Η Συνθήκη Φιλίας και Συνεργασίας που υπέγραψαν ο Ντε Γκωλ με τον Αντενάουερ το 1963, αποτέλεσε τη βάση μιας εθνικής συμφιλίωσης. Τα κίνητρα τους διέφεραν. Ο Ντε Γκωλ είδε την συμμαχία με τη Γερμανία ως αντιστάθμισμα στον κυρίαρχο ρόλο της Αμερικής στην Ευρώπη του ψυχρού πολέμου. Ο Αντενάουερ είδε τη συμμαχία ως μια ακόμη αναγκαία κίνηση στη σκακιέρα της επίλυσης του γερμανικού προβλήματος. Σε κάθε περίπτωση, η συνθήκη μετέτρεψε δυο παραδοσιακούς εχθρούς σε στενούς συμμάχους. Και έθεσε τα θεμέλια της συνεργασίας τους για την οικοδόμηση της ενωμένης Ευρώπης. Επιβιώνοντας πολλών προεδρικών διδύμων με διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές καταβολές. Σμιτ-Ζισκάρ, Μιτεράν-Κολ, Σιράκ-Σρέντερ. Τα οφέλη ήταν αμοιβαία και η σχέση συμπληρωματική.
Η Γαλλία, ανεξάρτητη πυρηνική δύναμη με ισχυρή εξωτερική πολιτική. Η Γερμανία διχοτομημένη αλλά ραγδαία εξελισσόμενη σε οικονομική ατμομηχανή της Δυτικής Ευρώπης.
Η γαλλογερμανική συνεργασία ήταν και η ασφαλιστική δικλείδα για να συναινέσει η Γαλλία στη γερμανική επανένωση μετά το τέλος του ψυχρου πολέμου. Με αντάλλαγμα, από την πλευρά της Γερμανίας, την ενίσχυση της οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης. Τη συνθήκη του Μάαστριχτ και το ευρώ. Ο γαλλογερμανικός άξονας λειτούργησε ως επιταχυντής της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Σήμερα, τα πάντα έχουν αλλάξει. Η Γαλλία βρίσκεται σε καθοδική τροχιά. Η πολιτική της επιρροή στη γηραιά ήπειρο και στον πλανήτη έχει μειωθεί σημαντικά. Η οικονομία της υποφέρει λόγω του χρέους και της έλλειψης ανταγωνιστικότητας. Αντίθετα, η ενωμένη Γερμανία, με νέα αυτοπεποίθηση, αυξάνει διαρκώς την επιρροή της στην ήπειρο και στα διεθνή δρώμενα. Η άλλοτε ισότιμη και συμπληρωματική σχέση εξελίσσεται ραγδαία σε μια ανισοβαρή σχέση. Με τη Γερμανία να παίρνει τις αποφάσεις στην Ευρώπη και τη Γαλλία να ακολουθεί.
Οι δυο χώρες έχουν το ίδιο όραμα για την πορεία της ενωμένης Ευρώπης, αλλά δεν έχουν κοινά συμφέροντα. Η Γαλλία επιδιώκει ένα κοινό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό που θα της επιτρέψει να συνεχίζει να δανείζεται χαμηλότοκα. Επιδιώκει τη δημοσιονομική χαλάρωση για να αντιμετωπίσει τα δημοσιονομικά της αδιέξοδα. Μιλάει εξ ονόματος του Νότου κυρίως γιατί αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα.
Η Γερμανία συζητάει έναν προϋπολογισμό με αυστηρούς κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας. Που θα αναγκάζει κάθε χώρα να ζει και να ξοδεύει σύμφωνα με τις δυνατότητες της. Για να συνεχίζεις να δανείζεσαι χαμηλότοκα θα πρέπει να πειθαρχείς και να λογοδοτείς μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Αυτό υπαγορεύει η παραγωγική της δομή και η επενδυτική της οικονομία.
Τι θα επικρατήσει τελικά; Η επιθυμία της Γερμανίας για δημοσιονομική αυστηρότητα η της Γαλλίας για δημοσιονομική χαλάρωση; Από την απάντηση στο ερώτημα θα εξαρτηθεί και η μορφή που θα πάρει η Ευρώπη τα επόμενα χρόνια.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”