Ο χώρος της παιδείας είναι ο καθρέφτης κάθε κοινωνίας. Από τον απλό πολίτη μέχρι την ιθύνουσα τάξη της. Τις ελίτ και τους γνωμηγήτορες. Και ο πολύπαθος αυτός χώρος δείχνει τα σημάδια αλλά και τα αίτια της παρακμής της χώρας μας. Μια πολιτική ελίτ που μόλυνε την εκπαίδευση με το κομματισμό, και επιδόθηκε σ´ένα συνεχές ράβε-ξἠλωνε. Απαξιώνοντας ηθικά το ρόλο και το έργο των εκπαιδευτικών και καταδικάζοντας τους σε μισθούς εξαθλίωσης. Μια κοινωνία εθισμένη πια στη προσοδοθηρία και στην ήσσονα προσπάθεια που βλέπει τη παιδεία ως εργαλείο και το πτυχίο ως εμπόρευμα.

Υπάρχουν, όμως, και τα ζωντανά κύτταρα που αντιστέκονται στον εκφυλισμό και στην παρακμή. Ο πρωτοδιορισμένος δάσκαλος των 700 ευρώ, ξεσπιτωμένος σε μια εσχατιά της χώρας επιτελεί το λειτούργημα του με αυταπάρνηση. Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου που με πενιχρά υλικά μέσα προσπαθεί να ανταποκριθεί με επάρκεια στο βεβαρυμμένο διδακτικό, και το απαιτητικό ερευνητικό της έργο. Και ο αριστούχος μαθητής από το δημόσιο σχολείο της Νέας Μάκρης που πήρε το αργυρό μετάλλιο στη διεθνή μαθηματική ολυμπιάδα. Και πρώτευσε στις πανελλαδικές εξετάσεις.

Σ’ αυτά τα φωτεινά παραδείγματα βασίστηκε η μεταρρυθμιστική προσπάθεια των τελευταίων χρόνων. Με μοναδικό στόχο την ενίσχυση και το πολλαπλασιασμό τους. Παρά την πρωτοφανή υποχρηματοδότηση που έφερε η κρίση, και τις συμπληγάδες της ανεύθυνης λαϊκίστικης αριστεράς και των ultras του δήθεν εκσυγχρονισμού. Πάνω στο τρίπτυχο, αξιολόγηση, αριστεία, αναβάθμιση.

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών που επαναφέραμε μετά από 32 χρόνια ήταν η απαραίτητη προϋπόθεση για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Η αριστερά και οι συνδικαλιστές την πολέμησαν μέχρις εσχάτων. Και όταν ήρθαν στην εξουσία την κατήργησαν. Οι ultras του εκσυγχρονισμού ασχολούνταν με εδάφια του νόμου και του προεδρικού διατάγματος. Εστιάζοντας στο δέντρο και χάνοντας το δάσος.

Η πολιτική της αριστείας προϋπέθετε την επαναφορά του θεσμού των προτύπων πειραματικών σχολείων με εξετάσεις. Γιατί αριστεία με λοταρία δεν υπάρχει. Και τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας αντέδρασαν θετικά. Αγκαλιάζοντας το θεσμό και διπλασιάζοντας τις αιτήσεις στα πρότυπα την επόμενη χρονιά. Όπως θετική ήταν η αντίδραση και στο σχέδιο του υπουργείου για επέκταση του θεσμού σε κάθε νομό. Για να πολλαπλασιαστούν οι αριστούχοι όπως ο μαθητής από τη Νέα Μάκρη. Και να λειτουργήσουν τα πρότυπα ως φάροι αριστείας συνολικά για τη δημόσια παιδεία.

Στην αναβάθμιση του λυκείου ένα από τα μέτρα που θεσπίσαμε ήταν η τράπεζα θεμάτων. Για να διδάσκεται όλη η διδακτέα ύλη σε όλα τα σχολεία. Από τον Έβρο μέχρι τη Κρήτη και από τους Παξούς μέχρι το Καστελόριζο. Και να ξαναγίνει η τάξη του σχολείου το επίκεντρο της μάθησης.

Κι εκεί η δαιμονοποίηση της τράπεζας θεμάτων από τους συνδικαλιστές συνάντησε τους ultras που ζήταγαν πρώτα πιλοτική εφαρμογή. Δηλαδή, τη παραπομπή της στις καλένδες.

Η κορύφωση της υποκρισίας, όμως, ήρθε με το νόμο 4009 για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η ηλεκτρονική ψηφοφορία που θεσμοθετήσαμε εφάρμοσε ουσιαστικά το νόμο, απομονώνοντας τους μπαχαλάκηδες της αριστεράς και εκλέγοντας τους αρίστους στα Συμβούλια. Αυτονόητη και δεδομένη θεωρήθηκε η διαδικασία από τους ζηλωτές. Μα αφού ήταν τόσο αυτονόητη και τόσο εύκολη γιατί δεν είχε εφαρμοστεί μέχρι που αναλάβαμε και ο νόμος έμενε ξεκρέμαστος; Αλλά και οι σημειακές βελτιώσεις που φέραμε, αναγκαίες σε κάθε νομοθέτημα, και η αποσαφήνιση αρμοδιοτήτων Συμβουλίων και πρυτανικών αρχών βαφτίστηκαν ξήλωμα. Προκαλώντας αναίτιες αντιδράσεις. Κι έτσι σήμερα στο πραγματικό ξήλωμα των Συμβουλίων και την επαναφορά του φοιτητικού συνδικαλισμού, στην πολιτική της οπισθοδρόμησης λίγοι πια αντιδρούν. Είναι όπως στο μύθο του Αισώπου. Προσπάθησαν να ξεγελάσουν την κοινωνία ότι έπεσαν λύκοι στα πρόβατα. Είτε γιατί δεν τους άρεσε το πρόσωπο πίσω από τις πολιτικές είτε γιατί στην άσκηση της τέχνης του εφικτού, που είναι η πολιτική, δεν ικανοποιούνταν τα ιδεατά σχήματα που είχαν στο μυαλό τους. Έχασαν το δάσος και μαζί και τα πρόβατα. Γιατί τώρα ήρθαν οι πραγματικοί λύκοι.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η κυβερνώσα αριστερά έχει απωλέσει το ηθικό πλεονέκτημα, το οποίο αυθαίρετα η ίδια είχε απονείμει στον εαυτό της. Το έχει καταλάβει και ο τελευταίος πολίτης. Χρόνια στο περιθώριο της ιστορίας απολάμβανε το προνόμιο της ηθικολογίας και της καταγγελίας των πάντων. Εκ του ασφαλούς. Αρχή, όμως, άνδρα, και γυνή θα προσέθετα, δείκνυσι. Κι αυτό που βλέπουμε πόρρω απέχει από αυτό που μας έλεγαν ότι είναι. Αποδεικνύονται κυνικοί εξουσιαστές χωρίς ηθικές αναστολές.

Το χειρότερο, όμως, δεν είναι ότι στερούνται των ουμανιστικών μοραλιστικών αξιών του διαφωτισμού η του χριστιανισμού, που αποτέλεσαν τον χάρτη για την ενάρετη συμπεριφορά και τελείωση του ατόμου. Αυτό είναι κυρίως δικό τους πρόβλημα και δευτερευόντως της πολιτείας και του κοινωνικού συνόλου.

Το χειρότερο είναι ότι δεν διαθέτουν το άθροισμα των δυνατοτήτων εκείνων που είναι αναγκαίες για την προώθηση των συμφερόντων της πολιτείας και του κοινωνικού συνόλου. Δεν διαθέτουν virtu.

Ο Αριστοτέλης θεωρούσε τη πολιτεία ένα φυσικό σώμα, καταδικασμένο, όπως όλα τα πλάσματα της γης, να φθείρεται με τη πάροδο του χρόνου. Το ανάχωμα στη φθορά μιας πολιτείας είναι οι ενάρετοι ικανοί ηγέτες και οι καλοί νόμοι. Αργότερα, ο Μακιαβέλι και οι θεωρητικοί του raison d’etat οριοθέτησαν το πρότυπο του ικανού ηγέτη με την έννοια της virtu. Τις αρετές, τη βούληση, και τη προσήλωση για τη προώθηση του κοινού καλού. Του εθνικού συμφέροντος. Μια πολιτική ηθική που μπορεί να αποκλίνει από τις ουμανιστικές μοραλιστικές αξίες του διαφωτισμού η του χριστιανισμού. Μόνο όμως στο όνομα της προώθησης του κοινού καλού. Όπως χαρακτηριστικά έγραφε ο Μακιαβέλι, εάν ηγέτες με virtu εμφανίζονταν κάθε δέκα χρόνια στην ιστορία της Ρώμης, η πόλη δεν θα είχε διαφθαρεί και δεν θα είχε παρακμάσει.

