Τον μακρινό Δεκέμβρη του 2014, η χώρα έδειχνε σημάδια ανάκαμψης. Για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια η οικονομία είχε σημειώσει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Και για το 2015 η πρόβλεψη ήταν για ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 2,5%. Στα δημόσια οικονομικά είχαμε πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα με αποτέλεσμα να μειώνονται οι δανειακές ανάγκες μας. Και να είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε τη συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους βάσει των αποφάσεων που είχαμε πετύχει στο Eurogroup. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι αποκρατικοποιήσεις προχωρούσαν. Οι τράπεζες μας ήταν σε καλή κατάσταση. Το κυριότερο όλων, ένα καλό κλίμα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στην αγορά. Απέμενε η ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης, που θα μας επέτρεπε με τη προληπτική γραμμή πίστωσης να ολοκληρώσουμε σταδιακά την επιστροφή στην ομαλότητα, και την έξοδο στις αγορές. Λάθη ασφαλώς και έγιναν. Παραλείψεις ασφαλώς και υπήρξαν. Καθυστερήσεις ασφαλώς και σημειώθηκαν. Αλλά τι σχέση έχει η χώρα που παρέλαβε ο παραιτηθείς Πρωθυπουργός με τη καμμένη γη που αφήνει πίσω του.

Και όχι μόνο στην οικονομία. Στην παιδεία σχεδιάσαμε και υλοποιήσαμε σειρά μεταρρυθμίσεων. Που εκκρεμούσαν χρόνια και άλλαζαν τον εκπαιδευτικό χάρτη της χώρας. Είχαμε αρχίσει τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης. Στον τομέα της δημόσιας τάξης υπήρχε ένα αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη. Όλα ανατράπηκαν. Όλα οπισθοδρόμησαν. Στην παιδεία, στη δημόσια διοίκηση, στην υγεία, στο μεταναστευτικό. Είτε απο ιδεοληψία είτε από ανικανότητα, είτε και τα δύο.

Η χώρα πλήρωσε πολύ ακριβό αντίτιμο για τους πειραματισμούς της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Δέσμιος των προεκλογικών του υποσχέσεων, των ιδεοληψιών του, και της απειρίας του ο Πρωθυπουργός έβαλε τη χώρα σε τέτοια περιδίνηση που δύσκολα θα ισορροπήσει πάλι. Και πάντως με τεράστιο κόστος. Η καταστροφική διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές μας έφερε την ασφυξία στην οικονομία. Διέλυσε το τραπεζικό σύστημα και έφερε τα capital controls. Σύμφωνα με έκθεση του ΔΝΤ, λόγω των capital controls, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε για την επόμενη διετία από 177% σε 200%. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μέσα σε οκτώ μήνες ξανάφεραν την ύφεση, και τα πρωτογενή ελλείματα και εκτίναξαν την ανεργία. Η οκτάμηνη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μας έφερε αύξηση της ανεργίας, μείωση του ΑΕΠ, αύξηση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, και αύξηση του δανεισμού της χώρας μέσα από ένα τρίτο μνημόνιο.

Συνήθως, ένας Πρωθυπουργός που έχει προξενήσει τόση ζημιά στο τόπο του παραιτείται και πάει σπίτι του. Το πρώτο το έπραξε ήδη ο Πρωθυπουργός. Το δεύτερο θα το κάνει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Με ευθύνη του Πρωθυπουργού η χώρα εισέρχεται σε προεκλογική περίοδο. Την τρίτη σε εννιά μήνες. Ο σημερινός Πρωθυπουργός πήρε την εξουσία υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Υποσχόμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Και με ένα νόμο θα οδηγήσει το λαό πίσω στη γη της επαγγελίας. Το παραισθησιογόνο του λαϊκισμού λειτούργησε. Ο λαός τον ψήφισε. Οκτώ μήνες μετά, έχοντας αποτύχει σε όλα, ο Πρωθυπουργός ξαναπροσφεύγει στις κάλπες. Αποδεχόμενος ότι είπε ψέμματα το Γενάρη. Και έλαβε μια εντολή εξαπατώντας τον ελληνικό λαό. Προφασιζόμενος ότι δεν υπάρχει η εντολή του δημοψηφίσματος που ο ίδιος προκάλεσε. Και που ο ίδιος ερμήνευσε ως εντολή παραμονής στο ευρώ και την Ευρώπη. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας προεκλογικής περιόδου στην οικονομία και την κοινωνία. Που, όπως και ο ίδιος παραδέχθηκε, έφθασαν σε καταστάσεις οριακές.

Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να δραπετεύσει απο τον κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε. Από έναν κόσμο ιδεοληπτικών ουτοπιών και ψεύτικων υποσχέσεων. Απὀ ένα κόμμα ετερόκλητων συνιστωσών. Και απο μια συγκυβέρνηση ιδιόμορφων συμμαχιών.

Προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά. Οδηγεί τη χώρα σε εκλογές για να απαλλαγεί από τον Λαφαζάνη, τους δραχμιστές, την Κωσταντοπούλου, και όλους όσους αμφισβητούν την ηγεσία του στο ΣΥΡΙΖΑ. Και για να προλάβει τις επιπτώσεις από τα μέτρα στη τσέπη των πολιτών.

Ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι θα έρθει πρώτος στις εκλογές. Και στην περίπτωση αυτή, όμως, θα παραμείνει δέσμιος. Δέσμιος του παλαιού πολιτικού συστήματος με το οποίο θα αναγκαστεί να συγκυβερνήσει. Άλλωστε, το ίδιο κάνει και σήμερα. Τι το νέο εκπροσωπεί ο κ. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ; Δέσμιος του τρίτου και πιο επώδυνου μνημονίου, το οποίο θα αναγκαστεί να εφαρμόσει. Δέσμιος μιας αφόρητης καθημερινότητας, που ο ίδιος επιδείνωσε, και θα αναγκαστεί, επιτέλους, να αντιμετωπίσει.

Προσφεύγει σε εκλογές παρασυρόμενος από την αλαζονεία μιας επίπλαστης και εφήμερης ηγεμονίας στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Μιας ηγεμονίας που χτίστηκε πάνω στην εικονική πραγματικότητα των προεκλογικών του δεσμεύσεων. Αυτή τη φορά όμως, οι εκλογές θα γίνουν μετά το σοκ της αλήθειας. Επί των δεσμεύσεων που αθέτησε και των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Τα οποία επιδείνωσε δραματικά η οκτάμηνη διακυβέρνηση του. Και από τα οποία κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει. Αυτή είναι η νέμεσις όλων όσων προέταξαν απέναντι στις εθνικές ανάγκες το πρωτόγονο ένστικτο της ανάγκης τους για εξουσία.

Οι πολίτες πλἐον γνωρίζουν. Τα προβλήματα είναι δεδομένα και οι λύσεις συγκεκριμένες. Αυτοί θα επιλέξουν ποιος μπορεί να ανταπεξέλθει καλύτερα για τη χώρα και τις προτεραιότητες τους. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν δοκιμαστεί και οι επιδόσεις τους έχουν καταγραφεί.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής παρακολουθήσαμε την κορύφωση του δράματος των τελευταίων επτά μηνών. Που ολοκληρώθηκε με τη ψήφιση του τρίτου μνημονίου απο την αριστερή, πρώην αντιμνημονιακή, κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από έναν αδελφοκτόνο σπαραγμό. Που αν οι στιγμές δεν ήταν εθνικά κρίσιμες θα είχε το δικό του ενδιαφέρον. Από τη σκοπιά της κριτικής του θεάματος φυσικά.

Κάποιοι πίστεψαν ότι μετά από επτἀ μήνες ακυβερνησίας η κυβέρνηση θα έπαιρνε μπροστά. Θα φουλάριζε τις μηχανές για να καλύψει το χαμένο έδαφος και τις ζημιές. Κάποιοι πίστεψαν ότι η πολιτική ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ολοκληρωθεί. Λάθος. Το έργο έχει συνέχεια. Σαν τα σήριαλ του Φώσκολου. Η κυβέρνηση διαρρέει τώρα, ότι ο Πρωθυπουργός, μετά την εκταμίευση της δόσης, θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης απο τη Βουλή. Προφανώς για να φορτώσει το μουτζούρη της πτώσης της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στους πρώην συντρόφους του. Κι εμείς να παρακολουθήσουμε άλλη μια ακαλαίσθητη παράσταση της εσωκομματικής οπερέτας του ΣΥΡΙΖΑ. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, το εσωκομματικό πρόβλημα να γίνεται για άλλη μια φορά πρόβλημα της χώρας. Με δικά μας ἐξοδα δυστυχώς. Γιατί και κακό θέαμα βλέπουμε και ακριβό εισιτήριο πληρώνουμε. Τρίτη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία μέσα σ᾽ένα χρόνο κοστίζει. Μέσα στην κρίση και με την οικονομία σε κατάσταση σοκ κοστίζει ακόμη περισσότερο.

Προφανώς, πολιτικό πρόβλημα υπάρχει. Ο Πρωθυπουργός έχασε περίπου το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Να τους διαγράψει δεν μπορεί. Δεν είναι στη κουλτούρα της αριστεράς, μας λέει. Να τους επιβάλει να παραδώσουν τις έδρες τους δεν μπορεί. Παρότι, υποτίθεται ότι προεκλογικά το έθεσε ως όρο συμμετοχής στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση διαφωνίας με τη γραμμή του κόμματος. Να σχηματίσει ευρεία κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης ή έστω ειδικού σκοπού απὀ το παρόν κοινοβούλιο δεν θέλει. Άρα οι εκλογές καθίστανται μονόδρομος. Προσθέστε στους επτά μήνες ακυβερνησίας άλλους δυο μήνες απραξίας. Με τη δημόσια διοίκηση διαλυμένη, και την οικονομία καθημαγμένη ο λογαριασμός ολοένα και θα μεγαλώνει.

Η στρατηγική είναι πρόδηλη. Δραματοποίηση της πτώσης της κυβέρνησης. Επίρριψη της ευθύνης στην αριστερή της πτέρυγα, και απονομιμοποίηση της. Αφήγημα θυματοποίησης του Πρωθυπουργού που δίνει μάχες παρά την εξωτερική και, τώρα, εσωτερική υπονόμευση. Επίσπευση των εκλογών για να βρεί την εσωκομματική αντιπολίτευση απροετοίμαστη. Και τους πολίτες μετά την Αυγουστιάτικη ραστώνη πριν τα μέτρα αρχίσουν να τους αδειάζουν το πορτοφόλι. Και το νέο ψευδοδίλλημα είναι ήδη έτοιμο. Ποιός μπορεί να εφαρμόσει μια επώδυνη συμφωνία με μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία απ’ότι μια αριστερή κυβέρνηση; Εκλογές λοιπόν. Όπως όμως λέει ο λαός, λαγός τη φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στα ελληνικά πολιτικά πράγματα η πλειοδοσία σε προεκλογικές υποσχέσεις και παροχές αποτελεί σύνηθες φαινόμενο. Το ίδιο και οι μετεκλογικές προσγειώσεις. Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι πρωτόγνωρο. Ένα κόμμα διαμαρτυρίας μετατράπηκε σε κόμμα εξουσίας λόγω της σφοδρής αντιμνημονιακής πολιτικής του. Και έγινε κυβέρνηση υποσχόμενο στο λαό παροχές της τάξης των 11 δις. Λίγους μήνες μετά, υπογράφει το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο. Και όχι μόνο δεν μοιράζει στους πολίτες τις παροχές που τους υποσχέθηκε αλλά έρχεται να τους πάρει άλλα τόσα. Κι αφού εν τω μεταξύ η επτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η περήφανη διαπραγμάτευση, έχει κοστίσει στον ελληνικό λαό τουλάχιστον 50 δις.

Και την επιστροφή στην ύφεση, την εκτίναξη της ανεργίας και τη διάλυση του τραπεζικού συστήματος.

Εκβίασαν εκλογές τον Ιανουάριο για να μην φέρει τη καταστροφή το μνημόνιο στους Έλληνες. Και την έφεραν οι ίδιοι.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά προσέφυγαν σε ένα δημοψήφισμα παρωδία. Ρώτησαν τους πολίτες αν θέλουν μια κακή συμφωνία. Όχι βροντοφώναξαν οι πολίτες. Και τους έφεραν μια χειρότερη. Ποτέ μια κυβέρνηση δεν έχει επιδείξει μια τέτοια αναντιστοιχία ανάμεσα σε λόγους και πράξεις. Ανάμεσα σε αυτά βάσει των οποίων ζήτησε τη λαική ετυμηγορία και σε αυτά που έκανε αφού την έλαβε. Ποτέ μια κυβέρνηση δεν έφερε μια τέτοιου μεγέθους καταστροφή στη χώρα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Την οποία προσπερνάει με ἐνα απλοικό αφήγημα. Η μικρή περήφανη Ελλάς έδωσε έναν άνισο αγώνα απέναντι στους κακούς δανειστές. Έχασε και συνθηκολόγησε αλλά παραμένει περήφανη. Έτσι επέλεξαν. Για λογαριασμό μας. Απλώς, τον αληθινό λογαριασμό τον έστειλαν να τον πληρώσουμε όλοι εμείς.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, το χάσμα ανάμεσα στις προεκλογικές τους ρητορείες και τη πολιτική πραγματικότητα διευρύνθηκε αντί να γεφυρώνεται. Το ίδιο και οι προσδοκίες. Εφηύραν λοιπόν τη θεωρία των εκβιασμών και του πραξικοπήματος. Τους ανάγκασαν να συμφωνήσουν. Λίγες ημέρες μετά, οι κραυγές περί πραξικοπήματος μετατράπηκαν σε πανηγυρισμούς για την επίτευξη της συμφωνίας. Της απόρροιας του πραξικοπήματος δηλαδή. Ο απόλυτος πολιτικός σουρεαλισμός.

