Ροκέ

Ροκέ

Το «όχι» κέρδισε το δημοψήφισμα με εμφατική πλειοψηφία. Το στρατόπεδο του «ναι» απέτυχε να πείσει για το πραγματικό διακύβευμα. Η κυβέρνηση έθεσε ένα παραπλανητικό ερώτημα και πήρε μια αυτονόητη απάντηση. Όλοι θέλουν μια καλύτερη συμφωνία από την προηγούμενη. Και μάλιστα όταν ο πρωθυπουργός της χώρας υπόσχεται εμφατικά ότι θα την κάνει delivery εντός 48 ωρών. Κάποιοι στην κυβέρνηση θεωρούν ότι άνοιξε ο κύκλος της πολιτικής τους ηγεμονίας. Σπεύδουν. Ο Πρωθυπουργός πρέπει να υλοποιήσει την εντολή που έλαβε από τον ελληνικό λαό. Πρέπει εντός 48 ωρών να συνάψει συμφωνία. Καλύτερη από την προηγούμενη. Κρατώντας την Ελλάδα στο ευρώ και στην Ευρώπη και διασφαλίζοντας την ενότητα της κοινωνίας. Εν τω μεταξύ, να αποκαταστήσει την ομαλότητα, να ανανήψει την οικονομική δραστηριότητα, να ανοίξει τις τράπεζες, να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και να αποτρέψει τη χρεοκοπία.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Όπως ο γάμος, έτσι και η συμφωνία χρειάζεται δυο. Δεν αρκεί να θέλεις μόνο εσύ να συμφωνήσεις, πρέπει να το επιθυμεί και η άλλη πλευρά. Ακόμη περισσότερο, να θέλει να ζήσει μαζί σου. Μετά από όλα όσα έχουν συμβεί αυτό είναι τουλάχιστον αβέβαιο. Μετά τον περήφανο και ανυποχώρητο μαξιμαλισμό της ελληνικής πλευράς, οι αγορές και το ευρώ ελάχιστα επηρεάστηκαν. Αυτό που υπέστη πραγματικό πλήγμα είναι η αξιοπιστία μας και η σχέση μας με τους εταίρους. Απομένει να δούμε αν το πλήγμα αυτό είναι ανεπανόρθωτο. Αν, δηλαδή, υπάρχει ακόμα το κεφαλαιώδες προαπαιτούμενο κάθε κοινωνικής σύμβασης. Η εμπιστοσύνη. Ο Πρωθυπουργός έκανε τρεις κινήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση. Εκφώνησε το σωστό διάγγελμα αυτή τη φορά, συγκάλεσε Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών και απέλυσε τον ακκιζόμενο εμπνευστή της καταστροφής. Απομένει να δούμε εάν όλα αυτά είναι too little too late.

Ο Πρωθυπουργός κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος τον παράδεισο. Έξι μήνες μετά, ζήτησε και πήρε εντολή να διαπραγματευτεί μια καλύτερη κόλαση. Αν όλα πάνε καλά, θα υπογράψει συμφωνία. Δηλαδή, ένα νέο Μνημόνιο. Αν το δεχτεί το κόμμα του. Μετά την καταστροφή που έχει επέλθει, η συμφωνία αυτή θα είναι επώδυνη. Με βάρη και θυσίες, που θα κληθεί να σηκώσει ο ίδιος ο λαός που τον εκπαιδεύσαμε να λέει «όχι». Γιατί ποτέ δεν του είπαμε την αλήθεια. Νομοτελειακά, η φθορά του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης του θα είναι ραγδαία.

Τι πέτυχε, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός, επί της ουσίας; Μια προσωρινή πολιτική ηγεμονία σε μια κατεστραμμένη χώρα. Έκανε, αυτό που λέμε στο σκάκι, ένα μεγαλειώδες ροκέ. Την τελευταία αμυντική κίνηση του βασιλιά σε μια χαμένη παρτίδα. Πριν υποστεί το αναπόφευκτο ρουά ματ.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το δημοψήφισμα του τέλους

Το δημοψήφισμα του τέλους

Δεν γνωρίζω αν είχαν σχέδιο να βγάλουν την Ελλάδα από την Ευρώπη. Το σίγουρο είναι ότι την οδηγούν εκτός Ευρώπης. Με ένα δημοψήφισμα που συνιστά εκτροπή. Το ερώτημα που θέτουν στον ελληνικό λαό είναι δημοσιονομικού ενδιαφέροντος. Γιατί αφορά την τελευταία πρόταση των Θεσμών στην διαπραγμάτευση με την Κυβέρνηση. Που φαίνεται από την ανακοίνωση της Κομισιόν ότι δεν ήταν καν η τελευταία. Και που, εν πάση περιπτώσει, αυτή τη στιγμή δεν βρίσκεται στο τραπέζι. Άρα το δημοψήφισμα, με το ερώτημα όπως έχει τεθεί, είναι άνευ αντικειμένου.

Συνεπώς, η αιτιολογική βάση της διενέργειας δημοψηφίσματός είναι πράγματι «κρίσιμο εθνικό θέμα». Μόνο που αυτό δεν αφορά το ερώτημα που θέτουν στον ελληνικό λαό. Το πραγματικό ερώτημα που de jure μπορούσαν να θέσουν, ως θέμα μείζονος σημασίας για το έθνος, και de facto πλέον θέτουν, εφόσον το κείμενο των Θεσμών δεν υπάρχει, είναι ένα. Ευρώ ή δραχμή. Η Ελλάδα εντός ή εκτός Ευρώπης.

Η Κυβέρνηση πήρε σαφή εντολή από τον ελληνικό λαό. Λύση «πάση θυσία» εντός του ευρώ. Αντ’ αυτού σκηνοθέτησε τη ρήξη στη διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Φόρτωσε τις ευθύνες για τη ρήξη σε εταίρους και δανειστές μιλώντας για ένα απαράδεκτο τελεσίγραφο. Που το φέρνει προς ψήφιση παίρνοντας θέση εναντίον του. Απευθυνόμενη στο θυμικό μιας εξουθενωμένης κοινωνίας, της ζητάει με εκκλήσεις περηφάνιας και αξιοπρέπειας να καταψηφίσει το τελεσίγραφο. Πρόκειται ουσιαστικά για την προσπάθεια υφαρπαγής μιας λαϊκής εντολής εξόδου από το ευρώ.

Εν τω μεταξύ, μέρα με τη μέρα με τις ενέργειες τους, απομακρύνουν την Ελλάδα από το ευρώ, την Ευρώπη και τη Δύση. Γιατί καταστρέφουν την οικονομία ολοσχερώς. Και θα χρειαστούν δυσβάσταχτες θυσίες για την ανάταξή της. Γιατί διαλύουν το τραπεζικό σύστημα. Και κατά τρόπο πρωτοφανή κλείνουν τις τράπεζες και επιβάλλουν capital controls. Γιατί δεν θα πληρώσουν τη δόση στο ΔΝΤ και αυτό συνιστά πιστωτικό γεγονός. Δηλαδή, πτώχευση. Και γιατί η αξιοπιστία της χώρας συνολικά έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα. Με άλλα λόγια, έχουμε ήδη καταστραφεί και είμαστε με το ένα πόδι εκτός ευρώ πριν καν φτάσουμε στο δημοψήφισμα.

Αυτήν την ύστατη ώρα μια λύση υπάρχει. Να συγκληθεί Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον ΠτΔ και να πεισθεί ο Πρωθυπουργός να αποσύρει την πρόταση του δημοψηφίσματος. Να συγκροτηθεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία και να διασφαλιστεί η παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και στο ευρώ. Να αποφευχθεί ο εθνικός διχασμός. Και να ορισθούν εθνικές εκλογές για το φθινόπωρο. Εδώ που φτάσαμε ή θα αποφευχθεί το δημοψήφισμα ή το δημοψήφισμα θα επισφραγίσει το τέλος της χώρας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το χρονικό μιας κακής διαπραγμάτευσης

