Ο χρόνος που φεύγει είναι ένας χαμένος χρόνος. Μια μαύρη τρύπα στην ιστορία της χώρας. Θα μπορούσε να ονομαστεί το έτος της απώλειας. Απώλειας εισοδημάτων, εθνικού πλούτου, ασφάλειας του πολίτη. Αλλά κυρίως απώλειας της ελπίδας και διάψευσης της προσδοκίας. Και βεβαίως κατάρρευσης της όποιας αξιοπιστίας αυτής της κυβέρνησης.
Το Δεκέμβριο του 2014 το κλίμα ήταν διαφορετικό. Υπήρχε ελπίδα και η αίσθηση ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Η χώρα έδειχνε σημάδια ανάκαμψης. Για πρώτη φορά η οικονομία είχε σημειώσει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Και για το 2015 η πρόβλεψη ήταν για ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 2,5%. Στα δημόσια οικονομικά είχαμε πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα με αποτέλεσμα να μειώνονται οι δανειακές μας ανάγκες. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι αποκρατικοποιήσεις προχωρούσαν. Οι τράπεζες μας ήταν σε καλή κατάσταση. Αλλά, το σημαντικότερο, ένα καλό κλίμα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στην αγορά. Επιστρέφαμε σιγά-σιγά στην ομαλότητα.
Όλα αυτά ανατράπηκαν βίαια. Εκβιάζοντας εκλογές ο κ. Τσίπρας ανήλθε στην εξουσία. Εμπορευόμενος την ελπίδα και υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Δέσμιος των ιδεοληψιών του και της απειρίας του ο Πρωθυπουργός έβαλε τη χώρα σε τέτοια περιδίνηση που δύσκολα θα ισοροπήσει πάλι. Και πάντως με τεράστιο κόστος. Η καταστροφική διαπραγμάτευση με εταίρους και δανειστές έφερε την ασφυξία στην οικονομία. Διέλυσε το τραπεζικό σύστημα και έφερε τα capital controls. Ο Πρωθυπουργός πρόσφατα παραδέχθηκε, στα ξένα ΜΜΕ, τα λάθη του σ´αυτήν τη παρατεταμένη και καταστροφική διαπραγμάτευση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μέσα σε ένα χρόνο, οι δυο κυβερνήσεις του κ. Τσίπρα επιβάρυναν τη χώρα με μείωση του ΑΕΠ, αύξηση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, και αύξηση της ανεργίας. Και αύξηση του δανεισμού της χώρας μέσα από ένα τρίτο μνημόνιο. Ξαναρίχνοντας την οικονομία στην ύφεση. Είναι σίγουρο ότι ο Πρωθυπουργός σε κάποια μελλοντική συνέντευξη του στα ξένα ΜΜΕ θα αποδεχθεί το λάθος της σπουδής του να ανέλθει στην εξουσία. Και το κόστος της απειρίας του για τη χώρα. Αν μη τι άλλο ο κ. Τσίπρας παραδέχεται τα λάθη του με μια αφοπλιστική, θα έλεγα κυνική, ειλικρίνεια.
Την μεγαλύτερη ζημιά, όμως, οι κυβερνήσεις Τσίπρα την έχουν προξενήσει στη Παιδεία. Με την αποξήλωση του μεταρρυθμιστικού προγράμματος των τελευταίων πέντε χρόνων. Με την επαναφορά των κομματικών κριτηρίων στην επιλογή των στελεχών εκπαίδευσης, την καταδίκη της αριστείας, και την κατάργηση της αξιολόγησης. Με το ξήλωμα του νέου λυκείου, που θεσμοθετήσαμε, και την επαναφορά της κουλτούρας της ήσσονος προσπάθειας. Με την οπισθοδρόμηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη δεκαετία του 1980. Στην απαρχή των δεινών μας δηλαδή. Πραγματικά, το έτος της απώλειας.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”