Όταν αρχίσει να βρέχει θα ρίξει καρέκλες, λένε οι Αγγλοσάξωνες. Και οι ουρανοί της Ευρώπης έχουν σκοτεινιάσει επικίνδυνα. Τρείς παράλληλες και αλληλοτροφοδοτούμενες κρίσεις δοκιμάζουν τη συνοχή της. Η οικονομική κρίση, το προσφυγικό-μεταναστευτικό, και η ισλαμική τρομοκρατία. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Βρετανία ετοιμάζεται να διεξάγει δημοψήφισμα για την παραμονή της στην ΕΕ. Το timing δεν μπορούσε να είναι χειρότερο. Οι κρίσεις έχουν φουσκώσει τα πανιά του λαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού σε όλη την Ευρώπη. Και στη Βρετανία ο Νάιτζελ Φάρατζ καλεί τους Βρετανούς να ψηφίσουν υπέρ της εξόδου, γιατί έτσι η Βρετανία θα ελέγχει τα σύνορα της και θα σταματήσει να συνεισφέρει 55 εκατομύρια ευρώ ετησίως στο κοινοτικό προυπολογισμό.
Η αλήθεια είναι ότι ο ευρωσκεπτικισμός στη Βρετανία δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Έχει βαθιές και ιστορικές ρίζες. Ο Τσώρτσιλ υποστήριζε μεν τη δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης αλλά το 1950 δήλωνε ότι δεν μπορούσε να δει τη Βρετανία μέλος μια ομόσπονδης Ένωσης. Όπως χαρακτηριστικά τόνιζε, ¨είμαστε με την Ευρώπη αλλά όχι της Ευρώπης. Είμαστε συνδεδεμένοι αλλά δεν συμπεριλαμβανόμαστε. Ενδιαφερόμαστε και συνεταιριζόμαστε αλλά δεν αποροφόμαστε.¨ Στο μυαλό του Τσώρτσιλ αλλά και των περισσότερων Βρετανών ηγητόρων η Βρετανία ήταν και παραμένει μια ναυτική δύναμη. Ο Τσώρτσιλ ήταν, άλλωστε, ο εμπνευστής της στρατηγικής που έβλεπε τη Βρετανία στο επίκεντρο τριών ομόκεντρων γεωπολιτικών κύκλων. Της κοινοπολιτείας, του αγγλόφωνου κόσμου και ιδιαίτερα των ΗΠΑ, και της Ενωμένης Ευρώπης.
Ιδιαίτερα η σχέση της Βρετανίας με τις ΗΠΑ μετατράπηκε σταδιακά σε μια στενή συμμαχική σχέση. Μια ειδική σχέση. Που σφυρηλατήθηκε μέσα από τη συστράτευση σε δύο παγκοσμίους πολέμους, το ψυχρό πόλεμο, και άλλες περιφερειακές κρίσεις. Πολλές φορές ενάντια στη βούληση και παρά τη διαφωνία άλλων ευρωπαικών δυνάμεων-μελών της Ένωσης, όπως η Γαλλία. Με αποτέλεσμα, πολλοί ευρωπαίοι να κατηγορούν τους Βρετανούς ότι έχουν γίνει υποχείρια των αμερικανών. Αυτή η καχυποψία ήταν που οδήγησε το Ντε Γκώλ να μπλοκάρει την είσοδο της Βρετανίας στη Κοινότητα δυο φορές. Καθώς η Βρετανία δεν ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Κοινότητας.
Απέναντι σε ένα τέτοιο βεβαρημένο ιστορικό με μια παραδοσιακά αμφίθυμη κοινή γνώμη απέναντι στην Ευρώπη ο Κάμερον οδηγεί τη Βρετανία στο δημοψήφισμα του Ιουνίου. Εκπληρώνοντας μια προεκλογική υπόσχεση, που εκ των υστέρων θα εύχεται να μην είχε δώσει. Με τη δημοτικότητα του, μετά την αποκάλυψη της λίστας του Παναμά, σε ελεύθερη πτώση. Που σημαίνει ὀτι στην καλύτερη περίπτωση θα δώσει τη μάχη υπέρ του ναι τραυματισμένος. Στη χειρότερη, αν η υπόθεση έχει ουρές, μπορεί οι Βρετανοί να ψηφίζουν έξοδο από την Ευρώπη για να διώξουν τον Κάμερον. Ό,τι χειρότερο.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”