Το χρονικό μιας κακής διαπραγμάτευσης

Η κυβέρνηση χάνει κατά κράτος μια διαπραγμάτευση από την οποία θα μπορούσε να έχει αποκομίσει κάποια οφέλη. Υπό προϋποθέσεις: Ότι θα είχε προσέλθει στη διαπραγμάτευση με μία σοβαρή διαπραγματευτική ομάδα. Ότι θα είχε σαφή ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της. Ότι θα είχε απόλυτη συναίσθηση των εσωτερικών συσχετισμών της πλευράς με την οποία διαπραγματεύεται. Θα είχε απόλυτη συναίσθηση της διαφοράς ισχύος ανάμεσα στα διαπραγματευόμενα μέρη. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μία διαπραγμάτευση. Και θα είχε απόλυτη κατανόηση για το ποιόν ευνοεί και ποιόν επιβαρύνει η χρονική παράταση μίας διαπραγμάτευσης.

Αντ’ αυτών η κυβέρνηση προσήλθε στη διαπραγμάτευση με μία ομάδα η οποία γρήγορα αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων και αντικαταστάθηκε. Έδειξε ότι δεν έχει συναίσθηση των ευρωπαϊκών διαδικασιών. Η ανεδαφική φιλοδοξία για αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη γρήγορα εγκαταλείφθηκε. Όσο γρήγορα εγκατέλειψαν την κυβέρνηση οι “σύντροφοι” του Νότου. Έδειξε τέλος έλλειψη σχεδίου, προετοιμασίας, και ρεαλισμού. Με άλλα λόγια, ούτε ήξερε ούτε κατάλαβε τι μπορούσε και τι δεν μπορούσε να πετύχει σε αυτή την διαπραγμάτευση.

Η κυβέρνηση πόνταρε πολλά στην αβεβαιότητα που δημιουργεί το σενάριο της ρήξης. Και οδήγησε τη διαπραγμάτευση στα άκρα. Πράγματι, το σενάριο της ρήξης μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για την Ευρώπη. Αυτή η αβεβαιότητα οδήγησε τους Ευρωπαίους στην εξάντληση κάθε περιθωρίου για να αποφευχθεί το Grexit. Και σε μία προσπάθεια, τουλάχιστον στην αρχή, για ανεύρεση πεδίου συμβιβασμού. Σε καμμία περίπτωση όμως σε ευρωπαϊκή συνθηκολόγηση στις απαιτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Ευρωπαίοι έχουν φτάσει πλέον στο συμπέρασμα, καλώς ή κακώς, ότι το κόστος μίας τέτοιας υποχώρησης είναι μεγαλύτερο από το κόστος ενός Grexit. Για το οποίο μάλιστα είχαν χρόνο να προετοιμαστούν προς τη μεριά του περιορισμού της ζημιάς.

Πόσο μάλλον όταν η ρήξη σημαίνει την απόλυτη καταστροφή για την άλλη πλευρά. Δηλαδή για την Ελλάδα. Γι’ αυτό και οι συνεχείς κραυγές των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για επιστροφή στη δραχμή δεν είχαν καμμία χρησιμότητα. Ούτε καν σε ρόλο του κακού στη διαπραγμάτευση. Όταν βάζεις το πιστόλι στον κρόταφο και απειλείς ότι θα αυτοκτονήσεις, αυτό δεν συνιστά απειλή. Τουλάχιστον όταν ο Παπανδρέου έλεγε το περίφημο «βυθίσατε το Χόρα» προσέφερε υπηρεσία. Μιλούσε για κόστος στον αντίπαλο.

