Η αξιολόγηση ἐπρεπε να έχει κλείσει από τον περασμένο Νοέμβριο. Πολύ πιο εύκολα και με λιγότερο επώδυνα μέτρα. Αντ᾽ αυτού κοντεύει Μάϊος και ζούμε μέρες 2015. Απώλεια χρόνου, λεονταρισμοί με το ΔΝΤ, μονομερείς καταθέσεις νομοσχεδίων. Μια διαλυτική απραξία. Που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια νέα μεγαλειώδη υποχώρηση, με νέα επώδυνα μέτρα, αλλά και εγγυήσεις και ψήφιση προληπτικών μέτρων. Η απόδειξη της πλήρους ανυποληψίας που έχει περιέλθει η χώρα μας στα χρόνια των νεοαριστερών κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ.

Πολλοί θεωρούν ότι αυτή η εθνικά επιζήμια στάση οφείλεται απλά σε ανικανότητα. Στην απόλυτη διαχειριστική ανεπάρκεια των στελεχών της κυβέρνησης. Στην αδυναμία συνειδητοποίησης της θέσης που έχει περιέλθει η χώρα. Στην αδυναμία απαλλαγής από τα δεσμά των ιδεοληψιών τους.

Μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί γενικώς να κερδίσει χρόνο. Να ψηφίζει μνημόνια αλλά να μη νομοθετεί τους εφαρμοστικούς νόμους, να μην εφαρμόζει επώδυνα μέτρα και μεταρρυθμίσεις. Ελπίζοντας ότι στο μεταξύ οι συσχετισμοί στην Ευρώπη θ᾽ αλλάξουν, το προσφυγικό θα χαλαρώσει τις απαιτήσεις των θεσμών, τα μέτρα θα γίνουν πιο εύπεπτα. Εδώ εντάσσεται και η προσπάθεια δημιουργίας ρήγματος στο μέτωπο των δανειστών. Σενάρια αριστερής φαντασίας, δηλαδή, χωρίς happy end.

Υπάρχει και μια τρίτη εξήγηση. Πολύ πιο συνωμοσιολογική. Αλλά επειδή ζήσαμε τις αποκαλύψεις Βαρουφάκη, Λαφαζάνη και της παρέας τους για το plan Β και τις εφόδους στο νομισματοκοπείο ας μην την αποκλείουμε. Κάποιοι θεωρούν ότι η αστική μας λογική αδυνατεί να κατανοήσει τους δαιδάλους της σκέψης της αριστερής παρέας που μας κυβερνά. Και ότι όλη αυτή η θεατρικά στημένη δήθεν διαπραγμάτευση αποτελεί μέρος σχεδίου. Οι διαρροές, οι αντεγκλήσεις, οι συναντήσεις στα ξενοδοχεία, η συνεχής επίκληση της λαϊκής δυσαρέσκειας, του πολιτικού προβλήματος απο τη λήψη μέτρων. Η κορύφωση ενός θεατρικού δράματος που κατευθύνει το πολιτικό κόστος και το ανάθεμα στους δανειστές. Ισοπεδώνει τα πάντα, και δημιουργεί συνθήκες φτωχοποίησης, που υποδαυλίζουν τη λαϊκή δυσανεξία και το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού.

Δημιουργούνται έτσι συνθήκες εξόδου από την ευρωζώνη που θα έρθει από τα κάτω. Ο Τσίπρας φοβήθηκε να γίνει ο εμβρυουλκός της εξόδου τον περασμένο Ιούλιο. Μπορεί όμως να σερφάρει το λαϊκό κύμα της δυσανεξίας με την Ευρώπη και τους δανειστές που αφήνει να καλλιεργείται.

Δεν ξέρω ποιά από τις τρεις εκδοχές ισχύει. Αν το παρελθόν αποτελεί το πρόλογο των πραγμάτων, όμως, οι κύριοι της νεοαριστεράς σε ένα πράγμα έχουν επιδοθεί με επιμέλεια και σχετική επιτυχία. Όχι τόσο στο κυβερνάν όσο στο εξουσιάζειν. Γι᾽ αυτό, τελικά, θα πράξουν ότι διασφαλίσει την παραμονή τους στην εξουσία. Είτε της ευρωπαϊκής Ελλάδας είτε μιας ευρωπαϊκής εκδοχής της Βενεζουέλας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Μετά και τη νίκη του στις προκριματικές της Νέας Υόρκης φαίνεται ότι ο Ντόναλντ Τράμπ θα είναι ο υποψήφιος του ρεπουμπλικανικού κόμματος στις επόμενες αμερικανικές εκλογές. Ο Τραμπ δεν έχει κλειδώσει ακόμη τον αριθμό των 1237 εκλεκτόρων που θα του εξασφαλίσει το χρίσμα. Κάτι που επιτρέπει στο ιερατείο του ρεπουμπλικανικού κόμματος να ελπίζει ότι θα πάει σε ανοικτό συνέδριο. Κι εκεί να μαγειρέψει μια άλλη υποψηφιότητα. Ο Τραμπ τους απείλησε ευθέως ότι αν του λείπουν κάποιοι εκλέκτορες και το κόμμα προσπαθήσει να του αφαιρέσει το χρίσμα, ¨θα έχουμε εξεγέρσεις. Θα δείτε πράγματα που δεν έχετε δει ποτέ στο παρελθόν¨. Έσπευσε βέβαια να συμπληρώσει ότι δεν θα είναι αυτός που θα τις καθοδηγήσει. Αλλά ήταν πια αργά. Η σφαίρα είχε φύγει από τη θαλάμη. Το ρεπουμπλικανικό κὀμμα διέγνωσε αργά την απειλή. Και όταν τη διέγνωσε δεν στάθηκε ικανό να συσπειρώσει ένα κατακερματισμένο πεδίο υποψηφίων πίσω από μια ισχυρή υποψηφιότητα ικανή να τον σταματήσει.

Ο λαϊκιστής Τραμπ διέγνωσε την ευκαιρία νωρίς. Την οργή μιας μεσαίας τάξης που συρρικνώνεται και απειλείται. Που βλέπει τη ψαλίδα ν´ ανοίγει και το μέλλον δυσοίωνο. Ιδίως μετά την κρίση του 2008. Και σερφάρισε στην αυξανόμενη οργή της. Είδε και την κερκόπορτα του αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Μιας πολύ προβληματικής πολιτικής διαδικασίας για ένα πολύ σοβαρό πολιτικό αξίωμα. Αυτό του Προέδρου των ΗΠΑ. Που μανιπιουλάρεται εύκολα με όρους show biz και αρκετά δις δολλάρια. Τα χρήματα τα διέθετε, καθώς και την ικανότητα να τα συγκεντρώνει. Την προβολή και την αναγνωρισιμότητα την είχε καλλιεργήσει δεκαετίες. Έχοντας κτίσει ένα όνομα μαρκίζα. Κι επειδή το εξωτικό και το αντισυμαβατικό έχουν πέραση και κάνουν νούμερα, τα αμερικανικά media του διέθεσαν αφειδώς το χρόνο τους. Τη βραδιά της νίκης του στις προκριματικές του Μίσιγκαν και του Μισσσισιπή κάλυψαν τη παραληρηματική 45λεπτη επινίκια ομιλία του χωρίς διακοπή.

Ο Τραμπ αποτελεί την πιο λαϊκιστική εκδοχή της παράδοσης του Αντριου Τζάκσον. Μια παράδοση συναισθηματικού πατριωτισμού, και οικονομικού προστατευτισμού. Που πιστεύει στον ατομικισμό, στην αυτοβοήθεια και το επιχειρηματικό πνεύμα. Που έχει μια καχυποψία απέναντι στην ομοσπονδιακή εξουσία και τις ελίτ, και βλέπει την οπλοκατοχή ως την επιτομή της ελευθερίας. Μιας παράδοσης παρεμβατικής και φιλοπόλεμης στις διεθνείς σχέσεις. Το ακριβώς αντίθετο του ουιλσονιανού ιδεαλισμού.

