Δεν χωράει αμφιβολία ότι το μόρφωμα που μας κυβερνάει θα συνεχίσει να πολιτεύεται με τρόπο ταξικό, τιμωρητικό και βαθιά διχαστικό. Είναι η μόνη διέξοδος που έχει. Από τη μια πλευρά για να καλύψει το χάσμα ανάμεσα σ’αυτά που έλεγε και υποσχόταν, κι αυτά που κάνει. Και την ιδεολογική απόσταση ανάμεσα στις αριστερές τους θεωρίες και τις νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές τους πρακτικές. Από την άλλη, για να περιορίσει, όσο είναι δυνατόν, τις εκλογικές του διαρροές. Γιατί τα ανεμομαζώματα εύκολα γίνονται ανεμοσκορπίσματα.

Δεν χωράει επίσης αμφιβολία ότι η πολιτική δύναμη που θα κληθεί να φέρει την ανασύνταξη του τόπου θα είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και δεν χωράει επίσης αμφιβολία ότι όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό τόσο το καλύτερο. Όχι για τη ΝΔ, αλλά για τον τόπο. Υπό την έννοια αυτή το αίτημα των εκλογών από τη ΝΔ αποτελεί μονόδρομο. Γιατί η πολιτική είναι διαχείριση συμβόλων. Και το αίτημα των εκλογών αποτελεί το έσχατο συμβολικό όπλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που διχάζει με τη ρητορεία της και καταστρέφει με τις πολιτικές της.

Η ΝΔ οφείλει να διαμορφώσει ένα νέο πεδίο συναίνεσης. Αποκαθιστώντας την ενότητα της ελληνικής κοινωνίας. Για να το κάνει αυτό, η ΝΔ οφείλει να επανασυμφιλιώσει την πολιτική με τις ιδέες. Βάζοντας τέλος στην άγονη πορεία ωμού κυβερνητισμού της ταξικής νεοαριστεράς. Επανοηματοδοτώντας τις αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Ιδεολογίας ανθρωποκεντρικής, με πυξίδα την ελευθερία, την αλληλεγγύη, και τη δημοκρατία. Ιδεολογίας που δεν υπηρετεί τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, της αστικής τάξης, αλλά αυτά του κοινωνικού συνόλου. Όπως έλεγε ο Θεοτοκάς, η τρέχουσα έκφραση «αστική Δημοκρατία» περιέχει μια σκανδαλώδη αντίφαση. Η Δημοκρατία είναι του Δήμου. Η ίδια η λέξη Δημοκρατία εκφράζει ένα αίτημα λαϊκής χειραφέτησης, ισότητας, και δικαιοσύνης.

Κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Να δημιουργηθεί ένα σημείο σύγκλισης πολιτών από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και ιδεολογικές προελεύσεις. Να δημιουργηθεί μια νέα πλατιά κοινωνική συμμαχία για τη διεύρυνση της δημοκρατίας, την ολόπλευρη οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική δικαιοσύνη, και την ανοιχτή κοινωνία. Και την προώθηση των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη ο τόπος. Η ΝΔ, όμως, πρἐπει να αποκαταστήσει την κακοποιημένη έννοια της μεταρρύθμισης. Επαναβαπτίζοντας την στην αριστοτελική έννοια του μέτρου. Όχι του συμβιβασμού αλλά του μέτρου. Μακράν από τα άκρα είτε της υπερβολής είτε της έλλειψης. Γιατί οι καταστάσεις των άκρων βασανίζουν τον άνθρωπο, έλεγε ο Αριστοτέλης.

Έτσι μόνο θα επανασυνδεθούν σε ένα κοινό όραμα όλες οι κοινωνικές ομάδες που επιζητούν την πρόοδο. Και θ’ανοίξει ο δρόμος για τη μεταμνημονιακή ανόρθωση και μια Νέα Μεταπολίτευση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Έχουμε την υψηλότερη ανεργία νέων στην Ευρώπη. Έχουμε μια διαρροή νέων ανθρώπων σε χώρες του εξωτερικού (brain drain) χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Και τι κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επιβραβεύει την ανομία και την ατιμωρησία. Δίνοντας τη δυνατότητα σε υπαλλήλους με παράνομους τίτλους να παραμείνουν στο δημόσιο. Με μια απόφαση πρόκληση για τις στρατιές των πτυχιούχων ανέργων. Με μια απόφαση ύβρη κατά των επιτυχόντων σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ που παραμένουν αδιόριστοι.