Τώρα, μετά τη συμφωνία μετράνε τις εσωκομματικές απώλειες. Και είναι μεγάλες. Για να τις αντιμετωπίσει, ο Πρωθυπουργός ετοιμάζεται να σύρει τη χώρα σε εκλογές. Τρίτη προσφυγή στη λαική ετυμηγορία μέσα σε ένα χρόνο. Προφανώς, θα ζητήσει απο τους πολίτες να τον εμπιστευτούν για ακόμα καλύτερες μνημονιακές μέρες. Βασιζόμενος, ίσως, σ’ αυτό που επίκαιρα λέει ο Σεφέρης στις Σελίδες Ημερολογίου. ¨Η εντύπωση είναι ότι ο πληθυσμός της Αθήνας ταξιδεύει μ’ ένα καράβι που κατρακυλά σε μεγάλη τρικυμία και βρίσκεται σε μια κατάσταση ναυτίας όπου οτιδήποτε έχει την ίδια σημασία¨.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Χρειάστηκαν έξι μήνες διακυβέρνησης της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβουμε τι σημαίνει πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Η τέχνη της μη απόφασης. Δηλαδή, της μη αποδοχής της ευθύνης. Μια συνεχής διαβούλευση και ζύμωση ανάμεσα σε ετερόκλητες συνιστώσες. Περιπλάνηση στον κόσμο της ουτοπίας. Εναλλακτικά σχέδια, που ανήκουν στον κόσμο του John le Carre. Και ένας μικρομεγαλισμός που διατείνεται ότι θα αλλάξει τους συσχετισμούς της Ευρώπης, τις ισορροπίες του πλανήτη. Συζητήσεις του καφενέ, δηλαδή.

Έτσι διαπραγματεύτηκαν έξι μήνες. Δοκιμάζοντας τη λογική των άλλων, και τις αντοχές του λαού μας. Δοκιμάζοντας προτάσεις και σενάρια αλλόκοτα. Πομπώδη και αντιφατικά. Την ώρα που η χώρα βυθιζόταν.

Όταν επιτέλους ο καπετάνιος είδε το παγόβουνο ευτυχώς άρπαξε το πηδάλιο και έστριψε. Πιστέψαμε ότι γλιτώσαμε. Έστω και με κόστος μερικές δεκάδες δις παραπάνω.

Αμ δε. Το πλήρωμα στασίασε. Ο Πρωθυπουργός είδε περιδεής, σε μια νύχτα, την κυβέρνηση του να χάνει 39 βουλευτές και να μετατρέπεται σε κυβέρνηση μειοψηφίας. Τότε μάθαμε ότι οι διαγραφές δεν είναι στην κουλτούρα της αριστεράς. Προφανώς. Έχετε ακούσει να διώχνουν από κανένα καφενείο τους γραφικούς; Γιατί, με το συμπάθειο, αυτά που προτείνει η εσωκομματική αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα είναι απίστευτες γραφικότητες.

Πήγαν, λοιπόν, στην Πολιτική Γραμματεία προς ανεύρεση σύνθεσης. Αφού δεν τα βρήκαν, οδηγήθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή. Και εκεί, αφού βγήκαν τα μαχαίρια από τα θηκάρια, ανέβαλαν το τελικό ξεκαθάρισμα για τον Σεπτέμβριο. Στο Συνέδριο. Και όλα αυτά όταν η χώρα κατεστραμμένη βρίσκεται εν μέσω της πιο κρίσιμης διαπραγματεύσης για το 3ο μνημόνιο.