Και από την άλλη πλευρά οι νόμοι. Τα ordini. Οι ουσιώδεις κανόνες της εσωτερικής οργάνωσης κάθε πολιτείας. Το σύνολο κανόνων που θέσπισε ο Σόλων στην Αθήνα, ο Λυκούργος στη Σπάρτη, ο Ρωμύλος και ο Νουμάς στη Ρώμη. Που επέτρεψαν στις πόλεις τους για πολλά χρόνια να ζήσουν με ευημερία και ελευθερία. Στο θεσμικό οικοδόμημα και η θρησκεία εντάσσεται ως ένα σύστημα αξιών απαραίτητο για να προτάσσουν οι πολίτες το κοινό καλό από το ατομικό όφελος. Η τήρηση της θρησκευτικής διδασκαλίας έγραψε ο Μακιαβέλι είναι απαραίτητη για να διατηρηθεί σώα μια πολιτισμένη κοινότητα. Και μπορεί να συνδράμει στο μεγαλείο της δημοκρατίας.

Η έξοδος από την παρακμή που βιώνει η χώρα μας προϋποθέτει ένα νέο κύκλο ενάρετων ηγετών και την αναθεώρηση του εκφυλισμένου θεσμικού οικοδομήματος της μεταπολίτευσης. Σε τίποτα από τα δύο δεν μπορούν να είναι χρήσιμοι οι σημερινοί κυβερνώντες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η χώρα βολοδέρνει. Με μια κυβέρνηση εγκλωβισμένη στην υλοποίηση ενός προγράμματος που υπέγραψε αλλά δεν πιστεύει. Οι ιδεοληψίες της καταστρέφουν ότι απέμεινε από την οικονομική δραστηριότητα. Ιδεολογία και ψηφοθηρία της απαγορεύουν να προχωρήσει σε περικοπή δαπανών και σε ένα γενναίο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Έτσι αυξάνουν συνεχώς τους φόρους διαλύοντας το επιχειρείν και οδηγώντας την κοινωνία στη φτωχοποίηση. Η χώρα βυθίζεται σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, ανεργίας και φόρων.

Η ζημιά στην οικονομία είναι μεγάλη και η κληρονομιά που αφήνει πίσω της κυβέρνηση είναι στη κυριολεξία καμένη γη.

Ακόμη, όμως, κι αν τα τείχη της οικονομικής μας δυσανεξίας μπορεί να ξεπεραστούν, η ζημιά που κάνει η κυβέρνηση στο θεσμικό οικοδόμημα της δημοκρατίας είναι πολύ πιο σοβαρή. Οι ωμές παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, και οι απέλπιδες προσπάθειες να χειραγωγήσει την πληροφόρηση, και τα απομεινάρια του τραπεζικού συστήματος, οδηγούν σε θεσμικό κατήφορο. Για πρώτη φορά από το 1974, όπως επεσήμανε ο αρχηγός της ΝΔ από τη ΔΕΘ, τίθεται ζήτημα ποιότητας της δημοκρατίας μας.

Χειρίζονται όλα τα θεσμικά ζητήματα με καθεστωτική νοοτροπία και μοναδική επιδίωξη την παραμονή τους στην εξουσία. Το έκαναν με την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Η πολιτική τους δεν είχε τίποτα το μεταρρυθμιστικό. Ούτε οι μεγάλες περιφέρειες έσπασαν ούτε άλλαξε ο τρόπος εκλογής των βουλευτών. Έφεραν την απλή αναλογική με μοναδικό στόχο να δυσκολέψουν τη πορεία της ΝΔ προς την εξουσία. Τι κι αν το αντίτιμο μπορεί να είναι η ακυβερνησία και το βάθεμα της κρίσης. Αρκεί να παραμείνουν ρυθμιστές σ´ένα κατακερματισμένο πολιτικό τοπίο. Ο ανομολόγητος στόχος τους ήταν η πολιτική τους επιβίωση.

Χειρίστηκαν τη συνταγματική αναθεώρηση, τη κορυφαία πολιτειακή διαδικασία, με τρόπο πρόχειρο και καιροσκοπικό. Προτείνοντας ένα σύμφυρμα ευκαιριακών και επιπόλαιων μεταβολών. Μόνο και μόνο για να αλλάξουν τη πολιτική ατζέντα.

Στο τομέα της πληροφόρησης έστησαν μια διαδικασία καζίνο για τις τηλεοπτικές άδειες. Με τον αντισυνταγματικό εξοβελισμό του ΕΣΡ, τον αυθαίρετο περιορισμό του αριθμού των αδειών, και τον Πρωθυπουργό να προδικάζει δημόσια την απόφαση του ΣΤΕ. Καμιά ασφαλιστική δικλείδα για την ποιότητα και την ανεξαρτησία της ενημέρωσης. Μια διαδικασία που παραπέμπει σε καθεστώτα ολοκληρωτικού τύπου.

