Κάθε επέτειος του έπους του ᾽40 μας θυμίζει μια μεγάλη ιστορική εκκρεμότητα. Την εκπλήρωση του χρέους της πολιτείας στους νεκρούς του ελληνοϊταλικού πολέμου. Χιλιάδες Ἐλληνες στρατιώτες του αλβανικού έπους παραμένουν θαμένοι σε πρόχειρους τάφους στα βουνά και τις χαράδρες της Αλβανίας. Εκεί που γράφτηκε η εποποιία της αντίστασης κατά του ιταλικού φασισμού και των δυνάμεων του άξονα. ¨Ανώνυμοι ήρωες, άγνωστοι τάφοι. Κανένα όνομα γι᾽αυτούς δεν γράφει,¨ όπως λέει ο Σουρής.

Το 2009, τη χρονιά που η Αλβανία κατέθεσε αίτηση για ένταξη στην Ευρωπαική Ένωση υπέγραψε και μια συμφωνία με την Ελλάδα. Για την εκταφή, την ταυτοποίηση και τον ενταφιασμό των χιλιάδων Ελλήνων που έπεσαν στο αλβανικό μέτωπο. Συμφωνία που επικυρώθηκε και από τα δύο κοινοβούλια. Το 2014, επί ελληνικής προεδρίας η Αλβανία έλαβε καθεστώς επίσημης υποψήφιας χώρας προς ένταξη. Όσον αφορά στη διμερή συμφωνία, όμως, η Αλβανία κωλλυσιεργεί. Φέρνοντας διάφορα προσχήματα και δικαιολογίες. Με αποτέλεσμα η μεικτή επιτροπή, που προέβλεπε η συμφωνία, να μην έχει ακόμη ενεργοποιηθεί. Κάτω από την πίεση ακραίων εθνικιστικών κύκλων, καμιά αλβανική κυβέρνηση, από το 2009 και μετά, δεν έχει δείξει τη βούληση και το σθένος να προχωρήσει. Ένας αταβιστικός βαλκανικός εθνικισμός στοιχειώνει τις ελληνοαλβανικές σχέσεις.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν αναδείξει το θέμα σύμφωνα με την ιστορική και πολιτισμική του βαρύτητα. Με την εξαίρεση του Κάρολου Παπούλια που, κατά την επίσημη επίσκεψη στην Αλβανία, στις 3 Νοεμβρίου 2013, έθεσε το θέμα σε ανώτατο επίπεδο. Είχα την τύχη να τον συνοδεύω στην επίσκεψη αυτή. Σε ένα ιστορικό οδοιπορικό. Που ολοκληρώθηκε με τρισάγιο και κατάθεση στεφάνου στο νεκροταφείο των πεσόντων ελλήνων στρατιωτών στη Κλεισούρα.

Ο αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος με την στωικότητα του προσπαθεί να καταλαγιάσει τις ακραίες φωνές. Και να ανοίξει το δρόμο λιθαράκι λιθαράκι.

Αυτἠ η εκκρεμότητα πρέπει να τελειώσει. Ο Περικλής στον Επιτάφιο υμνεί τους ανδρείους που θυσιάστηκαν για μια ελεύθερη πολιτεία. Και θυμίζει ότι η ελευθερία είναι προϋπόθεση της ευτυχίας. Οι Έλληνες του ᾽40 πολέμησαν ένα δίκαιο πόλεμο, όπως τον ορίζει ο Michael Walzer. Έναν πόλεμο της δημοκρατίας απέναντι στο φασισμό για την προστασία των αγαθών της ζωής και της ελευθερίας. Δεν δείλιασαν. Η ελληνική πολιτεία οφείλει να απαιτήσει και να πετύχει να θάψει τους νεκρούς της.

Η Αλβανία θα πρέπει να αποδεχθεί τις ηθικοπολιτικές αρχές της καντιανής ευρώπης. Που επιδιώκει την ειρήνη βασισμένη σε έθνη που προάγουν την ελευθερία των πολιτών τους και ενστερνίζονται τα πανανθρώπινα ιδεώδη. Αλλιώς δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να είναι ισότιμο μέλος αυτής της ενωμένης Ευρώπης.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Έφτασαν τα δύσκολα για τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του. Με την περήφανη διαπραγμάτευση κατόρθωσε να συσπειρώσει την κοινή γνώμη και να την αποπροσανατολίσει απο τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Αντί για άρτο της έδωσε περηφάνεια. Τώρα ήρθε η ώρα της εφαρμογής της συμφωνίας. Και το θέαμα τελείωσε και άρτος δεν υπάρχει.

