Δεν πέρασε ούτε ένας χρόνος από την περήφανη διαπραγμάτευση που εκτροχίασε τη χώρα. Και βρισκόμαστε εν μέσω μιας δεύτερης, εξίσου κρίσιμης. Γιατί το ασφαλιστικό βρίσκεται στον πυρήνα των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα. Και απαιτούν και οι εταίροι μας. Μόνο μετά από συμφωνία στο ασφαλιστικό και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αρχίσει η συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους.

Και τι κάνει η κυβέρνηση; Μια από τα ίδια. Άλλη μια διαπραγμάτευση αλα ΣΥΡΙΖΑ. Ξεκίνησαν πάλι με ένα τεχνικά ανεπαρκές σχέδιο επιμένοντας στην πολιτική διαπραγμάτευση. Τράβηξαν πάλι κόκκινες γραμμές, λίγο πιο προσεκτικά, είναι η αλήθεια, αυτή τη φορά. Κι άφησαν το χρόνο να κυλάει ξαναπαίζοντας το έργο της σκληρής διαπραγμάτευσης.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η κυβέρνηση τη μάχη των μαχών για το ασφαλιστικό και την αξιολόγηση. Κατέθεσε, δια χειρός Κατρούγκαλου, μια έκθεση ιδεών, γενικόλογη και ακοστολόγητη. Ορίζοντας τις κύριες συντάξεις ως νέα κόκκινη γραμμή, αφού υποχώρησε στις επικουρικές.

Μόνο που και αυτή τη φορά τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα. Ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της χώρας. Αυτή τη φορά, όμως, λειτουργεί και εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί οι κοινωνικές αντιδράσεις διογκώνονται, οι πιέσεις στους βουλευτές του γίνονται αφόρητες, και η οικονομία παραλύει. Οι κόκκινες γραμμές της κυβέρνησης έχουν καταστεί άπιαστο όνειρο. Λόγω της ανερμάτιστης πολιτικής της. Γιατί αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε εκτροχιάσει την οικονομία δεν θα χρειαζόμασταν ασφαλιστικές περικοπές. Και πάντως όχι αυτού του ύψους. Τώρα θα αναγκαστούν να μειώσουν κύριες συντάξεις. Γιατί απλά δεν βγαίνουν τα νούμερα. Με άλλα λόγια η καταπάτηση των κόκκινων γραμμών τους είναι δεδομένη. Αυτό που αναζητούν είναι το δρόμο με το μικρότερο κόστος. Κι εδώ έρχεται η ταξική πολιτική τους. Αν αναγκαστούν να μειώσουν, θα μειώσουν τα ρετιρέ των συντάξεων, διαρρέουν. Από ένα ύψος και πάνω, τους προνομιούχους. Με άλλα λόγια αν είναι να ζημιώσουμε κάποιους ας ζημιώσουμε αυτούς που δεν μας ψήφισαν. Όχι τους ψηφοφόρους μας.

Είναι έτοιμα και τα εξιλαστήρια θύματα. Τις τελευταίες ώρες οι διαρροές περί αντικατάστασης Κατρούγκαλου, αλα Βαρουφάκη, δίνουν και παίρνουν. Αλλά και το όπλο του κυρίαρχου λαού. Μόνο που αυτή τη φορά δεν μας απειλούν με δημοψήφισμα. Τα πράγματα άλλαξαν βλέπετε. Αυτοί που διαδηλώνουν στους δρόμους διαδηλώνουν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Μας απειλούν με εκλογές. Με αλλαγή του εκλογικού νόμου, βέβαια, και μείωση του μπόνους των 50 εδρών. Γιατί ο φόβος φυλάει τα έρημα. Ξέρουν ότι χάνουν τη παρτίδα και οι κινήσεις τους το δείχνουν. Η πολιτική τους μανιέρα και προβλέψιμη έγινε και κουραστική. Αλλά, το χειρότερο, εθνικά επιβλαβής.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η κυβέρνηση μπαίνει κι αυτή σιγά-σιγά στη χορεία των χαμένων κυβερνήσεων. Που ανάλωσε η κρίση. Ο πολιτικός της χρόνος σχηματίζει ήδη μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. Αντιπολιτεύθηκαν με λαϊκισμό και κυβερνούν με καθεστωτισμό. Κλείνοντας το μάτι και μοιράζοντας θέσεις στους ημετέρους. Προχθές, όμως, κατάλαβαν πως είναι τα πράγματα στην άλλη όχθη του ποταμού. Κατάφεραν να ξαναβγάλουν την κοινωνία στους δρόμους. Και δεν ήταν μόνο οι ταξικοί τους αντίπαλοι. Ήταν και οι χθεσινοί τους φίλοι. Ένα κύμα καθυστερημένης αγανάκτησης πλημύρισε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Και τώρα εισπράττουν τη χλεύη, τους προπηλακισμούς, τις ύβρεις, την αποδοκιμασία. Και αίφνης ανακάλυψαν πόσο κακή και καταδικαστέα είναι η βία πάσης μορφής. Μόνο που είναι αυτοί που την εξέθρεψαν, την υπέθαλψαν, την νομιμοποίησαν. Και ουδέποτε την καταδίκασαν. Και τώρα φυσικά δεν είναι οι ανάλγητοι πολιτικοί που προκαλούν αλλά οι πολίτες που υπερβαίνουν τα εσκαμμένα.

