Συνέντευξη στην εφημερίδα “ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ”

Η εξαγγελία της κυβέρνησης για την αναθεώρηση του Συντάγματος και, ιδιαίτερα, του Άρθρου 16 ήταν αναγκαία και επιβεβλημένη. Η Ελλάδα είναι το μόνο κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διατηρεί έναν αναχρονιστικό συνταγματικό περιορισμό αναφορικά με τη δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων. Η δημιουργία μη κρατικών – μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων αποτελεί πάγια πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. ήδη από το 2004 η αναθεώρηση του Άρθρου 16 ήταν από τα κύρια σημεία της πρότασης αναθεώρησης του Συντάγματος από την κυβέρνηση Καραμανλή. Το ΠΑΣΟΚ τότε, υπό την προεδρία του Γεωργίου Παπανδρέου, είχε αρχικά ταχθεί υπέρ της αναθεώρησης του Άρθρου 16. Στην συνέχεια, όμως, υπό την πίεση αρκετών βουλευτών αλλά και της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου υπαναχώρησε, ακυρώνοντας μια σημαντική συνταγματική αλλαγή. Σήμερα, η αναθεώρηση του Άρθρου 16 είναι επιβεβλημένη για μία σειρά από λόγους.

Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να αναδειχθεί σε κέντρο παιδείας, πολιτισμού, έρευνας και καινοτομίας στην ευρύτερη περιοχή. Η δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων θα περιορίσει τη διαφυγή πόρων και ανθρώπινου κεφαλαίου (καθηγητών και φοιτητών) στο εξωτερικό. Τέλος, η δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων θα δημιουργήσει συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού με τα δημόσια πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα τη βελτίωση του επιπέδου των παρεχόμενων σπουδών και της έρευνας. Για να πετύχει, όμως, το εγχείρημα, θα πρέπει η Πολιτεία να θεσμοθετίσει ένα σαφές και αυστηρό νομικό πλαίσιο, που θα διασφαλίζει η Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ). Έτσι θα αποφευχθούν ελλοχεύοντες κίνδυνοι, που μπορεί να είναι η αθρόα νομιμοποίηση, χωρίς έλεγχο και αξιολόγηση, των υπαρχόντων κολλεγίων, και η έλευση παραρτημάτων αμφιβόλου ποιότητας ιδρυμάτων του εξωτερικού. Γιατί ο στόχος δεν είναι η εμπορευματοποίηση της γνώσης και η μετατροπή της παιδείας και της εκπαίδευσης από δημόσιο αγαθό μόνο σε ατομικό δικαίωμα. Ο στόχος είναι η βελτίωση συνολικά του εκπαιδευτικού συστήματος και ο πολλαπλασιασμός των εκπαιδευτικών επιλογών των Ελλήνων πολιτών. Ταυτόχρονα, η προτεραιότητα της κυβέρνησης πρέπει να είναι η συνεχής αναβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου και η αύξηση των πόρων για τη βελτίωση των λειτουργιών του και της ανταγωνιστικότητάς του στο νέο περιβάλλον.

Πηγή: εφημερίδα “ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ”

Σε μια σπάνια ιστορική σύμπτωση ολοκληρώθηκε σχεδόν ταυτόχρονα ένας εκλογικός κύκλος σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο. Και στις τρεις χώρες έχουμε ισχυρές κυβερνήσεις με νωπή λαϊκή εντολή και καθαρό ορίζοντα διακυβέρνησης. Η συγκυρία αυτή γεννάει προσδοκίες για βελτίωση των σχέσεων ιδιαίτερα μετά την ύφεση που έφερε ο φονικός σεισμός στην Τουρκία. Δημιουργεί επίσης τις κατάλληλες συνθήκες για διπλωματικές πρωτοβουλίες. Εταίροι και σύμμαχοί μας εμφανίζονται επισπεύδοντες για μια συνολική διευθέτηση που θα παγιώσει τη σταθερότητα στο τρίγωνο αυτό της Ανατολικής Μεσογείου για γεωπολιτικούς, ενεργειακούς και οικονομικούς λόγους. Ολα αυτά, μαζί με την επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν, στο παρασκήνιο της συνόδου του ΝΑΤΟ, δημιουργούν αισιοδοξία και προσδοκίες.