Η φοροεπιδρομή γονατίζει μια κοινωνία που η φοροδοτική της ικανότητα έχει πια εξαντληθεί. Η αδυναμία είσπραξης φόρων θα φέρνει νέα μέτρα και ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται. Κι αυτό γίνεται για λόγους καθαρά ιδεολογικούς. Ο Πρωθυπουργός συνδιαμόρφωσε και συμφώνησε σε ένα κρατικίστικο και φορομπηχτικό πρόγραμμα. Που γέρνει μονόπατα προς την πλευρά της αύξησης των φόρων και όχι της μείωσης των δαπανών. Αυξάνει τους φόρους ενώ την ίδια στιγμή οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται με το σταγονόμετρο. Το Δημόσιο εξακολουθεί να παριστάνει τον επιχειρηματία σε ζημιογόνες επιχειρήσεις.

Αλλά κι αυτό το μνημόνιο που είναι κομμένο και ραμένο πάνω στις ιδεοληψίες τους καθυστερούν επικίνδυνα να υλοποιήσουν. Και γιατί δεν πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις και γιατί σε επίπεδο υλοποίησης φαίνονται πια οι χτυπητές διοικητικές τους αδυναμίες. Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση έχει θεσμοθετήσει μόνο 30% των προαπαιτούμενων. Η ολοκλήρωση της αξιολόγησης καθυστερεί όπως και η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Που με τη σειρά της επαναφέρει τον κίνδυνο κουρέματος των καταθέσεων. Στο ασφαλιστικό η κυβέρνηση δείχνει απροθυμία να προχωρήσει αποφασιστικά. Αν κρίνουμε απο τη σπουδή που ο Πρωθυπουργός πήρε αποστάσεις απο το πόρισμα της επιτροπής σοφών. Στα κόκκινα δάνεια υπάρχει διάσταση με τη τρόικα για την προστασία της πρώτης κατοικίας απο τους πλειστηριασμούς.

Η κυβέρνηση κωλλυσιεργεί και οι καθυστερήσεις δημιουργούν πρόβλημα ρευστότητας και προβλήματα στην κάλυψη των τρεχουσών αναγκών.

Την ίδια στιγμή, κάποιοι στην κυβέρνηση βλέπουν στην προσφυγική κρίση μια ευκαιρία για να αρχίσουν ανατολίτικα παζάρια με την Ευρώπη για τη βελτίωση της συμφωνίας. Κάποιοι άλλοι, με φόντο τη βελτίωση των ελληνογαλλικών σχέσεων, άρχισαν πάλι να μιλούν για αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη. Που θα τους επιτρέψει να πετύχουν ευνοικότερους όρους. Η δευτέρα πλάνη θα αποδειχθεί χείρων της πρώτης.

Εκεί που η κυβέρνηση τρέχει με γοργούς ρυθμούς είναι στην άλωση του κράτους. Η αποπομπή της Γ.Γ. δημοσίων εσόδων, η χειραγώγηση των ΜΜΕ με το νέο νομοσχέδιο, και οι διορισμοί είναι μερικά μόνο παραδείγματα.

Η παράσταση εξελίσσεται προβλέψιμα. Το σκληρό λογισμικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετο με το σύνολο σχεδον των Ευρωπαικών πολιτικών. Αυτό φάνηκε στην εξάμηνη διαπραγμάτευση που κόντεψε να πετάξει τη χώρα εκτός ευρωζώνης. Φαίνεται ακόμη πιο δραματικά τώρα που ήρθε η ώρα της υλοποίησης. Και νομοτελειακά θα οδηγήσει σε ένα δεύτερο γύρο τριβών και αντιπαραθέσεων.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Είναι φυσικό η ήττα να φέρνει γκρίνια. Πόσο μάλλον όταν είναι η τρίτη στη σειρά, αν συμπεριλάβουμε και το δημοψήφισμα. Και ακόμη πιο φυσικό η γκρίνια αυτή να φέρνει και εσωστρέφεια όταν ανοίγει και θέμα ηγεσίας.