Στην κουλτούρα των κοινοβουλευτικών κομμάτων τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι αποφάσεις λαμβάνονται δια πλειοψηφίας. Οι μειοψηφίες καταγράφουν τις απόψεις τους αλλά συντάσσονται. Όταν δεν συντάσσονται ή φεύγουν ή τους διώχνουν. Ο Παπανδρέου το 1977 διέγραψε τη Δημοκρατική Άμυνα και πλειάδα στελεχών. Ο Καραμανλής το 1998 διέγραψε σύσσωμη την τότε ηγετική ομάδα της ΝΔ. Ο Σαμαράς διέγραψε 21 βουλευτές που αρνήθηκαν να συνταχθούν με την κορυφαία απόφαση που αφορούσε το μέλλον της χώρας. Και οι τρεις για να μπορέσουν να κυβερνήσουν. Δύσκολες αποφάσεις αλλά καθαρές λύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να πάρει επώδυνες αποφάσεις. Γιατί το να στρίψει ο Πρωθυπουργός όταν είδε το παγόβουνο δεν συνιστά απόφαση. Είναι απλή ενεργοποίηση του ενστίκτου της επιβίωσης. Η όποια συμφωνία, αν και όταν επιτευχθεί, δεν σημαίνει αυτόματη πλοήγηση μετά. Θα χρειαστούν συνεχείς και δύσκολες αποφάσεις. Διαρκής παράκαμψη των αγκυλώσεων του κράτους. Συνεχής εγρήγορση της κυβέρνησης για την υλοποίησή της. Εάν οι έξι μήνες διακυβέρνησης αποτελούν τον πρόλογο, τρομάζω για τη συνέχεια. Κοινώς μπλέξαμε.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Μετά από έξι μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η χώρα μετράει τις πληγές της. Ό,τι πέτυχε από το 2010 και μετά, με αιματηρές προσπάθειες, έχει καταστραφεί. Η δημοσιονομική προσαρμογή εξανεμίστηκε. Από τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης ξανακυλήσαμε στη βαθειά ύφεση. Η αβεβαιότητα επιτάχυνε την εκροή καταθέσεων και έφερε τη διάλυση του τραπεζικού συστήματος. Οι τράπεζες θα χρειαστούν, τώρα, νέα ανακεφαλαιοποίηση με κεφάλαια έως και 25 δις. Τα capital controls σκότωσαν τα απομεινάρια της οικονομικής δραστηριότητας. Έφεραν ένα νέο κύμα απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα και εκτινάσσουν την ανεργία πάνω από το 30%. Σύμφωνα με έρευνα των «Νέων», τα capital controls στοιχίζουν 1-3 δις το μήνα. Το πρωτογενές πλεόνασμα έγινε πάλι πρωτογενές έλλειμμα. Και το δημόσιο χρέος απέκτησε μια αρνητικά αυξητική δυναμική σε σχέση με το ΑΕΠ.
Πραγματικά καμένη γη. Η προσγείωση του Πρωθυπουργού στην πραγματικότητα κόστισε πανάκριβα στη χώρα. Ο πρωθυπουργός, τελικά, πήρε τη σωστή απόφαση. Υπέγραψε συμφωνία. Τώρα, όμως, είναι που αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Η ψήφιση των προαπαιτούμενων του τρίτου μνημονίου έφερε την ανταρσία 39 βουλευτών στο ΣΥΡΙΖΑ. Και μετέτρεψε την κυβέρνηση σε κυβέρνηση μειοψηφίας. Η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε παραιτείται ούτε διαγράφεται. Στηρίζει την κυβέρνηση αλλά δεν ψηφίζει το μνημόνιο. Η κυβέρνηση περνάει τα θέματα του μνημονίου με την ψήφο των «χρήσιμων ηλιθίων» της υβριζόμενης αντιπολίτευσης. Στο υπόλοιπο μη μνημονιακό της πρόγραμμα, με ένα μαγικό τρόπο ανακάμπτει η πλειοψηφία των 162. Μια νέα κοινοβουλευτική παράδοση γεννιέται. Πλειοψηφίες a la carte.
Το υβρίδιο έχει ημερομηνία λήξης. Η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει τις δυνάμεις που θα εφαρμόσουν τη συμφωνία. O Πρωθυπουργός δεν προκρίνει τη λύση μιας κυβέρνησης εθνικής ανασυγκρότησης από την παρούσα Βουλή. Και προετοιμάζεται για εκλογές. Για να λύσει το πρόβλημα του κόμματός του και όχι το πρόβλημα της χώρας. Μετά το κόστος της πολιτικής ενηλικίωσης του ΣΥΡΙΖΑ, θα πληρώσουμε και το κόστος της επίλυσης των εσωκομματικών του προβλημάτων. Γιατί, ουσιαστικά, αυτό θα είναι το διακύβευμα των εκλογών. Ακόμα, όμως, και να κερδίσει τις εκλογές, ο Πρωθυπουργός θα κληθεί να δώσει απάντηση στο ίδιο ερώτημα. Με ποιους θα εφαρμόσει τη συμφωνία. Και επειδή η δεξαμενή των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη, το ερώτημα αυτό μπορεί να απαντηθεί μόνο σε σύμπραξη με άλλες δυνάμεις. Γιατί, όμως, πρέπει η χώρα να πληρώσει το δυσβάστακτο κόστος μιας ακόμα εκλογικής διαδικασίας; Όταν οι δυνάμεις αυτές θα μπορούσαν να αναζητηθούν στην υπάρχουσα Βουλή. Πόσω μάλλον όταν οι εκλογές θα φέρουν αναζωπύρωση της συζήτησης του Grexit. Και αυτή τη φορά με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η πρώτη ψήφιση των προαπαιτούμενων για την υπογραφή του τρίτου μνημονίου επέφερε σοβαρό ρήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ. 39 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τον Πρωθυπουργό στην πιο δύσκολή εθνική απόφαση. Ο Πρωθυπουργός δεν αντέδρασε λέγοντας ότι οι διαγραφές δεν είναι στην κουλτούρα της Αριστεράς. Όταν, όμως, κυβερνάς οφείλεις να παίρνεις αποφάσεις. Πολλές φορές και δυσάρεστες. Ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει αλλαγή κουλτούρας. Ο Πρωθυπουργός ανέβαλε τη σύγκρουση με τους εσωκομματικούς αντιπάλους, αποδεχόμενος, προς το παρόν τουλάχιστον, να λειτουργήσει ως επικεφαλής κυβέρνησης μειοψηφίας. Με τους 39 να τον στηρίζουν a la carte. Όπου τους βολεύει, πλην μνημονίου. Αυτό δεν έχει προηγούμενο στα κοινοβουλευτικά χρονικά και φυσικά δεν μπορεί να διαρκέσει και πολύ.

