Ο στόχος τους ήταν η στρατηγική απομόνωση της ΝΔ. Η διάσπαση των ευρωπαϊκών δυνάμεων του ΝΑΙ και η αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη. Μέσα από τη δημιουργία νέων δυνητικών πολιτικών συμμάχων για τη κυβέρνηση. Ο ανομολόγητος στόχος ήταν η πολιτική τους επιβίωση. Γιατί έχουν αντιληφθεί ότι η κλεψύδρα του πολιτικού τους χρόνου αδειάζει. Όπως ομολόγησε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός η κοινωνία δεν έχει πια ερωτική σχέση μαζί του.

Το «colpo grosso» με τον εκλογικό νόμο εξελίχθηκε σε άλλο ένα φιάσκο για τη κυβέρνηση. Παρότι το πολιτικό δέλεαρ ήταν μεγάλο. Και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν ευτελή. Μέχρι και τις ψήφους της Χρυσής Αυγής επιδίωξαν. Μόνο και μόνο για να της δώσουν την ευκαιρία να τους αδειάσει επιδιώκοντας την αντισυστημική ψήφο. Στο τέλος ο Πρωθυπουργός έμεινε με το Λεβέντη. Και συνομιλητές δυο πρώην αρχηγούς εκτός κοινοβουλίου και άνευ κόμματος. Που μετά από μια άγονη πολιτική περιπλάνηση αναζητούν εναγώνια δρόμο επιστροφής. Με τη διαφορά ότι ο ίδιος είχε φροντίσει προηγουμένως να τους απαξιώσει.

Η κυβέρνηση ηττήθηκε γιατί ο κυνικός οπορτουνισμός και ο τακτικισμός της δεν ξεγελούν πια. Άλλωστε, οι πρακτικές του Ιουλίου του 2015 έγιναν μάθημα για τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όταν διέσωσαν τη χώρα στηρίζοντας τη κυβέρνηση για να οδηγηθούν εξαπατημένοι, και άρον άρον, σε εκλογές.

Με την αλλαγή του εκλογικού νόμου η κυβέρνηση προσπάθησε να αλλάξει τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού. Έπαιξε το τελευταίο της χαρτί. Και απέτυχε. Και τώρα, στο χρόνο που της απομένει, θα πρέπει να αντιμετωπίσει την ύφεση, την ανεργία, και την ασφυξία της κοινωνίας από τις φορομπηχτικές πολιτικές της.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η αντιπολίτευση πρέπει να θριαμβολογεί. Γιατί η εποχή που η φθορά της κυβέρνησης αρκούσε για να δημιουργήσει αυτομάτως ένα ρεύμα δυσαρεστημένων ψηφοφόρων προς τον άλλο πόλο του δικομματισμού έχει παρέλθει. Και μαζί και η πολιτική του ώριμου φρούτου.

Είμαστε σε μια εποχή οργής και αμφισβήτησης. Τα συστήματα πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης αμφισβητούνται έντονα. Παντού. Γιατί δεν απαντούν στις ανάγκες της κοινωνίας. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια και οι ανισότητες και οι διακρίσεις κάθε μορφής γεννούν βία. Το εγώ δύσκολα ταυτίζεται με συλλογικές οντότητες και η ψήφος δύσκολα ομαδοποιείται.

