Τον μακρινό Δεκέμβρη του 2014, η χώρα έδειχνε σημάδια ανάκαμψης. Για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια η οικονομία είχε σημειώσει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Και για το 2015 η πρόβλεψη ήταν για ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 2,5%. Στα δημόσια οικονομικά είχαμε πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα με αποτέλεσμα να μειώνονται οι δανειακές ανάγκες μας. Και να είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε τη συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους βάσει των αποφάσεων που είχαμε πετύχει στο Eurogroup. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι αποκρατικοποιήσεις προχωρούσαν. Οι τράπεζες μας ήταν σε καλή κατάσταση. Το κυριότερο όλων, ένα καλό κλίμα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στην αγορά. Απέμενε η ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης, που θα μας επέτρεπε με τη προληπτική γραμμή πίστωσης να ολοκληρώσουμε σταδιακά την επιστροφή στην ομαλότητα, και την έξοδο στις αγορές. Λάθη ασφαλώς και έγιναν. Παραλείψεις ασφαλώς και υπήρξαν. Καθυστερήσεις ασφαλώς και σημειώθηκαν. Αλλά τι σχέση έχει η χώρα που παρέλαβε ο παραιτηθείς Πρωθυπουργός με τη καμμένη γη που αφήνει πίσω του.

Και όχι μόνο στην οικονομία. Στην παιδεία σχεδιάσαμε και υλοποιήσαμε σειρά μεταρρυθμίσεων. Που εκκρεμούσαν χρόνια και άλλαζαν τον εκπαιδευτικό χάρτη της χώρας. Είχαμε αρχίσει τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης. Στον τομέα της δημόσιας τάξης υπήρχε ένα αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη. Όλα ανατράπηκαν. Όλα οπισθοδρόμησαν. Στην παιδεία, στη δημόσια διοίκηση, στην υγεία, στο μεταναστευτικό. Είτε απο ιδεοληψία είτε από ανικανότητα, είτε και τα δύο.

Η χώρα πλήρωσε πολύ ακριβό αντίτιμο για τους πειραματισμούς της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Δέσμιος των προεκλογικών του υποσχέσεων, των ιδεοληψιών του, και της απειρίας του ο Πρωθυπουργός έβαλε τη χώρα σε τέτοια περιδίνηση που δύσκολα θα ισορροπήσει πάλι. Και πάντως με τεράστιο κόστος. Η καταστροφική διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές μας έφερε την ασφυξία στην οικονομία. Διέλυσε το τραπεζικό σύστημα και έφερε τα capital controls. Σύμφωνα με έκθεση του ΔΝΤ, λόγω των capital controls, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε για την επόμενη διετία από 177% σε 200%. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μέσα σε οκτώ μήνες ξανάφεραν την ύφεση, και τα πρωτογενή ελλείματα και εκτίναξαν την ανεργία. Η οκτάμηνη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μας έφερε αύξηση της ανεργίας, μείωση του ΑΕΠ, αύξηση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, και αύξηση του δανεισμού της χώρας μέσα από ένα τρίτο μνημόνιο.

Συνήθως, ένας Πρωθυπουργός που έχει προξενήσει τόση ζημιά στο τόπο του παραιτείται και πάει σπίτι του. Το πρώτο το έπραξε ήδη ο Πρωθυπουργός. Το δεύτερο θα το κάνει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Με ευθύνη του Πρωθυπουργού η χώρα εισέρχεται σε προεκλογική περίοδο. Την τρίτη σε εννιά μήνες. Ο σημερινός Πρωθυπουργός πήρε την εξουσία υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Υποσχόμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Και με ένα νόμο θα οδηγήσει το λαό πίσω στη γη της επαγγελίας. Το παραισθησιογόνο του λαϊκισμού λειτούργησε. Ο λαός τον ψήφισε. Οκτώ μήνες μετά, έχοντας αποτύχει σε όλα, ο Πρωθυπουργός ξαναπροσφεύγει στις κάλπες. Αποδεχόμενος ότι είπε ψέμματα το Γενάρη. Και έλαβε μια εντολή εξαπατώντας τον ελληνικό λαό. Προφασιζόμενος ότι δεν υπάρχει η εντολή του δημοψηφίσματος που ο ίδιος προκάλεσε. Και που ο ίδιος ερμήνευσε ως εντολή παραμονής στο ευρώ και την Ευρώπη. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας προεκλογικής περιόδου στην οικονομία και την κοινωνία. Που, όπως και ο ίδιος παραδέχθηκε, έφθασαν σε καταστάσεις οριακές.

Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να δραπετεύσει απο τον κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε. Από έναν κόσμο ιδεοληπτικών ουτοπιών και ψεύτικων υποσχέσεων. Απὀ ένα κόμμα ετερόκλητων συνιστωσών. Και απο μια συγκυβέρνηση ιδιόμορφων συμμαχιών.

Προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά. Οδηγεί τη χώρα σε εκλογές για να απαλλαγεί από τον Λαφαζάνη, τους δραχμιστές, την Κωσταντοπούλου, και όλους όσους αμφισβητούν την ηγεσία του στο ΣΥΡΙΖΑ. Και για να προλάβει τις επιπτώσεις από τα μέτρα στη τσέπη των πολιτών.

Ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι θα έρθει πρώτος στις εκλογές. Και στην περίπτωση αυτή, όμως, θα παραμείνει δέσμιος. Δέσμιος του παλαιού πολιτικού συστήματος με το οποίο θα αναγκαστεί να συγκυβερνήσει. Άλλωστε, το ίδιο κάνει και σήμερα. Τι το νέο εκπροσωπεί ο κ. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ; Δέσμιος του τρίτου και πιο επώδυνου μνημονίου, το οποίο θα αναγκαστεί να εφαρμόσει. Δέσμιος μιας αφόρητης καθημερινότητας, που ο ίδιος επιδείνωσε, και θα αναγκαστεί, επιτέλους, να αντιμετωπίσει.

Προσφεύγει σε εκλογές παρασυρόμενος από την αλαζονεία μιας επίπλαστης και εφήμερης ηγεμονίας στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Μιας ηγεμονίας που χτίστηκε πάνω στην εικονική πραγματικότητα των προεκλογικών του δεσμεύσεων. Αυτή τη φορά όμως, οι εκλογές θα γίνουν μετά το σοκ της αλήθειας. Επί των δεσμεύσεων που αθέτησε και των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Τα οποία επιδείνωσε δραματικά η οκτάμηνη διακυβέρνηση του. Και από τα οποία κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει. Αυτή είναι η νέμεσις όλων όσων προέταξαν απέναντι στις εθνικές ανάγκες το πρωτόγονο ένστικτο της ανάγκης τους για εξουσία.

Οι πολίτες πλἐον γνωρίζουν. Τα προβλήματα είναι δεδομένα και οι λύσεις συγκεκριμένες. Αυτοί θα επιλέξουν ποιος μπορεί να ανταπεξέλθει καλύτερα για τη χώρα και τις προτεραιότητες τους. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν δοκιμαστεί και οι επιδόσεις τους έχουν καταγραφεί.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής παρακολουθήσαμε την κορύφωση του δράματος των τελευταίων επτά μηνών. Που ολοκληρώθηκε με τη ψήφιση του τρίτου μνημονίου απο την αριστερή, πρώην αντιμνημονιακή, κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από έναν αδελφοκτόνο σπαραγμό. Που αν οι στιγμές δεν ήταν εθνικά κρίσιμες θα είχε το δικό του ενδιαφέρον. Από τη σκοπιά της κριτικής του θεάματος φυσικά.