Η άσκηση της πολιτικής στην αριστοτελική της εκδοχή έχει και παιδαγωγική αποστολή. Αλλιώς εκπίπτει σε ένα στείρο εξουσιασμό. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ. Για το ΣΥΡΙΖΑ η εξουσία είναι αυτοσκοπός. Ασκούν ανενδοίαστα ταξική πολιτική γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μπετονάρουν «φιλικές ομάδες» του εκλογικού σώματος. Με ωμή πελατειακή λογική. Ο Κυρίτσης μιλάει ανερυθρίαστα για συνειδητή επιλογή να επιβαρυνθούν όσοι ψήφισαν «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Κατ’ αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε το Σεπτέμβριο για να μετακυλήσει όσο μπορεί το βάρος στους «μενουμευρωπαίους». Να τιμωρήσει, δηλαδή, «τις κατά τεκμήριο εύπορες κοινωνικές ομάδες, που έδωσαν τα μεγαλύτερα ποσοστά στις δυνάμεις του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα και τα χαμηλότερα ποσοστά στο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου». Ταξική, τιμωρητική, και βαθειά διχαστική πολιτική.

Έβαλαν, τάχα μου, κόκκινες γραμμές για να μη μειωθούν μισθοί και συντάξεις. Για να προστατεύσουν τους «πελάτες τους». Τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους. Να στηρίξουν αυτούς πάνω στους οποίους στηρίζονται, όπως είπε και ο Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής. Εξαπατώντας τους βεβαίως. Γιατί μειώνουν έμμεσα και τα δύο με την φοροκαταιγίδα που επέβαλαν. Φορολογώντας ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε. Και μετά, για να προλάβουν τις αντιδράσεις επιδόθηκαν σε αντιπολίτευση του εαυτού τους. Λέγοντας ότι η αύξηση του ΦΠΑ είναι εγκληματική και αντισυνταγματική.

Αναρριχήθηκαν στην εξουσία αυταπατώμενοι κι εξαπατώντας και κυβερνούν ψευδόμενοι διχάζοντας. Τι κι αν ο δόλος συνιστά αδικοπραγία στην πολιτική. Και μαζί με τη βία είναι πράξεις ζωώδεις και ανάξιες για μια κοινωνία δικαίου, κατά τον Κικέρωνα. Η απέχθεια τους για ουμανιστικές μοραλιστικές αξίες της πολιτικής, όπως εντιμότητα, δικαιοσύνη, μετριοπάθεια είναι προφανείς.

Πολιτεύονται ως μαθητευόμενοι μακιαβελιστές. Virtu γι’ αυτούς δεν είναι αρετή. Είναι το άθροισμα των μέσων που δίνει τη δυνατότητα στον ηγεμόνα να εξουσιάζει. Και μετέρχονται κάθε μέσου για την επίτευξη του μόνου στόχου τους. Της εξουσίας. Μόνο που κατά το Μακιαβέλι τα μέσα καθαγιάζονται όχι στο βωμό μιας ηγεμονίας με μοναδικό στόχο το προσωπικό όφελος αλλά για το «raison d’ etat». Tο κοινό καλό, το κοινωνικό συμφέρον. Αυτοί, όμως, βλάπτουν το κοινωνικό συμφέρον προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία. Αδέξιοι μακιαβελιστές.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η προχθεσινή ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από την κυβέρνηση σφραγίζει το τέλος μιας χίμαιρας. Μιας διαδρομής κατάστικτης από απάτες και αυταπάτες. Μιας καταστροφικής πορείας που ξεκίνησε μετά τις ευρωεκλογές του Μαίου του 2014. Τότε που, μετά τη νίκη του, ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά. Με μοχλό την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Και αιτιολογία την απαλλαγή από μια κυβέρνηση που οδηγούσε τη χώρα σε κοινωνική γενοκτονία. Και ετοιμαζόταν να πάρει ακόμη πιο επώδυνα μέτρα όπως, δήθεν, πρόδιδε το email Χαρδούβελη.

