Στην Πανελλαδική Σύσκεψη του διασπασμένου ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ένας Τσίπρας πολιτικά γηρασμένος και ηθικά ηττημένος. Βαλλόμενος και από τους εναπομείναντες συντρόφους του. Αναλώθηκε σε μια αντιδιαστολή του παλαιού με το νέο. Προσπαθώντας εναγώνια να περισώσει ότι περισώζεται από την πολιτική περιουσία που διασπάθισε. Μόνο που ο ίδιος δεν αποτελεί πια το πολλά υποσχόμενο νέο αλλά το δοκιμασμένο και αποτυχημένο που απέρχεται. Γιατί ο κ. Τσίπρας δοκιμάστηκε. Αποκαλύπτοντας την άγνοια του, την πλημμελή προετοιμασία του και την αδυναμία του να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας, ιδίως σε συνθήκες κρίσης.
Στην επτάμηνη διακυβέρνηση του κόντεψε να βγάλει τη χώρα από την Ευρώπη, διέλυσε την οικονομία, και μας άφησε φεύγοντας ένα λογαριασμό 60 δις. Κι αυτά είναι τα ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Οι αλυσιδωτές επιπτώσεις της καταστροφής δεν έχουν φανεί ακόμη.
Ποτέ άλλοτε μια εθνική μάχη δεν δόθηκε βασισμένη σε τόσο λάθος υπολογισμούς, τέτοια λανθασμένη ανάγνωση των συσχετισμών, και τόσο ακατάλληλο επιτελείο. Και όλα αυτά κατά ομολογία και παραδοχή αυτού που ηγήθηκε αυτής της μάχης. Με άλλα λόγια δώσαμε μια μάχη εκ προοιμίου χαμένη. Με καταστροφικά αποτελέσματα. Και τώρα, σαν να μην συνέβη τίποτα, ο κ. Τσίπρας καταφέρεται κατά του παλαιού πολιτικού συστήματος ως εκπρόσωπος του νέου ζητώντας ξανά τη ψήφο του λαού. Και μάλιστα για να κυβερνήσει μόνος κι αυτοδύναμος. Για ακόμα καλύτερες μέρες.
Πέραν της οικονομικής καταστροφής, όμως, τι το νέο εισκόμισε ο κ. Τσίπρας; Στην παιδεία διέλυσε ό,τι μεταρρυθμιστικό και προοδευτικό είχε γίνει τα τελευταία χρόνια. Φέρνοντας στην επιφάνεια ό,τι πιο οπισθοδρομικό και σάπιο υπήρχε στην εκπαίδευση. Διαλύοντας τα σχολεία της αριστείας, ακυρώνοντας την αξιολόγηση, και επαναφέροντας τη συναλλαγή στα πανεπιστήμια.
Στο μεταναστευτικό μετέτρεψε τη χώρα σε ανοχύρωτη πολιτεία στις βουλές των εμπόρων ψυχών. Η ανερμάτιστη πολιτική του είναι επικίνδυνη για πρόσφυγες και μετανάστες και απειλητική για τη κοινωνική μας συνοχή.
Τι το νέο είχε ο εσμός των διορισμών συγγενών και ημετέρων στο κράτος, και οι πρακτικές στη δημόσια διοίκηση; Τι το νέο εκπροσωπεί η αναγωγή του πεζοδρομιακού, περιθωριακού και αγοραίου ύφους και ήθους σε κυρίαρχο πολιτικό πρόταγμα και σύστημα αξιών;
Τι το νέο φέρνει ένα νέο κυβερνητικό πρόγραμμα με νέες ανεφάρμοστες δεσμεύσεις που έχουν ως μόνο στόχο τον κατευνασμό των συνιστωσών που του απέμειναν στο ΣΥΡΙΖΑ;
Όταν ο κ. Τσίπρας ομιλεί για το νέο μου έρχονται στο νου οι στίχοι του Μπρέχτ. «Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σαν νέο. Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί. Βρομούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει».
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”