Μπορεί, σήμερα, να γίνει Πρόεδρος της Αμερικής ένας άνθρωπος με μιλιταριστικό και ρατσιστικό λόγο που πιστεύει ότι οι γυναίκες που κάνουν αμβλώσεις πρέπει να τιμωρούνται; Όπως δείχνουν τα πράγματα, πλέον, μόνο μια γυναίκα μπορεί να τον σταματήσει. Η Χίλαρυ Κλίντον. Που, αν αποφύγει τα λάθη, θα εξασφαλίσει και τις ψήφους των σοβαρών μετριοπαθών ρεπουμπλικάνων.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το αφήγημα της νεότερης Ελλάδας θα μπορούσε κάλλιστα να αποδοθεί από το μύθο του Σισύφου. Αυτή η τιμωρία του ¨νικητή¨ του Άδη να κουβαλάει ένα βράχο στην κορυφή του βουνού, ξανά και ξανά, σε μια προσπάθεια χωρίς τέλος, φαίνεται να στοιχειώνει τη χώρα μας.

Μόνο που στη δική μας περίπτωση φαίνεται ότι αυτοτιμωρούμαστε. Είμαστε και θύτες και θύματα. Πέντε φορές έχει πτωχεύσει η χώρα. Το 1827, το 1843, το 1893, το 1932, και την πρόσφατη. Και για μεν τις πρώτες τέσσερις υπάρχει σοβαρή δικαιολογία. Ήταν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της προσπάθειας ενός νεοσύστατου έθνους να σταθεί στα πόδια του εν μέσω αντίξοων συνθηκών. Απελευθερωτικών αγώνων, εμφυλίων πολέμων, βαλκανικών πολέμων, της μικρασιατικής καταστροφής, ενός παγκοσμίου πολέμου και του οικονομικού κράχ του 1929. Πάντοτε φυσικά αντιμετωπίζοντας τους όρους των δανειστών, που πρωτίστως εξυπηρετούσαν τα δικά τους συμφέροντα.

Η σημερινή χρεοκοπία, όμως, είναι αδικαιολόγητη. Γιατί έρχεται μετά από μια μακρά περίοδο ειρήνης, εσωτερικής ομαλότητας, και συνεχούς ροής κοινοτικού χρήματος στη χώρα. Μόνο που τα κοινοτικά κονδύλια διοχετεύθηκαν στην κατανάλωση και όχι στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού. Έτσι, η αλματώδης άνοδος του βιοτικού επιπέδου, που πράγματι βιώσαμε, στηρίχθηκε σε γυάλινα πόδια. Ήταν ευημερία με δανεικά.

Αναπόφευκτα έφτασε η ώρα της πληρωμής. Και των μνημονίων. Έξι χρόνια μετά, όμως, η χώρα μας όχι μόνο δεν έχει ορθοποδήσει, αλλά είναι στο τρίτο μνημόνιο. Και με τις επιδόσεις αυτής της καταστροφικής κυβέρνησης έχει αρχίσει η συζήτηση για τέταρτο. Και όλα αυτά την ώρα που χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, αλλά και η Κύπρος φαίνεται να ξεπέρασαν τη κρίση. Και πάντως βγήκαν από τα μνημόνια. Τι συνέβη μ᾽εμάς; Ήταν λάθος η συνταγή, όπως ισχυρίζονται κάποιοι; Δεν χωράει αμφιβολία ότι και λάθη μπορεί να έγιναν και στρεβλώσεις να υπήρξαν. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ανάγκη τριών διαδοχικών μνημονίων και την πρόβλεψη για τέταρτο. Και την υποβολή της κοινωνίας σε μια σισύφεια προσπάθεια. Άλλωστε, μέχρι τις καταστροφικές εκλογές του 2015 τα πράγματα έδειχναν το αντίθετο. Και κούρεμα χρέους είχαμε πετύχει, και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είχε ολοκληρωθεί, και πρωτογενή πλεονάσματα είχαμε πετύχει και για πρώτη φορά η οικονομία έδειχνε σημάδια ανάκαμψης και ανάπτυξης. Αυτή η προσπάθεια ανακόπηκε βίαια. Από τις δυνάμεις του λαϊκισμού. Που ανεύθυνα εμπορεύτηκαν την ελπίδα. Κι έτσι η ελληνική κοινωνία θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια και πολύ περισσότερο χρόνο για να βρεθεί πάλι στο ίδιο σημείο που είχε φτάσει το 2014. Οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις έχουν εθνική ευθύνη να απαλλάξουν την κοινωνία από το μαρτύριο του Σίσυφου. Πριν η βλάβη καταστεί ανεπανόρθωτη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η θεωρία της καταστροφής αναπτύχθηκε αρχικά στην τοπολογία, έναν κλάδο της γεωμετρίας στα μαθηματικά. Χρησιμοποιήθηκε και στις κοινωνικές επιστήμες για να εξηγήσει αιφνίδιες, καταστροφικές αλλαγές. Απόρροια μικρών σταδιακών αλλά σωρευτικών αλλαγών στις συνθήκες σταθερότητας ενός συστήματος. Εάν αλλάξεις τις συνθήκες πάνω στις οποίες δομήθηκε το οποιοδήποτε σύστημα διατρέχεις το κίνδυνο να ξεπεράσεις τα όρια αντοχής του και να το οδηγήσεις στην κατάρρευση. Φανταστείτε μια τοξοειδή γέφυρα πάνω στην οποία αυξάνουμε σταδιακά το βάρος. Η γέφυρα παραμορφώνεται μ᾽ έναν σχετικά ομοιογενή τρόπο μέχρι που το βάρος φτάνει μια τιμή που η γέφυρα δεν αντέχει. Καταρρέει. Καταστρέφεται. Ένα κτίριο μπορεί να αντέξει αλλεπάλληλες σεισμικές δονήσεις της τάξης των 7 ρίχτερ αλλά μια μικρή μετασεισμική δόνηση αρκεί για να το ισοπεδώσει.