Δεν χωράει αμφιβολία ὀτι αυτή η κυβέρνηση είναι πολιτικά ηττημένη. Ηττήθηκε τη στιγμή της υπογραφής του τρίτου μνημονίου. Όχι γιατί έκανε κάτι που δεν έπρεπε να κάνει. Αλλά γιατί ήταν η συγκεκριμένη κυβέρνηση που το έκανε. Γιατί έκανε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που προσπαθούσε να πείσει ότι ήταν. Σύρθηκε να το κάνει και ηττήθηκε. Ηττήθηκε ιδεολογικά, ηττήθηκε πολιτικά. Και αλλάζοντας τον εαυτό της για να μείνει στην εξουσία ηττήθηκε και ηθικά.

Τώρα εισπράττει την αγανάκτηση. Απότοκο της εξαπάτησης. Που θα διογκώνεται όσο η κοινωνία συνειδητοποιεί ότι έξι χρόνια επίπονης προσπάθειας και θυσιών πήγανε στράφι. Εξανεμίστηκαν. Και τώρα θα χρειαστεί να καταβάλει ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια. Και όλα αυτά γιατί βιάστηκαν. Εκβίασαν εκλογές και εκτροχίασαν μια χώρα που επέστρεφε στην κανονικότητα.

Υπ´αυτήν την έννοια είναι παρήγορο ότι ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν βιάζεται. Είναι ίσως ο μόνος αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης από το 2008 και μετά που δείχνει να μην βιάζεται. Ίσως γιατί έχει επίγνωση. Διανύει βήμα-βήμα τα αναγκαία στάδια της προπαρασκευής. Συγκροτεί την ομάδα του, νοικοκυρεύει τα του οίκου του και οδηγεί το κόμμα σε ένα συνέδριο καταστατικών αλλαγών.

Επειδή, όμως, ζωή και πολιτική “είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν κάνεις άλλα σχέδια», τα γεγονότα μπορεί να μην συμπλεύσουν με τις επιθυμίες. Και γι αυτό πρέπει να υπάρξει κι ένα σχέδιο άμεσης αντίδρασης. Με ρεαλιστικές, κοστολογημένες απαντήσεις στα φλέγοντα. Κι ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο ανασυγκρότησης πέρα και πάνω από τα μνημόνια. Που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Αλλιώς η κρίση θα συνεχίζει να καταβροχθίζει το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που δεν είναι ανεξάντλητο. Και μετά καραδοκεί το χάος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η χαώδης αναντιστοιχία προεκλογικών υποσχέσεων και κυβερνητικών έργων έχει οδηγήσει στην κλιμάκωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και σε χιονοστιβάδα κινητοποιήσεων. Η κυβέρνηση, δέσμια των ιδεοληψιών της και της διαχειριστικής της ανεπάρκειας δεν μπορεί να κάνει τη «φυγή προς τα εμπρός». Έχει παραλύσει.

Οι αποκρατικοποιήσεις γίνονται με βαριά καρδιά. Και μόνο κάτω από την ασφυκτική πίεση των δανειστών. Με τα χίλια ζόρια προχώρησε η συμφωνία για την εκμετάλλευση των περιφερειακών αεροδρομίων. Οι επενδύσεις καρκινοβατούν. Η μια στις Σκουριές συναντάει τη σφοδρή αντίδραση του Σκουρλέτη. Η δεύτερη στον ΟΛΠ γίνεται παρά τη θέληση του αρμόδιου υπουργού, του Δρίτσα. Γι’αυτό και όλοι οι ξένοι επενδυτές παραμένουν διστακτικοί για τα σχέδια της κυβέρνησης. Και τονίζουν ότι η χώρα έχει προοπτική αλλά χρειάζεται σταθερότητα. Σταθερούς κανόνες παιχνιδιού. Και όλα αυτά την ώρα που για να επιτύχουμε την οικονομική ανάκαμψη η χώρα χρειάζεται ένα επενδυτικό «success story».

Το ασφαλιστικό είναι ένα άλλο πρόβλημα, που η κυβέρνηση, επιδείνωσε. Πέρα από το γεγονός ότι πάγια και διαχρονικά, ο χώρος που εκπροσωπεί, αντιστάθηκε σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης του. Μεταρρυθμίσεις, το κόστος των οποίων ανέλαβαν και πλήρωσαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας. Τώρα, όμως, θα πρέπει να κλείσει τη δημοσιονομική μαύρη τρύπα του ασφαλιστικού, που η ίδια δημιούργησε. Με την ύφεση, που η κυβέρνηση προκάλεσε, η δημοσιονομική τρύπα του 1,8 δις δεν καλύπτεται χωρίς περικοπή συντάξεων ή την αύξηση των εισφορών, εφόσον δεν αποφασίζει να μειώσει περαιτέρω το κράτος. Για να μην περικόψει συντάξεις η κυβέρνηση θα πρέπει να τετραγωνίσει το κύκλο και να πετύχει και τη συναίνεση του ΔΝΤ. Μάλλον δύσκολο.