Το σχέδιο πέτυχε. Με απατηλές υποσχέσεις και ψέματα κέρδισαν τις εκλογές. Εξαπατώντας εξουθενωμένους πολίτες που ζητούσαν ανακούφιση. Παραλύοντας το συλλογικό υποσυνείδητο με τερατώδη ψέματα. Που δεν άντεχαν στo βάσανο της λογικής. Και της στοιχειώδους γνώσης του διεθνούς περιβάλλοντος. Και τι δεν είπαν. Και τι δεν υποσχέθηκαν. Παροχές 11 δις. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Κούρεμα του χρέους. Επαναφορά 13ου και 14ου μισθού και συντάξεων. Τα πάντα. Εν μέσω φυσικά κατηγοριών κατά των πολιτικών τους αντιπάλων για εθνική μειοδοσία. Και υποδαύλισης ενός διχαστικού κλίματος πόλωσης και βίας.

Με την ίδια ευκολία που τα υποσχέθηκαν με την ίδια ευκολία τα αναίρεσαν. Για να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα. Γιατί οι κανόνες της πολιτικής είναι αμείλικτοι. Οι αδύναμοι ούτε τους συσχετισμούς μπορούν να αλλάξουν ούτε τους όρους τους να επιβάλλουν. Και όταν δεν το κατανοούν απλώς επιβαρύνουν τη θέση τους. Όπως έδειξε το αποτέλεσμα της εξαντρίκ διαπραγμάτευσης της νεοαριστερής κυβέρνησης και τα σκέρτσα του Βαρουφάκη. Τον Ιανουάριο του 2015 παρέλαβαν μια χώρα, που μετά από πρωτοφανείς θυσίες επέστρεφε σταδιακά στην ομαλότητα. Για να την ξαναβυθίσουν στο λαβύρινθο των μνημονίων. Απάτες ή αυταπάτες μικρή σημασία έχει πλέον. Είτε εκ προμελέτης είτε εξ αμελείας το «έγκλημα» έχει συντελεστεί. Ο λογαριασμός δεν αλλάζει. Και είναι βαρύς. Και καλείται να τον πληρώσει πάλι ο ελληνικός λαός. Το κούρεμα του χρέους πήγε περίπατο. Τώρα κυνηγάνε ασθμαίνοντες την ελάφρυνση που είχε πετύχει η δική μας κυβέρνηση. Αντί να καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ έφεραν αύξηση και στο ΦΠΑ. Αντί να φέρουν 13ο και 14ο μισθό μειώνουν μισθούς και συντάξεις μέσα από τη φοροκαταιγίδα των έμμεσων φόρων. Δεσμεύτηκαν για ανέφικτα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και η αξιοπιστία τους είναι τόσο υψηλή που τους επέβαλαν τον «κόφτη». Τους επέβαλαν ταμείο ρευστοποίησης της κρατικής περιουσίας χειρότερο της «τρόιχαντ». Αυτό λέγεται συνθηκολόγηση και σωφρονισμός.

Και ο Πρωθυπουργός αγωνιά για τη παραμονή του στην εξουσία. Ξορκίζοντας σε κάθε αποστροφή του λόγου του την αριστερή παρένθεση. Μόνο που από προχθες η κυβέρνηση του ούτε αριστερή είναι, ούτε καν παρένθεση. Μια υποσημείωση στην ιστορία θα είναι ενός βίαιου σωφρονισμού για παραδειγματισμό.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Όταν το 2012 νομοθετήσαμε το θεσμό της μαθητείας και τη διττή εκπαίδευση η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ μας κατηγόρησε ότι κάναμε «παιδομάζωμα για τις φάμπρικες της Γερμανίας». Αφού λοιπόν κατήργησαν το θεσμό, σε μια καταστροφική μανία ξηλώματος όλης της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης της κυβέρνησης μας, τώρα τον ξαναφέρνουν. Στο νομοσχέδιο- κουρελού που πέρασε το υπουργείο παιδείας προ ολίγων ημερών η κυβέρνηση νομοθέτησε και πάλι τον θεσμό της μαθητείας. Οι αυταπάτες και οι ιδεοληψίες τους κόστισαν ενάμιση χρόνο στέρησης ευκαιριών σε νέους ανέργους.