Η περήφανη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης οδήγησε τη χώρα σε στρατηγικό εγκλωβισμό. Με την πλάτη στον τοίχο και χωρίς επιλογές. Θα πρέπει τώρα να κατανοήσει ότι στο Κούγκι της ρήξης θα είμαστε μόνοι μας. Ας σβήσει λοιπόν τον δαυλό και ας κάνει τον συμβιβασμό. Όσο μένει ακόμα χρόνος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ζάμπια

Ζάμπια

Τελικά τα κατάφεραν. Μας έκαναν Ζάμπια. Δεν θα πληρώσουν τη δόση στο ΔΝΤ και κατέθεσαν αίτημα ομαδοποίησης των πληρωμών για το τέλος του μήνα. Ότι είχε κάνει η Ζάμπια πριν από τρεις δεκαετίες. Το στίγμα της αναξιοπιστίας θα κηλιδώνει τη χώρα για πολλά χρόνια. Την ίδια ώρα που η Ιρλανδία και η Πορτογαλία αποπληρώνουν πρόωρα τα δάνειά τους προς το ΔΝΤ. Εξοικονομώντας εκατομμύρια ευρώ από τους τόκους. Και η Κύπρος είναι σε τροχιά εξόδου από το μνημόνιο νωρίτερα από το προβλεπόμενο χρονοδιάγραμμα του 2016. Θα μου πείτε, δεν πιάσαμε πάτο ακόμη. Δεν γίναμε Ζιμπάμπουε. Θα πληρώσουμε, έστω και με καθυστέρηση. Στα σοβαρά όμως, αυτή η απόφαση είναι η απαρχή της εισόδου σε αχαρτογράφητα νερά. Με απρόβλεπτες οικονομικές και πολιτικές συνέπειες.

Είναι να απορεί κανείς. Τι είχαν κατά νου οι ερασιτέχνες του ΣΥΡΙΖΑ; Ότι θα άλλαζε πολιτική η Ευρώπη υπό την πίεση του λαϊκισμού; Κάτι τέτοιο θα άνοιγε το κουτί της Πανδώρας στα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα. Όχι ότι στην Ευρώπη ή στο Βερολίνο είναι τόσο άκαμπτοι ή πολιτικά μύωπες όσο θέλουμε να νομίζουμε. Ήταν αρχικά διατεθειμένοι να επιδείξουν πνεύμα συμβιβασμού. Αλλά είπαμε, αρχικά. Και απέναντι σε κάποια συγκεκριμένα και ορθολογικά αιτήματα. Αιτήματα που όμως δεν διατυπώθηκαν ποτέ. Μόνο κάτι γενικόλογες θεωρίες και μεσιανικές αντιλήψεις για αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη με εβρυουλκό την αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδος. Εν τω μεταξύ οι μήνες περνάγανε. Τα ταμεία στεγνώσανε, η οικονομία πισωγύρισε στην ύφεση, και η διαπραγματευτική μας θέση χειροτέρεψε.

Είχε πει κάποτε ο Keynes ότι όταν τα στοιχεία αλλάζουν τότε αλλάζω άποψη. Αυτό επιβάλει ο πραγματισμός. Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα μπορούσε να προσγειωθεί γρήγορα στην πραγματικότητα. Να την αντιμετωπίσει κατάματα και να αλλάξει πολιτική. Δεν το έπραξε. Παγιδεύτηκε στις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Ξόδεψε χρόνο διαπραγματευόμενος με το εσωτερικό του κόμματός του. Και καθυστέρησε να πάρει αποφάσεις. Όταν διαπίστωσε το αδιέξοδο και έδωσε εντολή για να γίνει σοβαρή διαπραγμάτευση ήταν πια πολύ αργά. Είχαμε χάσει τη διαπραγματευτική μας αξιοπιστία. Οι εταίροι μας απηυδισμένοι από την πολυγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ και την ασυναρτησία του οικονομικού του επιτελείου ενώθηκαν πίσω από ένα σκληρό κείμενο. Το οποίο επιδόθηκε στην ελληνική πλευρά εν είδει τελεσιγράφου.