Ερώτημα πρώτον. Έπρεπε να ανοίξει τώρα θέμα ηγεσίας; Η απάντηση είναι όχι. Έπρεπε να οδηγηθούμε συντεταγμένα στο Συνέδριο του 2016. Να συζητήσουμε πολιτικά, και να ξαναδούμε την πυραμίδα ιδεολογικές αρχές, προγραμματικός λόγος, οργανωτική δομή. Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα καταλήγαμε και στον αρχηγό που καλύτερα θα εξέφραζε το νέο πρόταγμα. Αφού χαρισματικός ηγέτης, εμβρυουλκός των γεγονότων, δεν υπάρχει στον ορίζοντα, οι συλλογικές διαδικασίες θα έδιναν τη λύση.

Η άκαιρη αμφισβήτηση άνοιξε άκαιρα το θέμα της ηγεσίας. Ας φροντίσουμε να ολοκληρώσουμε τη διαδικασία με σεβασμό στην ιστορία της παράταξης.

Ερὠτημα δεύτερο. Κινδυνεύει με διάσπαση η ΝΔ; Πολλοί το επιθυμούν. Οι του ΠΑΣΟΚ που είδαν το κόμμα τους να εξατμίζεται, οι του ΣΥΡΙΖΑ που ενδιαφέρονται για τη μακροημέρευση τους στην εξουσία. Όλους αυτούς τους κατανοώ. Μερικούς δικούς μας που ανακυκλώνουν αυτή τη συζήτηση δεν καταλαβαίνω. Θα μου πείτε πάντοτε στην εγχώρια πολιτική σκηνή η φιλοπρωτία και ο καιροσκοπισμός οδήγησαν σε διασπάσεις και αυτές με τη σειρά τους σε κόμματα προσωπικά και βραχύβια. Στο δικό μας χώρο όσοι το τόλμησαν, από το 74 και μετά, γνώρισαν τι σημαίνει πολιτική έξω από το μαντρί που έλεγε και ο Αβέρωφ. Και είτε περιθωριοποιήθηκαν είτε επέστρεψαν με την ουρά στα σκέλια.

Ερώτημα τρίτο. Είναι η ΝΔ φθαρμένο προϊόν; Αν είσαι διαφημιστής και θέλεις δυο τρεις νέους πελάτες, ενδεχομένως. Για να σοβαρευτούμε. Στην Αμερική και την Ευρώπη αυτά τα θέματα τα έχουν λύσει. Τα κόμματα με μακρόχρονη ιστορική παρουσία είναι αυτά που έχουν σταθερό πλαίσιο ιδεολογικών αρχών. Με πάγιες θέσεις στα βασικά ζητήματα που απασχολούν ένα έθνος και προδιαγράφουν την πορεία του, όπως έλεγε ο Καραμανλής. Και οι ιδεολογικές αρχές της ΝΔ είναι σταθερές και δικαιωμένες. Η ανανέωση σε προγράμματα και πρόσωπα είναι μια άλλη ιστορία. Αναγκαία και επιβεβλημένη.