Δεν είναι, όμως, μόνο η μαθητεία. Η κυβέρνηση μας έκανε μια ολοκληρωμένη τομή στην επαγγελματική εκπαίδευση, αλλάζοντας δομές και νοοτροπίες δεκαετιών.

Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα το όνειρο κάθε οικογένειας ήταν η εισαγωγή των παιδιών της στο Πανεπιστήμιο, και μετά η πρόσληψη τους στο δημόσιο τομέα. Αυτή η νοοτροπία απαξίωσε στη πράξη την τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση και στέρησε τη χώρα μας από ανθρώπινο δυναμικό με δεξιότητες.

Επιμέναμε να «παράγουμε» ανέργους πτυχιούχους, στερώντας πολλούς επαγγελματικούς κλάδους από το αναγκαίο ανθρώπινο δυναμικό.

Για το λόγο αυτό, με το σχέδιο «Αθηνά» προχωρήσαμε στον εξορθολογισμό και την αναβάθμιση των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Περιορίζοντας, με τις συγχωνεύσεις τμημάτων, όλα τα άσχετα με την Τριτοβάθμια Τεχνολογική Εκπαίδευση αντικείμενα. Ώστε οι σπουδές στην τεχνική εκπαίδευση να συμβαδίζουν με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και τις προτεραιότητες της Εθνικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης. Συνδέσαμε τον ακαδημαϊκό χάρτη της χώρας με τον αναπτυξιακό. Έτσι ώστε κλάδοι αιχμής για την ανάπτυξη της χώρας (logistics, ιχθυοκαλλιέργειες, αγροτική ανάπτυξη, τεχνολογία τροφίμων, διοίκηση επιχειρήσεων, ενέργεια κ.α.) να αποκτήσουν ικανό ανθρώπινο δυναμικό με δεξιότητες.

Δημιουργήσαμε ένα νέο καινοτόμο Επαγγελματικό Λύκειο με 26 ειδικότητες που έχουν ζήτηση στην αγορά εργασίας. Εφαρμόζοντας για όλους τους μαθητές το θεσμό της μαθητείας, δηλαδή της πρακτικής άσκησης στην επιχείρηση. Για έναν ολόκληρο χρόνο. Συνδέσαμε, έτσι, τον χώρο της επαγγελματικής εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις. Εξασφαλίζοντας στους μαθητευόμενους επιμίσθιο και τις ασφαλιστικές τους εισφορές.

Προωθήσαμε, από κοινού με την γερμανική κυβέρνηση, τη χρηματοδότηση 20 διμερών ερευνητικών προγραμμάτων για δύο χρόνια. Προγράμματα που στοχεύουν στη συνέργεια Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, Ακαδημαϊκών Ιδρυμάτων και Ερευνητικών Κέντρων.

Ιδρύσαμε δημόσιες Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης για τους απόφοιτους της υποχρεωτικής τυπικής εκπαίδευσης. Έτσι ώστε τα παιδιά που δεν θέλουν να συνεχίσουν στη μεταγυμνασιακή τυπική εκπαίδευση να αποκτούν δεξιότητες. Και να μην βγαίνουν ανειδίκευτοι στην αγορά εργασίας.

Αυτή ήταν μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση στην επαγγελματική εκπαίδευση. Για μια Ελλάδα που πρέπει να ανασυντάξει τον παραγωγικό της ιστό. Και για το λόγο αυτό, πέρα από καλούς επιστήμονες, χρειάζεται και εκπαιδευμένους τεχνίτες.