Τώρα έφτασε η ώρα της αλήθειας. Και το ποτήρι είναι πικρό. Πολύ πιο πικρό από το e-mail Χαρδούβελη, όπως παραδέχονται και οι στενοί συνεργάτες του Πρωθυπουργού. Και θα αναγκαστεί να το πιεί μέχρι το τέλος. Αλλιώς θα γίνει ο Πρωθυπουργός της δραχμής και θα τερματίσει άδοξα την πολιτική του σταδιοδρομία. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΑ στα “ΝΕΑ”

Η ώρα της αλήθειας

Η ώρα της αλήθειας

Ήρθαν στην εξουσία σερφάροντας στην «ονειροχώρα» των προεκλογικών τους εξαγγελιών. Έτοιμοι να σκίσουν τα μνημόνια, να τελειώσουν την τρόικα και να μπουν θριαμβευτικά στο Βερολίνο. Ένα κόμμα διαμαρτυρίας και άρνησης ανάλαβε τις ευθύνες διακυβέρνησης σε μια στιγμή κρίσιμη για τη χώρα. Σε μια στιγμή που η επίπονη πορεία προς τη δημοσιονομική εξυγίανση και την επιστροφή στην ομαλότητα είχε αρχίσει να αποφέρει καρπούς. Χάρη στις τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού. Δημοσιονομική εξυγίανση, πρωτογενή πλεονάσματα, θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης. Πάνω απ’ όλα μια αίσθηση στην αγορά ότι κάτι είχε αρχίσει να κινείται. Αλλά και η ευρωπαϊκή συγκυρία διαμορφωνόταν πλέον με πιο ευνοϊκούς όρους. Το πακέτο Γιούνκερ και το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι, άνοιγαν προοπτικές ανάπτυξης.

Ο Πρωθυπουργός είχε μια τεράστια ευκαιρία. Να εκμεταλλευτεί τη θετική συγκυρία και τη δημοφιλία του και να κινηθεί γοργά. Να κλείσει τη διαπραγμάτευση, να πάρει την τελευταία δόση και να δώσει ώθηση σε μια οικονομία που είχε αρχίσει να ανακάμπτει. Δεν το έπραξε. Διαπραγματευόμενος κυρίως στο εσωτερικό του κόμματός του, δέσμιος των προεκλογικών του δεσμεύσεων, αναλώθηκε σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι. Κατασκευάζοντας εχθρούς και μιλώντας για ρήξεις. Βρίζοντας τους Γερμανούς, κάνοντας υποκλίσεις, στην κυριολεξία όμως, στους Ρώσους, και εξοργίζοντας τους Αμερικανούς. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η κυβέρνηση ξόδεψε τρεις κρίσιμους μήνες. Απώλεσε χρόνο και ερείσματα. Οι σύμμαχοι έχασαν την υπομονή τους και οι λίγοι φίλοι που μας είχαν απομείνει έγιναν εχθροί. Η χώρα ξαναγύρισε εκεί από όπου ξεκίνησε. Χάσαμε κύρος και αξιοπιστία, γίναμε κράτος παρίας, ενώ επανήλθε το εφιαλτικό σενάριο της στάσης πληρωμών και της άτακτης χρεοκοπίας. Στην πραγματική οικονομία η απόλυτη καταστροφή. Οι επενδυτές φεύγουν με την ίδια ταχύτητα που φεύγουν και οι καταθέσεις από τις τράπεζες. Η οικονομική δραστηριότητα έπεσε στο μηδέν και φτάσαμε να ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.

Μετά από 100 ημέρες έφτασε η ώρα της αλήθειας. Ο Πρωθυπουργός απέσυρε τον Βαρουφάκη και έδωσε το σήμα για να αρχίσει η ουσιαστική διαπραγμάτευση. Από δυσμενέστερη διαπραγματευτική θέση, φυσικά, μετά από όλα αυτά. Για να κλείσει όπως-όπως μια συμφωνία στο παρά πέντε. Και τώρα αναζητούν τρόπους για να νομιμοποιήσουν τη στροφή. Ψάχνονται για δημοψηφίσματα ή για εκλογές.

