Τρεις κορδέλες κι ένας «θρίαμβος»

Τρεις κορδέλες κι ένας «θρίαμβος»

Ο Σεπτέμβριος, ως γνωστόν, είναι ο μήνας της ανώμαλης προσγείωσης στη πραγματικότητα. Για κάθε κυβέρνηση. Γιατί είναι ο μήνας που κάθε νοικοκυριό, κάθε οικογένεια έρχεται αντιμέτωπη με τη ζοφερή πραγματικότητα μετά τη θερινή ραστώνη. Πόσο μάλλον που αυτή η πραγματικότητα αντί να δείχνει σημάδια βελτίωσης γεμίζει τους πολίτες με απόγνωση. Τα ποσοστά ανεργίας έχουν σκαρφαλώσει σε διαστημικά ύψη. Τα εκκαθαριστικά της εφορίας και ο φουσκωμένος ΕΝΦΙΑ, ήρθαν μαζί με τις μειωμένες επικουρικές συντάξεις. Προσθέστε και την αρχή της σχολικής χρονιάς που ξεκινάει με αυξημένα έξοδα κι ανησυχίες, και τους χειρότερους δυνατούς οιωνούς. Ως αποτέλεσμα των πειραματισμών και της προχειρότητας της κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση έχει καθυστερήσει απελπιστικά στην υλοποίηση των προαπαιτούμενων για την αποδέσμευση της υποδόσης των 2,8 δις. Έχοντας ολοκληρώσει μόλις δύο από τις δεκαπέντε δράσεις. Όταν το 1,7 δις από αυτά προορίζεται για να πληρώσει ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς ιδιώτες. Δίνοντας μια ανάσα ρευστότητας στην αγορά. Για να αρχίσει μετά το σήριαλ της δεύτερης αξιολόγησης με μια σειρά από αγκάθια όπως τα εργασιακά. Και όσο για την ελάφρυνση του χρέους ούτε λόγος να γίνεται καθώς το 2017 είναι χρονιά εκλογών σε Γερμανία και Γαλλία. Και στο βάθος καραδοκεί ο εφιάλτης του κόφτη με περαιτέρω οριζόντιες περικοπές.

Γι’ αυτό και η κυβέρνηση βάλθηκε να στήσει ένα νέο επικοινωνιακό σκηνικό σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αλλάξει την πολιτική ατζέντα. Εξού και οι κορδέλες. Από την εποχή του Σημίτη είχαμε να δούμε ένα τέτοιο μπαράζ εγκαινίων. Ένα νοσοκομείο, ένα αεροδρόμιο, και εθνικοί δρόμοι. Τρείς κορδέλες εν μέσω βαθέος θέρους. Όλα έργα προηγούμενων κυβερνήσεων που εγκαινιάζονται ημιτελή.

Ο άλλος πυλώνας του επικοινωνιακού αφηγήματος είναι οι τηλεοπτικές άδειες. Πανηγυρίζει η κυβέρνηση για θρίαμβο κατά της διαπλοκής. Ότι ξαναμοίρασε τη τράπουλα στο μιντιακό χώρο. Εξασφαλίζοντας για το Δημόσιο ένα υψηλό, για την εποχή και τη συγκεκριμένη αγορά, αντίτιμο. Που μάλιστα, όπως έσπευσε να εξαγγείλει ο Πρωθυπουργός, θα διανείμει σε ευπαθείς ομάδες.

Μόνο που για να πραγματοποιηθεί αυτός ο θρίαμβος χρειάστηκε ο αντισυνταγματικός εξοβελισμός του ΕΣΡ, ο αυθαίρετος περιορισμός του αριθμού των αδειών από την κυβέρνηση, και μια διαδικασία που θύμιζε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Και τώρα η κυβέρνηση που επαναστατούσε για το μαύρο της ΕΡΤ δημιουργεί πολλά μαύρα, αφήνοντας χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο. Τα ερωτήματα για τη βιωσιμότητα του νέου τοπίου είναι πολλά, όπως και οι αντιδράσεις αυτών που αποκλείστηκαν. Δικαστικές και άλλες. Κοινώς, η κυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει αλλά το παιχνίδι στα μίντια μόλις τώρα αρχίζει. Και όσο για τις κορδέλες όλοι γνωρίζουν πια ότι όταν μια κυβέρνηση καταφεύγει σ’αυτά είναι γιατί συνειδητοποιεί ότι ο χρόνος της τελειώνει.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ψιθυριστές

Ψιθυριστές

Εδώ και αρκετό καιρό μια δράκα ψιθυριστών, των πολιτικών του αντιπάλων, έχει βάλει στο στόχαστρο τον Καραμανλή. Αναμενόμενο. Γιατί ο Καραμανλής παραμένει λαοφιλής. Και είναι η μόνη αξιόπιστη πολιτική εφεδρεία ενός απονομιμοποιημένου πολιτικού συστήματος και μιας χώρας σε βαθιά κρίση.

Το διακύβευμα είναι ο μουτζούρης της κρίσης. Προσπαθούν να υφάνουν έναν ιστό πολιτικού αφηγήματος που φορτώνει τα αίτια της κρίσης στην πενταετία της διακυβέρνησης Καραμανλή.

