Ένα χρόνο πριν, στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, ο τότε επερχόμενος κ. Τσίπρας υποσχόταν την ανατροπή. Την ανατροπή του μνημονίου. Την ανατροπή των αγκυλώσεων της μεταπολίτευσης. Την ακύρωση των περικοπών και την αποκατάσταση των αδικιών από ένα πρόγραμμα παροχών. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Ο τρίτος δρόμος έγινε τρίτο μνημόνιο. Αντί να ανατραπούν οι αγκυλώσεις της μεταπολίτευσης το μόνο που ανατράπηκε είναι ο μύθος της ηθικής ανωτερότητας της αριστεράς. Βαθύς νεπωτισμός, αδιαφάνεια, και κατάληψη του κράτους από τα φουσάτα τους. Όσο για τις παροχές όχι μόνο δεν έγιναν αλλά μας πήραν και ότι είχε απομείνει στα πορτοφόλια μας. Πρωτοφανής αναντιστοιχία λόγων και έργων. Για διοικητική ικανότητα ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Ψάχνουμε να βρούμε ένα υπουργείο, ένα τομέα κυβερνητικής ευθύνης που να επέδειξαν στοιχειώδη επάρκεια. Ο κ. Τσίπρας εξελέγη υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα και κυβέρνησε διαλύοντας τα πάντα.
Στη φετινή ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας υπερασπίστηκε το τρίτο μνημόνιο. Γιατί είναι καλύτερο από τα προηγούμενα μας είπε. Το μνημόνιο που του επέβαλαν κατόπιν εκβιασμού και που αν εφαρμοστεί θα είναι καταστροφικό. Πάντα κατά τα λεγόμενα του. Και πήγε και ένα βήμα παραπέρα. Μας εξήγησε γιατί οι παρεμβάσεις του το έκαναν καλύτερο. Και ομολόγησε ότι είναι κρατικιστικό και φορομπηχτικό. Γιατί προτίμησε, όπως μας είπε, την αύξηση των φόρων αντί της μείωσης των δαπανών. Με άλλα λόγια, οικειοποιήθηκε τη πατρότητα του μνημονίου που μέχρι χθες αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας. Ο επαναστάτης ανατροπέας των μνημονίων μετατράπηκε σε συντηρητικό ρεφορμιστή και εφαρμοστή του μνημονίου.
Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε μια συνεχή σχοινοβασία. Ανάμεσα στο αντιμνημονιακό του παρελθόν, την μνημονιακή του μετάλλαξη, και την άγονη οκτάμηνη διακυβέρνηση του που κληροδότησε μόνο προβλήματα. Το χειρότερο όλων είναι ότι για άλλη μια φορά στέκεται αναποφάσιστος. Σε αναντιστοιχία με τη πραγματικότητα. Υπερασπίζεται τις αριστερές του καταβολές όταν η πραγματικότητα τον έχει σπρώξει στη σοσιαλδημοκρατία. Αποκηρύσσει τα μνημόνια την ώρα που υπερασπίζεται αυτό που συμφώνησε. Μιλάει για τη περιοριστική πολιτική της συμφωνίας την ώρα που αρθρώνει ένα παράλληλο πρόγραμμα που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει. Η απόλυτη σύγχυση. Προσπαθεί για άλλη μια φορά να κλείσει το μάτι σε πολλά κοινά αλλά, πλέον, χάνει δυνάμεις από παντού. Γιατί έχει χάσει την αξιοπιστία του.
Σερφάροντας στις υποσχέσεις και τις ουτοπίες ενός άλλου δρόμου ο κ. Τσίπρας δημιούργησε ένα ετερόκλητο ακροατήριο που τον έφερε στην εξουσία. Ένα χρόνο μετά κατέρρευσαν όλα. Και ο τρίτος δρόμος και οι υποσχέσεις. Και τώρα δεν έχει από που να κρατηθεί. Όπως λέει ο λαός, ανεμομαζώματα ανεμοσκορπίσματα.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ’