Grexit Gate

Grexit Gate

Πράξη αντίστασης του ελληνικού λαού κατά του ευρωιερατείου της λιτότητας χαρακτήρισε ο Πρωθυπουργός το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος. Με την ευκαιρία της επετείου της 5ης Ιουλίου.

Πώς εξηγείται, λοιπόν, η οβιδιακή μεταμόρφωση του και η μετατροπή του «ΟΧΙ» σε ένα μεγαλοπρεπέστατο «ΝΑΙ»; Προσχώρησε ο Πρωθυπουργός στη λογική της λιτότητας του ευρωιερατείου; Ή μήπως κατάλαβε ότι το «ΝΑΙ» ήταν η μόνη επιλογή που είχε η χώρα; Πότε ξύπνησε από τις, κατά τη δική του έκφραση, αυταπάτες του; Πότε κατάλαβε το κόστος και τις συνέπειες του «ΟΧΙ» και του Grexit; Προφανώς πριν το δημοψήφισμα. Έτσι ερμηνεύεται και η ευκολία αλλά και η σπουδή της μεταστροφής του μετά το δημοψήφισμα. Τότε γιατί προπαγάνδιζε υπέρ του «ΟΧΙ»; Γιατί προσπάθησε να μετακυλίσει το βάρος μιας απόφασης, που εκ των προτέρων γνώριζε ότι θα ήταν εθνικά επιζήμια, στην πλάτη του λαού;

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ανησυχητικά μετά τη χιονοστιβάδα των αποκαλύψεων από τους πρώην συντρόφους του. Και τώρα από τον κ. Γκαλμπραίηθ.

Ότι, δηλαδή, μια ομάδα, κατ᾽ εντολή του Πρωθυπουργού απεργάζοταν με κάθε μυστικότητα ένα Plan Β για την έξοδο της χώρας από την Ευρώπη. Προσέξτε. Όχι οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους. Μια ομάδα, υπό καθεστώς απόλυτης μυστικότητας, χρησιμοποιώντας ασφαλεἰς μεθόδους επικοινωνίας «σε στυλ Βυζαντίου», όπως μας αποκαλύπτει ο Γκαλμπραίηθ. Χρησιμοποιώντας το σπίτι του Βαρουφάκη για γιάφκα. Και μόνο η ύπαρξη αυτής της παρακρατικής επιτροπής που ετοίμαζε ένα Plan Β, ερήμην των υπηρεσιών του κράτους και των θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας συνιστά εκτροπή.

Οι δε εισηγήσεις της επιτροπής σχέδιο πραξικοπήματος. Γιατί πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις τις εισβολές στο νομισματοκοπείο, το τύπωμα εθνικού νομίσματος, την κρατικοποίηση των τραπεζών, πληρωμές με κουπόνια και την ανάθεση της εσωτερικής ασφάλειας της χώρας στο στρατό. Πόσο μάλλον όταν ο κ. Τσίπρας δεν είχε λάβει από το λαό εντολή ρήξης και εξόδου αλλά εντολή διαπραγμάτευσης.

Η ύπαρξη του σχεδίου δεν αμφισβητείται από κανέναν. Ούτε καν από την κυβέρνηση. Άλλο είναι το θέμα που πρέπει να διερευνηθεί.

Αν αυτά που περιγράφει ο Γκαλμρέηθ ήταν η λογική κατάληξη της διαπραγμάτευσης Βαρουφάκη. Αν, δηλαδή, η ρήξη και το Grexit ήταν η κεντρική στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης. Αν, με άλλα λόγια, ήταν το Plan Α. Και αν, κατά συνέπεια, το δημοψήφισμα ήταν μια απόπειρα υφαρπαγής λαϊκής νομιμοποίησης αυτής της επιλογής. Στη βάση, όμως, ενός παραπλανητικού ερώτηματος. Γιατί αυτό, αν συνέβη, συνιστά απόπειρα παραχάραξης της λαϊκής βούλησης και πραξικόπημα. Πραξικόπημα που ευτυχώς για τον τόπο απετράπη. Γιατί υπαναχώρησαν. Για λόγους που ακόμη δεν γνωρίζουμε επακριβώς. Ίσως γιατί, τελικά, φοβήθηκαν τις ευθύνες. Ευθύνες που όμως δεν παραγράφονται.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *