Οι αποφάσεις που θα πάρουμε την επόμενη Κυριακή θα κρίνουν την πορεία του τόπου για πολλά χρόνια. Η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια ζοφερή πραγματικότητα.
Δεν είναι μόνο ότι θα πρέπει να εφαρμόσει το τρίτο και πλέον επώδυνο μνημόνιο, που συμφώνησαν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος. Θα παραλάβει μια οικονομία που, λόγω των capital controls, έχει καταρρεύσει. Και από τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης του 2014 έχει ξανακυλήσει στην ύφεση. Την ανεργία, που είχε σημειώσει μικρή μείωση το 2014 και έδειχνε σημάδια αποκλιμάκωσης, να έχει πάλι αυξηθεί. Την παραγωγή του μεταποιητικού τομέα σε υποχώρηση λόγω των δυσκολιών από την επιβολή των capital controls. Τη βιομηχανία να παρουσιάζει μείωση του κύκλου εργασιών κατά 13,4%. Το χρηματιστήριο να έχει καταγράψει τους τελευταίους μήνες απώλειες της τάξης του 25%. Τις επενδύσεις να έχουν παγώσει και τους επενδυτές να εγκαταλείπουν τη χώρα. Τα ταμειακά διαθέσιμα των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης να έχουν στεγνώσει από τον εσωτερικό αναγκαστικό δανεισμό που επέβαλε η παραιτηθείσα κυβέρνηση. Το τραπεζικό σύστημα στην εντατική και σε ανάγκη νέας μεγάλης ανακεφαλαιοποίησης του ύψους των 25 δις. Τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του Δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα αυξημένες. Και τον κίνδυνο του Grexit να ελλοχεύει αν συνεχίσουμε τα ίδια λάθη.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα δεινά που έφερε η οκτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην οικονομία, 270 σχολεία παραμένουν κλειστά σε όλη τη χώρα ενώ τα υπόλοιπα προσπαθούν να λειτουργήσουν με χιλιάδες κενά. Και το μεταναστευτικό να αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής μας συνοχής.
Ο κ. Τσίπρας όμως παραμένει αμετανόητος. Προσπαθεί να καλύψει τη μνημονιακή του στροφή με αντισυστημικό λόγο. Δημιουργώντας μια νέα πλατφόρμα αντιμνημονιακής καθαρότητας μέσα στο κόμμα του, και έτσι, μια νέα πηγή αστάθειας. Και αντί να επιδιώκει συνεργασίες για την έξοδο από την κρίση, που αυτός επιδείνωσε, να διεκδικεί αλαζονικά την αυτοδυναμία.
Ευτυχώς, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις έχουν καταλάβει τι διακυβεύεται. Και το μέγεθος των δυσκολιών. Γι’ αυτό με ρεαλισμό και ευθύνη ο Πρόεδρος της ΝΔ όχι μόνο δεν υπόσχεται τίποτα αλλά φωνάζει συνεχώς για την ανάγκη ευρύτερων συνεργασιών. Γιατί αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία. Να αποκτήσουμε πολιτική σταθερότητα, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπει η χώρα και πάλι στο δρόμο της ανάπτυξης. Να ολοκληρωθούν οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, να ξαναλειτουργήσει το τραπεζικό σύστημα, να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να ξαναέλθουν επενδύσεις. Για να γίνουν όλα αυτά απαιτείται συνεργασία και συναίνεση. Μόνο έτσι θα κερδηθεί η τελευταία ευκαιρία.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”