Η ροή της εισόδου προσφύγων και μεταναστών στην ελληνική επικράτεια συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Είναι σχεδόν ανεξέλεγκτη. Χιλιάδες εισέρχονται καθημερινά αλλά μόλις μερικές δεκάδες διέρχονται τα σύνορα προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εαν συνεχιστεί αυτός ο εγκλωβισμός, πολλές διεθνείς οργανώσεις εκτιμούν ότι ο αριθμός γρήγορα θα ξεπεράσει τις 200,000. Το σενάριο είναι εφιαλτικό.
Σε αντίθεση με το μεταναστευτικό ρεύμα που δέχθηκε η χώρα μας μετά την κατάρρευση του σοβιετικού συνασπισμού, η σημερινή πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Τότε Αλβανοί και άλλοι μετανάστες, προερχόμενοι από χώρες της ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων έβλεπαν την Ελλάδα ως τελικό προορισμό. Ως χώρο ανεύρεσης εργασίας και παραμονής. Αλλά και η Ελλάδα ήταν μια άλλη χώρα τότε. Με την οικονομία της σε καλύτερη κατάσταση. Με τους κλάδους της κατασκευής, της αγροτικής παραγωγής, και του τουρισμού να προσφέρουν θέσεις εργασίας σε φθηνά εργατικά χέρια. Από το κύμα αυτό κάποιοι έμειναν και ενσωματώθηκαν σχετικά εύκολα στην ελληνική κοινωνία. Με τα συνήθη κοινωνικά προβλήματα, βέβαια, που εμφανίζονται σε τέτοιες περιστάσεις.
Η σημερινή πραγματικότητα είναι ζοφερή. Τα μεγέθη είναι διαφορετικά. Οι άνθρωποι αυτοί, είτε πρόσφυγες, είτε μετανάστες, δεν ήρθαν για να μείνουν. Η Ελλάδα είναι μια στάση στο δρομολόγιο τους για έναν καλύτερο προορισμό. Μετά το κλείσιμο των συνόρων βρίσκονται εγκλωβισμένοι. Σε μια χώρα που δεν θέλουν να μείνουν και που η ίδια δεν μπορεί να τους σηκώσει. Και λόγω δυνατοτήτων και μεγέθους, αλλά και λόγω της πρωτοφανούς αδυναμίας που βρίσκεται μετά από μια πολύχρονη κρίση.
Τα προβλήματα που θα ανακύψουν θα πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Μια χώρα με ασθενή δημόσια διοίκηση και γονατισμένη οικονομία θα κληθεί να οργανώσει απέραντους καταυλισμούς προσφύγων στην επικράτεια της. Να τους προσφέρει σίτιση, και στέγαση. Να φιλοξενήσει μετανάστες χωρίς να είναι σε θέση να τους προσφέρει θέσεις εργασίας. Να τους προσφέρει υγιειονομική περίθαλψη όταν το σύστημα υγείας ήδη αγκομαχάει για να ανταπεξέλθει στις εσωτερικές ανάγκες. Να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα ασφάλειας, που θα ανακύψουν. Και να αντιμετωπίσει ανθρώπους, που όπως δείχνει η ευρωπαϊκή εμπειρία, έχουν περιορισμένη δυνατότητα και βούληση ενσωμάτωσης.
Η ευρωπαϊκή ένωση προσανατολίζεται να μας δώσει κάποιας μορφής οικονομική βοήθεια και να περιορίσει την ανθρωπιστική κρίση στην ελληνική επικράτεια. Με τα σύνορα κλειστά, οι ευρωπαϊκές χώρες θα αφήνουν να περνάνε όσους και όποιους θέλουν. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε ανθρώπινη χωματερή. Και το χειρότερο. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη να το δεχθεί. Και χρησιμοποιεί το προσφυγικό για να επιτύχει χαλάρωση των απαιτήσεων των δανειστών. Θεωρώντας ότι έτσι θα παρατείνει την παραμονή της στην εξουσία. Μόνο που θα κυβερνάει πια μια άλλη χώρα.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”