Για να υπάρξει παραγωγική Ελλάδα, όμως, πρέπει πρώτα να τελειώσει η μαθητεία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η άνοδος του Ερντογάν στην εξουσία δημιούργησε πολλές προσδοκίες στη Δύση. Η έμφαση στην οικονομική ανάπτυξη, η ρητορική για τη διεύρυνση των ελευθεριών και η πάταξη της διαφθοράς έδειχναν την Τουρκία να πλησιάζει την Ευρώπη. Η Αμερική, άλλωστε, πάγια επιζητούσε την ενσωμάτωση της Τουρκίας σε όλους τους δυτικούς θεσμούς και, μέσω αυτών, τον εκδημοκρατισμό της. Μια ισλαμική αλλά κοσμική και δημοκρατική Τουρκία ήταν ένα εξαγώγιμο πρότυπο για τα καθεστώτα της Μέσης Ανατολής.

Στηριζόμενος στην οικονομία που αναπτυσσόταν ραγδαία, ο Ερντογάν ξεθεμελίωσε το κεμαλικό στρατοκρατικό κατεστημένο, μέσα απο αλλεπάλληλες αναμετρήσεις, και εδραίωσε την πολιτική του κυριαρχία.

Στα εξωτερικά έσπευσε να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν με το τέλος του ψυχρού πολέμου. Στην Κεντρική Ασία, τα Βαλκάνια, τη Μέση Αματολή. Διευρύνοντας τη νεοοθωμανική πολιτική του Οζάλ. Που ιδεολογικοποίησε ο Νταβούτογλου με το δόγμα των μηδενικών προβλημάτων. Η πολιτική αυτή εκδιπλώθηκε, αρχικά, σε σύγκλιση με τη Δύση και, κυρίως, τις ΗΠΑ.

Σταδιακά, όμως, η Τουρκία αυτονομήθηκε. Η φιλοδοξία του Ερντογάν να ηγηθεί του ισλαμικού κόσμου τον οδήγησε σε ρητορεία αντισημιτική και αντιαμερικανική. Με αποτέλεσμα, να διαρρήξει τον παραδοσιακό άξονα με το Ισραήλ και να χάσει την εμπιστοσύνη της Ουάσιγκτον. Και, τελικά, να μετατρέψει την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων σε πολιτική πολλαπλών ανοιχτών μετώπων.

Ταυτόχρονα, άρχισε να αλλοιώνεται και ο χαρακτήρας του καθεστώτος. Που γινόταν ολοένα και λιγότερο κοσμικό και περισσότερο αυταρχικό. Με τον Ερντογάν να συγκεντρώνει όλο και περισσότερες εξουσίες στα χέρια του. Οι διαφωνίες του Νταβούτογλου στα θέματα αυτά και στη διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού έφεραν τη «συναινετική εκπαραθύρωση» του μέσα απο ένα παλατινό πραξικόπημα.

Η Δύση παρακολουθεί αμήχανη τη σταδιακή αποξένωση της Τουρκίας. Την ώρα που απειλείται από την ισλαμική τρομοκρατία και το μεταναστευτικό-προσφυγικό κύμα. Και η ελληνική κυβέρνηση, εύλογα, ανησυχεί ότι η Τουρκία θα εξάγει αστάθεια προς τη χώρα μας.

Η Τουρκία, όμως, δεν αντιμετωπίζει εσωτερική αστάθεια. Ο Ερντογάν μπορεί να έχει γίνει συγκεντρωτικός και αυταρχικός αλλά παραμένει ο απόλυτος κυρίαρχος. Και στα εξωτερικά, η ζωτικής σημασίας απειλή για την Τουρκία είναι οι εξελίξεις στα ανατολικά της και οι επιπτώσεις τους στο κουρδικό. Το πιθανότερο είναι ο Ερντογάν να επιδιώξει την «ησυχία» στα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό και τη βελτίωση των σχέσεων με το Ισραήλ. Αυτό θα του επιτρέψει και τη συμμετοχή στην ενεργειακή πίτα της Α. Μεσογείου. Οι παραβιάσεις στο Αιγαίο αποτελούν μια πάγια υπόμνηση των τουρκικών αιτιάσεων. Η Άγκυρα δεν έχει ανάγκη δημιουργίας θερμού επεισοδίου.

Ελέγχοντας τη ροή των μεταναστευτικών-προσφυγικών ρευμάτων συντηρεί μια συνεχή κρίση στην Ελλάδα. Ενώ συνεχίζει να διεκδικεί ανταλλάγματα από τη Δύση.

Σε ένα διαρκές ανατολίτικο παζάρι.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σε μια κρίση αυτοκριτικής ο Πρωθυπουργός ψέλλισε στη Βουλή ένα απρόθυμο mea culpa. Και μίλησε για αυταπάτες. Γιατί, φυσικά, είναι προτιμότερο να σε κατηγορούν για αφελή παρά για ψεύτη. Και υπεραμύνθηκε της ειλικρίνειας του λέγοντας ότι μετά τη συμφωνία προσέφυγε στις κάλπες. Παραλείποντας, βέβαια, να θυμίσει ότι είχε απωλέσει το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Και μας πήγε σε εκλογές κυρίως για να λύσει το εσωκομματικό του πρόβλημα.

Αλλαγή αφηγήματος λοιπόν. Τέλος το σκίσιμο των μνημονίων. Το αφήγημα γίνεται μνημονιακό. Πασπαλισμένο με χρυσόσκονη θριαμβολογίας αλλά μνημονιακό. Μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είχαν ψηφίσει μνημόνια αλλά δεν είχαν εφαρμόσει μέτρα. Πέρασαν οκτώ μήνες από τις εκλογές και η αξιολόγηση δεν έκλεινε. Γιατί ο Πρωθυπουργός κυβερνούσε με μια αμφισημία. Συντηρώντας την αντιμνημονιακή του ρητορική και την κυβερνητική ακινησία εντός μνημονίου. Τι κι αν η αδράνεια και η καθυστέρηση έκαναν τα μέτρα πιο επώδυνα. Σημασία για τους νεοαριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ εἰχε η κατασκευή μιας εικονικής πραγματικότητας. Για να ξεφύγουν από την οδυνηρή αλήθεια ότι είναι μια νεοαριστερή μνημονιακή κυβέρνηση. Και όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, πήραν και τα μέτρα. Μια φοροκαταιγίδα 5,4 δις γιατί αρνούνται να περικόψουν δαπάνες. Αντίθετα, με το κομματισμό και την αδιαφάνεια τους έχουν αυξήσει τη σπατάλη. Κι ένα ασφαλιστικό λαιμητόμο. Άνισο, άδικο και μη αναλογικό. Μείωσαν το αφορολόγητο παρά τις απειλές περί παραιτήσεων. Και πέτυχαν το χειρότερο. Το μηχανισμό, που θα ενεργοποιείται όταν δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι. Με μέτρα οριζόντια και κατά τρόπο αυτόματο. Πατεντάτη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας που θα έλεγαν και οι ίδιοι κάποτε. Γιατί φυσικά, αυτή η κυβέρνηση δεν είναι ικανή να δει στόχους ούτε με τα κυάλια.

Πανηγυρίζουν ότι δεν μείωσαν τους μισθούς και τις συντάξεις. Αλλά ας ρωτήσουν μισθωτούς και συνταξιούχους σε λίγες εβδομάδες. Όταν οι έμμεσοι φόροι εκτινάξουν τις τιμές στα super markets και στα βενζινάδικα.

Ο πραγματικός πανωλεθρίαμβος, όμως, είναι με την ελάφρυνση του χρέους. Ο Πρωθυπουργός που μας έλεγε ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς κούρεμα του χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή, και ρήτρα ανάπτυξης πανηγυρίζει γιατί μπορεί να πάρει χειρότερη λύση από τη λύση της ελάφρυνσης που είχε πετύχει η κυβέρνηση μας στο eurogroup του 2012. Κι αυτή μετά το 2018.