Έτσι και η κυβέρνηση μας. Επιβαρύνει με τις πολιτικές της σωρευτικά μια καταπονημένη χώρα και μια καταπτοημένη κοινωνία. Σε ένα χρόνο οι δυο κυβερνήσεις του κ. Τσίπρα αποσταθεροποίησαν τη χώρα. Και την επιβάρυναν με αχρείαστο, μέχρι που ήρθαν στα πράγματα, επιπλέον δανεισμό. Επιπλέον δανεισμό της χώρας μέσα από ένα τρίτο μνημόνιο. Η αστάθεια οδήγησε σε εκροή καταθέσεων, αποδυνάμωση των τραπεζών, ανάγκη για νέα ανακεφαλαιοποίηση και capital controls. Τα capital controls με τη σειρά τους, διέλυσαν, στην κυριολεξία, την επιχειρηματικότητα. Ο μεταποιητικός τομέας είναι σε υποχώρηση, η βιομηχανία το ίδιο, το χρηματιστήριο στα τάρταρα. Οι φοροεπιδρομές οδηγούν τις επιχειρήσεις στο εξωτερικό ή σε λουκέτα. Οι σημαντικές αποκρατικοποιήσεις, που είχαν δρομολογηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, γίνονται με μεγάλη δυσκολία και καθυστέρηση. Αλλά δεν είναι μόνο η οικονομία. Η κυβέρνηση με τις πολιτικές της οδηγεί τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας σε τήξη. Παρεμβαίνει ωμά στη δικαιοσύνη, προσπαθεί να χειραγωγήσει την πληροφόρηση, ποινικοποιεί την αριστεία και στραγγαλίζει την ιδιωτική εκπαίδευση.

