Η αξιολόγηση ἐπρεπε να έχει κλείσει από τον περασμένο Νοέμβριο. Πολύ πιο εύκολα και με λιγότερο επώδυνα μέτρα. Αντ᾽ αυτού κοντεύει Μάϊος και ζούμε μέρες 2015. Απώλεια χρόνου, λεονταρισμοί με το ΔΝΤ, μονομερείς καταθέσεις νομοσχεδίων. Μια διαλυτική απραξία. Που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια νέα μεγαλειώδη υποχώρηση, με νέα επώδυνα μέτρα, αλλά και εγγυήσεις και ψήφιση προληπτικών μέτρων. Η απόδειξη της πλήρους ανυποληψίας που έχει περιέλθει η χώρα μας στα χρόνια των νεοαριστερών κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλοί θεωρούν ότι αυτή η εθνικά επιζήμια στάση οφείλεται απλά σε ανικανότητα. Στην απόλυτη διαχειριστική ανεπάρκεια των στελεχών της κυβέρνησης. Στην αδυναμία συνειδητοποίησης της θέσης που έχει περιέλθει η χώρα. Στην αδυναμία απαλλαγής από τα δεσμά των ιδεοληψιών τους.
Μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί γενικώς να κερδίσει χρόνο. Να ψηφίζει μνημόνια αλλά να μη νομοθετεί τους εφαρμοστικούς νόμους, να μην εφαρμόζει επώδυνα μέτρα και μεταρρυθμίσεις. Ελπίζοντας ότι στο μεταξύ οι συσχετισμοί στην Ευρώπη θ᾽ αλλάξουν, το προσφυγικό θα χαλαρώσει τις απαιτήσεις των θεσμών, τα μέτρα θα γίνουν πιο εύπεπτα. Εδώ εντάσσεται και η προσπάθεια δημιουργίας ρήγματος στο μέτωπο των δανειστών. Σενάρια αριστερής φαντασίας, δηλαδή, χωρίς happy end.
Υπάρχει και μια τρίτη εξήγηση. Πολύ πιο συνωμοσιολογική. Αλλά επειδή ζήσαμε τις αποκαλύψεις Βαρουφάκη, Λαφαζάνη και της παρέας τους για το plan Β και τις εφόδους στο νομισματοκοπείο ας μην την αποκλείουμε. Κάποιοι θεωρούν ότι η αστική μας λογική αδυνατεί να κατανοήσει τους δαιδάλους της σκέψης της αριστερής παρέας που μας κυβερνά. Και ότι όλη αυτή η θεατρικά στημένη δήθεν διαπραγμάτευση αποτελεί μέρος σχεδίου. Οι διαρροές, οι αντεγκλήσεις, οι συναντήσεις στα ξενοδοχεία, η συνεχής επίκληση της λαϊκής δυσαρέσκειας, του πολιτικού προβλήματος απο τη λήψη μέτρων. Η κορύφωση ενός θεατρικού δράματος που κατευθύνει το πολιτικό κόστος και το ανάθεμα στους δανειστές. Ισοπεδώνει τα πάντα, και δημιουργεί συνθήκες φτωχοποίησης, που υποδαυλίζουν τη λαϊκή δυσανεξία και το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού.
Δημιουργούνται έτσι συνθήκες εξόδου από την ευρωζώνη που θα έρθει από τα κάτω. Ο Τσίπρας φοβήθηκε να γίνει ο εμβρυουλκός της εξόδου τον περασμένο Ιούλιο. Μπορεί όμως να σερφάρει το λαϊκό κύμα της δυσανεξίας με την Ευρώπη και τους δανειστές που αφήνει να καλλιεργείται.
Δεν ξέρω ποιά από τις τρεις εκδοχές ισχύει. Αν το παρελθόν αποτελεί το πρόλογο των πραγμάτων, όμως, οι κύριοι της νεοαριστεράς σε ένα πράγμα έχουν επιδοθεί με επιμέλεια και σχετική επιτυχία. Όχι τόσο στο κυβερνάν όσο στο εξουσιάζειν. Γι᾽ αυτό, τελικά, θα πράξουν ότι διασφαλίσει την παραμονή τους στην εξουσία. Είτε της ευρωπαϊκής Ελλάδας είτε μιας ευρωπαϊκής εκδοχής της Βενεζουέλας.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”