Η ανεπάρκεια των χειρισμών τους στο μεταναστευτικό-προσφυγικό έχει δημιουργήσει εκ νέου ένα κλίμα de facto αποκοπής της χώρας από την Ευρώπη. Το μόνο που κάνουν, τελικά με επιτυχία και καθεστωτική νοοτροπία είναι η άλωση του κρατικού μηχανισμού.

Κάποιοι από τους εταίρους μας θεώρησαν ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να περάσει μέτρα χωρίς την κοινωνική κατακραυγή. Χωρίς την κοινωνία στους δρόμους. Αποδείχθηκε ότι έσφαλαν. Και τώρα έχουν το χειρότερο δυνατό συνδυασμό. Και μια κυβέρνηση αντιμεταρρυθμιστών και τη κοινωνία εξαγριωμένη.

Πιασμένη στη μέγγενη της ιδεοληψίας και της ανεπάρκειας της από τη μια πλευρά και των προβλημάτων του ασφαλιστικού και του μεταναστευτικού από την άλλη, η κυβέρνηση άνοιξε τη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο. Δηλαδή την εκλογολογία. Είτε αντιπερισπασμός είναι είτε προσπάθεια απόδρασης μικρή σημασία έχει. Το μόνο δίλημμα που υπάρχει είναι τι βλάπτει περισσότερο την κοινωνία και την οικονομία. Η περαιτέρω παραμονή μιας ανίκανης και ιδεοληπτικής κυβέρνησης ή η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ο χρόνος που φεύγει είναι ένας χαμένος χρόνος. Μια μαύρη τρύπα στην ιστορία της χώρας. Θα μπορούσε να ονομαστεί το έτος της απώλειας. Απώλειας εισοδημάτων, εθνικού πλούτου, ασφάλειας του πολίτη. Αλλά κυρίως απώλειας της ελπίδας και διάψευσης της προσδοκίας. Και βεβαίως κατάρρευσης της όποιας αξιοπιστίας αυτής της κυβέρνησης.

Το Δεκέμβριο του 2014 το κλίμα ήταν διαφορετικό. Υπήρχε ελπίδα και η αίσθηση ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Η χώρα έδειχνε σημάδια ανάκαμψης. Για πρώτη φορά η οικονομία είχε σημειώσει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Και για το 2015 η πρόβλεψη ήταν για ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 2,5%. Στα δημόσια οικονομικά είχαμε πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα με αποτέλεσμα να μειώνονται οι δανειακές μας ανάγκες. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι αποκρατικοποιήσεις προχωρούσαν. Οι τράπεζες μας ήταν σε καλή κατάσταση. Αλλά, το σημαντικότερο, ένα καλό κλίμα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στην αγορά. Επιστρέφαμε σιγά-σιγά στην ομαλότητα.

Όλα αυτά ανατράπηκαν βίαια. Εκβιάζοντας εκλογές ο κ. Τσίπρας ανήλθε στην εξουσία. Εμπορευόμενος την ελπίδα και υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Δέσμιος των ιδεοληψιών του και της απειρίας του ο Πρωθυπουργός έβαλε τη χώρα σε τέτοια περιδίνηση που δύσκολα θα ισοροπήσει πάλι. Και πάντως με τεράστιο κόστος. Η καταστροφική διαπραγμάτευση με εταίρους και δανειστές έφερε την ασφυξία στην οικονομία. Διέλυσε το τραπεζικό σύστημα και έφερε τα capital controls. Ο Πρωθυπουργός πρόσφατα παραδέχθηκε, στα ξένα ΜΜΕ, τα λάθη του σ´αυτήν τη παρατεταμένη και καταστροφική διαπραγμάτευση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μέσα σε ένα χρόνο, οι δυο κυβερνήσεις του κ. Τσίπρα επιβάρυναν τη χώρα με μείωση του ΑΕΠ, αύξηση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, και αύξηση της ανεργίας. Και αύξηση του δανεισμού της χώρας μέσα από ένα τρίτο μνημόνιο. Ξαναρίχνοντας την οικονομία στην ύφεση. Είναι σίγουρο ότι ο Πρωθυπουργός σε κάποια μελλοντική συνέντευξη του στα ξένα ΜΜΕ θα αποδεχθεί το λάθος της σπουδής του να ανέλθει στην εξουσία. Και το κόστος της απειρίας του για τη χώρα. Αν μη τι άλλο ο κ. Τσίπρας παραδέχεται τα λάθη του με μια αφοπλιστική, θα έλεγα κυνική, ειλικρίνεια.