Η εξαχρείωση του δημόσιου διαλόγου και ο ευτελισμός του Κοινοβουλίου έχουν πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις. Οι συνεχείς πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, και τα πολυσέλιδα νομοσχέδια-κουρελού έχουν μετατρέψει την κοινοβουλευτική διαδικασία σε απλή διεκπεραίωση.

Η ανοχή της κυβέρνησης στους μπαχαλάκηδες και τους καταληψίες, στη παραβατικότητα και την ανομία, διαποτίζει τη κοινωνία και διαβρώνει το κράτος δικαίου.

Στο λυκόφως της εξουσίας της, η κυβέρνηση συμπεριφέρεται τριτοκοσμικά μετατρέποντας τα πολιτικά της αδιέξοδα σε θεσμικά και εθνικά αδιέξοδα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το άρθρο ΙΙ του αμερικανικού συντάγματος υποχρεώνει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ σε ετήσια ενημέρωση της Γερουσίας και της Βουλής των αντιπροσώπων, σε κοινή συνεδρία, για την κατάσταση της Ένωσης. Είναι μια αποτίμηση των πεπραγμένων, και ιεράρχηση των εθνικών προτεραιοτήτων και της νομοθετικής ατζέντας. Είναι το γενικό πρόσταγμα για δράση.

Το ευρωπαϊκό state of the union έχει μια διαφορετική χορογραφία. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο Γιούνκερ, στην αποτίμηση της κατάστασης της Ένωσης στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, η ομιλία του θα έπρεπε να επαναληφθεί ενώπιον των αρχηγών των κρατών στη Μπρατισλάβα. Και μετά να μεταφερθεί στα εθνικά κοινοβούλια. Η Ενωμένη Ευρώπη δεν είναι ΗΠΑ, αλλά όπως χαρακτηριστικά είπε ο Γιούνκερ είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος που βλέπει τον κοινό τόπο ανάμεσα στα κράτη μέλη να λιγοστεύει. Η τριπλή κρίση της οικονομίας, του προσφυγικού μεταναστευτικού και της ασφάλειας διαβρώνει τα θεμέλια της Ένωσης. Που για πρώτη φορά είδε τη σύνθεση της να συρρικνώνεται αντί να διευρύνεται. Με την αποχώρηση μιας μεγάλης χώρας από τις τάξεις της. Η Ευρώπη βιώνει μια υπαρξιακή κρίση.

Κρίση που απειλεί τις ευρωπαϊκές αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ανεκτικότητας, του κράτους δικαίου. Οι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών θεσμών λειτουργούν με προτεραιότητες αντίθετες με αυτές των κρατών μελών. Οι εθνικές κυβερνήσεις λειτουργούν κάτω από την πίεση των δυνάμεων του λαϊκισμού, και του φόβου της ήττας στις επόμενες εθνικές εκλογές. Οι ευρωπαίοι πολίτες γυρνούν την πλάτη τους στην Ένωση και στρέφονται πίσω στο έθνος κράτος. Γιατί θέλουν χειροπιαστές και άμεσες λύσεις στα προβλήματα τους. Χρειάζονται κάτι περισσότερο από υποσχέσεις, ψηφίσματα, και συμπεράσματα συνόδων κορυφής, όπως είπε ο Γιούνκερ. Οι επόμενοι δώδεκα μήνες θα είναι κρίσιμοι για το μέλλον της Ένωσης. Και το δίλημμα που έθεσε ενώπιον του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου ξεκάθαρο. Η Ευρώπη είτε θα γίνει πιο αποτελεσματική, πιο ενωμένη, πιο κοινωνική είτε θα αποσυντεθεί μπροστά στα μάτια μας.

Για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ο Γιούνκερ πρότεινε διπλασιασμό του επενδυτικού προγράμματος από τα 315 δις στα 500 μέχρι το 2020. Εύκολη πρόσβαση στη χρηματοδότηση για τις επιχειρήσεις με την ενιαία αγορά κεφαλαίων. Και ενίσχυση της εγγύησης απασχόλησης των νέων. Για την εσωτερική ασφάλεια πρότεινε την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ακτοφυλακής και συνοριοφυλακής, και της Europol. Και ένα σύστημα αυτόματης ανταλλαγής πληροφοριών που θα καταγράφει ποιοί, πότε, και γιατί εισέρχονται στην Ευρώπη. Και για την άμυνα την ενίσχυση του ευρωπαϊκού αμυντικού πυλώνα σε συνεργασία πάντοτε με το ΝΑΤΟ.