Συνεπώς, οι επιλογές είναι δεδομένες. Έχεις κόμματα με σταθερό πλαίσιο αρχών έχεις και σταθερή δημοκρατία. Έχεις πολυάριθμα κόμματα με θολές ιδεολογικές αρχές και αυτοσχέδια προγράμματα έχεις σύγχυση και πολιτική αστάθεια. Η ΝΔ είναι πυλώνας σταθερότητας της δημοκρατίας μας. Η κοινωνία την κράτησε όρθια στις τελευταίες εκλογές. Η δική μας ευθύνη είναι να την κρατήσουμε ενωμένη και δυνατή. Και τώρα που τελειώσαμε με τις διαδικαστικές καντρίλλιες ας αρχίσουμε να συζητάμε πολιτικά για να επιλέξουμε τον καλύτερο που θα ηγηθεί της νέας προσπάθειας.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Η κρίση που περνάει η χώρα μας έχει αφήσει βαθύ αποτύπωμα στο πολιτικό σύστημα και τους φορείς του. Συνθλίβοντας παραδοσιακά κόμματα και δημιουργώντας ευκαιριακούς πολιτικούς σχηματισμούς. Φορείς λαϊκισμού, εκφραστές διαμαρτυρίας. Η κρίση επέβαλε τη μοριοποίηση και ανασύνθεση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Συνέθλιψε το ΠΑΣΟΚ που την είχε εκφράσει μονοπωλιακά στην μεταπολίτευση. Και γέννησε το ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας, εκτινάχθηκε στην εξουσία στη βάση μιας ανενδοίαστης παροχολογίας και μιας αντιμνημονιακής υστερίας. Επιβίωσε μιας καταστροφικής οκτάμηνης διακυβέρνησης, και της υπογραφής του τρίτου μνημονίου. Και ξανακέρδισε τις εκλογές έχοντας ενδιαμέσως κερδίσει κι ένα δημοψήφισμα.

Αυτό σίγουρα ανοίγει ένα νέο πολιτικό κύκλο. Όχι ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημα. Σίγουρα, όμως, ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της κεντοαριστεράς. Τα απομεινάρια του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ είτε θα φθίνουν μέχρι να σβήσουν είτε θα απορροφηθούν σταδιακά απο το ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συνθήκες, όμως, για ηγεμονία στο πολιτικό σύστημα και μακροημέρευση στη κυβέρνηση δεν υπάρχουν. Το μνημόνιο Τσίπρα-Καμμένου ήταν ένα αχρείαστο για τη χώρα μνημόνιο. Μπορεί να αποσόβησε έστω και την υστάτη ώρα την άτακτη χρεωκοπία και το Grexit. Αλλά αυτοί ήταν κίνδυνοι που είχαμε αφήσει πίσω ως χώρα. Και τους επανέφεραν με την καταστροφική τους διακυβέρνηση και την ανερμάτιστη και αποτυχημένη διαπραγμάτευση. Ο Τσίπρας επανεξελέγη με ένα αφήγημα θυματοποίησης, ανανέωσης, και υπόσχεσης. Για μια κοινωνικά πιο ευαίσθητη υλοποίηση του μνημονίου από τους κοινωνικά ανάλγητους αντιπάλους του.

Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα της εφαρμογής. Τα ωραία αφηγήματα γρήγορα εξατμίζονται όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού. Και ο λογαριασμός είναι βαρύς. Εκεί που η χώρα έβγαινε από το τούνελ τώρα έχει μπροστά της ένα νέο κύκλο λιτότητας, ανεργίας και φτωχοποίησης. Η οικονομία ξανακύλισε στην ύφεση χωρίς ορατή προοπτική ανάκαμψης κι ανάπτυξης.

Με ισχυρούς κραδασμούς στο κοινωνικό κράτος και στο ασφαλιστικό σύστημα. Το κόστος για το ΣΥΡΙΖΑ θα είναι βαρύτατο γιατί είναι πια σωρευτικό. Και η φθορά ραγδαία. Και θα επιδεινώνεται από την πρωτοφανή διοικητική τους ανεπάρκεια.

Από την άλλη πλευρά, η ΝΔ προσώρας αντέχει. Παρά τις διαρροές και διασπάσεις που υπέστη. Παρά τα λάθη της και κυρίως τη στρατηγική αμηχανία που έχει δείξει απέναντι στο μνημόνιο. Γιατί ο βασικός κορμός των ιδεών και των επιλογών της έχει δικαιωθεί και το συνολικό ισοζύγιο της διακυβέρνησης της είναι θετικό. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι μπορεί να αρμενίζει αμέριμνη. Ούτε απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, ούτε απέναντι στις τεκτονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στη κοινωνία. Και που επιβάλλουν ανασύνταξη και επαναπροσδιορισμό στρατηγικής, προγράμματος και οργάνωσης. Αλλιώς θα την καταπιεί η ιστορία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Μην τρέφουμε αυταπάτες. Η μνημονιακή τους μετάλλαξη ήταν απότοκος της εξουσιολαγνείας τους. Ο κοινωνικός μετασχηματισμός παραμένει στόχος τους. Απότοκος της αναχρονιστικής και οπισθοδρομικής ιδεοληψίας τους. Το πεδίο σύγκρουσης είναι η Παιδεία. Η νέα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου πήρε τη σκυτάλη από εκεί που την άφησε ο αλήστου μνήμης προκάτοχος της. Για να ολοκληρώσει την αντιμεταρρύθμιση και την καταστροφή στην παιδεία.