Την ίδια ώρα η ανεπάρκεια της κυβέρνησης στους δείκτες διακυβέρνησης είναι παροιμιώδης. Και δεν εννοώ χρηστής διακυβέρνησης, αλλά απλής στοιχειώδους ικανότητας διακυβέρνησης. Απορροφημένη στο να πετύχει τον έλεγχο του κράτους αδυνατεί να επιτελέσει ακόμη και τις στοιχειώδεις λειτουργίες ενός κράτους. Τα θαλάσσια σύνορα μας αστυνομεύονται απο το ΝΑΤΟ, μόνο μέχρι εκεί που επιτρέπουν οι τουρκικές αιτιάσεις. Την ώρα που τουρκικά μαχητικά πραγματοποιούν υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά μας σε έμπρακτη αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Σκοπιανοί και αλληλέγγυοι επιτηρούν την Ειδομένη. Και οι πρόσφυγες και μετανάστες μαχαιρώνονται στους καταυλισμούς. Απουσία κράτους παντού. Τέτοια πρωτοφανή απουσία του κράτους, τέτοια έλλειψη στοιχειώδους οργάνωσης, τέτοια έλλειψη νόμου και τάξης μόνο στη κατάρρευση του ’74 είχαμε ζήσει στη πρόσφατη ιστορία μας. Μοιραία, περιμένουμε το συμβάν που θα φέρει την τελική κατάρρευση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Από το 1940 εως τα τέλη της δεκαετίας του 1950 η Αμερική βίωσε μια εκτροπή. Ο φόβος για πιθανή κομμουνιστική διείσδυση σε αμερικανικά ιδρύματα και οργανισμούς, (the red scare) οδήγησε σε μια παρέκκλιση από τους νόμους και το σύνταγμα των ΗΠΑ. Ο παροξυσμός του γερουσιαστού Τζόζεφ Μακάρθυ οδήγησε σε μια βιομηχανία κατασκευής κατηγοριών και ενόχων στη βάση ιδεολογικών ψυχώσεων. Δημιουργήθηκε έτσι ένα κλίμα καχυποψίας και διώξεων που δηλητηρίασε την αμερικανική κοινωνία, κατέστρεψε ανθρώπους και σημάδεψε ανεπανόρθωτα τη νεότερη αμερικανική ιστορία.

Η Ελλάδα βιώνει σήμερα ένα παρόμοιο κλίμα. Μια νεοαριστερή κυβέρνηση ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της με την ιστορία και τις πολιτικές της ερινύες. Η άνοδος της στην εξουσία είναι προιόν της συγκυρίας και όχι της νεκρανάστασης των ιδεών της. Και το γνωρίζει. Αδυνατεί να κυβερνήσει και προσπαθεί να ελέγξει.

Προσπαθεί να ελέγξει την ενημέρωση. Ψήφισε ένα νόμο για το τηλεοπτικό τοπίο που ελάχιστα συνάδει με την ανεξαρτησία της ενημέρωσης και την προστασία του πλουραλισμού. Μεταφέροντας αρμοδιότητες για την αδειοδότηση των καναλιών από το ΕΣΡ στον υπουργό. Και μετά τη γενική κατακραυγή, τις μετέφερε στη Βουλή, δηλαδή, στην κυβερνητική πλειοψηφία.

Έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα που οδήγησε στην καταδίκη δημοσιογράφων που τόλμησαν να εκφράσουν διαφορετική άποψη από τη δική τους. Θέλουν να ελἐγξουν το τοπίο των δημοσκοπήσεων. Προφανώς γιατί δεν επιβεβαιώνουν την πολιτική τους κυριαρχία. Προσπαθούν να ελέγξουν τις ανεξάρτητες αρχές. Έφτασαν να ψηφίσουν τροπολογία με την οποία κατ ουσίαν χειραγωγούν τη σύνθεση της επιτροπής ανταγωνισμού.

Επιχειρούν να χειραγωγήσουν τη δικαιοσύνη. Η συζήτηση στη Βουλή ήταν ενδεικτική για την απαξίωση της διάκρισης των εξουσιών από τον ίδιο το Πρωθυπουργό. Και μια ωμή παρέμβαση στη λειτουργία της δικαιοσύνης. Έφτασαν να νομιμοποιήσουν τη χρήση στοιχείων από υποκλοπές. Οι οποίες κατά περίεργο τρόπο δημοσιοποιούνται σε ΜΜΕ ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και οι εμπλεκόμενοι καταδικάζονται δια της δημοσιοποιήσεως καταργώντας κάθε έννοια του τεκμηρίου της αθωότητος.

Έχουν οργιάσει με τις τοποθετήσεις ημετέρων, κολλητών, και συγγενών στο δημόσιο. Τόσο που η πρώτη φορά αριστερά να ισοδυναμεί με εξ εφόδου κατάληψη του δημοσίου.