Για να αποδείξουν του λόγου τους το αληθές κατηγορούν τον Καραμανλή ότι έχει συμπήξει ανίερη συμμαχία με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ξεπλύνει τις ευθύνες της διακυβέρνησης του. Εδώ το πολιτικό αφήγημα γίνεται πολιτική μυθολογία. Γιατί είναι αναντίστοιχο με τα πραγματικά γεγονότα. Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε πραγματικά ο Καραμανλής θα είχε αποδεχθεί την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει Πρόεδρος Δημοκρατίας. Αποσείοντας έτσι τις δήθεν ευθύνες του. Και απολαμβάνοντας το κύρος και το απυρόβλητο του ύπατου αξιώματος της χώρας. Και όχι μόνο αυτό. Στην εθνικά κρίσιμη στιγμή του δημοψηφίσματος, ο Καραμανλής, στη μόνη δημόσια παρέμβαση του, τοποθετήθηκε με ευθύτητα και χωρίς περιστροφές ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ και τις επιλογές του.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ευκαίρως ακαίρως, επικαλείται τον καραμανλισμό και έχει χρησιμοποιήσει και ανθρώπους της κεντροδεξιάς παράταξης. Ο πολιτικός τακτικισμός, όμως, του ΣΥΡΙΖΑ που αποσκοπεί στη διεμβόλιση της ΝΔ και στη διεύρυνση των δυνάμεων του δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως συμπαιγνία. Γιατί η συμπαιγνία χρειάζεται δύο. Και ο Καραμανλής δεν μετέχει. Και πολιτικός εξωραισμός δι’ αντιπροσώπων στην πολιτική δεν υπάρχει. Ο δε ισχυρισμός ότι ο Καραμανλής, που κόντεψε να πέσει από την υπόθεση του Βατοπεδίου, ελέγχει την δικαιοσύνη είναι, τουλάχιστον, παράλογος.

Υπάρχουν ιστορικές ευθύνες για τα αίτια της κρίσης που οδήγησε τη χώρα σε επιτροπεία. Και είναι κατανοητή η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ απόσεισης της ευθύνης και μετακύλισης της στους ώμους του αντιπάλου. Γιατί οι ευθύνες αυτές, που αποδόθηκαν πολιτικά, οδήγησαν στην εξαφάνιση του. Το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε ένα χρέος που το 2003 άγγιζε ήδη το 100% (98,3% για την ακρίβεια) ως ποσοστό του ΑΕΠ. Και το 2009 εξεβίασε εκλογές με μοχλό την εκλογή ΠτΔ και με σύνθημα ότι λεφτά υπάρχουν. Και όταν κέρδισε τις εκλογές καθυστέρησε πολλούς μήνες να πάρει μέτρα και τελικά παρέδωσε τη χώρα αμαχητί στη διεθνή επιτροπεία. Με το να βαφτίζουν τις εκλογές του 2009, που ουσιαστικά προκάλεσαν, προσπάθεια απόδρασης του Καραμανλή και να ισχυρίζονται ότι η επιτροπεία ήταν αναπόφευκτη κάνουν μια προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας με υποθετικούς συλλογισμούς. Αλλά η ιστορία γράφεται με τα γεγονότα. Όχι με υποθετικά ερμηνευτικά σχήματα. Καλό το παραμύθι λοιπόν, αλλά δεν έχει δράκο.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το τελευταίο χαρτί

Το τελευταίο χαρτί

Ο στόχος τους ήταν η στρατηγική απομόνωση της ΝΔ. Η διάσπαση των ευρωπαϊκών δυνάμεων του ΝΑΙ και η αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη. Μέσα από τη δημιουργία νέων δυνητικών πολιτικών συμμάχων για τη κυβέρνηση. Ο ανομολόγητος στόχος ήταν η πολιτική τους επιβίωση. Γιατί έχουν αντιληφθεί ότι η κλεψύδρα του πολιτικού τους χρόνου αδειάζει. Όπως ομολόγησε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός η κοινωνία δεν έχει πια ερωτική σχέση μαζί του.

Το «colpo grosso» με τον εκλογικό νόμο εξελίχθηκε σε άλλο ένα φιάσκο για τη κυβέρνηση. Παρότι το πολιτικό δέλεαρ ήταν μεγάλο. Και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν ευτελή. Μέχρι και τις ψήφους της Χρυσής Αυγής επιδίωξαν. Μόνο και μόνο για να της δώσουν την ευκαιρία να τους αδειάσει επιδιώκοντας την αντισυστημική ψήφο. Στο τέλος ο Πρωθυπουργός έμεινε με το Λεβέντη. Και συνομιλητές δυο πρώην αρχηγούς εκτός κοινοβουλίου και άνευ κόμματος. Που μετά από μια άγονη πολιτική περιπλάνηση αναζητούν εναγώνια δρόμο επιστροφής. Με τη διαφορά ότι ο ίδιος είχε φροντίσει προηγουμένως να τους απαξιώσει.

Η κυβέρνηση ηττήθηκε γιατί ο κυνικός οπορτουνισμός και ο τακτικισμός της δεν ξεγελούν πια. Άλλωστε, οι πρακτικές του Ιουλίου του 2015 έγιναν μάθημα για τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όταν διέσωσαν τη χώρα στηρίζοντας τη κυβέρνηση για να οδηγηθούν εξαπατημένοι, και άρον άρον, σε εκλογές.