Απέτυχαν τα Συμβούλια των Ιδρυμάτων μας είπε ο προκάτοχος τους και ήταν έτοιμος να τα καταργήσει. Γιατί, τάχα μου, δημιουργούσαν προβλήματα λειτουργίας και δημοκρατίας. Έχουν αυτοακυρωθεί μας είπε ο σημερινός υπουργός και ετοιμάζεται να καταργήσει τις αρμοδιότητες τους. Ο καμβάς παραμένει κοινός και αναλλοίωτος από υπουργό σε υπουργό αυτής της κυβέρνησης. Δεν θέλουν την εξωστρέφεια. Δεν θέλουν τους διεθνώς διακεκριμένους ακαδημαϊκούς. Δεν θέλουν την αριστεία. Τους αρκεί η εγχώρια αυθεντία του γαλατικού μας χωριού.

Καταργούν και την ηλεκτρονική ψηφοφορία στα ΑΕΙ. Ως Υπουργός Παιδείας θεσμοθέτησα την ηλεκτρονική ψηφοφορία, τον Αύγουστο του 2012. Ήταν η αυτονόητη και νόμιμη απάντηση της δημοκρατίας στην βία που ασκούσαν οι μπαχαλάκηδες και τα γκρουπούσκουλα. Αρπάζοντας τις κάλπες και διαλύοντας τις εκλογικές διαδικασίες στα Πανεπιστήμια. Με τη θέσπιση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας διασφαλίσαμε την εφαρμογή του νόμου – πλαισίου του 2009. Που είχε ψηφιστεί από τη Βουλή με ευρεία διακομματική πλειοψηφία αλλά παρέμενε ανεφάρμοστος. Με την ηλεκτρονική ψηφοφορία έγιναν επιτέλους εκλογές και εξελέγησαν τα σημερινά Συμβούλια των Ιδρυμάτων. Με την ηλεκτρονική ψηφοφορία το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές οργάνων των ΑΕΙ ξεπέρασε το 80%. Πράγμα που δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Κάθε ένσταση εναντίον της απορρίφθηκε από το ΣΤΕ. Ευρωπαϊκές χώρες άλλωστε, όπως η Φιλανδία και η Ολλανδία, έχουν καθιερώσει την ηλεκρονική ψηφοφορία και στις βουλευτικές τους εκλογές.

Το ξήλωμα των Συμβουλίων και της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας υποκρύπτει βαθιά πολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες. Την παράδοση του Πανεπιστημίου στις δυνάμεις του ανορθολογισμού της οπισθοδρόμησης και της εσωστρέφειας. Στις δυνάμεις της ήσσονος προσπάθειας. Οι δυνάμεις αυτές δεν μπορούν να υπάρξουν με την αριστεία που εκπροσωπούν τα Συμβούλια. Ούτε με τη συμμετοχή που φέρνει η ηλεκτρονική ψηφοφορία.

Η ηλεκτρονική ψηφοφορία απελευθέρωσε τη δημοκρατική συμμετοχή. Και έδειξε τη γύμνια τους. Μετρήθηκαν και περιθωριοποιήθηκαν. Η κατάργηση της τους δίνει την ευκαιρία να ξαναφιμώσουν την πλειοψηφία. Να εξαφανίζουν και πάλι τις κάλπες, να διαλύουν τις δημοκρατικές διαδικασίες. Να κυβερνήσουν τα ΑΕΙ οι αυταρχικές μειοψηφίες.

Η μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης ήταν προϊόν ανάγκης. Πήραν τα λεφτά αλλά ιδεολογικά δεν πιστεύουν τις μεταρρυθμίσεις. Το ιδεολογικό τους αποτύπωμα φαίνεται καθαρά στο ζωτικό χώρο της παιδείας. Και τρομάζει.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στα 41α γενέθλια της η ΝΔ βαδίζει προς την εκλογή του ένατου αρχηγού της. Πολλοί έσπευσαν να διακωμωδήσουν τη διαδικασία. Συγχέοντας, προφανώς, τους όψιμους διεκδικητές με τις αληθινές υποψηφιότητες. Και καθώς το φετίχ του ασήμαντου και γραφικού τείνει να κυριαρχήσει στη δημόσια σφαίρα στρέψαμε την προσοχή μας στην ελαφρά πλευρά των πραγμάτων. Παραβλέποντας τις ασφαλιστικές δικλείδες της διαδικασίας ενός κόμματος με θεσμική παράδοση. Που ορίζει πενήντα υπογραφές ως προαπαιτούμενο κάθε υποψηφιότητας. Σε κάθε περίπτωση, οι κυνηγοί της δημοσιότητας του δεκαπεντάλεπτου ξεχάστηκαν ήδη. Τέσσερις υποψήφιοι με διακριτό πολιτικό στίγμα θα διεκδικήσουν την ηγεσία.

Κάποιοι άλλοι ξέθαψαν τις θεωρίες περί φθαρμένου προϊόντος. Που έχουν πια οι ίδιες παραφθαρεί και διαψευστεί από το χρόνο και τα πράγματα. Γιατί σε μια χώρα που κατατρέχεται από θεσμική ασυνέχεια η ΝΔ επιδεικνύει αξιοσημείωτη θεσμική αντοχή. Την θεσμική αντοχή και παράδοση ενός πραγματικού ευρωπαϊκού κόμματος. Κι αυτό γιατί οι ιδέες της έχουν επικρατήσει. Γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών συμμερίζεται ότι η ιδανική πολιτεία είναι αυτή που συνδυάζει την ελευθερία με την κοινωνική δικαιοσύνη. Γιατί είναι το κόμμα που με επιτυχία ενσωματώνει τα στοιχεία της ελληνικής παράδοσης σε ένα μεταρρυθμιστικό πλαίσιο ορθολογικών δημοκρατικών θεσμών και δομών.

Αλλά και οι μεγάλες της επιλογές έχουν ιστορικά δικαιωθεί. Και στην θεσμοθέτηση του δημοκρατικού πλαισίου της μεταπολίτευσης και στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Και σε κυβερνητικό επίπεδο, παρά τα αναπόφευκτα λάθη και αστοχίες το συνολικό ισοζύγιο παραμένει θετικό. Και κατά κανόνα αντιδημαγωγικό και αντιλαϊκιστικό.

Η φθορά του χρόνου δεν έχει απαξιώσει τη ΝΔ. Το αντίθετο. Κι αυτό φαίνεται από την ανθεκτικότητα της απήχησης της στην ελληνική κοινωνία. Οι υποψήφιοι για την ηγεσία της ΝΔ θα πρέπει να επικαιροποιήσουν τις ιδεολογικές της αρχές. Να εκφράσουν με σαφήνεια τις θέσεις της φιλελεύθερης ιδεολογίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και των μεταναστευτικών ρευμάτων. Και να ενσωματώσουν στον πολιτικό λόγο, με τρόπο δημοκρατικό, τις παραδοσιακές αξίες για δημόσια τάξη και εξωτερική ασφάλεια. Ως δημόσια αγαθά, η προάσπιση των οποίων είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ελευθερία του ατόμου και την κοινωνική ευημερία.