Δεν νομοθέτησαν κανένα ουσιαστικό μέτρο που να ενισχύει τη διαφάνεια και το δημοκρατικό έλεγχο. Κόπτονται δήθεν για τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και τη μόνη φορά που ζήτησαν τη γνώμη τους δια δημοψηφίσματος την αγνόησαν επιδεικτικά. Μιλάνε εκ μέρους του λαού αλλά παρέφθειραν ό,τι γνήσιο και πραγματικά λαϊκό. Δεν ενδιαφέρονται να κυβερνήσουν. Ενδιαφέρονται να ελέγξουν τη δημόσια σφαίρα, να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη για να διαιωνίσουν την παραμονή τους στην εξουσία. Λενινιστικές νοοτροπίες, σταλινικές πρακτικές. Καληνὐχτα και καλή μας τύχη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Όλοι αντιλαμβάνονται ότι η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει μέσα στον Απρίλιο. Γιατί η οικονομία δεν αντέχει άλλη αβεβαιότητα, και γιατί η Ευρώπη δεν αντέχει άλλη μια κρίση. Την ώρα που η Μ.Βρεττανία μπαίνει στην τελική ευθεία για το δημοψήφισμα της παραμονής της στην Ευρώπη. Και ξαφνικά προκύπτει η διαρροή των εσωτερικών διαλόγων του ΔΝΤ στα γουικιλικς. Τι μας λένε οι διαρροές; Ουσιαστικά, ότι το ΔΝΤ θέλει χαμηλότερους δημοσιονομικούς στόχους και μείωση του χρέους. Αλλιώς ζητάει μεγαλύτερο πακέτο μέτρων. Το άλλο που μας λένε είναι η εκτίμηση τους ότι αν τα πράγματα δεν φτάσουν στο αμήν διαπραγμάτευση μαυτή την κυβέρνηση δεν ολοκληρώνεται. Έμαθε κανείς κάτι που δεν γνώριζε ήδη; Ουδείς. Ουδείς πλήν του Πρωθυπουργού που απέστειλε επιστολή προς τη Λαγκάρντ ζητώντας εξηγήσεις.

Η κυβέρνηση, κοινώς, δείχνει να αιφνιδιάστηκε με κάτι που γνώριζε. Καθώς υποθέτω ότι, έστω και ωσεί παρούσα, συμμετέχει στη διαπραγμάτευση. Στη συνέχεια αποφάσισε να κάνει πολιτική με τις διαρροές. Και μάλιστα με το κίνδυνο να δημιουργήσει εμπλοκή στη διαπραγμάτευση σε μια ώρα κρίσιμη για τη χώρα και την Ευρώπη. Και κλιμακώνει μια επίθεση εναντίον του ΔΝΤ, που η ίδια καλωσόριζε με την επιστολή Τσακαλώτου στις 23 Ιουλίου του 2015. Και που είναι το μόνο μέρος του κουαρτέτου που πιέζει για τη μέγιστη δυνατή διευκόλυνση στο θέμα της ρύθμισης του χρέους.

Τι συνέβη ξαφνικά; Η κυβέρνηση, θορυβημένη από τις αντιδράσεις που φέρνουν τα μέτρα στο εσωτερικό της, και στην κοινωνία, επιδιώκει μια πιο light αξιολόγηση. Βλέπει ότι σε αντίθεση με το ΔΝΤ οι ευρωπαίοι είναι αποφασισμένοι να βάλουν νερό στο κρασί τους. Κυρίως λόγω του προσφυγικού και του βρετανικού δημοψηφίσματος. Η μια πιθανότητα είναι η κυβέρνηση να κλιμακώνει την επίθεση στο ΔΝΤ για να το αναγκάσει να υποχωρήσει. Να ευθυγραμιστεί με τους ευρωπαίους και να κλείσει όσο το δυνατόν ανώδυνα η αξιολόγηση. Η απάντηση σαυτό ήρθε από την ίδια τη Λαγκάρντ. Με μια αυστηρή επιστολή κάλυψε τους αξιωματούχους του ΔΝΤ, επανέλαβε τις απαιτήσεις του και ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση να διασφαλίσει το απόρρητο των συνομιλιών και την ασφάλεια των διαπραγματευτών. Η άλλη πιθανότητα είναι η κυβέρνηση να μεθοδεύει τη ρήξη και την αποχώρηση του ΔΝΤ από το πρόγραμμα. Χάνουμε το μοχλό πίεσης για τη ρύθμιση του χρέους αλλά κερδίζουμε πολιτικό χρόνο. Τι είναι ο στόχος της ρύθμισης του χρέους, άλλωστε, μπροστά στον υπέρτατο στόχο της παραμονής στην εξουσία. Με τη γνωστή άγνοια κινδύνου που την διακρίνει, η κυβέρνηση παίζει με τη φωτιά για άλλη μια φορά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η πολύωρη συζήτηση της περασμένης Τρίτης στη Βουλή ήταν ένα ακόμη επεισόδιο στο μακρόσυρτο Βατερλώ μιας κυβέρνησης. Που προσπαθεί να συμπαρασύρει όλο το πολιτικό σύστημα και τη χώρα στην πτώση της.

