέρχομαι στην κάλπη να ψηφίσω ενδεχομένως με κάποιον «επιλοχία» φορτικά στο πλάι μου». Ο άνθρωπος ή δεν καταλαβαίνει ή νομίζει ότι όλοι εμείς οι άλλοι δεν καταλαβαίνουμε. Στην ηλεκτρονική ψηφοφορία ψηφίζεις από τον υπολογιστή σου. Κι αυτό, αν οι «επιλοχίες» και οι «μπαχαλάκηδες» δεν σε έχουν αφήσει να ψηφίσεις στην κάλπη.

Τα δε Συμβούλια Ιδρύματος τα καταργεί ο Μπαλτάς γιατί «διαπιστωμένα δημιουργούν και προβλήματα λειτουργίας και προβλήματα δημοκρατίας». Ποιος το διαπίστωσε αυτό; Πότε; Με ποιές διαδικασίες; Έγινε, μήπως αξιολόγηση, όπως προβλέπει και ο ίδιος ο νόμος; Όχι. Το διαπίστωσε κάποιο όργανο; Η ΑΔΙΠ, το ΣΑΠΕ; Όχι. Έτσι, αποφάσισε ο Μπαλτάς. Άλλωστε, τι τους θέλουμε τους διεθνώς διακεκριμένους ακαδημαϊκούς; Μας αρκεί η εγχώρια αυθεντία.

Τη δεκαετία του ’80, όταν η πρόοδος έφτανε και στην Ελλάδα και απειλούσε το κρατικό μονοπώλιο στην ενημέρωση, ο μακαρίτης ο Μαρούδας είπε το αμίμητο, «η πολεμική αεροπορία θα καταρρίψει τους δορυφόρους». Τουλάχιστον με τον Μαρούδα γελάσαμε. Τούτοι εδώ είναι πραγματικά επικίνδυνοι.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”