Την μεγαλύτερη ζημιά, όμως, οι κυβερνήσεις Τσίπρα την έχουν προξενήσει στη Παιδεία. Με την αποξήλωση του μεταρρυθμιστικού προγράμματος των τελευταίων πέντε χρόνων. Με την επαναφορά των κομματικών κριτηρίων στην επιλογή των στελεχών εκπαίδευσης, την καταδίκη της αριστείας, και την κατάργηση της αξιολόγησης. Με το ξήλωμα του νέου λυκείου, που θεσμοθετήσαμε, και την επαναφορά της κουλτούρας της ήσσονος προσπάθειας. Με την οπισθοδρόμηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη δεκαετία του 1980. Στην απαρχή των δεινών μας δηλαδή. Πραγματικά, το έτος της απώλειας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ο Πρωθυπουργός κέρδισε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Πέρασε αβρόχοις ποσίν την οβιδιακή μεταμόρφωση του σε μνημονιακό. Και διαχειρίστηκε χωρίς ουσιαστικές απώλειες την απόσχιση παλαιών συντρόφων.

Και τα κατάφερε γιατί σερφάρισε στο κύμα της απογοήτευσης της κοινωνίας. Της κόπωσης από το παλιό και της δίψας για το νέο. Διήγειρε τα σύνδρομα της θυματοποίησης του Έλληνα από το ξένο δυνάστη. Και το θυμό της κοινωνίας δίνοντας μια απονενοημένη και εκ προοιμίου χαμένη μάχη.

Παρά τη νωπή δεύτερη λαϊκή εντολή, όμως, η κυβέρνηση δείχνει σημάδια φθοράς και αποσύνθεσης. Είναι φυσικό. Γιατί στα χρόνια της αντιπολίτευσης ο Πρωθυπουργός έβαλε τον πήχυ των προσδοκιών τόσο ψηλά που τώρα είναι αδύνατον να τον περάσει.

Και τώρα ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του βρίσκονται ενώπιον των αδιεξόδων που οι ίδιοι δημιούργησαν. Με ένα μνημόνιο που ούτε μπορούν ούτε αντέχουν να εφαρμόσουν. Με ένα μνημόνιο που οι ίδιοι επέλεξαν να είναι φορομπηχτικό γιατί η επιλογή των μεταρρυθμίσεων τους προξενεί αλλεργία.

Η αναντιστοιχία λόγων και έργων είναι χαώδης. Και η κυβέρνηση προσπαθεί να διασώσει, αν διασώζεται, κάτι από τις κοινωνικές της εξαγγελίες. Οι διαπραγματεύσεις έχουν κολλήσει. Στους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας και στη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών στις 100 δόσεις. Η εκταμίευση της δόσης των 2 δις καθυστερεί. Και μαζί καθυστερεί η διαδικασία για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Κάτι που επαναφέρει το εφιαλτικό σενάριο του κουρέματος των καταθέσεων.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ένας χρόνος ακυβερνησίας έχει ξαναστείλει την οικονομία στην εντατική. Η πρόσφατη έκθεση της Κομισιόν είναι αποκαλυπτική. Το χρέος σκαρφάλωσε στο 194,8%, η ανεργία στο 25%, η ύφεση στο 1,4%.

Οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν βαλτώσει, το ίδιο και οι μεγάλες επενδύσεις (Ελληνικό -Βουλιαγμένη).

Και ακόμη δεν έχουμε μπεί στα δύσκολα του τρίτου μνημονίου που συμφώνησε η κυβέρνηση, όπως η αναμόρφωση του ασφαλιστικού.

Η κατάσταση επιδεινώνεται από τη χιονοστιβάδα του προσφυγικού και την έξαρση της βίας. Όσον αφορά στο δεύτερο, η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με το τέρας του πεζοδρομίου που εξέθρεψε ως αντιπολίτευση. Και του αντικοινοβουλευτισμού που υποδαύλισε στο όνομα του αντιμνημονιακού αγώνα.

Δεν μπορεί. Κάποιοι εχέφρονες στην κυβέρνηση θα το ξανασκέπτονται. Πόσο πιο καλά για τη χώρα και πιο εύκολα για τους ίδιους θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχαν εκβιάσει εκλογές τον Δεκέμβριο. Η οικονομία θα έτρεχε με ρυθμούς ανάπτυξης 2,7%, η χώρα δεν θα είχε φεσωθεί με 60 δις αχρείαστου χρέους. Σιγά-σιγά θα επιστρέφαμε στη κανονικότητα. Αλλά επειδή η ιστορία δεν γράφεται με «αν», θα αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν όλα τα αδιέξοδα που δημιούργησαν και να πιουν το ποτήρι μέχρι τέλους.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Έφτασαν τα δύσκολα για τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του. Με την περήφανη διαπραγμάτευση κατόρθωσε να συσπειρώσει την κοινή γνώμη και να την αποπροσανατολίσει απο τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Αντί για άρτο της έδωσε περηφάνεια. Τώρα ήρθε η ώρα της εφαρμογής της συμφωνίας. Και το θέαμα τελείωσε και άρτος δεν υπάρχει.