Η ιστορία θα κρίνει αν αυτά τα μέτρα αρκούν για να κάνει η Ένωση ένα άλμα ταχύτερο από τη φθορά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η πλέον παρεξηγημένη έννοια στο τόπο μας είναι η έννοια της μεταρρύθμισης. Όλοι την επικαλούνται. Από την εκσυγχρονιστική δεξιά μέχρι την ρεφορμιστική αριστερά. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο μεταρρυθμιστικός οίστρος εξαντλείται σε μεγαλόστομες διακηρύξεις, τυφλές συγκρούσεις και, δυστυχώς, μηδαμινό αποτέλεσμα. Η ουσία θυσιάζεται στο βωμό των εντυπώσεων η των εμμονών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πολύπαθος χώρος της εκπαίδευσης. Συνεχές ράβε-ξήλωνε και μεταρρυθμιστικές εξαγγελίες που δεν υλοποιούνται. Η ΝΔ, για πρώτη φορά, έκανε μια γενναία προσπάθεια να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος το 2011. Υπερψηφίζοντας το νόμο 4009 και αποδεχόμενη το πόρισμα του εθνικού διαλόγου, στον οποίο είχε αποφασιστική συμβολή.

Το 2012, όταν αναλάβαμε τη διακυβέρνηση της χώρας, το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν στην εντατική. Ο νόμος 4009 παρέμενε ανεφάρμοστος, ο ακαδημαικός χάρτης της χώρας άναρχος, οι καθηγητές χωρίς αξιολόγηση, φωτοτυπίες αντί για βιβλία, κι ένα λύκειο φροντιστήριο.

Τη διετία της διακυβέρνησης μας ολοκληρώσαμε μια συνολική αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα στη βάση των αποτελεσμάτων του εθνικού διαλόγου. Που υλοποιήθηκε με 6 νομοθετήματα και 39 προεδρικά διατάγματα.

1. Κατ´αρχήν, θεσμοθέτησα την ηλεκτρονική ψηφοφορία, κι έτσι εξελέγησαν Συμβούλια Ιδρυμάτων και εφαρμόστηκε ο νόμος.
2. Με το σχέδιο Αθηνά κλείσαμε 85 διάσπαρτα τμήματα ΤΕΙ πού λειτουργούσαν μόνο για συντεχνιακούς λόγους. Συγχωνεύοντας συνολικά 134 τμήματα και 4 Ιδρύματα.
3. Προχωρήσαμε στη διαδικασία διαγραφής των αιώνιων φοιτητών αφού δώσαμε τη δυνατότητα με διπλές εξεταστικές να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους όσοι πραγματικά το επιθυμούσαν.
4. Θεσμοθετήσαμε και ξεκινήσαμε τη διαδικασία αξιολόγησης καθηγητών και δασκάλων μετά από 32 χρόνια.
5. Επαναφέραμε και ενισχύσαμε το θεσμό των προτύπων σχολείων αριστείας με αδιάβλητες επιτυχείς εξετάσεις.
6. Δημιουργήσαμε το νέο λύκειο με στόχο την παιδευτική του αυτονομία. Με την τράπεζα θεμάτων, και αλλαγές στη μαθησιακή διαδικασία, και στο αναλυτικό πρόγραμμα.
7. Μειώσαμε τα κενά των εκπαιδευτικών με δίωρη αύξηση των ωρών διδασκαλίας των εκπαιδευτικών και εξορθολογισμό του συστήματος τοποθέτησης τους.
8. Θεσμοθετήσαμε τη μαθητεία στο επαγγελματικό λύκειο και στα ΙΕΚ.
9. Νομοθετήσαμε ρυθμιστικό πλαίσιο για την έρευνα και τεχνολογία.
10. Δώσαμε νομική μορφή στις θρησκευτικές κοινότητες στην Ελλάδα δίνοντας τέλος σε μια αναχρονιστική πραγματικότητα.

Η συνολική αυτή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση έγινε με συναίνεση και διάλογο. Αλλά και σύγκρουση όταν αυτό ήταν αναγκαίο. Σύγκρουση με μια μειοψηφία συνδικαλιστών που αντιδρούσε στην αξιολόγηση. Εις βάρος της πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών και της ελληνικής κοινωνίας. Επιστρατεύοντας 86.000 εκπαιδευτικούς προκειμένου να διαφυλαχθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις.