Τίποτα από τα δύο δεν χρειάζονται. Η εντολή που πήραν από τον ελληνικό λαό είναι σαφής. Λύση μέσα στο ευρώ. Ενδεχομένως με καλύτερους όρους. Γιατί κατάφεραν να τον πείσουν ότι μπορούν να τους πετύχουν. Αν δεν βρουν τη λύση ή αν δεν την αντέχουν ας παραδώσουν τη σκυτάλη, όπως είπε και ο Λαφαζάνης.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Να συνεννοηθεί η αντιπολίτευση

Να συνεννοηθεί η αντιπολίτευση

Ένα μικρό κόμμα της άρνησης εκτινάχθηκε στην εξουσία ως αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης που περνάει η χώρα. Ευαγγελίστηκε την ανάπτυξη και το τέλος της λιτότητας και έφερε την ασφυξία και το φόβο του Grexident. Υποσχέθηκε την έξοδο από την κρίση χωρίς νέα μέτρα και θυσίες. Και τώρα ψάχνει τρόπους για να δικαιολογήσει τη στροφή. Γιατί και μέτρα θα πάρει και όσο πιο πολύ αργεί τόσο πιο επώδυνα θα είναι. Και όχι μόνο πρέπει να τα πάρει αλλά πρέπει και να τα εφαρμόσει. Και τα μέτρα και τις μεταρρυθμίσεις. Κι εδώ βρίσκεται η αξεπέραστη αντίφαση. Πως μπορεί ένα οπισθοδρομικό κόμμα να υλοποιήσει μια μεταρρυθμιστική ατζέντα;

Από τα πρώτα τους βήματα φάνηκε ποιο είναι το μοντέλο του κράτους που προωθούν. Ένα μοντέλο που μας γυρίζει πίσω στην αναξιοκρατία, στο νοσηρό κομματισμό, στη γραφειοκρατία. Ένα κράτος που υποσκάπτει αντί να βοηθά τη δημιουργικότητα του έλληνα πολίτη. Ένα υπερτροφικό, παρεμβατικό κράτος, εμπόδιο στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας.

Η χώρα γυρίζει στο παρελθόν. Σε αναχρονιστικές δομές και σε παθογένειες. Τις ίδιες παθογένειες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Νόμος και τάξη υποχωρούν επικίνδυνα στο όνομα ενός ψευτοπροοδευτισμού και ενός αριστερόστροφου λαϊκισμού. Καταληψίες παντού και αντιεξουσιαστές που τα καίνε. Οι παράνομοι μετανάστες πολλαπλασιάζονται, τρομοκράτες αφήνονται ελεύθεροι. Η χώρα μοιάζει με «ξέφραγο αμπέλι».

Οι επενδυτές φεύγουν και οι τουρίστες, αν συνεχίσουμε έτσι, θα αρχίσουν να σκέφτονται αν πρέπει να έρθουν. Στην παιδεία εμποτίζεται πάλι η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας. Για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό ας μην το συζητάμε καλύτερα. Εικόνα διάλυσης παντού.

Οι πολίτες που πίστεψαν τις υποσχέσεις και ήλπισαν σε κάτι καλύτερο, αισθάνονται ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Παρακολουθούν μια βαβέλ υπουργών-σχολιαστών. Και έναν Πρωθυπουργό να αδυνατεί να επιβάλει την πειθαρχία, να πάρει αποφάσεις, και να δείξει ένα δρόμο.

Από την άλλη πλευρά, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις της αντιπολίτευσης θα πρέπει να συνεχίσουν να λένε την αλήθεια στους πολίτες. Χωρίς να επιχαίρουν για την ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο για την καταστροφή της χώρας. Οφείλουν, όμως, να συνεργαστούν. Να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο δράσης που θα ανταποκρίνεται στην κρισιμότητα των περιστάσεων. Αλλά και πέρα από αυτό. Να συμφωνήσουν σε ένα ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, ανάπτυξης, και προόδου. Που θα διασφαλίζει, όχι μόνο την έξοδο από την κρίση, αλλά τη ριζική αλλαγή υποδείγματος για τη χώρα. Που θα της δώσει τη δυνατότητα να καταλάβει τη θέση που της αξίζει. Όχι αυτή του παρία και του ουραγού αλλά του πρωταγωνιστή.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Να σταματήσει το θέατρο σκιών

Να σταματήσει το θέατρο σκιών

Ο Υπουργός Επικρατείας ομολόγησε σε συνέντευξή του αυτό που καταλαβαίνει σιγά-σιγά όλη η Ελλάδα. «Δεν είναι και εύκολο να αναλάβεις χωρίς προηγούμενη εμπειρία άσκησης εξουσίας. Κανένας από εμάς δεν είχε».