Αυτό είναι και το διακύβευμα των επόμενων εκλογών. Κατά πόσο οι ψηφοφόροι θα οδηγηθούν σε επιλογές διαμαρτυρίας η θα αθροιστούν σε μια επιλογή κόμματος εξουσίας δίνοντας μια τελευταία ευκαιρία. Και αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση για την αξιωματική αντιπολίτευση. Να διαμορφώσει συνθήκες θετικής ψήφου. Και μια κοινωνική πλειοψηφία που θα υποστηρίξει ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Ώστε να μην χαθεί αυτή η τελευταία ευκαιρία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αντί να κλείσουν την αξιολόγηση το Νοέμβριο ολιγώρησαν επί μήνες, δήθεν διαπραγματευόμενοι. Για να τα υπογράψουν τελικά όλα. Όπως έκαναν και το πρώτο οκτάμηνο του 2015. Οι αυταπάτες της πρώτης διαπραγμάτευσης μας κόστισαν ένα τρίτο μνημόνιο και 86 δις. Η δεύτερη διαπραγμάτευση μας έφερε 9 δις μέτρα. Μια φοροκαταιγίδα που θα μειώσει εμμέσως μισθούς και συντάξεις. Ένα κόφτη που θα τα μειώσει άμεσα εαν δεν πιάσουμε τους στόχους. Και μια ελληνική ¨τρόιχαντ¨, στην οποία εκχωρήσαμε μέχρι και τους τάφους των Βενιζέλων.

Το πρόβλημα, όμως, παραμένει. Οι νόμοι ψηφίζονται αλλά δεν εφαρμόζονται. Η κυβέρνηση αντί για μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις επέλεξε τις φορολογικές αυξήσεις. Δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από αυτό που έχει ανάγκη η χώρα. Παίρνει δημοσιονομικά μέτρα ίσα για να μην βουλιάξει το καράβι. Η οικονομική δραστηριότητα όμως αργοσβήνει. 14.500 επιχειρήσεις έκλεισαν το τελευταίο πεντάμηνο. Έχουμε μείωση των εξαγωγών και μείωση των εισαγωγών. Η φοροκαταιγίδα δεν θα βαθύνει απλά την ύφεση, θα είναι και αναποτελεσματική. Γιατί η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί. Οι πολίτες αδυνατούν να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Οι απλήρωτοι λογαριασμοί της ΔΕΗ έφτασαν τα 2,7 δις.

Η χώρα χρειάζεται ένα επενδυτικό σαφάρι 100 δις για να βγεί από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και των μνημονίων, όπως λένε έμπειροι οικονομολόγοι. Κι αυτό, όπως λένε, μπορεί να προέλθει μόνο από ξένες επενδύσεις. Δεν υπάρχουν στην εγχώρια αγορά τέτοια μεγέθη. Μπορεί, όμως, αυτή η κυβέρνηση να ξεπεράσει τις ιδεοληψίες της, και να ενισχύσει την επιχειρηματικότητα; Να απενοχοποιήσει το κέρδος, και να δημιουργήσει ένα σταθερό περιβάλλον για να προσελκύσει ξένους επενδυτές; Η μέχρι τώρα πορεία της δείχνει το ακριβώς αντίθετο.

Και όλα αυτά ενόψει της δεύτερης και πολύ πιο δύσκολης αξιολόγησης του φθινοπώρου. Δύσκολης για δυο λόγους. Πρώτον, γιατί μετά το ξεκαθάρισμα του βρετανικού ζητήματος, η στάση των δανειστών θα σκληρύνει. Δεύτερον, γιατί η δεύτερη αξιολόγηση αφορά θέματα ταμπού για τη νεοαριστερή κυβέρνηση. Εργασιακά, ομαδικές απολύσεις, ιδιωτικοποίηση της ΑΔΜΗΕ.

Γι’αυτό και το timing που επέλεξε ο Πρωθυπουργός για να ανοίξει θέμα εκλογικού νόμου, ούτε τυχαίο είναι, ούτε αθώο. Τα μέτρα ήδη έχουν δημιουργήσει κοινωνική δυσαρέσκεια, που το Σεπτέμβριο θα διογκωθεί. Και η ΝΔ προηγείται σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Τα δε εργασιακά, όπως δείχνει η γαλλική εμπειρία, δεν περνάνε εύκολα. Η αλλαγή του εκλογικού νόμου σε απλή αναλογική, όπως διαλαλούν στελέχη τους, ένα και μόνο στόχο έχει. Να δυσχεράνει το σχηματισμό κυβέρνησης από τη ΝΔ. Και να στερήσει τη χώρα από την τελευταία της ευκαιρία. Κούγκι, δηλαδή, κατά τη προσφιλή τους έκφραση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”