Η μεταρρύθμιση ξηλώθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση εκ βάθρων. Αποτελεί, όμως, πολιτικό περιουσιακό στοιχείο της παράταξης. Κυρίως, γιατί είναι ένα κεκτημένο αξιοπιστίας. Που θα το χρειαστεί για να ανοικοδομήσει την παιδεία από τα ερείπια που αφήνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Οι συνομιλίες για τη συγκρότηση ενός ενιαίου κεντροαριστερού φορέα καρκινοβατούν. Και να πετύχουν, όμως, είναι αμφίβολο αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι μπορούν να αναπτύξουν αξιόλογη πολιτική δυναμική. Που θα μπορούσε να επαναπατρίσει δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και να εκφράσει μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του κεντρώου χώρου.

Η αδυναμία αυτή μαζί με τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ξεκάθαρα το χώρο πολιτικής και εκλογικής στόχευσης για τη ΝΔ. Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα κριθεί εν πολλοίς από το νικητή της μάχης του κέντρου.

Η μάχη αυτή δεν θα είναι εύκολη παρά τη διαφαινόμενη φθορά της κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί αν υπάρχει ένας τομέας που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει αξιόλογες επιδόσεις αυτός είναι ο τομέας της προπαγάνδας. Ένας καλοστημένος μηχανισμός έχει στήσει ένα καλοδουλεμένο αφήγημα. Για όλα φταίνε οι ξένοι κι οι προηγούμενοι. Η κυβέρνηση διαφωνεί με το μνημόνιο αλλά αναγκαστικά το εφαρμόζει. Γιατί οι παρόντες συσχετισμοί στην Ευρώπη δεν επιτρέπουν άλλες πολιτικές. Και όχι μόνο αυτό. Η αντίθεση της στις πολιτικές του μνημονίου και η αριστερή κοινωνική ευαισθησία της διασώζουν ότι είναι δυνατόν να διασωθεί για τα μεσαία και λαϊκά στρώματα. Σε αντίθεση με τη ΝΔ που είναι ιδεολογικά μνημονιακή, κοινωνικά ανάλγητη, νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά. Και μέρος του παλαιού πολιτικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στη κρίση. Αυτό εντυπώνεται στις μάζες με τις θεατρικές παραστάσεις των δήθεν διαπραγματεύσεων πριν από κάθε αξιολόγηση. Ή με τη δήθεν μάχη κατά της διαπλοκής και των μεγάλων συμφερόντων. Βλέπε τηλεοπτικές άδειες.

Το δεύτερο σκέλος του αφηγήματος έχει να κάνει με την αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών. Η σημερινή ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαια πολύ πιο συστημική και κατεργασμένη απ’ότι στο ξεκίνημα. Εξού και το φλερτ με τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές και η συνάντηση των ευρωπαϊκών χωρών του νότου. Η καλλιέργεια της προσδοκίας ότι οι πολιτικές της λιτότητας μπορεί ν’ αλλάξουν. Και ο έμμεσος προσεταιρισμός του ρεύματος του ευρωσκεπτικισμού.