Κάποιοι πίστεψαν ότι μετά από επτἀ μήνες ακυβερνησίας η κυβέρνηση θα έπαιρνε μπροστά. Θα φουλάριζε τις μηχανές για να καλύψει το χαμένο έδαφος και τις ζημιές. Κάποιοι πίστεψαν ότι η πολιτική ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ολοκληρωθεί. Λάθος. Το έργο έχει συνέχεια. Σαν τα σήριαλ του Φώσκολου. Η κυβέρνηση διαρρέει τώρα, ότι ο Πρωθυπουργός, μετά την εκταμίευση της δόσης, θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης απο τη Βουλή. Προφανώς για να φορτώσει το μουτζούρη της πτώσης της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στους πρώην συντρόφους του. Κι εμείς να παρακολουθήσουμε άλλη μια ακαλαίσθητη παράσταση της εσωκομματικής οπερέτας του ΣΥΡΙΖΑ. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, το εσωκομματικό πρόβλημα να γίνεται για άλλη μια φορά πρόβλημα της χώρας. Με δικά μας ἐξοδα δυστυχώς. Γιατί και κακό θέαμα βλέπουμε και ακριβό εισιτήριο πληρώνουμε. Τρίτη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία μέσα σ᾽ένα χρόνο κοστίζει. Μέσα στην κρίση και με την οικονομία σε κατάσταση σοκ κοστίζει ακόμη περισσότερο.

Προφανώς, πολιτικό πρόβλημα υπάρχει. Ο Πρωθυπουργός έχασε περίπου το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Να τους διαγράψει δεν μπορεί. Δεν είναι στη κουλτούρα της αριστεράς, μας λέει. Να τους επιβάλει να παραδώσουν τις έδρες τους δεν μπορεί. Παρότι, υποτίθεται ότι προεκλογικά το έθεσε ως όρο συμμετοχής στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση διαφωνίας με τη γραμμή του κόμματος. Να σχηματίσει ευρεία κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης ή έστω ειδικού σκοπού απὀ το παρόν κοινοβούλιο δεν θέλει. Άρα οι εκλογές καθίστανται μονόδρομος. Προσθέστε στους επτά μήνες ακυβερνησίας άλλους δυο μήνες απραξίας. Με τη δημόσια διοίκηση διαλυμένη, και την οικονομία καθημαγμένη ο λογαριασμός ολοένα και θα μεγαλώνει.

Η στρατηγική είναι πρόδηλη. Δραματοποίηση της πτώσης της κυβέρνησης. Επίρριψη της ευθύνης στην αριστερή της πτέρυγα, και απονομιμοποίηση της. Αφήγημα θυματοποίησης του Πρωθυπουργού που δίνει μάχες παρά την εξωτερική και, τώρα, εσωτερική υπονόμευση. Επίσπευση των εκλογών για να βρεί την εσωκομματική αντιπολίτευση απροετοίμαστη. Και τους πολίτες μετά την Αυγουστιάτικη ραστώνη πριν τα μέτρα αρχίσουν να τους αδειάζουν το πορτοφόλι. Και το νέο ψευδοδίλλημα είναι ήδη έτοιμο. Ποιός μπορεί να εφαρμόσει μια επώδυνη συμφωνία με μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία απ’ότι μια αριστερή κυβέρνηση; Εκλογές λοιπόν. Όπως όμως λέει ο λαός, λαγός τη φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στα ελληνικά πολιτικά πράγματα η πλειοδοσία σε προεκλογικές υποσχέσεις και παροχές αποτελεί σύνηθες φαινόμενο. Το ίδιο και οι μετεκλογικές προσγειώσεις. Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι πρωτόγνωρο. Ένα κόμμα διαμαρτυρίας μετατράπηκε σε κόμμα εξουσίας λόγω της σφοδρής αντιμνημονιακής πολιτικής του. Και έγινε κυβέρνηση υποσχόμενο στο λαό παροχές της τάξης των 11 δις. Λίγους μήνες μετά, υπογράφει το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο. Και όχι μόνο δεν μοιράζει στους πολίτες τις παροχές που τους υποσχέθηκε αλλά έρχεται να τους πάρει άλλα τόσα. Κι αφού εν τω μεταξύ η επτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η περήφανη διαπραγμάτευση, έχει κοστίσει στον ελληνικό λαό τουλάχιστον 50 δις.

Και την επιστροφή στην ύφεση, την εκτίναξη της ανεργίας και τη διάλυση του τραπεζικού συστήματος.

Εκβίασαν εκλογές τον Ιανουάριο για να μην φέρει τη καταστροφή το μνημόνιο στους Έλληνες. Και την έφεραν οι ίδιοι.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά προσέφυγαν σε ένα δημοψήφισμα παρωδία. Ρώτησαν τους πολίτες αν θέλουν μια κακή συμφωνία. Όχι βροντοφώναξαν οι πολίτες. Και τους έφεραν μια χειρότερη. Ποτέ μια κυβέρνηση δεν έχει επιδείξει μια τέτοια αναντιστοιχία ανάμεσα σε λόγους και πράξεις. Ανάμεσα σε αυτά βάσει των οποίων ζήτησε τη λαική ετυμηγορία και σε αυτά που έκανε αφού την έλαβε. Ποτέ μια κυβέρνηση δεν έφερε μια τέτοιου μεγέθους καταστροφή στη χώρα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Την οποία προσπερνάει με ἐνα απλοικό αφήγημα. Η μικρή περήφανη Ελλάς έδωσε έναν άνισο αγώνα απέναντι στους κακούς δανειστές. Έχασε και συνθηκολόγησε αλλά παραμένει περήφανη. Έτσι επέλεξαν. Για λογαριασμό μας. Απλώς, τον αληθινό λογαριασμό τον έστειλαν να τον πληρώσουμε όλοι εμείς.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, το χάσμα ανάμεσα στις προεκλογικές τους ρητορείες και τη πολιτική πραγματικότητα διευρύνθηκε αντί να γεφυρώνεται. Το ίδιο και οι προσδοκίες. Εφηύραν λοιπόν τη θεωρία των εκβιασμών και του πραξικοπήματος. Τους ανάγκασαν να συμφωνήσουν. Λίγες ημέρες μετά, οι κραυγές περί πραξικοπήματος μετατράπηκαν σε πανηγυρισμούς για την επίτευξη της συμφωνίας. Της απόρροιας του πραξικοπήματος δηλαδή. Ο απόλυτος πολιτικός σουρεαλισμός.

Τώρα, μετά τη συμφωνία μετράνε τις εσωκομματικές απώλειες. Και είναι μεγάλες. Για να τις αντιμετωπίσει, ο Πρωθυπουργός ετοιμάζεται να σύρει τη χώρα σε εκλογές. Τρίτη προσφυγή στη λαική ετυμηγορία μέσα σε ένα χρόνο. Προφανώς, θα ζητήσει απο τους πολίτες να τον εμπιστευτούν για ακόμα καλύτερες μνημονιακές μέρες. Βασιζόμενος, ίσως, σ’ αυτό που επίκαιρα λέει ο Σεφέρης στις Σελίδες Ημερολογίου. ¨Η εντύπωση είναι ότι ο πληθυσμός της Αθήνας ταξιδεύει μ’ ένα καράβι που κατρακυλά σε μεγάλη τρικυμία και βρίσκεται σε μια κατάσταση ναυτίας όπου οτιδήποτε έχει την ίδια σημασία¨.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Οι αναφορές του νέου προέδρου της ΝΔ για την επιστροφή του κόμματος στο μεσαίο χώρο ενόχλησαν κάποιους. Δεν θα έπρεπε. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, τα κόμματα έχουν ανάγκη ιδεολογικής και προγραμματικής επαναοριοθέτησης. Η κρίση άλλαξε την ουσία της άσκησης της πολιτικής στη χώρα μας. Έσπασαν παραδοσιακά πελατειακά δίκτυα. Διερράγησαν δεσμοί κοινωνικών ομάδων με κόμματα βασισμένοι σε μια συναλλαγή προνομίων για ψήφους. Γι αυτό είναι επιτακτική σήμερα μια νέα συμφωνία ανάμεσα στους πολίτες και στα κόμματα. Μια συμφωνία που θα πείθει τους πολίτες και τις κοινωνικές ομάδες για τα μακροπρόθεσμα οφέλη των μεταρρυθμίσεων. Που θα διαμορφώσουν ένα σταθερό και δίκαιο πλαίσιο κανόνων του παιχνιδιού. Πολλαπλά πιο ωφέλιμο από το πρόσκαιρο και αποσπασματικό όφελος του ρουσφετιού. Άσκηση πολιτικής που θα επανασυνδέει το ατομικό συμφέρον με το συλλογικό και το εθνικό.

