Η κρίση που περνάει η χώρα μας έχει αφήσει βαθύ αποτύπωμα στο πολιτικό σύστημα και τους φορείς του. Συνθλίβοντας παραδοσιακά κόμματα και δημιουργώντας ευκαιριακούς πολιτικούς σχηματισμούς. Φορείς λαϊκισμού, εκφραστές διαμαρτυρίας. Η κρίση επέβαλε τη μοριοποίηση και ανασύνθεση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Συνέθλιψε το ΠΑΣΟΚ που την είχε εκφράσει μονοπωλιακά στην μεταπολίτευση. Και γέννησε το ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας, εκτινάχθηκε στην εξουσία στη βάση μιας ανενδοίαστης παροχολογίας και μιας αντιμνημονιακής υστερίας. Επιβίωσε μιας καταστροφικής οκτάμηνης διακυβέρνησης, και της υπογραφής του τρίτου μνημονίου. Και ξανακέρδισε τις εκλογές έχοντας ενδιαμέσως κερδίσει κι ένα δημοψήφισμα.

Αυτό σίγουρα ανοίγει ένα νέο πολιτικό κύκλο. Όχι ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημα. Σίγουρα, όμως, ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της κεντοαριστεράς. Τα απομεινάρια του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ είτε θα φθίνουν μέχρι να σβήσουν είτε θα απορροφηθούν σταδιακά απο το ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συνθήκες, όμως, για ηγεμονία στο πολιτικό σύστημα και μακροημέρευση στη κυβέρνηση δεν υπάρχουν. Το μνημόνιο Τσίπρα-Καμμένου ήταν ένα αχρείαστο για τη χώρα μνημόνιο. Μπορεί να αποσόβησε έστω και την υστάτη ώρα την άτακτη χρεωκοπία και το Grexit. Αλλά αυτοί ήταν κίνδυνοι που είχαμε αφήσει πίσω ως χώρα. Και τους επανέφεραν με την καταστροφική τους διακυβέρνηση και την ανερμάτιστη και αποτυχημένη διαπραγμάτευση. Ο Τσίπρας επανεξελέγη με ένα αφήγημα θυματοποίησης, ανανέωσης, και υπόσχεσης. Για μια κοινωνικά πιο ευαίσθητη υλοποίηση του μνημονίου από τους κοινωνικά ανάλγητους αντιπάλους του.

Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα της εφαρμογής. Τα ωραία αφηγήματα γρήγορα εξατμίζονται όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού. Και ο λογαριασμός είναι βαρύς. Εκεί που η χώρα έβγαινε από το τούνελ τώρα έχει μπροστά της ένα νέο κύκλο λιτότητας, ανεργίας και φτωχοποίησης. Η οικονομία ξανακύλισε στην ύφεση χωρίς ορατή προοπτική ανάκαμψης κι ανάπτυξης.

Με ισχυρούς κραδασμούς στο κοινωνικό κράτος και στο ασφαλιστικό σύστημα. Το κόστος για το ΣΥΡΙΖΑ θα είναι βαρύτατο γιατί είναι πια σωρευτικό. Και η φθορά ραγδαία. Και θα επιδεινώνεται από την πρωτοφανή διοικητική τους ανεπάρκεια.

Από την άλλη πλευρά, η ΝΔ προσώρας αντέχει. Παρά τις διαρροές και διασπάσεις που υπέστη. Παρά τα λάθη της και κυρίως τη στρατηγική αμηχανία που έχει δείξει απέναντι στο μνημόνιο. Γιατί ο βασικός κορμός των ιδεών και των επιλογών της έχει δικαιωθεί και το συνολικό ισοζύγιο της διακυβέρνησης της είναι θετικό. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μπορεί να αρμενίζει αμέριμνη. Ούτε απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, ούτε απέναντι στις τεκτονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στη κοινωνία. Και που επιβάλλουν ανασύνταξη και επαναπροσδιορισμό στρατηγικής, προγράμματος και οργάνωσης. Αλλιώς θα την καταπιεί η ιστορία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Οφείλουμε να εντοπίσουμε και να αναλύσουμε τα αίτια της ήττας για να διορθώσουμε πορεία. Και κάτι ακόμη. Τέτοιες βαθιές κρίσεις, όπως αυτή που περνάει η χώρα, φέρνουν τεκτονικές αλλαγές στο υπόστρωμα της κοινωνίας.