Η πρόκληση για τη ΝΔ είναι να αρθρώσει εμπροσθοβαρή μεταμνημονιακή ρητορική. Ορθά είπε ο Μητσοτάκης ότι το μνημόνιο δεν καθορίζει το σύνολο της πολιτικής μας. Είναι μια αναγκαία συνθήκη από την οποία πρέπει να βγούμε. Αρθρώνοντας ένα αξιόπιστο σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης πάνω και πέρα από τα μνημόνια. Που θα αποκαθιστά την κακοποιημένη στον τόπο μας έννοια των μεταρρυθμίσεων. Δίνοντας της κοινωνικό πρόσημο και καταδεικνύοντας τα κοινωνικά οφέλη των μεταρρυθμίσεων. Ένα πρόγραμμα με ριζοσπαστισμό στις ιδέες αλλά μετριοπάθεια στο ύφος και το λόγο. Που θα οδηγεί τη καθημερινότητα του πολίτη στη κανονικότητα. Μόνο έτσι μπορεί να συγκροτηθεί ένα κοινωνικό πλειοψηφικό ρεύμα απέναντι στο λαϊκισμό. Αυτό είναι και το στοίχημα της ΔΕΘ και της συμφωνίας της αλήθειας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ο Σεπτέμβριος, ως γνωστόν, είναι ο μήνας της ανώμαλης προσγείωσης στη πραγματικότητα. Για κάθε κυβέρνηση. Γιατί είναι ο μήνας που κάθε νοικοκυριό, κάθε οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με τη ζοφερή πραγματικότητα μετά τη θερινή ραστώνη. Πόσο μάλλον που αυτή η πραγματικότητα αντί να δείχνει σημάδια βελτίωσης γεμίζει τους πολίτες με απόγνωση. Τα ποσοστά ανεργίας έχουν σκαρφαλώσει σε διαστημικά ύψη. Τα εκκαθαριστικά της εφορίας και ο φουσκωμένος ΕΝΦΙΑ, ήρθαν μαζί με τις μειωμένες επικουρικές συντάξεις. Προσθέστε και την αρχή της σχολικής χρονιάς που ξεκινάει με αυξημένα έξοδα κι ανησυχίες, και τους χειρότερους δυνατούς οιωνούς. Ως αποτέλεσμα των πειραματισμών και της προχειρότητας της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση έχει καθυστερήσει απελπιστικά στην υλοποίηση των προαπαιτούμενων για την αποδέσμευση της υποδόσης των 2,8 δις. Έχοντας ολοκληρώσει μόλις δύο από τις δεκαπέντε δράσεις. Όταν το 1,7 δις από αυτά προορίζεται για να πληρώσει ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς ιδιώτες. Δίνοντας μια ανάσα ρευστότητας στην αγορά. Για να αρχίσει μετά το σήριαλ της δεύτερης αξιολόγησης με μια σειρά από αγκάθια όπως τα εργασιακά. Και όσο για την ελάφρυνση του χρέους ούτε λόγος να γίνεται καθώς το 2017 είναι χρονιά εκλογών σε Γερμανία και Γαλλία. Και στο βάθος καραδοκεί ο εφιάλτης του κόφτη με περαιτέρω οριζόντιες περικοπές.

Γι’ αυτό και η κυβέρνηση βάλθηκε να στήσει ένα νέο επικοινωνιακό σκηνικό σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αλλάξει την πολιτική ατζέντα. Εξού και οι κορδέλες. Από την εποχή του Σημίτη είχαμε να δούμε ένα τέτοιο μπαράζ εγκαινίων. Ένα νοσοκομείο, ένα αεροδρόμιο, και εθνικοί δρόμοι. Τρείς κορδέλες εν μέσω βαθέος θέρους. Όλα έργα προηγούμενων κυβερνήσεων που εγκαινιάζονται ημιτελή.

Ο άλλος πυλώνας του επικοινωνιακού αφηγήματος είναι οι τηλεοπτικές άδειες. Πανηγυρίζει η κυβέρνηση για θρίαμβο κατά της διαπλοκής. Ότι ξαναμοίρασε τη τράπουλα στο μιντιακό χώρο. Εξασφαλίζοντας για το Δημόσιο ένα υψηλό, για την εποχή και τη συγκεκριμένη αγορά, αντίτιμο. Που μάλιστα, όπως έσπευσε να εξαγγείλει ο Πρωθυπουργός, θα διανείμει σε ευπαθείς ομάδες.

Μόνο που για να πραγματοποιηθεί αυτός ο θρίαμβος χρειάστηκε ο αντισυνταγματικός εξοβελισμός του ΕΣΡ, ο αυθαίρετος περιορισμός του αριθμού των αδειών από την κυβέρνηση, και μια διαδικασία που θύμιζε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Και τώρα η κυβέρνηση που επαναστατούσε για το μαύρο της ΕΡΤ δημιουργεί πολλά μαύρα, αφήνοντας χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο. Τα ερωτήματα για τη βιωσιμότητα του νέου τοπίου είναι πολλά, όπως και οι αντιδράσεις αυτών που αποκλείστηκαν. Δικαστικές και άλλες. Κοινώς, η κυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει αλλά το παιχνίδι στα μίντια μόλις τώρα αρχίζει. Και όσο για τις κορδέλες όλοι γνωρίζουν πια ότι όταν μια κυβέρνηση καταφεύγει σ’αυτά είναι γιατί συνειδητοποιεί ότι ο χρόνος της τελειώνει.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η φετινή εκπαιδευτική χρονιά αρχίζει με τους χειρότερους οιωνούς. Κυρίως γιατί η παιδεία, περισσότερο από κάθε άλλο τομέα κυβερνητικής πολιτικής, έχει γίνει το πειραματόζωο της ιδεοληψίας, της προχειρότητας, και της διαχειριστικής ανικανότητας αυτής της κυβέρνησης. Η παιδεία είναι ο τομέας που με πείσμα και πάθος προωθούν τον κοινωνικό μετασχηματισμό που ονειρεύονται. Δοκιμάζοντας τις συνταγές του παρελθόντος που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό χάλι. Στην ακόμα χειρότερη εκδοχή τους.