Η φοροεπιδρομή γονατίζει μια κοινωνία που η φοροδοτική της ικανότητα έχει πια εξαντληθεί. Η αδυναμία είσπραξης φόρων θα φέρνει νέα μέτρα και ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται. Κι αυτό γίνεται για λόγους καθαρά ιδεολογικούς. Ο Πρωθυπουργός συνδιαμόρφωσε και συμφώνησε σε ένα κρατικίστικο και φορομπηχτικό πρόγραμμα. Που γέρνει μονόπατα προς την πλευρά της αύξησης των φόρων και όχι της μείωσης των δαπανών. Αυξάνει τους φόρους ενώ την ίδια στιγμή οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται με το σταγονόμετρο. Το Δημόσιο εξακολουθεί να παριστάνει τον επιχειρηματία σε ζημιογόνες επιχειρήσεις.

Αλλά κι αυτό το μνημόνιο που είναι κομμένο και ραμένο πάνω στις ιδεοληψίες τους καθυστερούν επικίνδυνα να υλοποιήσουν. Και γιατί δεν πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις και γιατί σε επίπεδο υλοποίησης φαίνονται πια οι χτυπητές διοικητικές τους αδυναμίες. Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση έχει θεσμοθετήσει μόνο 30% των προαπαιτούμενων. Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης καθυστερεί όπως και η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Που με τη σειρά της επαναφέρει τον κίνδυνο κουρέματος των καταθέσεων. Στο ασφαλιστικό η κυβέρνηση δείχνει απροθυμία να προχωρήσει αποφασιστικά. Αν κρίνουμε απο τη σπουδή που ο Πρωθυπουργός πήρε αποστάσεις απο το πόρισμα της επιτροπής σοφών. Στα κόκκινα δάνεια υπάρχει διάσταση με τη τρόικα για την προστασία της πρώτης κατοικίας απο τους πλειστηριασμούς.

Η κυβέρνηση κωλλυσιεργεί και οι καθυστερήσεις δημιουργούν πρόβλημα ρευστότητας και προβλήματα στην κάλυψη των τρεχουσών αναγκών.

Την ίδια στιγμή, κάποιοι στην κυβέρνηση βλέπουν στην προσφυγική κρίση μια ευκαιρία για να αρχίσουν ανατολίτικα παζάρια με την Ευρώπη για τη βελτίωση της συμφωνίας. Κάποιοι άλλοι, με φόντο τη βελτίωση των ελληνογαλλικών σχέσεων, άρχισαν πάλι να μιλούν για αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη. Που θα τους επιτρέψει να πετύχουν ευνοικότερους όρους. Η δευτέρα πλάνη θα αποδειχθεί χείρων της πρώτης.

Εκεί που η κυβέρνηση τρέχει με γοργούς ρυθμούς είναι στην άλωση του κράτους. Η αποπομπή της Γ.Γ. δημοσίων εσόδων, η χειραγώγηση των ΜΜΕ με το νέο νομοσχέδιο, και οι διορισμοί είναι μερικά μόνο παραδείγματα.

Η παράσταση εξελίσσεται προβλέψιμα. Το σκληρό λογισμικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετο με το σύνολο σχεδον των Ευρωπαικών πολιτικών. Αυτό φάνηκε στην εξάμηνη διαπραγμάτευση που κόντεψε να πετάξει τη χώρα εκτός ευρωζώνης. Φαίνεται ακόμη πιο δραματικά τώρα που ήρθε η ώρα της υλοποίησης. Και νομοτελειακά θα οδηγήσει σε ένα δεύτερο γύρο τριβών και αντιπαραθέσεων.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το 2009 ο Γ. Παπανδρέου με τα γνωστά σχόλια περί διεφθαρμένης χώρας μας εξέθετε διεθνώς. Την εβδομάδα που μας πέρασε γίναμε θεατές της ίδιας κακότεχνης παράστασης. Αυτή τη φορά από τον Αλέξη Τσίπρα. Τουλάχιστον ο Παπανδρέου το έκανε σε άπταιστα αγγλικά. Αλλά δεν είναι τα ανεπαρκή αγγλικά του κ. Τσίπρα που ενοχλούν. Και ας οδήγησαν σε αμήχανες ή αόριστες απαντήσεις στα ερωτήματα του Κλίντον. Στο κάτω-κάτω της γραφής τα αγγλικά δεν είναι η μητρική του γλώσσα. Αυτό που ενοχλεί είναι η παντελής έλλειψη προετοιμασίας και επαγγελματισμού. Όφειλε καταρχήν να χρησιμοποιήσει επίσημο μεταφραστή. Για την αυτοπροστασία του και την προστασία της διεθνούς εικόνας της χώρας. Όφειλε να παρουσιαστεί προετοιμασμένος και με σαφή στόχευση σε ένα τέτοιο forum. Σε ένα κοινό που εκπροσωπούσε επενδυτές πολλών δις.