Να διατυπώσουν το αφήγημα της ΝΔ χωρίς ίχνος ιστορικής και ιδεολογικής ενοχής. Να ξεδιπλώσουν έναν οδικό χάρτη ανασυγκρότησης ενός σύγχρονου ανοιχτού ευρωπαϊκού κόμματος. Με συγκεκριμένες προτάσεις και χρονοδιάγραμμα. Όχι αοριστολογίες. Και να αρθρώσουν σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου. Η εσωκομματική εκλογική διαδικασία αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία. Αν γίνει εφαλτήριο διατύπωσης θέσεων και προτάσεων συγκεκριμένων. Αφετηρία ανασυγκρότησης και ανανέωσης. Για να μπορέσει η ΝΔ να ξαναγίνει πλειοψηφικό ρεύμα στη κοινωνία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Το 2009 ο Γ. Παπανδρέου με τα γνωστά σχόλια περί διεφθαρμένης χώρας μας εξέθετε διεθνώς. Την εβδομάδα που μας πέρασε γίναμε θεατές της ίδιας κακότεχνης παράστασης. Αυτή τη φορά από τον Αλέξη Τσίπρα. Τουλάχιστον ο Παπανδρέου το έκανε σε άπταιστα αγγλικά. Αλλά δεν είναι τα ανεπαρκή αγγλικά του κ. Τσίπρα που ενοχλούν. Και ας οδήγησαν σε αμήχανες ή αόριστες απαντήσεις στα ερωτήματα του Κλίντον. Στο κάτω-κάτω της γραφής τα αγγλικά δεν είναι η μητρική του γλώσσα. Αυτό που ενοχλεί είναι η παντελής έλλειψη προετοιμασίας και επαγγελματισμού. Όφειλε καταρχήν να χρησιμοποιήσει επίσημο μεταφραστή. Για την αυτοπροστασία του και την προστασία της διεθνούς εικόνας της χώρας. Όφειλε να παρουσιαστεί προετοιμασμένος και με σαφή στόχευση σε ένα τέτοιο forum. Σε ένα κοινό που εκπροσωπούσε επενδυτές πολλών δις.

Ο Πρωθυπουργός, αντί να ξεδιπλώσει έναν οδικό χάρτη μεταρρυθμίσεων με στοχοχρονοδιάγραμμα και όραμα αναλώθηκε σε μια έκθεση ιδεών. Και η εικόνα της χώρας που σκιαγράφησε όχι μόνο δεν προσήλκυσε επενδυτές αλλά μάλλον απώθησε και τους τελευταίους καλοπροαίρετους. Θα μπορούσε να περιγράψει με θετικό πρόσημο τις προσπάθειες που κάνει η χώρα. Να μιλήσει για στοχευμένες φοροαπαλλαγές, και για την άρση γραφειοκρατικών εμποδίων. Να διαβεβαιώσει τους επενδυτές για τη πολιτική σταθερότητα και να δημιουργήσει ένα θετικό κλίμα.

Αντ’ αυτού επέλεξε να δυσφημίσει τη χώρα. Να μιλήσει για αδιαφάνεια, για φοροδιαφυγή, και για διαφθορά. Όλες οι χώρες αντιμετωπίζουν ίδια ή παρεμφερή προβλήματα. Άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο. Καμιά, όμως, εξ όσων γνωρίζω, δεν προσπαθεί να προσελκύσει επενδυτές αναδεικνύοντας τα προβλήματα και όχι τις προσπάθειες που κάνει για να τα λύσει.

Εμείς για άλλη μια φορά αναδείξαμε το αφήγημα του ελληνικού καφενέ. Για ό,τι στραβό δεν φταίει η κούτρα μας αλλά οι άλλοι. Και παρότι είμαστε αυτοί που είμαστε έχετε υποχρέωση να επενδύσετε τα ωραία σας δις γιατί είμαστε οι δωρητές του πολιτισμού στην οικουμένη. Για άλλη μια φορά κάναμε εξαγωγή του επαρχιωτισμού μας. Της έλλειψης στοιχειώδους αντίληψης για το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Της αδυναμίας επικοινωνίας σε ένα κώδικα κατανοητό σ’αυτούς που απευθυνόμαστε. Γιατί μην το ξεχνάμε. Εμείς ζητάμε επενδύσεις, δεν ήρθαν αυτοί γυρεύοντας. Έχουν κι αλλού να πάνε.

Στον αντίποδα του Τσίπρα ο Ρέντσι. Με σχέδιο και όραμα για την Ιταλία και την Ευρώπη. Επικριτικός για τη πορεία της Ευρώπης στις συνόδους κορυφής, αλλά παθιασμένος Ευρωπαίος στην Αμερική. Με πλήρη συναίσθηση του τόπου και του χρόνου, δηλαδή.

Κακά τα ψέματα. Η εσωστρέφεια και ο επαρχιωτισμός της πολιτικής μας ελιτ αποτελεί βαρίδι στην προσπάθεια της χώρας να ορθοποδήσει.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”