Σε αυτό το περιβάλλον, οι της κυβέρνησης άρχισαν να διαρρέουν ότι στόχος τους είναι να υπογραφεί το μνημόνιο και το φθινόπωρο να πάμε σε εκλογές. Αυτομάτως, δηλαδή, η κυβέρνηση μετατράπηκε σε κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Της σύναψης του μνημονίου. Τώρα μιλάνε για εκλογές. Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι ο κίνδυνος δεν έχει περάσει, το Grexit ελλοχεύει, και η οικονομία δεν αντέχει τρίτη εκλογική διαδικασία σε έναν χρόνο. Λες και δεν μας φτάνουν τα δεινά που επισώρευσε στον τόπο η προηγούμενη πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, τον περασμένο Ιανουάριο. Αντί για καλύτερες μέρες εκτός μνημονίου που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα βρέθηκε να υπογράφει το τρίτο και πιο βαρύ μνημόνιο, μέσα σε βαθιά ύφεση, με τις τράπεζες κλειστές, και το φάντασμα του Grexit να πλανάται μπροστά της. Εκλογές σε αυτό περιβάλλον, και με δεδομένη τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ζήτημα αν θα φέρουν πολιτική σταθερότητα. Και σίγουρα θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο την οικονομία.

Προσδοκούσαμε ότι ο Πρωθυπουργός αφού διέσχισε την έρημο και συναντήθηκε με την πραγματικότητα θα έκανε την υπέρβαση. Για το καλό της χώρας. Θα δρομολογούσε τις διαδικασίες για μια οικουμενική κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης. Με στόχο τη σταθεροποίηση της χώρας και τη θεμελίωση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Πριν οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Σε έναν τέτοιο έντιμο σχεδιασμό θα μπορούσε να βρεθεί κοινός τόπος με την αξιωματική αντιπολίτευση και τα άλλα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης.

Σε κάθε περίπτωση, λόγω της κρισιμότητας των περιστάσεων, περιμέναμε έναν διαφορετικό ανασχηματισμό. Κάτι που θα υπερέβαινε τα κομματικά όρια του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που θα προανήγγειλε αλλαγή πορείας στο εσωτερικό, αξιοπιστία και εγγυήσεις εφαρμογής του προγράμματος στο εξωτερικό. Αντ’ αυτού είδαμε τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης με κομματικά υλικά και ορίζοντα φθινοπώρου. Εκτός αν η αυριανή ψηφοφορία φέρει ακόμη μεγαλύτερες ανατροπές και επισπεύσει τις πολιτικές εξελίξεις.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ο Πρωθυπουργός στη συνέντευξη που έδωσε στην ΕΡΤ και στην ομιλία του στη Βουλή ήταν αποκαλυπτικός. Ανέλαβε με παρρησία τις ευθύνες του για τα λάθη και τις παραλήψεις του. Για την ήττα του, που αποδείχθηκε καταστροφική για τη χώρα και παραλίγο να αποδειχθεί και ολέθρια. Παραδέχθηκε τις αυταπάτες του. Υπερτίμησε, όπως είπε, τη δύναμη της ισχύος ενός λαού και της αντίδρασης που θα υπήρχε από την άλλη πλευρά. Ότι η δύναμη του δίκιου μπορεί να νικήσει τη δύναμη των τραπεζών και του χρήματος. Χρειάζεται θάρρος από έναν Πρωθυπουργό να παραδέχεται το λάθος του. Ιδίως όταν αυτό προδίδει σοβαρό έλλειμμα γνώσης και κρίσης. Παραδέχθηκε την αποτυχία του δημοψηφίσματος γιατί, όπως ο ίδιος εξήγησε, τα προαπαιτούμενα δεν έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Παραδέχθηκε, επίσης, ότι όταν αποφάσισε το δημοψήφισμα είχε την πεποίθηση ότι θα μας δοθεί η απαιτούμενη παράταση του προγράμματος. Η οποία, τελικά, δεν δόθηκε και η χώρα βρέθηκε στον αέρα με τις τράπεζες κλειστές.

Παραδέχθηκε ότι έφτασε τα πράγματα στα άκρα. Οδηγώντας τη χώρα και σε στάση πληρωμών προς το ΔΝΤ και εκτός του πλαισίου προγράμματος. Και επειδή έφτασε, κατά τη δική του παραδοχή, τα πράγματα στα άκρα, δυο πράγματα συνέβησαν. Επλήγη πλήρως η αξιοπιστία της χώρας. Κάτι που είναι εθνικά επιζήμιο και δύσκολα θα αποκατασταθεί. Και δεύτερον, καταστράφηκε η οικονομία και ανέβηκε ο λογαριασμός. Που καλούμεθα τώρα, όλοι εμείς να πληρώσουμε. Με άλλα λόγια, τα λάθη και οι αυταπάτες του Πρωθυπουργού κοστίζουν. Και κοστίζουν ακριβά. Και αυτό το κόστος καλούμεθα τώρα εμείς να σηκώσουμε.