Ο Πρωθυπουργός, αντί να ξεδιπλώσει έναν οδικό χάρτη μεταρρυθμίσεων με στοχοχρονοδιάγραμμα και όραμα αναλώθηκε σε μια έκθεση ιδεών. Και η εικόνα της χώρας που σκιαγράφησε όχι μόνο δεν προσήλκυσε επενδυτές αλλά μάλλον απώθησε και τους τελευταίους καλοπροαίρετους. Θα μπορούσε να περιγράψει με θετικό πρόσημο τις προσπάθειες που κάνει η χώρα. Να μιλήσει για στοχευμένες φοροαπαλλαγές, και για την άρση γραφειοκρατικών εμποδίων. Να διαβεβαιώσει τους επενδυτές για τη πολιτική σταθερότητα και να δημιουργήσει ένα θετικό κλίμα.

Αντ’ αυτού επέλεξε να δυσφημίσει τη χώρα. Να μιλήσει για αδιαφάνεια, για φοροδιαφυγή, και για διαφθορά. Όλες οι χώρες αντιμετωπίζουν ίδια ή παρεμφερή προβλήματα. Άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο. Καμιά, όμως, εξ όσων γνωρίζω, δεν προσπαθεί να προσελκύσει επενδυτές αναδεικνύοντας τα προβλήματα και όχι τις προσπάθειες που κάνει για να τα λύσει.

Εμείς για άλλη μια φορά αναδείξαμε το αφήγημα του ελληνικού καφενέ. Για ό,τι στραβό δεν φταίει η κούτρα μας αλλά οι άλλοι. Και παρότι είμαστε αυτοί που είμαστε έχετε υποχρέωση να επενδύσετε τα ωραία σας δις γιατί είμαστε οι δωρητές του πολιτισμού στην οικουμένη. Για άλλη μια φορά κάναμε εξαγωγή του επαρχιωτισμού μας. Της έλλειψης στοιχειώδους αντίληψης για το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Της αδυναμίας επικοινωνίας σε ένα κώδικα κατανοητό σ’αυτούς που απευθυνόμαστε. Γιατί μην το ξεχνάμε. Εμείς ζητάμε επενδύσεις, δεν ήρθαν αυτοί γυρεύοντας. Έχουν κι αλλού να πάνε.

Στον αντίποδα του Τσίπρα ο Ρέντσι. Με σχέδιο και όραμα για την Ιταλία και την Ευρώπη. Επικριτικός για τη πορεία της Ευρώπης στις συνόδους κορυφής, αλλά παθιασμένος Ευρωπαίος στην Αμερική. Με πλήρη συναίσθηση του τόπου και του χρόνου, δηλαδή.

Κακά τα ψέματα. Η εσωστρέφεια και ο επαρχιωτισμός της πολιτικής μας ελιτ αποτελεί βαρίδι στην προσπάθεια της χώρας να ορθοποδήσει.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αναμφίβολα ο μεγάλος νικητής των εκλογών. Η νίκη του είναι εμφατική γιατί ήλθε μετά από μια καταστροφική οκτάμηνη διακυβέρνηση και την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου. Και σφυρηλατεί πλέον κομματική ταύτιση με μια μεγάλη μάζα ψηφοφόρων που ψήφισαν τον ίδιο ή τις επιλογές του (δημοψήφισμα) τρεις συνεχόμενες φορές. Σημαντική παράμετρος για ένα νέο κόμμα που εκτινάχθηκε από μονοψήφια ποσοστά σε ποσοστά εξουσίας σε μικρό χρονικό διάστημα.

Όσοι προσδοκούσαν ότι ο κ.Τσίπρας και το κόμμα του θα αποτελούσαν μια βραχύβια αριστερή παρένθεση διαψεύστηκαν. Για τρεις κυρίως λόγους.

Πρώτον γιατί οκτώ μήνες διακυβέρνησης είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα για να μην δώσουν οι εκλογείς μια δεύτερη ευκαιρία σε ένα νέο πολιτικό. Είναι επίσης δύσκολο για τους ψηφοφόρους να αποδεχθούν τόσο γρήγορα ότι έκαναν λάθος επιλογή. Και αποδείχθηκε εξίσου δύσκολο να επιστρέψουν στη ΝΔ που αποδοκίμασαν μόλις πριν οκτώ μήνες.

Δεύτερον η φθορά του κ.Τσίπρα, παρά το συμπυκνωμένο πολιτικά χρόνο, αποδείχθηκε μικρότερη από τη φθορά των παραδοσιακών κομμάτων της μεταπολίτευσης. Κάτι το οποίο επιτυχημένα ανέδειξε και στόχευσε.