Με την αλλαγή του εκλογικού νόμου η κυβέρνηση προσπάθησε να αλλάξει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού. Έπαιξε το τελευταίο της χαρτί. Και απέτυχε. Και τώρα, στο χρόνο που της απομένει, θα πρέπει να αντιμετωπίσει την ύφεση, την ανεργία, και την ασφυξία της κοινωνίας από τις φορομπηχτικές πολιτικές της.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η αντιπολίτευση πρέπει να θριαμβολογεί. Γιατί η εποχή που η φθορά της κυβέρνησης αρκούσε για να δημιουργήσει αυτομάτως ένα ρεύμα δυσαρεστημένων ψηφοφόρων προς τον άλλο πόλο του δικομματισμού έχει παρέλθει. Και μαζί και η πολιτική του ώριμου φρούτου.

Είμαστε σε μια εποχή οργής και αμφισβήτησης. Τα συστήματα πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης αμφισβητούνται έντονα. Παντού. Γιατί δεν απαντούν στις ανάγκες της κοινωνίας. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και οι ανισότητες και οι διακρίσεις κάθε μορφής γεννούν βία. Το εγώ δύσκολα ταυτίζεται με συλλογικές οντότητες και η ψήφος δύσκολα ομαδοποιείται.

Αυτό είναι και το διακύβευμα των επόμενων εκλογών. Κατά πόσο οι ψηφοφόροι θα οδηγηθούν σε επιλογές διαμαρτυρίας η θα αθροιστούν σε μια επιλογή κόμματος εξουσίας δίνοντας μια τελευταία ευκαιρία. Και αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση για την αξιωματική αντιπολίτευση. Να διαμορφώσει συνθήκες θετικής ψήφου. Και μια κοινωνική πλειοψηφία που θα υποστηρίξει ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Ώστε να μην χαθεί αυτή η τελευταία ευκαιρία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Πολιτικός κανιβαλισμός

Πολιτικός κανιβαλισμός

Μεγάλη αναταραχή θαυμάσια κατάσταση, μας είπε από το Πεκίνο ο Πρωθυπουργός. Δεν χρειαζόταν να μας το πει. Το έχουμε καταλάβει. Ο σαματάς και η αναμπουμπούλα είναι η μόνη τους στρατηγική. Και τώρα υιοθετούν και μιαν άλλη τακτική. Τεμαχίζουν κομμάτια της πολιτικής διαδικασίας και τα εκποιούν. Με μοναδικό στόχο την παραμονή τους στην εξουσία. Τακτική πολιτικού κανιβαλισμού.

Πάρτε τον εκλογικό νόμο. Η κυβέρνηση έχει σπάσει τον εκλογικό νόμο σε κομματάκια με λογική tutti frutti. Κάθε κόμμα παίρνει το κομμάτι που του αρέσει και ψηφίζει αναλόγως. Από το ΚΚΕ μέχρι τη Χρυσή Αυγή. Αυτό κι αν είναι πολιτικός κανιβαλισμός. Τι κι αν το αντίτιμο είναι η ακυβερνησία και το βάθεμα της κρίσης. Αρκεί να παραμείνουν επικυρίαρχοι και ρυθμιστές στο κατακερματισμό. Αδιαφορώντας αν η πολιτική ακυβερνησία είναι η χαρά της διαπλοκής. Την οποία υποτίθεται ότι αντιμάχονται. Απλά υπολογίζουν ότι μέχρι την εφαρμογή της απλής αναλογικής θα έχουν τελειώσει με τη παλαιά διαπλοκή και θα έχουν χτίσει τη δική τους.

Το χειρότερο, όμως, είναι η ρύθμιση για ψήφο στα 17. Και για να ακριβολογούμε από τα 16 και κάτι. Κι εδώ δεν πρόκειται για αθώα ψήφο εμπιστοσύνης στους νέους. Πρόκειται για μεθοδευμένη εξαγορά. Μια κυνική απόπειρα συναλλαγής. Συνδεδεμένη με τη πολιτική τους στη παιδεία. Πρώτα επέβαλαν μια λογική ήσσονος προσπάθειας, καταργώντας την αριστεία, διευκολύνοντας την προαγωγή από τάξη σε τάξη, τάζοντας τη κατάργηση των πανελλαδικών, και υποσχόμενοι υποτροφίες σε όλους. Και τώρα έρχονται να ανταλλάξουν τη πολιτική τους ζητώντας τη ψήφο των νέων. Η συναλλαγή και ο εκμαυλισμός από τα σχολικά χρόνια.