Χρειάζεται επίσης μέσα από την ιδεολογική συζήτηση να ξαναπάρουμε τα ηνία της πολιτικής πρότασης στα χέρια μας. Να σταματήσουμε να λειτουργούμε ατομικά και συλλογικά ως απλοί εκτελεστές μνημονίων. Να αρθρώσουμε προγραμματικό λόγο για την ανασυγκρότηση του τόπου. Μια εθνική στρατηγική χαραγμένη από εμάς τους ίδιους. Διευρύνοντας το κεκτημένο της μεταπολίτευσης και διορθώνοντας τις αδυναμίες και τις στρεβλώσεις. Σπάζοντας τους θύλακες της οπισθοδρόμησης. Πέραν και πάνω από μνημόνια.

Υπ᾽αυτήν την έννοια οι ιδεολογικές αναφορές του Μεϊμαράκη αντήχησαν ελπιδοφόρα. Γιατί επανασυνδέουν το νήμα της κυβερνητικής θητείας και της προοπτικής της ΝΔ με το αξιακό και ιδεολογικό της πρόταγμα. Και υπ᾽αυτήν την έννοια επανανοηματοδοτούν την πολιτική της ύπαρξη. Η ΝΔ πρέπει να υπεραμυνθεί και να επικοινωνήσει τις μεταρρυθμίσεις που προώθησε ως κυβέρνηση. Που είναι σύμφυτες με τις ιδεολογικές μας αρχές. Να αποδεχθεί, ταυτόχρονα, ότι η κρίση μας ανάγκασε να πάρουμε και μέτρα άδικα. Με το ισοζύγιο, όμως, της κυβερνητικής μας θητείας να είναι θετικό. Και τους πολίτες να έχουν αρχίσει να βλέπουν τους καρπούς των θυσιών τους και την έξοδο από τη κρίση. Πριν η λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ τα διαλύσει όλα.

Ακόμη σημαντικότερο για τη ΝΔ είναι η άρθρωση ενός σχεδίου για την ανασυγκρότηση της χώρας, που θα βασίζεται στις αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Για μια ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική δημοκρατία που θα συνδυάζει την ελευθερία με τη τάξη και τη κοινωνική δικαιοσύνη. Που θα δημιουργεί προϋποθέσεις αριστείας στη παιδεία, και στη δημόσια διοίκηση. Μια ελεύθερη οικονομία, με το κράτος ρυθμιστή και όχι επιχειρηματία. Μια πολιτεία που θα παρέχει ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες.

Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός παρέχει το πλαίσιο διαμόρφωσης ενός πεδίου ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης. Αναγκαίας για την έξοδο από τη κρίση και τη μεταμνημονιακή ανόρθωση.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Για τον Ομπάμα, η δεύτερη τετραετία είναι αναμφίβολα η τετραετία των ριζοσπαστικών αλλαγών. Αλλαγών που αποτελούσαν ταμπού για την αμερικανική πολιτική. Η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα, η ανακοίνωση ενός φιλόδοξου προγράμματος για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, και κυρίως η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Πολλοί θεωρούσαν τη συμφωνία αυτή αδύνατη λόγω των τοξικών σχέσεων των δυο πλευρών τις τελευταίες δεκαετίες. Εξίσου δύσκολη θα είναι και η επικύρωσή της. Η ελεγχόμενη από τους Ρεπουμπλικάνους Γερουσία αμφισβητεί τα οφέλη από τη διάνοιξη της διπλωματικής οδού με το Ιράν. Και πάντως, δεν θέλει να χαρίσει στον Ομπάμα μια τέτοια διπλωματική επιτυχία εν όψει Προεδρικών εκλογών.

Τη συμφωνία υπονομεύουν και όλοι αυτοί που φοβούνται ότι θα αλλάξει τις ευρύτερες ισορροπίες στη Μέση Ανατολή. Παραδοσιακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ όπως το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία. Δε χωρά αμφιβολία ότι η συμφωνία, απόρροια διαπραγμάτευσης, δηλαδή συμβιβασμού, είναι εξ ορισμού ατελής. Είναι, όμως, με βεβαιότητα προτιμότερη από τις εναλλακτικές λύσεις. Ακόμα και το πιο αυστηρό καθεστώς οικονομικών κυρώσεων δεν θα σταματούσε το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Η άλλη επιλογή ήταν ο βομβαρδισμός των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν. Και οι πιο θερμοί υποστηριχτές αυτής της επιλογής δεν μπορούσαν, όμως, να εγγυηθούν την επιτυχία της. Στην καλύτερη περίπτωση μιλούσαν για καθυστέρηση του προγράμματος για δύο με τέσσερα χρόνια.

Η στρατιωτική επιλογή θα συσπείρωνε την ιρανική κοινή γνώμη πίσω από την πυρηνική επιλογή. Θα ριζοσπαστικοποιούσε την κοινωνία και θα εδραίωνε το καθεστώς των αγιατολάδων για πολλά χρόνια. Αντίθετα, η συμφωνία και η άρση των κυρώσεων δημιουργεί νέα δεδομένα. Αποδυναμώνει τους ακραίους στο Ιράν, και από κράτος παρία το επανεντάσσει στη διεθνή κοινότητα. Αποτρέπει την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων στην ευαίσθητη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Διασφαλίζει τη συνεργασία του Ιράν στον πόλεμο κατά του ISIS. Αλλά και σε μια σειρά από περιφερειακά προβλήματα όπως στην Υεμένη, τη Συρία και το Ιράκ.

Για να υπερβεί την αντίδραση της Γερουσίας, ο Ομπάμα θα πρέπει να πείσει ότι η συμφωνία εμπεριέχει αυστηρούς όρους επιτήρησης. Που θα αναγκάσουν τους Ιρανούς να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα. Θα πρέπει, επίσης, να πείσει το Ισραήλ και το ισχυρό αμερικανοεβραϊκό λόμπυ ότι διασφαλίζονται, με χειροπιαστές εγγυήσεις, τα ζωτικά του συμφέροντα. Ανεξαρτήτως όλων αυτών, η συμφωνία με το Ιράν συγκαταλέγεται ήδη στις μεγάλες επιτυχίες του Ομπάμα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Μαζί με την αναμόρφωση του συστήματος υγείας και την επιτυχή διαχείριση της οικονομικής κρίσης του 2008, διασφαλίζουν την υστεροφημία του.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Χρειάστηκαν έξι μήνες διακυβέρνησης της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβουμε τι σημαίνει πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Η τέχνη της μη απόφασης. Δηλαδή, της μη αποδοχής της ευθύνης. Μια συνεχής διαβούλευση και ζύμωση ανάμεσα σε ετερόκλητες συνιστώσες. Περιπλάνηση στον κόσμο της ουτοπίας. Εναλλακτικά σχέδια, που ανήκουν στον κόσμο του John le Carre. Και ένας μικρομεγαλισμός που διατείνεται ότι θα αλλάξει τους συσχετισμούς της Ευρώπης, τις ισορροπίες του πλανήτη. Συζητήσεις του καφενέ, δηλαδή.