Η χώρα βρίσκεται στον αέρα. Με την αξιολόγηση να μην έχει κλείσει ακόμη, και το προσφυγικό να διαλύει τις δομές της. Όσες δηλαδή έχουν μείνει όρθιες από τη λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ. Και η κυβέρνηση ανίκανη να κυβερνήσει επέλεξε να κάνει το μόνο που ξέρει και μπορεί να κάνει. Σκαρφίστηκε μια επικοινωνιακή διέξοδο διαφυγής. Κάνοντας μια θλιβερή απόπειρα αλλαγής γηπέδου και ατζέντας. Μετατρέποντας μια συζήτηση για την διάκριση των εξουσιών και τη θεσμική θωράκιση της χώρας σε ένα κυνήγι μαγισσών. Σ ένα μακροβούτι στο βούρκο.

Μέχρι κι ο Λεβέντης τους πήρε χαμπάρι εγκαλώντας τους για την αναγκαιότητα και το επίκαιρο της συζήτησης. Που την κατέστησαν ανεπίκαιρη τα αποτρόπαια γεγονότα των Βρυξελλών την περασμένη εβδομάδα, αλλά όχι οι κρίσεις που συγκλονίζουν τη χώρα μας.

Η ίδια η συζήτηση εξετράπη σαυτό που δήθεν ήθελε να ξορκίσει. Σε μια απαξίωση της διἀκρισης των εξουσιών από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Και σε μια ωμή παρέμβαση στη λειτουργία της δικαιοσύνης. Κάτι που ανάγκασε ακόμη και την εγκρατή Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να αντιδράσει.

Επί της ουσίας ήταν ένα ακόμη βήμα στο θεσμικό κατήφορο που έχει πάρει η κυβέρνηση.

Όσο για τις εντυπώσεις, η αναμέτρηση είχε ξεκάθαρο νικητή. Και δεν ήταν αυτός που την προκάλεσε έχοντας καλλιεργήσει προσδοκίες κι ένα κλίμα πολιτικού αρμαγεδώνα μέσα από ένα όργιο διαρροών και σκανδαλολογίας. Όχι μόνο αποδείχθηκε άνθρακας ο θησαυρός, αλλά το γάντι της πόλωσης που πέταξε ο Πρωθυπουργός το σήκωσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι αυτό είχε ένα και μοναδικό χαμένο. Τον κ. Τσίπρα. Γιατί αν κάποιοι στα κεντροαριστερά κόμματα της αντιπολίτευσης ερωτοτροπούσαν με το ενδεχόμενο να πάρουν τη θέση του κ. Καμμένου, εγκατέλειψαν την ιδέα τρέχοντας. Έτσι, ο κ. Τσίπρας ξέμεινε από δυνητικές όμορες δεξαμενές και η επιβίωση του εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο απο τις προθέσεις του κ. Καμμένου, ο οποίος παρά την υποχώρηση στο θέμα Μουζάλα είναι κερδισμένος και ενισχυμένος στο ενδοκυβερνητικό στρατόπεδο.

Η επιλογή της πόλωσης από την κυβέρνηση έδωσε την ευκαιρία στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να κάνει κριτική εφ όλης της ύλης. Και στο τέλος να ζητήσει εκλογές συσπειρώνοντας το κόμμα του και εδραιώνοντας τη θέση του.

Εν ολίγοις, μια συζήτηση που προκάλεσε η κυβέρνηση, και προανήγγειλε περίπου ως το τέλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξελίχθηκε σε Βατερλώ. Για την ίδια την κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”