Διαλύουν τη δημόσια παιδεία και σοβιετοποιούν την ιδιωτική. Κατήργησαν τα πρότυπα σχολεία και αποδομούν την έννοια της αριστείας φέρνοντας την ισοπέδωση και τον εξισωτισμό προς τα κάτω. Εξοστράκισαν από το εκπαιδευτικό σύστημα κάθε έννοια αξιολόγησης.

Κατέστρεψαν το νέο λύκειο καταργώντας τη τράπεζα θεμάτων, και τη βάση του 10 στη γλώσσα και τα μαθηματικά. Μείωσαν τις ώρες των αρχαίων και του πρότζεκτ που θα απάλλασε τη μαθησιακή διαδικασία από τη στείρα παπαγαλία. Και για να θυμίσουν ότι είναι αριστεροί καταργούν και το μάθημα των θρησκευτικών. Για να αντιμετωπίσουν τα κενά των εκπαιδευτικών στα σχολεία μειώνουν τις ώρες των μαθημάτων. Γιατί δεν τολμούν να αυξήσουν τις ώρες των εκπαιδευτικών όπως κάναμε εμείς.

Και αποπροσανατολίζουν και εμπαίζουν τις οικογένειες υποσχόμενοι ότι θα καταργήσουν τις πανελλαδικές εξετάσεις.

Στη τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι πρόδηλη η ιδεοληψία που χαρακτηρίζει τις επιλογές τους και ωμές οι παρεμβάσεις τους. Αντιτάχθηκαν εξ αρχής λυσσαλέα στο θεσμό των Συμβουλίων των Ιδρυμάτων. Διαλύοντας τις διαδικασίες των εκλογών. Με την ηλεκτρονική ψηφοφορία που θεσμοθέτησα νικήσαμε τους μπαχαλάκηδες και εκλέξαμε τους αρίστους. Διακεκριμένους επιστήμονες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που προσέδωσαν κύρος στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας. Μετά και τις βελτιώσεις που κάναμε στο νόμο, αποσαφηνίζοντας τις αρμοδιότητες Συμβουλίων και πρυτανικών αρχών, ο θεσμός λειτούργησε ευεργετικά για τα Ιδρύματα. Τώρα οδηγούν τους αρίστους στην έξοδο και ξαναφέρνουν τους μπαχαλάκηδες. Γιατί έτσι φαντασιώνεται η κουλτούρα τους τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Γαλατικά χωριά. Με μπαχαλάκηδες και αιώνιους φοιτητές.

Ο νόμος 4009 προέβλεπε ότι μέχρι το 2014 τα Ιδρύματα θα έπρεπε να έχουν ξεκαθαρίσει τα μητρώα τους από τους ανενεργούς φοιτητές. Όπως γίνεται σε όλα τα Ιδρύματα των ανεπτυγμένων κοινωνιών. Και επειδή η Πολιτεία δεν πρέπει να είναι ανάλγητη αλλά να λαμβάνει υπόψιν της τη κοινωνική πραγματικότητα, από το 2012 μέχρι το 2014 νομοθετήσαμε εμβόλιμες εξεταστικές. Δίνοντας έτσι την ευκαιρία σε όσους, για οποιονδήποτε κοινωνικό λόγο, είχαν διακόψει τις σπουδές τους να μπορέσουν να τις ολοκληρώσουν. Ένα ποσοστό ανενεργών φοιτητών άδραξε την ευκαιρία και ολοκλήρωσε η ολοκληρώνει τις σπουδές του. Ένα μεγάλο ποσοστό, όμως ανενεργών φοιτητών δεν ανταποκρίθηκε. Για ποιο λόγο πρέπει οι φοιτητές αυτοί να παραμένουν ενεργοί μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο υπουργός του γνωρίζουν. Αντίθετα με τα όσα υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αιώνιοι φοιτητές σημαίνει κόστος για τον έλληνα φορολογούμενο, υποβάθμιση του κύρους των ΑΕΙ, και πληθωρισμό της αξίας των πτυχίων τους.

Δυστυχώς για το τόπο, η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης μας οδηγεί στη φτωχοποίηση. Η πολιτική της στη παιδεία, όμως, μας οδηγεί σε αξιακή ερήμωση και βαθιά πολιτισμική υπανάπτυξη.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”