Τρίτον η στάση του στη διαπραγμάτευση και απέναντι στο μνημόνιο που συμφώνησε. Ο κ. Τσίπρας διεξήγαγε μια ανερμάτιστη και αποτυχημένη διαπραγμάτευση. Με καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα. Πέτυχε όμως να την εγγράψει στο συλλογικό υποσυνείδητο πολλών πολιτών ως μια πράξη αντίστασης, έστω και μάταιης, του μικρού Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ των αγορών, των δανειστών και των εταίρων μας. Απευθυνόμενος στο σύνδρομο της θυματοποίησης που διακατέχει πολλούς συμπολίτες μας. Συναφές και το αφήγημα που κατασκεύασε για να εξηγήσει τη μνημονιακή του μετάλλαξη. Το μνημόνιο ως αναγκαίο κακό. Προϊόν εκβιασμού, και ύστατου συμβιβασμού. Κάτι το οποίο αναγκαζόμαστε να εφαρμόσουμε αλλά με το οποίο διαφωνούμε πλήρως. Το αφήγημα αυτό διατηρούσε τους συμβολισμούς της αντιμνημονιακής στάσης μέσα στη μνημονιακή μετάλλαξη. Και διαβεβαίωνε τους ψηφοφόρους για μια κοινωνικά πιο ευαίσθητη εφαρμογή του μνημονίου από τους κοινωνικά ανάλγητους αντιπάλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ που απέτυχε σε όλα κέρδισε τις εκλογές γιατί πέτυχε να κυριαρχήσει το αφήγημα του. Έχουμε έτσι τη συνέχιση ενός ιστορικού παράδοξου. Η αριστερά να αποτυγχάνει στο πεδίο της πραγματικότητας αλλά να επικρατεί στο πεδίο της εικονικής πραγματικότητας και των προσδοκιών.

Εδώ τελειώνουν τα καλά νέα για τον κ. Τσίπρα. Τα κακά νέα είναι ότι κέρδισε σε ένα συρρικνωμένο εκλογικό σώμα. Σχεδόν ένας στους δύο ψηφοφόρους επέλεξε την αποχή. Πήρε 35,5% επί του συνόλου των ψηφισάντων αλλά γύρω στο 18% επί του συνολικού εκλογικού σώματος. Έχοντας απολέσει σε πραγματικούς αριθμούς 323,000 ψηφοφόρους από τον περασμένο Ιανουάριο. Πλειοψήφησε στις εκλογές αλλά συνεχίζει να μειοψηφεί στην κοινωνία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Παρατηρούμε με θλίψη άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βυθίστηκαν στην οικονομική κρίση να βρίσκουν σιγά-σιγά το βηματισμό τους. Κι εμείς μετά από πέντε χρόνια σκληρής προσπάθειας να βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο. Φταίνε τα μνημόνια μας έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίτε εσείς που δεν τα εφαρμόσατε σωστά μας λένε οι εταίροι μας. Ή μήπως φταίει η αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποτέλεσε τροχοπέδη σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Σωστά το μαντέψατε. Τα αίτια της αδυναμίας εξόδου της Ελλάδας από την κρίση δεν είναι οικονομικά. Είναι βαθιά πολιτικά.

Το Δεκέμβρη του 2014, μετά από μια σκληρή κι επώδυνη συλλογική προσπάθεια η χώρα έδειχνε σημάδια ανάκαμψης. Ένα καλό κλίμα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στην οικονομία. Και η κοινωνία έβλεπε ότι οι προσπάθειες της άρχισαν να καρπίζουν.

Η πορεία αυτή αντιστράφηκε βίαια. Από ένα κίνημα δημαγωγίας και εξτρεμισμού. Που κοίμισε μια εξουθενωμένη κοινωνία με το παραισθησιογόνο του λαϊκισμού. Ο κ. Τσίπρας κατόρθωσε να αναρριχηθεί στην εξουσία υποσχόμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Και με ένα νόμο θα οδηγήσει το λαό στη γη της επαγγελίας. Εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη ένα πρόγραμμα παροχών 11 δις. Υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Κατέλαβε την εξουσία και εκτροχίασε μια χώρα που επέστρεφε στην ομαλότητα. Αρχικά, περιπλανήθηκε στα μονοπάτια της ρήξης και του χάους. Τελικά, έκανε δημοψήφισμα ζητώντας λαϊκή εντολή και νομιμοποίηση για μια καλύτερη συμφωνία. Την έλαβε. Και με υψηλά ποσοστά. Και έφερε τη καταστροφή. Φέσωσε τον ελληνικό λαό με 60 δις, έκλεισε τις τράπεζες, και εκτίναξε την ανεργία. Και τελικά συμφώνησε ένα τρίτο και πολύ πιο σκληρό μνημόνιο.

Η σύγκρουση με την πραγματικότητα αποδείχθηκε οδυνηρή. Το τίμημα για τους πολίτες τεράστιο. Αλλά και για τον ίδιο. Το κόμμα του διαλύθηκε. Ούτε αυτό μπόρεσε να διαχειριστεί. Το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών το μετέτρεψε σε πρόβλημα της χώρας. Και οδήγησε τη χώρα σε εκλογές. Τρίτη προσφυγή στη κάλπη μέσα σε οκτώ μήνες.