Μετά από 16 μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η χώρα γυρνάει από εκεί που ξεκίνησε. Με την οικονομία κατεστραμμένη, τις τράπεζες διαλυμένες, ένα τρίτο αριστερό μνημόνιο 86 δις κι ένα τέταρτο μνημόνιο ¨κάβα¨. Με κούρεμα χρέους γιοκ και την ελάφρυνση στις καλένδες. Και ο Πρωθυπουργός πανηγυρίζει για τις επιτυχίες του. Πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλλες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η κυβέρνηση, με τις ιδεοληψίες της, οδηγεί τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, αποεπένδυσης και φτωχοποίησης. Η καταστροφή, όμως, που συντελείται στο χώρο της παιδείας είναι βιβλική και δύσκολα αναστρέψιμη. Δεν είναι μόνο η διάλυση μιας συνολικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Είναι και η αποδόμηση της πρωτόγνωρης, και εθνικά ευεργετικής, διακομματικής συναίνεσης, που είχαμε επιτύχει. Γιατί ήταν μεγάλο κεκτημένο για τη χώρα ότι το ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε το λαϊκισμό και συναίνεσε στην επαναφορά της αριστείας και της αξιολόγησης που εκείνο είχε καταργήσει τη δεκαετία του ’80. Το ΠΑΣΟΚ δια της Διαμαντοπούλου έφερε ένα νόμο-τομή για τη διοίκηση των ΑΕΙ που η ΝΔ ψήφισε, και εγώ ως υπουργός εφάρμοσα, αφού χρειάστηκε να θεσμοθετήσω την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Ο νόμος Διαμαντοπούλου συνοδεύτηκε από το Σχέδιο Αθηνά. Που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε επί υπουργίας μου και παραμένει η πρώτη και μόνη ουσιαστική πολιτική εξορθολογισμού του ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας. Με τη συγχώνευση 134 τμημάτων και 4 Πανεπιστημίων και ΤΕΙ καθώς και τον εξορθολογισμό των γνωστικών πεδίων των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων της χώρας. Και την ολοκλήρωση της εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης όλων των τμημάτων και των περισσοτέρων ιδρυμάτων. Όλα αυτά τα κατήργησαν. Ακύρωσαν, ουσιαστικά, τα Συμβούλια Ιδρυμάτων, και επανέφεραν το άσυλο της παρανομίας και τους αιώνιους φοιτητές.

Αλλά δεν είναι μόνο η τριτοβάθμια εκπαίδευση. Φτιάξαμε ένα Νέο Γενικό Λύκειο (4186/2013) με παιδευτική αυτονομία και αυστηροποίηση του συστήματος προαγωγής. Ενισχύοντας τα μαθήματα γενικής παιδείας και θεσμοθετώντας την τράπεζα θεμάτων, την εισαγωγή στα ΑΕΙ με βάση την επίδοση και στα τρία χρόνια του Λυκείου, τη βάση του 10 στη γλώσσα και τα μαθηματικά, και τη μείωση των μαθημάτων των πανελλαδικών σε 4. Αλλάξαμε τη μαθησιακή διαδικασία με την εισαγωγή του μαθήματος του project. Και επαναφέραμε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και τα πρότυπα. Όλα αυτά αποτέλεσαν μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση. Απόρροια πολυετούς εθνικού διαλόγου. Που δημιουργούσε ένα δημόσιο σχολείο υψηλών απαιτήσεων και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εντύπωνε μια κουλτούρα αριστείας στους νέους.

Ακύρωσαν κάθε έννοια αξιολόγησης, κάθε έννοια αριστείας, και έφεραν την ισοπέδωση προς τα κάτω. Αφού, λοιπόν, τα κατήργησαν όλα μας κάλεσαν σε διάλογο. Να συζητήσουμε τι; Προφανώς να νομιμοποιήσουμε τις αυθαιρεσίες και τις ιδεοληψίες τους.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και η διαχειριστική τους ανεπάρκεια. Τα σχολεία έχουν ακόμα κενά και ο υπουργός προχωράει στην ουσιαστική συρρίκνωση του ολοήμερου σχολείου. Γιατί; Λόγω της ανικανότητάς τους να διαχειριστούν τη διαδικασία τοποθέτησης των εκπαιδευτικών με αποτελεσματικό τρόπο. Χωρίς να υποκύπτουν σε συντεχνιακά αιτήματα.