Μίλησε, τέλος, για πραξικόπημα, εκβιασμούς, τελεσίγραφα και τιμωρίες. Η αλήθεια είναι άλλη. Ο Πρωθυπουργός έκανε επί έξι μήνες τη χειρότερη διαπραγμάτευση που μπορούσε να κάνει κυβέρνηση. Και έφτασε στο χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα. Πετυχαίνοντας τη χειρότερη δυνατή συμφωνία. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα περί πραξικοπήματος είναι, απλώς, για εσωτερική και εσωκομματική κατανάλωση.

Η συμφωνία αυτή, το τρίτο μνημόνιο δηλαδή, έφερε και το ρήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ. Απευθυνόμενος στους εσωκομματικούς του αντιπάλους, ο Πρωθυπουργός είπε ότι ασφάλεια της ιδεολογικής καθαρότητας σε στιγμές κρίσης δεν υπάρχει. Ότι βρισκόμαστε σε μη φυσιολογικές έκτακτες συνθήκες και εναλλακτικές δεν υπάρχουν. Μα αυτό δεν πρέσβευε ο κος Τσίπρας επί 5 χρόνια; Δεν κατηγορούσε τις προηγούμενες κυβερνήσεις από την ασφάλεια της ιδεολογικής του καθαρότητας; Δεν μίλαγε για άλλο δρόμο εκτός μνημονίων; Ο Πρωθυπουργός επί 5 χρόνια έσπερνε ανέμους και τώρα θερίζει θύελλες. Και καθόσον αφορά στον ίδιο, έπαθε και έμαθε. Τα δίδακτρα, όμως, της πολιτικής του διαπαιδαγώγησης αποδείχθηκαν πανάκριβα για τη χώρα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

«Eις την ζωήν όλων των εθνών υπάρχουν στιγμαί που επιβάλλουν έξαρσιν ηθικήν και εθνικήν. Kαι τας στιγμάς αυτάς ακριβώς ζη σήμερον η χώρα μας. Με στηρίζει όμως η πεποίθησις ότι και αι μεγαλύτεραι δυσχέρειαι μπορούν να αντιμετωπισθούν με την επιστράτευσιν όλων των δυνάμεων και των αρετών του Έθνους. Η ομόνοια, η σύμπνοια, η συναδέλφωσις αποτελούν εθνικήν επιταγήν. Είναι επίσης αυτήν την ώραν εθνική επιταγή η σωφροσύνη, η ψυχραιμία, η συνειδητοποίησις των ευθυνών».

Αναλαμβάνοντας τις τύχες της χώρας μετά την πτώση της δικτατορίας και την κυπριακή τραγωδία, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκατέστησε την εθνική ενότητα. Δημιούργησε ένα νέο πολιτικό φορέα και ένα νέο καταστατικό χάρτη για τη χώρα. Έδωσε το όραμα της ένταξης στην ΕΟΚ. Οι πληγές επουλώθηκαν, η κοινοβουλευτική δημοκρατία εδραιώθηκε, ο νέος κύκλος της μεταπολίτευσης άνοιξε. Μια συντεταγμένη πορεία στη διάρκεια της οποίας πετύχαμε πολλά.

Η χώρα σήμερα βρίσκεται στο ναδίρ. Η οικονομία της έχει καταστραφεί. Το κύρος της έχει πληγεί. Το πολιτικό σύστημα έχει απονομιμοποιηθεί. Η κοινωνική συνοχή έχει διαρραγεί. Βρισκόμαστε μπροστά σε δυο επιλογές. Η πρώτη είναι να αναλωθούμε σε ένα κυνήγι μαγισσών. Όλοι εναντίον όλων. Να διολισθήσουμε στο διχασμό, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, την αποσύνθεση. Η άλλη επιλογή είναι να κλείσουμε τον κύκλο της παρακμής και της καταστροφής. Να ανοίξουμε τον κύκλο της ανασυγκρότησης. Η λύση είναι μια. Η κινητοποίηση όλων των δυνάμεων του έθνους και η δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ανασυγκρότησης. Που θα στηριχθεί από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις του Κοινοβουλίου για να υλοποιήσει τη Συμφωνία. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις της αντιπολίτευσης έχουν επιδείξει υψηλό αίσθημα εθνικής ευθύνης. Υιοθετώντας μια στάση διαμετρικά αντίθετη από τη στάση που επέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ είτε ως αντιπολίτευση είτε ως κυβέρνηση.