Πάρτε τη συνταγματική αναθεώρηση. Προωθούν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό. Και με αυξημένες αρμοδιότητες μάλιστα. Και επικαλούνται και τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι οι πολίτες επικροτούν μια τέτοια θεσμική αλλαγή. Το κάνουν χωρίς ανάλυση των πολιτειακών συνεπειών, απευθυνόμενοι στο θυμικό των πολιτών. Διαρρέοντας ταυτόχρονα ότι αυτή την αλλαγή την προωθούν έχοντας κατά νου τον Καραμανλή. Ο Πρωθυπουργός, δηλαδή, είναι έτοιμος να μεταβιβάσει δικές του εξουσίες σε ένα άλλο θεσμικό αξίωμα. Αυτό του ΠτΔ. Και μετά να παραδώσει το αξίωμα στον κατεξοχήν αντίπαλο του. Δηλαδή τον Καραμανλή. Τέτοιος αλτρουισμός; Όχι. Απλώς ο Τσίπρας ως κακέκτυπο του Ανδρέα, ονειρεύεται ένα νέο ᾽85. Αφού πρώτα διχάσει τον κεντροδεξιό χώρο, αποπροσανατολίσει το λαό, και ενισχύσει τις αρμοδιότητες του ΠτΔ θα διεκδικήσει το αξίωμα για τον εαυτό του. Ποντάροντας εκ του ασφαλούς στο ότι ο Καραμανλής δεν θα εμπλακεί σε μια αντιπαράθεση που θα δίχαζε το λαό. Εξαπάτηση και κανιβαλισμός είναι η πολιτική τους. Μόνο που, ιστορικά, όσοι μετήλθαν τέτοιων μεθόδων είχαν κακό τέλος.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Μάσκες

Μάσκες

Βασιλοπούλες και πριγκιπόπουλα. Πανεπιστήμια χωρίς εξετάσεις, αλλά με δίδακτρα. Μείωση των ωρών διδασκαλίας στα αρχαία ελληνικά, αλλά αύξηση του χρόνου των διαλειμμάτων. Κατάργηση των θρησκευτικών και των παρελάσεων. Αυτά και άλλα πολλά ακούμε τις τελευταίες ημέρες. Πλούσιο υλικό για τις επιθεωρήσεις του καλοκαιριού, αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά. Το ράβε-ξήλωνε στην Παιδεία είναι πρωτοφανές.

Και το θέμα δεν είναι ότι ξήλωσαν κάποιους νόμους της Διαμαντοπούλου (διοίκηση των ΑΕΙ, κα) ή του Αρβανιτόπουλου (νέο λύκειο, αξιολόγηση, επαγγελματική εκπαίδευση, πρότυπα). Ξήλωσαν μια συνολική και, για πρώτη φορά, συναινετική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Πριν αυτή αξιολογηθεί από τα αποτελέσματα. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι των νομοθετημάτων.

Θα μου πείτε λογικό είναι. Μια αριστερή κυβέρνηση λογικό είναι να έχει μια άλλη πολιτική. Διαμετρικά αντίθετη από τους προηγούμενους. Το δυστύχημα για τη χώρα είναι ότι ούτε αυτό δεν είχαν. Πέρα από μια στείρα άρνηση σε κάθε προοδευτική αλλαγή, μια πολιτική προστασίας των συντεχνιών της εκπαίδευσης, και μια λογική εξισωτικής ισοπέδωσης, δεν είχαν προβάλει κάτι άλλο τόσα χρόνια. Ούτε συνεκτικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα είχαν, ούτε έτοιμα νομοθετήματα. Αφού ξήλωσαν ότι βρήκαν επανέφεραν διατάξεις του παρελθόντος, ως μεταβατικές, επιτείνοντας τη σύγχυση. Και μετά, εξήγγειλαν ένα προσχηματικό διάλογο.

Όσο για τα συμπεράσματα του δήθεν διαλόγου, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, συνιστούν μια επιστροφή στις κακοδαιμονίες του εκπαιδευτικού συστήματος που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κρίση. Λαϊκισμός, ήσσων προσπάθεια, συντεχνιασμός, εσωστρέφεια, οπισθοδρόμηση.

Δεν φταίνε, όμως, μόνον αυτοί. Ευθύνες βαραίνουν και το «μεταρρυθμιστικό μέτωπο». Κι αυτό γιατί η μεταρρύθμιση στην παιδεία δεν αναδείχθηκε σε κορυφαίο κυβερνητικό επίπεδο. Ως πρώτη προτεραιότητα για τον τόπο. Με τον τρόπο που, ορθά, κάνει ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ.

Δεύτερον, γιατί κάποιοι γνωμηγήτορες, δήθεν «μεταρρυθμιστές», για διαφόρους λόγους, ενίοτε άσχετους με τα εκπαιδευτικά, έβλεπαν το δέντρο και έχαναν το δάσος. Έτσι η ιστορική επιστροφή της αξιολόγησης στην εκπαίδευση μετά από 32 χρόνια δεχόταν κριτική για κάποια υποεδάφια του ΠΔ. Το σημαντικό βήμα εξορθολογισμού της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που έφερε το «σχέδιο Αθηνά» δεχόταν σφοδρή κριτική για κάποιους συμβιβασμούς. Παραβλέποντας ότι στην Ελλάδα των εξαρτήσεων και του τοπικισμού συγχωνεύτηκαν 134 τμήματα και 4 ιδρύματα. Και εξορθολογίστηκαν τα γνωστικά πεδία των ΤΕΙ. Εν μέσω κρίσης και υποχρηματοδότησης. Και κάποιοι μας κατηγορούσαν ότι δεν αλλάξαμε το σύμπαν μεμιάς. Και δεν είναι ότι έτσι έβλαψαν τη μεταρρύθμιση. Αυτό το έκανε τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Έκαναν κάτι χειρότερο. Πέρασαν μια ισοπεδωτική λογική ότι όλοι και όλα ίδια είναι. Και αυτό εξηγεί σήμερα την αποστροφή της κοινωνίας προς όλους και την ανθεκτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Για τα οποία, τώρα, οι ίδιοι διαμαρτύρονται.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Κούγκι

Κούγκι

Αντί να κλείσουν την αξιολόγηση το Νοέμβριο ολιγώρησαν επί μήνες, δήθεν διαπραγματευόμενοι. Για να τα υπογράψουν τελικά όλα. Όπως έκαναν και το πρώτο οκτάμηνο του 2015. Οι αυταπάτες της πρώτης διαπραγμάτευσης μας κόστισαν ένα τρίτο μνημόνιο και 86 δις. Η δεύτερη διαπραγμάτευση μας έφερε 9 δις μέτρα. Μια φοροκαταιγίδα που θα μειώσει εμμέσως μισθούς και συντάξεις. Ένα κόφτη που θα τα μειώσει άμεσα εαν δεν πιάσουμε τους στόχους. Και μια ελληνική ¨τρόιχαντ¨, στην οποία εκχωρήσαμε μέχρι και τους τάφους των Βενιζέλων.

Το πρόβλημα, όμως, παραμένει. Οι νόμοι ψηφίζονται αλλά δεν εφαρμόζονται. Η κυβέρνηση αντί για μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις επέλεξε τις φορολογικές αυξήσεις. Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έχει ανάγκη η χώρα. Παίρνει δημοσιονομικά μέτρα ίσα για να μην βουλιάξει το καράβι. Η οικονομική δραστηριότητα όμως αργοσβήνει. 14.500 επιχειρήσεις έκλεισαν το τελευταίο πεντάμηνο. Έχουμε μείωση των εξαγωγών και μείωση των εισαγωγών. Η φοροκαταιγίδα δεν θα βαθύνει απλά την ύφεση, θα είναι και αναποτελεσματική. Γιατί η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί. Οι πολίτες αδυνατούν να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Οι απλήρωτοι λογαριασμοί της ΔΕΗ έφτασαν τα 2,7 δις.

Η χώρα χρειάζεται ένα επενδυτικό σαφάρι 100 δις για να βγεί από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και των μνημονίων, όπως λένε έμπειροι οικονομολόγοι. Κι αυτό, όπως λένε, μπορεί να προέλθει μόνο από ξένες επενδύσεις. Δεν υπάρχουν στην εγχώρια αγορά τέτοια μεγέθη. Μπορεί, όμως, αυτή η κυβέρνηση να ξεπεράσει τις ιδεοληψίες της, και να ενισχύσει την επιχειρηματικότητα; Να απενοχοποιήσει το κέρδος, και να δημιουργήσει ένα σταθερό περιβάλλον για να προσελκύσει ξένους επενδυτές; Η μέχρι τώρα πορεία της δείχνει το ακριβώς αντίθετο.

Και όλα αυτά ενόψει της δεύτερης και πολύ πιο δύσκολης αξιολόγησης του φθινοπώρου. Δύσκολης για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί μετά το ξεκαθάρισμα του βρετανικού ζητήματος, η στάση των δανειστών θα σκληρύνει. Δεύτερον, γιατί η δεύτερη αξιολόγηση αφορά θέματα ταμπού για τη νεοαριστερή κυβέρνηση. Εργασιακά, ομαδικές απολύσεις, ιδιωτικοποίηση της ΑΔΜΗΕ.

Γι’αυτό και το timing που επέλεξε ο Πρωθυπουργός για να ανοίξει θέμα εκλογικού νόμου, ούτε τυχαίο είναι, ούτε αθώο. Τα μέτρα ήδη έχουν δημιουργήσει κοινωνική δυσαρέσκεια, που το Σεπτέμβριο θα διογκωθεί. Και η ΝΔ προηγείται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Τα δε εργασιακά, όπως δείχνει η γαλλική εμπειρία, δεν περνάνε εύκολα. Η αλλαγή του εκλογικού νόμου σε απλή αναλογική, όπως διαλαλούν στελέχη τους, ένα και μόνο στόχο έχει. Να δυσχεράνει το σχηματισμό κυβέρνησης από τη ΝΔ. Και να στερήσει τη χώρα από την τελευταία της ευκαιρία. Κούγκι, δηλαδή, κατά τη προσφιλή τους έκφραση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Νέα Μεταπολίτευση

Νέα Μεταπολίτευση

Δεν χωράει αμφιβολία ότι το μόρφωμα που μας κυβερνάει θα συνεχίσει να πολιτεύεται με τρόπο ταξικό, τιμωρητικό και βαθιά διχαστικό. Είναι η μόνη διέξοδος που έχει. Από τη μια πλευρά για να καλύψει το χάσμα ανάμεσα σ’αυτά που έλεγε και υποσχόταν, κι αυτά που κάνει. Και την ιδεολογική απόσταση ανάμεσα στις αριστερές τους θεωρίες και τις νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές τους πρακτικές. Από την άλλη, για να περιορίσει, όσο είναι δυνατόν, τις εκλογικές του διαρροές. Γιατί τα ανεμομαζώματα εύκολα γίνονται ανεμοσκορπίσματα.