Δυστυχώς τα παιδία δεν παίζει. «Τα παιδία καταστρέφει».

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Λίγο πριν το τέλος της πολιτικής του διαδρομής, ο Μπαράκ Ομπάμα επέστρεψε στη Γερμανία. Εκεί που ξεκίνησε την ευρωπαϊκή του περιοδεία πριν από οκτώ χρόνια. Σε μια Ευρώπη που υποστήριξε την υποψηφιότητα του ως μια λυτρωτική αλλαγή. Απο την πολιτική των νεοσυντηρητικών της Ουάσιγκτον που είχαν επιτείνει, αντί να λύσουν, τα προβλήματα μιας ταραγμένης εποχής. Αυτή τη φορά όχι για να ζητήσει αλλά για να προσφέρει στήριξη σε μια δοκιμαζόμενη Ευρώπη. Με τη νηφαλιότητα και την απόσταση του statesman πλέον. Ο απερχόμενος ηγέτης του Νέου Κόσμου μίλησε στους πολίτες της γηραιάς ηπείρου για την μοναδικότητα του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Τονίζοντας την αναγκαιότητα της διασφάλισης της ενότητας της Ευρώπης και της ευρωαμερικανικής κοινότητας.

Ήταν μια ψύχραιμη υπόμνηση στους ίδιους τους Ευρωπαίους για τα δικά τους επιτεύγματα. Πως η ενωμένη Ευρώπη, παρά τα πισωγυρίσματα, παραμένει ήπειρος ειρήνης, δημοκρατίας, και ευημερίας. Ήταν και μια υπόμνηση της συμβολής των ΗΠΑ στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Που με το σχέδιο Μάρσαλ βοήθησαν την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης ηπείρου και με το ΝΑΤΟ διασφάλισαν την άμυνα της. Σφυρηλατώντας, έτσι, μια διατλαντική κοινότητα αξιών, οικονομίας και άμυνας.

Αυτή η διατλαντική ενότητα οδήγησε στην επικράτηση της Δύσης στο Ψυχρό πόλεμο, την επανένωση της Γερμανίας και την ενωμένη Ευρώπη.

Οι δυτικές κοινωνίες, παραμένουν πόλος έλξης για τους πολίτες απανταχού της γης. Που διακινδυνεύουν και τη ζωή τους για να μεταναστεύσουν σ᾽ αυτές, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο. Η πρόκληση για τη Δύση είναι να διαχειριστεί το προσφυγικό μεταναστευτικό με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Διατηρώντας, παράλληλα, τις αξίες της, και τις ανοικτές κοινωνίες της.

Οι δυτικές οικονομίες, παρά τα προβλήματα, συνεχίζουν να δημιουργούν καινοτομία, πλούτο, και ευκαιρίες.

Η ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της Δύσης, τόνισε ο Ομπάμα, είναι να κατανείμει κέρδη και ζημίες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας ισότιμα. Γιατί αν είναι λίγοι αυτοί που κερδίζουν και πολλοί αυτοί που χάνουν είναι λογικό οι πολίτες να αντιδρούν. Παροτρύνοντας την Ευρώπη, που άλλοτε υπερηφανευόταν για το κοινωνικό της κράτος, να δημιουργήσει ένα ισχυρό δίχτυ προστασίας για τους αδύνατους. Ζητώντας και κοινές μεταρρυθμίσεις, καθώς οι δυτικές οικονομίες είναι πολύ διασυνδεδεμένες για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα η καθεμιά ξεχωριστά.

Θύμισε τις απειλές που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει η ευρωαμερικανική κοινότητα τα τελευταία χρόνια. Τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, τον ISIS, το Ουκρανικό. Και έτεινε χείρα συνεργασίας στη Ρωσία, προειδοποιώντας την ταυτόχρονα ότι η Δύση δεν θα δεχθεί τη βίαιη αλλαγή συνόρων τον 21ο αιώνα.

Με μια φορτισμένη ομιλία ο απερχόμενος Ομπάμα είχε καταστήσει σαφές στους ευρωπαίους τι πέτυχαν, τι κρατούν και τι κινδυνεύουν να χάσουν.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”