Έτσι διαπραγματεύτηκαν έξι μήνες. Δοκιμάζοντας τη λογική των άλλων, και τις αντοχές του λαού μας. Δοκιμάζοντας προτάσεις και σενάρια αλλόκοτα. Πομπώδη και αντιφατικά. Την ώρα που η χώρα βυθιζόταν.

Όταν επιτέλους ο καπετάνιος είδε το παγόβουνο ευτυχώς άρπαξε το πηδάλιο και έστριψε. Πιστέψαμε ότι γλιτώσαμε. Έστω και με κόστος μερικές δεκάδες δις παραπάνω.

Αμ δε. Το πλήρωμα στασίασε. Ο Πρωθυπουργός είδε περιδεής, σε μια νύχτα, την κυβέρνηση του να χάνει 39 βουλευτές και να μετατρέπεται σε κυβέρνηση μειοψηφίας. Τότε μάθαμε ότι οι διαγραφές δεν είναι στην κουλτούρα της αριστεράς. Προφανώς. Έχετε ακούσει να διώχνουν από κανένα καφενείο τους γραφικούς; Γιατί, με το συμπάθειο, αυτά που προτείνει η εσωκομματική αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα είναι απίστευτες γραφικότητες.

Πήγαν, λοιπόν, στην Πολιτική Γραμματεία προς ανεύρεση σύνθεσης. Αφού δεν τα βρήκαν, οδηγήθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή. Και εκεί, αφού βγήκαν τα μαχαίρια από τα θηκάρια, ανέβαλαν το τελικό ξεκαθάρισμα για τον Σεπτέμβριο. Στο Συνέδριο. Και όλα αυτά όταν η χώρα κατεστραμμένη βρίσκεται εν μέσω της πιο κρίσιμης διαπραγματεύσης για το 3ο μνημόνιο.

Στην κουλτούρα των κοινοβουλευτικών κομμάτων τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι αποφάσεις λαμβάνονται δια πλειοψηφίας. Οι μειοψηφίες καταγράφουν τις απόψεις τους αλλά συντάσσονται. Όταν δεν συντάσσονται ή φεύγουν ή τους διώχνουν. Ο Παπανδρέου το 1977 διέγραψε τη Δημοκρατική Άμυνα και πλειάδα στελεχών. Ο Καραμανλής το 1998 διέγραψε σύσσωμη την τότε ηγετική ομάδα της ΝΔ. Ο Σαμαράς διέγραψε 21 βουλευτές που αρνήθηκαν να συνταχθούν με την κορυφαία απόφαση που αφορούσε το μέλλον της χώρας. Και οι τρεις για να μπορέσουν να κυβερνήσουν. Δύσκολες αποφάσεις αλλά καθαρές λύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να πάρει επώδυνες αποφάσεις. Γιατί το να στρίψει ο Πρωθυπουργός όταν είδε το παγόβουνο δεν συνιστά απόφαση. Είναι απλή ενεργοποίηση του ενστίκτου της επιβίωσης. Η όποια συμφωνία, αν και όταν επιτευχθεί, δεν σημαίνει αυτόματη πλοήγηση μετά. Θα χρειαστούν συνεχείς και δύσκολες αποφάσεις. Διαρκής παράκαμψη των αγκυλώσεων του κράτους. Συνεχής εγρήγορση της κυβέρνησης για την υλοποίησή της. Εάν οι έξι μήνες διακυβέρνησης αποτελούν τον πρόλογο, τρομάζω για τη συνέχεια. Κοινώς μπλέξαμε.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”