Δεν χωράει επίσης αμφιβολία ότι η πολιτική δύναμη που θα κληθεί να φέρει την ανασύνταξη του τόπου θα είναι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και δεν χωράει επίσης αμφιβολία ότι όσο πιο γρήγορα γίνει αυτό τόσο το καλύτερο. Όχι για τη ΝΔ, αλλά για τον τόπο. Υπό την έννοια αυτή το αίτημα των εκλογών από τη ΝΔ αποτελεί μονόδρομο. Γιατί η πολιτική είναι διαχείριση συμβόλων. Και το αίτημα των εκλογών αποτελεί το έσχατο συμβολικό όπλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Απέναντι σε μια κυβέρνηση που διχάζει με τη ρητορεία της και καταστρέφει με τις πολιτικές της.

Η ΝΔ οφείλει να διαμορφώσει ένα νέο πεδίο συναίνεσης. Αποκαθιστώντας την ενότητα της ελληνικής κοινωνίας. Για να το κάνει αυτό, η ΝΔ οφείλει να επανασυμφιλιώσει την πολιτική με τις ιδέες. Βάζοντας τέλος στην άγονη πορεία ωμού κυβερνητισμού της ταξικής νεοαριστεράς. Επανοηματοδοτώντας τις αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Ιδεολογίας ανθρωποκεντρικής, με πυξίδα την ελευθερία, την αλληλεγγύη, και τη δημοκρατία. Ιδεολογίας που δεν υπηρετεί τα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, της αστικής τάξης, αλλά αυτά του κοινωνικού συνόλου. Όπως έλεγε ο Θεοτοκάς, η τρέχουσα έκφραση «αστική Δημοκρατία» περιέχει μια σκανδαλώδη αντίφαση. Η Δημοκρατία είναι του Δήμου. Η ίδια η λέξη Δημοκρατία εκφράζει ένα αίτημα λαϊκής χειραφέτησης, ισότητας, και δικαιοσύνης.

Κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Να δημιουργηθεί ένα σημείο σύγκλισης πολιτών από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και ιδεολογικές προελεύσεις. Να δημιουργηθεί μια νέα πλατιά κοινωνική συμμαχία για τη διεύρυνση της δημοκρατίας, την ολόπλευρη οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική δικαιοσύνη, και την ανοιχτή κοινωνία. Και την προώθηση των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη ο τόπος. Η ΝΔ, όμως, πρἐπει να αποκαταστήσει την κακοποιημένη έννοια της μεταρρύθμισης. Επαναβαπτίζοντας την στην αριστοτελική έννοια του μέτρου. Όχι του συμβιβασμού αλλά του μέτρου. Μακράν από τα άκρα είτε της υπερβολής είτε της έλλειψης. Γιατί οι καταστάσεις των άκρων βασανίζουν τον άνθρωπο, έλεγε ο Αριστοτέλης.

Έτσι μόνο θα επανασυνδεθούν σε ένα κοινό όραμα όλες οι κοινωνικές ομάδες που επιζητούν την πρόοδο. Και θ’ανοίξει ο δρόμος για τη μεταμνημονιακή ανόρθωση και μια Νέα Μεταπολίτευση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αδέξιοι μακιαβελιστές

Αδέξιοι μακιαβελιστές

Έχουμε την υψηλότερη ανεργία νέων στην Ευρώπη. Έχουμε μια διαρροή νέων ανθρώπων σε χώρες του εξωτερικού (brain drain) χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Και τι κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επιβραβεύει την ανομία και την ατιμωρησία. Δίνοντας τη δυνατότητα σε υπαλλήλους με παράνομους τίτλους να παραμείνουν στο δημόσιο. Με μια απόφαση πρόκληση για τις στρατιές των πτυχιούχων ανέργων. Με μια απόφαση ύβρη κατά των επιτυχόντων σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ που παραμένουν αδιόριστοι.

Η άσκηση της πολιτικής στην αριστοτελική της εκδοχή έχει και παιδαγωγική αποστολή. Αλλιώς εκπίπτει σε ένα στείρο εξουσιασμό. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ. Για το ΣΥΡΙΖΑ η εξουσία είναι αυτοσκοπός. Ασκούν ανενδοίαστα ταξική πολιτική γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μπετονάρουν «φιλικές ομάδες» του εκλογικού σώματος. Με ωμή πελατειακή λογική. Ο Κυρίτσης μιλάει ανερυθρίαστα για συνειδητή επιλογή να επιβαρυνθούν όσοι ψήφισαν «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Κατ’ αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε το Σεπτέμβριο για να μετακυλήσει όσο μπορεί το βάρος στους «μενουμευρωπαίους». Να τιμωρήσει, δηλαδή, «τις κατά τεκμήριο εύπορες κοινωνικές ομάδες, που έδωσαν τα μεγαλύτερα ποσοστά στις δυνάμεις του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα και τα χαμηλότερα ποσοστά στο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου». Ταξική, τιμωρητική, και βαθειά διχαστική πολιτική.