Τώρα ζητάει από τον ελληνικό λαό να του δώσει αυτοδυναμία να εφαρμόσει το μνημόνιο που συμφώνησε με το οποίο, όμως, διαφωνεί. Να σχηματίσει, δηλαδή, μια κυβέρνηση από ένα πολιτικό προσωπικό με αντιμνημονιακό κύτταρο. Ένα πολιτικό προσωπικό με ταλέντο στη διαμαρτυρία και την άρνηση, αλλά μηδενική ικανότητα διοίκησης.

Αυτές οι εκλογές, όμως, γίνονται μετά το σοκ της αλήθειας. Δεν υπάρχουν πια ψευδαισθήσεις, ούτε τρίτοι δρόμοι. Υπάρχει μόνο η οκτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κι ένα τρίτο μνημόνιο. Επ’ αυτών θα κριθεί ο κ. Τσίπρας. Επί των δεσμεύσεων που αθέτησε και των προβλημάτων που δημιούργησε. Αυτή την αξιολόγηση δεν μπορεί να την αποφύγει ο κ. Τσίπρας. Και θα είναι οδυνηρή.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στην Πανελλαδική Σύσκεψη του διασπασμένου ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ένας Τσίπρας πολιτικά γηρασμένος και ηθικά ηττημένος. Βαλλόμενος και από τους εναπομείναντες συντρόφους του. Αναλώθηκε σε μια αντιδιαστολή του παλαιού με το νέο. Προσπαθώντας εναγώνια να περισώσει ότι περισώζεται από την πολιτική περιουσία που διασπάθισε. Μόνο που ο ίδιος δεν αποτελεί πια το πολλά υποσχόμενο νέο αλλά το δοκιμασμένο και αποτυχημένο που απέρχεται. Γιατί ο κ. Τσίπρας δοκιμάστηκε. Αποκαλύπτοντας την άγνοια του, την πλημμελή προετοιμασία του και την αδυναμία του να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας, ιδίως σε συνθήκες κρίσης.

Στην επτάμηνη διακυβέρνηση του κόντεψε να βγάλει τη χώρα από την Ευρώπη, διέλυσε την οικονομία, και μας άφησε φεύγοντας ένα λογαριασμό 60 δις. Κι αυτά είναι τα ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Οι αλυσιδωτές επιπτώσεις της καταστροφής δεν έχουν φανεί ακόμη.

Ποτέ άλλοτε μια εθνική μάχη δεν δόθηκε βασισμένη σε τόσο λάθος υπολογισμούς, τέτοια λανθασμένη ανάγνωση των συσχετισμών, και τόσο ακατάλληλο επιτελείο. Και όλα αυτά κατά ομολογία και παραδοχή αυτού που ηγήθηκε αυτής της μάχης. Με άλλα λόγια δώσαμε μια μάχη εκ προοιμίου χαμένη. Με καταστροφικά αποτελέσματα. Και τώρα, σαν να μην συνέβη τίποτα, ο κ. Τσίπρας καταφέρεται κατά του παλαιού πολιτικού συστήματος ως εκπρόσωπος του νέου ζητώντας ξανά τη ψήφο του λαού. Και μάλιστα για να κυβερνήσει μόνος κι αυτοδύναμος. Για ακόμα καλύτερες μέρες.

Πέραν της οικονομικής καταστροφής, όμως, τι το νέο εισκόμισε ο κ. Τσίπρας; Στην παιδεία διέλυσε ό,τι μεταρρυθμιστικό και προοδευτικό είχε γίνει τα τελευταία χρόνια. Φέρνοντας στην επιφάνεια ό,τι πιο οπισθοδρομικό και σάπιο υπήρχε στην εκπαίδευση. Διαλύοντας τα σχολεία της αριστείας, ακυρώνοντας την αξιολόγηση, και επαναφέροντας τη συναλλαγή στα πανεπιστήμια.

Στο μεταναστευτικό μετέτρεψε τη χώρα σε ανοχύρωτη πολιτεία στις βουλές των εμπόρων ψυχών. Η ανερμάτιστη πολιτική του είναι επικίνδυνη για πρόσφυγες και μετανάστες και απειλητική για τη κοινωνική μας συνοχή.

Τι το νέο είχε ο εσμός των διορισμών συγγενών και ημετέρων στο κράτος, και οι πρακτικές στη δημόσια διοίκηση; Τι το νέο εκπροσωπεί η αναγωγή του πεζοδρομιακού, περιθωριακού και αγοραίου ύφους και ήθους σε κυρίαρχο πολιτικό πρόταγμα και σύστημα αξιών;

Τι το νέο φέρνει ένα νέο κυβερνητικό πρόγραμμα με νέες ανεφάρμοστες δεσμεύσεις που έχουν ως μόνο στόχο τον κατευνασμό των συνιστωσών που του απέμειναν στο ΣΥΡΙΖΑ;

Όταν ο κ. Τσίπρας ομιλεί για το νέο μου έρχονται στο νου οι στίχοι του Μπρέχτ. «Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σαν νέο. Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί. Βρομούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει».

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”