Οι πολιτικές δυνάμεις που δεν συλλαμβάνουν το εύρος των αλλαγών που συντελούνται δεν μπορούν να τις εκφράσουν. Άρα, νομοτελειακά θα περιθωριοποιηθούν.

Στην κεντροαριστερά η μοριοποίηση και η επανασύνθεση συντελέσθηκε, έστω και προσωρινά, μετατοπίζοντας το σημείο ισορροπίας αριστερότερα.

Αυτή η διαδικασία θα απειλήσει τώρα τη ΝΔ εάν δεν αναλύσουμε τι συνέβη. Μία πρώτη αποτίμηση είναι αναγκαία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ άρθρωσε ένα λόγο βασισμένο στην ελπίδα. Μη ρεαλιστικό, αλλά μικρή σημασία έχει τελικά. Ο απελπισμένος πάντοτε μετακινεί τα όρια ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το ανέφικτο. Η στρατηγική αυτή προσέλκυσε ετερόκλητους ψηφοφόρους με αντιφατικά, σε πολλές περιπτώσεις, αιτήματα. Η στρατηγική του φόβου, στην οποία εγκλωβιστήκαμε, αποδείχθηκε καταστροφική.

Δεν πείσαμε ότι η εκπλήρωση των όρων του μνημονίου, ήταν ένα επώδυνο αλλά αναγκαίο βήμα για να σταθούμε στα πόδια μας. Η στρατηγική μας, όμως, είναι το εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης του παραγωγικού ιστού της χώρας. Η φιλελεύθερη μεταρρυθμιστική μας πρόταση δεν αναδείχθηκε πέραν και πάνω από το Μνημόνιο. Ως συνέπεια, απονομιμοποιήθηκε και έχασε από το αναχρονιστικό κρατικίστικο πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ που δοκιμάστηκε στο παρελθόν, απέτυχε και μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Η ΝΔ εγκλωβίστηκε σε μια στρατηγική η οποία τελικά δεν σταμάτησε την αιμορραγία ψήφων προς δεξιότερα σχήματα όπως οι ΑΝΕΛ, η Χρυσή Αυγή, το ΛΑΟΣ. Εγκαταλείψαμε το μεσαίο χώρο, ο οποίος λεηλατήθηκε από το Ποτάμι, το ΣΥΡΙΖΑ και μικρότερα κόμματα. Ζητήματα, όπως το μεταναστευτικό ή ο νόμος και η τάξη έπρεπε να τεθούν με μετριοπάθεια. Το κράτος ως θεματοφύλακας, δηλαδή, όχι ως μπαμπούλας. Αντίθετα, έπρεπε να αναδειχθεί η ακρότητα των θέσεων της άλλης πλευράς.

Η αδυναμία και ανεπάρκεια του κομματικού μηχανισμού που χρόνια αποστεωμένος, δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος μιας εκλογικής αντιπαράθεσης τεράστιας σημασίας όπως αυτή της 25ης Ιανουαρίου.

Όταν γίνονται τόσα πολλά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, λάθη θα γίνουν. Δεν υπήρξαν όμως τα αντανακλαστικά της έγκαιρης διόρθωσης και η αποτελεσματική επικοινωνιακή διαχείριση τους. Ο ΕΝΦΙΑ αποδείχθηκε «ενφιάλτης».
Τώρα όμως, πρέπει να προχωρήσουμε σε ιδεολογική, οργανωτική και επικοινωνιακή ανασυγκρότηση.

Η ακολουθούμενη τακτική συσπειρώνει το κόμμα αλλά δεν διευρύνει την εκλογική μας βάση. Οι ψηφοφόροι αναμένουν να δουν τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”