Έβαλαν, τάχα μου, κόκκινες γραμμές για να μη μειωθούν μισθοί και συντάξεις. Για να προστατεύσουν τους «πελάτες τους». Τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους. Να στηρίξουν αυτούς πάνω στους οποίους στηρίζονται, όπως είπε και ο Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής. Εξαπατώντας τους βεβαίως. Γιατί μειώνουν έμμεσα και τα δύο με την φοροκαταιγίδα που επέβαλαν. Φορολογώντας ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε. Και μετά, για να προλάβουν τις αντιδράσεις επιδόθηκαν σε αντιπολίτευση του εαυτού τους. Λέγοντας ότι η αύξηση του ΦΠΑ είναι εγκληματική και αντισυνταγματική.

Αναρριχήθηκαν στην εξουσία αυταπατώμενοι κι εξαπατώντας και κυβερνούν ψευδόμενοι διχάζοντας. Τι κι αν ο δόλος συνιστά αδικοπραγία στην πολιτική. Και μαζί με τη βία είναι πράξεις ζωώδεις και ανάξιες για μια κοινωνία δικαίου, κατά τον Κικέρωνα. Η απέχθεια τους για ουμανιστικές μοραλιστικές αξίες της πολιτικής, όπως εντιμότητα, δικαιοσύνη, μετριοπάθεια είναι προφανείς.

Πολιτεύονται ως μαθητευόμενοι μακιαβελιστές. Virtu γι’ αυτούς δεν είναι αρετή. Είναι το άθροισμα των μέσων που δίνει τη δυνατότητα στον ηγεμόνα να εξουσιάζει. Και μετέρχονται κάθε μέσου για την επίτευξη του μόνου στόχου τους. Της εξουσίας. Μόνο που κατά το Μακιαβέλι τα μέσα καθαγιάζονται όχι στο βωμό μιας ηγεμονίας με μοναδικό στόχο το προσωπικό όφελος αλλά για το «raison d’ etat». Tο κοινό καλό, το κοινωνικό συμφέρον. Αυτοί, όμως, βλάπτουν το κοινωνικό συμφέρον προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία. Αδέξιοι μακιαβελιστές.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Σωφρονισμός

Σωφρονισμός

Η προχθεσινή ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από την κυβέρνηση σφραγίζει το τέλος μιας χίμαιρας. Μιας διαδρομής κατάστικτης από απάτες και αυταπάτες. Μιας καταστροφικής πορείας που ξεκίνησε μετά τις ευρωεκλογές του Μαίου του 2014. Τότε που, μετά τη νίκη του, ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά. Με μοχλό την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Και αιτιολογία την απαλλαγή από μια κυβέρνηση που οδηγούσε τη χώρα σε κοινωνική γενοκτονία. Και ετοιμαζόταν να πάρει ακόμη πιο επώδυνα μέτρα όπως, δήθεν, πρόδιδε το email Χαρδούβελη.

Το σχέδιο πέτυχε. Με απατηλές υποσχέσεις και ψέματα κέρδισαν τις εκλογές. Εξαπατώντας εξουθενωμένους πολίτες που ζητούσαν ανακούφιση. Παραλύοντας το συλλογικό υποσυνείδητο με τερατώδη ψέματα. Που δεν άντεχαν στo βάσανο της λογικής. Και της στοιχειώδους γνώσης του διεθνούς περιβάλλοντος. Και τι δεν είπαν. Και τι δεν υποσχέθηκαν. Παροχές 11 δις. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Κούρεμα του χρέους. Επαναφορά 13ου και 14ου μισθού και συντάξεων. Τα πάντα. Εν μέσω φυσικά κατηγοριών κατά των πολιτικών τους αντιπάλων για εθνική μειοδοσία. Και υποδαύλισης ενός διχαστικού κλίματος πόλωσης και βίας.

Με την ίδια ευκολία που τα υποσχέθηκαν με την ίδια ευκολία τα αναίρεσαν. Για να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα. Γιατί οι κανόνες της πολιτικής είναι αμείλικτοι. Οι αδύναμοι ούτε τους συσχετισμούς μπορούν να αλλάξουν ούτε τους όρους τους να επιβάλλουν. Και όταν δεν το κατανοούν απλώς επιβαρύνουν τη θέση τους. Όπως έδειξε το αποτέλεσμα της εξαντρίκ διαπραγμάτευσης της νεοαριστερής κυβέρνησης και τα σκέρτσα του Βαρουφάκη. Τον Ιανουάριο του 2015 παρέλαβαν μια χώρα, που μετά από πρωτοφανείς θυσίες επέστρεφε σταδιακά στην ομαλότητα. Για να την ξαναβυθίσουν στο λαβύρινθο των μνημονίων. Απάτες ή αυταπάτες μικρή σημασία έχει πλέον. Είτε εκ προμελέτης είτε εξ αμελείας το «έγκλημα» έχει συντελεστεί. Ο λογαριασμός δεν αλλάζει. Και είναι βαρύς. Και καλείται να τον πληρώσει πάλι ο ελληνικός λαός. Το κούρεμα του χρέους πήγε περίπατο. Τώρα κυνηγάνε ασθμαίνοντες την ελάφρυνση που είχε πετύχει η δική μας κυβέρνηση. Αντί να καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ έφεραν αύξηση και στο ΦΠΑ. Αντί να φέρουν 13ο και 14ο μισθό μειώνουν μισθούς και συντάξεις μέσα από τη φοροκαταιγίδα των έμμεσων φόρων. Δεσμεύτηκαν για ανέφικτα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και η αξιοπιστία τους είναι τόσο υψηλή που τους επέβαλαν τον «κόφτη». Τους επέβαλαν ταμείο ρευστοποίησης της κρατικής περιουσίας χειρότερο της «τρόιχαντ». Αυτό λέγεται συνθηκολόγηση και σωφρονισμός.