Όσο πιο αποφασιστικά και γρήγορα προχωρήσουμε, τόσο πιο γρήγορα θα αποκατασταθεί η ομαλότητα, θα λειτουργήσει η οικονομία, θα έρθει η ανάπτυξη, και θα αποκατασταθεί η κοινωνική συνοχή. Αλλά πρέπει να πάμε και ένα βήμα παραπέρα. Να βάλουμε το πλαίσιο και τους πυλώνες για τη μακροπρόθεσμη ανάκαμψη μέσα από την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Ο Πρωθυπουργός έχει την αποκλειστική και ιστορική ευθύνη. Από τις αποφάσεις του θα κριθούν όλα. Πρέπει να κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες του διχασμού και της κατασκευής ενόχων προκειμένου να καλυφθούν τα λάθη που διεπράχθησαν. Και φέρουν τη σφραγίδα του και της κυβέρνησής του. Να σφυρηλατήσει την εθνική ενότητα και να βαδίσει το δρόμο της δημιουργίας. Να διορθώσει πορεία. Μήπως μπορέσει τουλάχιστον να αποκαταστήσει, έστω και μερικώς, τη ζημία που υπέστη η χώρα. Η ιστορία θα κρίνει.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Υποτίθεται ότι το δημοψήφισμα θα έλυνε τα χέρια του Πρωθυπουργού. Θα ισχυροποιούσε τη θέση του στο εσωτερικό αλλά κυρίως θα ενίσχυε τη διαπραγματευτική του θέση στο εξωτερικό. Το πρώτο επιβεβαιώθηκε. Ο Πρωθυπουργός ανεδείχθη προσωρινός ηγεμών σε μια κατεστραμμένη χώρα. Όσο για το δεύτερο, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο δεν ενισχύθηκε η διαπραγματευτική μας θέση, αλλά η διαπραγμάτευση τινάχθηκε στον αέρα. Η κόπωση των Ευρωπαίων από τα τερτίπια της κυβέρνησης οδήγησε σε σκλήρυνση της στάσης τους και πλήρη αδιαλλαξία. Ετοίμασαν σχέδιο για το Grexit, το οποίο επιδόθηκε επισήμως, προς αποφυγή παρερμηνειών, στον έλληνα Πρωθυπουργό στη δραματική Σύνοδο Κορυφής. Επιβεβαιώθηκε, έτσι, ο κυνικός αλλά απαράβατος κανόνας της διεθνούς πολιτικής. Ποτέ ο ισχυρός δεν υποκύπτει στον εκβιασμό του αδύναμου. Και ότι ο αδύναμος πρέπει να γνωρίζει πότε να υποχωρεί για να αποφύγει την καταστροφή. Ο Πρωθυπουργός, απομονωμένος πια, αντελήφθη επιτέλους το αυτονόητο. Ή θα έπρεπε να συνεχίσει την πορεία της σύγκρουσης, ως καμικάζι, οδηγώντας τη χώρα στον όλεθρο ή θα έπρεπε να αλλάξει ρότα. Φαίνεται ότι επέλεξε το δεύτερο. Ταυτόχρονα, όμως, ανακάλυψε και κάτι ακόμα. Ότι η διαπραγμάτευση θα ξεκινούσε από μηδενική βάση και ότι η Συμφωνία δεν εξαρτάται πια από εμάς αλλά από τους άλλους. Οι οποίοι έχοντας μηδενική εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, της έδωσαν μια τελευταία ευκαιρία και μια μόνη επιλογή. Συνθηκολόγηση άνευ όρων.

Εδώ που φτάσαμε η Συμφωνία θα είναι κάτι παραπάνω από επώδυνη. Μετά την 5μηνη καταστροφή, τις τράπεζες κλειστές, και την οικονομία να έχει ξανακυλήσει στην ύφεση η χώρα μπαίνει σε ένα νέο και πιο σκληρό Μνημόνιο. Με μια κοινωνία εξουθενωμένη μετά από 6 χρόνια λιτότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκβίασε εκλογές για να καταλάβει την εξουσία. Εκτροχίασε μια χώρα που επέστρεφε στην ομαλότητα και ετοιμαζόταν σιγά-σιγά να ξαναβγεί στις αγορές. Αφού περιπλανήθηκε 5 μήνες στα μονοπάτια της ρήξης και του χάους, ετοιμάζεται τώρα να υπογράψει και να υλοποιήσει το τρίτο και πιο σκληρό Μνημόνιο.

Αν τελικά υπάρξει Συμφωνία, τη Δευτέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Ποιο πολιτικό προσωπικό θα εφαρμόσει αυτό το Μνημόνιο; Αυτό που οφείλει την πολιτική του ύπαρξη, αποκλειστικά και μόνο στον εξορκισμό και τη δαιμονοποίηση των Μνημονίων; Μια κυβέρνηση και ένα κόμμα που το κύτταρό τους είναι αντι-Μνημονιακό; Μια κυβέρνηση και ένα κόμμα που έχουν ταλέντο στη διαμαρτυρία και στην κατασκευή ενόχων αλλά μηδενική ικανότητα διοίκησης; Κι αν ακόμα, ο Τσίπρας μεταλλαχθεί σε Σαμαρά, παίρνετε όρκο για τους υπόλοιπους; Οι πολιτικές εξελίξεις είναι αναπόφευκτες. Και θα είναι ραγδαίες.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”