Στη χειρότερη κρίση της μεταπολεμικής μας ιστορίας έχουμε μια κυβέρνηση παντελώς ακατάλληλη να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας. Μια κυβέρνηση που πέρα από την απειρία της, και την πρωτοφανή ανετοιμότητά της είναι αυτοπαγιδευμένη στις ιδεοληψίες της. Γι’ αυτό και το μόνο που προσπαθεί να κάνει στις 50 ημέρες της διακυβέρνησής της είναι να διαχειριστεί επικοινωνιακά τη στροφή της.

Και πώς να τη διαχειριστεί εδώ που τα λέμε. Δεν είναι και εύκολο. Όταν από το σκίσιμο των μνημονίων, έφτασαν να διαπραγματεύονται την αξιολόγηση και ολοκλήρωση του «τρέχοντος προγράμματος». Δηλαδή του μνημονίου. Για να πάρουν την τελευταία δόση των 7,2 δις που διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι ούτε την ήθελαν, γιατί ήταν μέρος του μνημονίου, αλλά ούτε τη χρειάζονταν. Γιατί είχαν άλλες λύσεις.

Και τελικά φαίνεται ότι και η «δημιουργική ασάφεια» εις βάρος μας λειτουργεί. Γιατί όταν υπάρχει τέτοια απόκλιση ισχύος ανάμεσα σε δυο διαπραγματευόμενα μέρη η ασάφεια λειτουργεί εις βάρος του ασθενέστερου. Και το διαπιστώσαμε σύντομα. Μπορεί να μας άφησαν να βαφτίσουμε το ψάρι κρέας και να παίζουμε κρυφτούλι με τους «θεσμούς» στα ξενοδοχεία των Αθηνών αλλά την κάνουλα της ρευστότητας την κρατούν οι ίδιοι. Και την ανοιγοκλείνουν για να μας θυμίσουν τις υποχρεώσεις μας.

Το μόνο που έδωσε η ασάφεια στον κ. Τσίπρα, είναι χρόνο να διαχειριστεί την στροφή στο εσωτερικό του κόμματός του. Ο χρόνος όμως εξαντλείται. Όπως και η ρευστότητα. Και τώρα που το πρόβλημα οξύνεται αρχίζουν να κατασκευάζουν ενόχους. Η χώρα, όμως απομονώνεται διπλωματικά.

Η πραγματική οικονομία από την ασθενική ανάκαμψη του 2014 ξαναγυρίζει στην ύφεση. Σε μια συγκυρία που διαμορφώνονται ευνοϊκές προοπτικές στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, οι χαμηλές τιμές του πετρελαίου, το πακέτο Juncker, το ΕΣΠΑ, δημιουργούν προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, ακόμα, και η Κύπρος θα τις αδράξουν. Εμείς θα μείνουμε πίσω. Αλλά αυτή είναι η ιστορία του τόπου μας. Μια ιστορία χαμένων ευκαιριών.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να σταματήσει αυτό το θέατρο σκιών. Να κινηθεί άμεσα και να ολοκληρώσει το έργο που δεν άφησε την προηγούμενη κυβέρνηση να ολοκληρώσει. Όσο έχουμε ακόμα καιρό. Γιατί σε λίγο θα αναγκαστούμε να πάμε σε μια συνθηκολόγηση άνευ όρων. Με ακόμα πιο δυσβάστακτες θυσίες για τον ελληνικό λαό. Και τότε θα διαπιστώσουν πόσο γρήγορα τα Ωσαννά γίνονται άρον-άρον σταύρωσον αυτούς.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σύγκρουση «ante portas»

Σύγκρουση «ante portas»

Σε επτά ημέρες τα πρόλαβαν όλα.