Και ο Πρωθυπουργός αγωνιά για τη παραμονή του στην εξουσία. Ξορκίζοντας σε κάθε αποστροφή του λόγου του την αριστερή παρένθεση. Μόνο που από προχθες η κυβέρνηση του ούτε αριστερή είναι, ούτε καν παρένθεση. Μια υποσημείωση στην ιστορία θα είναι ενός βίαιου σωφρονισμού για παραδειγματισμό.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αυταπάτες παντού

Αυταπάτες παντού

Όταν το 2012 νομοθετήσαμε το θεσμό της μαθητείας και τη διττή εκπαίδευση η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ μας κατηγόρησε ότι κάναμε «παιδομάζωμα για τις φάμπρικες της Γερμανίας». Αφού λοιπόν κατήργησαν το θεσμό, σε μια καταστροφική μανία ξηλώματος όλης της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης της κυβέρνησης μας, τώρα τον ξαναφέρνουν. Στο νομοσχέδιο- κουρελού που πέρασε το υπουργείο παιδείας προ ολίγων ημερών η κυβέρνηση νομοθέτησε και πάλι τον θεσμό της μαθητείας. Οι αυταπάτες και οι ιδεοληψίες τους κόστισαν ενάμιση χρόνο στέρησης ευκαιριών σε νέους ανέργους.

Δεν είναι, όμως, μόνο η μαθητεία. Η κυβέρνηση μας έκανε μια ολοκληρωμένη τομή στην επαγγελματική εκπαίδευση, αλλάζοντας δομές και νοοτροπίες δεκαετιών.

Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα το όνειρο κάθε οικογένειας ήταν η εισαγωγή των παιδιών της στο Πανεπιστήμιο, και μετά η πρόσληψη τους στο δημόσιο τομέα. Αυτή η νοοτροπία απαξίωσε στη πράξη την τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση και στέρησε τη χώρα μας από ανθρώπινο δυναμικό με δεξιότητες.

Επιμέναμε να «παράγουμε» ανέργους πτυχιούχους, στερώντας πολλούς επαγγελματικούς κλάδους από το αναγκαίο ανθρώπινο δυναμικό.

Για το λόγο αυτό, με το σχέδιο «Αθηνά» προχωρήσαμε στον εξορθολογισμό και την αναβάθμιση των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων. Περιορίζοντας, με τις συγχωνεύσεις τμημάτων, όλα τα άσχετα με την Τριτοβάθμια Τεχνολογική Εκπαίδευση αντικείμενα. Ώστε οι σπουδές στην τεχνική εκπαίδευση να συμβαδίζουν με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας και τις προτεραιότητες της Εθνικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης. Συνδέσαμε τον ακαδημαϊκό χάρτη της χώρας με τον αναπτυξιακό. Έτσι ώστε κλάδοι αιχμής για την ανάπτυξη της χώρας (logistics, ιχθυοκαλλιέργειες, αγροτική ανάπτυξη, τεχνολογία τροφίμων, διοίκηση επιχειρήσεων, ενέργεια κ.α.) να αποκτήσουν ικανό ανθρώπινο δυναμικό με δεξιότητες.

Δημιουργήσαμε ένα νέο καινοτόμο Επαγγελματικό Λύκειο με 26 ειδικότητες που έχουν ζήτηση στην αγορά εργασίας. Εφαρμόζοντας για όλους τους μαθητές το θεσμό της μαθητείας, δηλαδή της πρακτικής άσκησης στην επιχείρηση. Για έναν ολόκληρο χρόνο. Συνδέσαμε, έτσι, τον χώρο της επαγγελματικής εκπαίδευσης με τις επιχειρήσεις. Εξασφαλίζοντας στους μαθητευόμενους επιμίσθιο και τις ασφαλιστικές τους εισφορές.

Προωθήσαμε, από κοινού με την γερμανική κυβέρνηση, τη χρηματοδότηση 20 διμερών ερευνητικών προγραμμάτων για δύο χρόνια. Προγράμματα που στοχεύουν στη συνέργεια Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, Ακαδημαϊκών Ιδρυμάτων και Ερευνητικών Κέντρων.

Ιδρύσαμε δημόσιες Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης για τους απόφοιτους της υποχρεωτικής τυπικής εκπαίδευσης. Έτσι ώστε τα παιδιά που δεν θέλουν να συνεχίσουν στη μεταγυμνασιακή τυπική εκπαίδευση να αποκτούν δεξιότητες. Και να μην βγαίνουν ανειδίκευτοι στην αγορά εργασίας.

Αυτή ήταν μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση στην επαγγελματική εκπαίδευση. Για μια Ελλάδα που πρέπει να ανασυντάξει τον παραγωγικό της ιστό. Και για το λόγο αυτό, πέρα από καλούς επιστήμονες, χρειάζεται και εκπαιδευμένους τεχνίτες.

Για να υπάρξει παραγωγική Ελλάδα, όμως, πρέπει πρώτα να τελειώσει η μαθητεία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”