Διακήρυξαν το τέλος των ιδιωτικοποιήσεων, την επαναπρόσληψη δημοσίων υπαλλήλων, την αύξηση του βασικού μισθού, την ανατροπή όλων των μεταρρυθμίσεων που είχαν γίνει στην Παιδεία τα τελευταία χρόνια.

Πρόλαβαν ακόμη να δημιουργήσουν τριβές με την ΕΕ για τις κυρώσεις στη Ρωσία.

Κανείς πάντως δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για ασυνέπεια προεκλογικών λόγων και μετεκλογικής συμπεριφοράς. Αυτά είχαν υποσχεθεί ότι θα κάνουν, αυτά υλοποιούν. Αυτές ήταν οι δεσμεύσεις του κόμματος τους αυτές εξαγγέλλουν ότι θα υλοποιήσουν οι υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Τι πιο φυσιολογικό θα αναρωτηθεί κανείς. Μόνο που υπάρχει μια πολύ μικρή διαφορά. Η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν η ζωή να ξεκίνησε τη Δευτέρα. Όπως ο ζωγράφος που κρεμάει στον τοίχο ένα λευκό τελάρο και ζωγραφίζει τις πρώτες πινελιές. Δυστυχώς τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Ο ζωγράφος καλείται να συνεχίσει ένα έργο ημιτελές. Υπάρχουν δεδομένοι περιορισμοί.

Και για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα.

Η χώρα χρεοκόπησε. Έκανε μια επώδυνη συμφωνία με τους δανειστές της. Διήνυσε ένα μαραθώνιο κατάστικτο από θυσίες και αδικίες. Βρέθηκε λίγα μέτρα πριν το τέλος του μνημονίου και τη συμφωνία για τη διευθέτηση του χρέους. Την σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα δηλαδή. Την έξοδο στις αγορές και την υλοποίηση του σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Η κυβέρνηση τώρα θέλει να ανατρέψει τα πάντα. Αρνείται την τελευταία αξιολόγηση δηλαδή αρνείται να πάρει την τελευταία δόση των 7,5 δις. Αρνείται να τηρήσει τα συμφωνηθέντα. Προτείνει στους εταίρους ένα άλλο, δικό της, πακέτο μεταρρυθμίσεων, ζητάει τη διαγραφή του χρέους, μορατόριουμ για την αποπληρωμή των τόκων και ρήτρα ανάπτυξης. Ωραία όλα αυτά. Θυμίζουν το προεκλογικό σποτάκι του ΣΥΡΙΖΑ. Η ελπίδα έρχεται. Η Ελλάδα προχωράει. Η Ευρώπη αλλάζει. Προς το παρόν πάντως η Ευρώπη δεν φαίνεται να αλλάζει. Οι δηλώσεις των εταίρων μας είναι κουραστικά μονότονες: «Πρέπει να τηρήσετε τα συμφωνηθέντα». Ούτε ο κόσμος φαίνεται ν’ αλλάζει. Μετά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης τα σπρεντ ανέβηκαν, το Χρηματιστήριο κατέρρευσε, οι αγορές έδειξαν κίτρινη κάρτα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά. Ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μπορεί να αποτελεί ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για την ελληνική αριστερά αλλά αφήνει περίπου αδιάφορο τον υπόλοιπο κόσμο.

Από μόνο του ως γεγονός ούτε αύξησε τη διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας, ούτε άλλαξε τις ισορροπίες στην Ευρώπη ή με τους δανειστές μας.

Και επομένως αν συνεχίσουμε μ’ αυτά τα μυαλά, μ’ αυτή τη μικρομεγαλίστικη συμπεριφορά, η σύγκρουση είναι «ante portas». Και θα είναι σφοδρή. Με ένα μόνο ηττημένο. Και επώδυνες συνέπειες. Κανείς όμως δεν θα μπορεί να ισχυριστεί άγνοια ή ότι μας εξαπάτησαν. Μας είπαν την αλήθεια. Απλώς δεν την ακούγαμε.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”