Οι πλανητικές εξελίξεις, όμως, αλλά και οι ευρύτερες ισορροπίες στην περιοχή δεν δικαιολογούν ούτε αισιοδοξία ούτε εφησυχασμό.

Οι ΗΠΑ από το φθινόπωρο εισέρχονται σε έναν εκλογικό κύκλο που μπορεί να είναι το ριμέικ του 2019. Με τον Τραμπ υπόδικο και τον Μπάιντεν σε προχωρημένη ηλικία ελλοχεύει ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης του αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Μια Αμερική σε εσωστρέφεια λόγω μιας ακόμη κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης, και με το Ουκρανικό ανοιχτό, είναι αμφίβολο αν μπορεί να εστιάσει στη διευθέτηση περιφερειακών διενέξεων που χρονίζουν.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, επίσης απορροφημένη από τον ουκρανικό πόλεμο, μόνο υποστηρικτικό ρόλο φαίνεται να μπορεί να διαδραματίσει σε μια ενδεχόμενη διπλωματική πρωτοβουλία προερχόμενη από τις ΗΠΑ.

Μια διπλωματική πρωτοβουλία της Δύσης, πέραν από την παγίωση της σταθερότητας, στην ευρύτερη περιοχή έχει και μια επιπλέον στόχευση. Την επαναφορά της Τουρκίας σε δυτική τροχιά και την επανασύσφιξη των σχέσεων Τουρκίας – ΗΠΑ.

Η τουρκική εξωτερική πολιτική, όμως, μετά την επανεκλογή Ερντογάν εμφανίζει τα πάγια χαρακτηριστικά των τελευταίων χρόνων.

Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι η αποδυτικοποίησή της. Η Τουρκία θεωρεί ότι οι γεωπολιτικές συνθήκες και απειλές που επέβαλαν την πλήρη ενσωμάτωσή της στη Δύση έχουν εκλείψει προ πολλού. Η ευρωπαϊκή ενταξιακή της προοπτική έχει επίσης ενταφιαστεί προ πολλού. Απέναντι στη Δύση, πλέον, η Τουρκία συμπεριφέρεται με όρους παζαριού και συναλλαγής παρά συμμάχου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στάση της στη νατοϊκή ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας. Η απαγκίστρωση της Τουρκίας από τη Δύση τη φέρνει κοντύτερα σε αναθεωρητικές μεγάλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, με τις οποίες συνάπτει παντός είδους συμφωνίες.

Το δεύτερο είναι η νεοοθωμανική αναθεωρητική και  επεκτατική πολιτική της. Η Τουρκία συμπεριφέρεται σε επίπεδο συμβολισμών και πολιτικής ως αναθεωρητική περιφερειακή δύναμη με προβολή ισχύος και επιρροής στην εγγύς περιφέρειά της. Επιχειρεί να διαδραματίσει περιφερειακό ρόλο που πολλές φορές αποκλίνει από τα συμφέροντα της Δύσης και απειλεί τη σταθερότητα στην περιοχή.

Τρίτον, η εκδίπλωση της εξωτερικής της πολιτικής και των στόχων της γίνεται περισσότερο με όρους ισχύος και απειλής χρήσης βίας παρά με όρους διπλωματίας και διεθνούς δικαίου. Η Τουρκία συμπεριφέρεται περισσότερο ως Χομπσιανή παρά ως Καντιανή δύναμη. Και θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι ο κίνδυνος επεισοδίου ή ανάφλεξης παραμένει υψηλός πριν, κατά τη διάρκεια, και ιδιαίτερα μετά από έναν άκαρπο διάλογο.

Η στρατηγική τοποθέτηση της ερντογανικής Τουρκίας στις νέες πλανητικές ισορροπίες δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την επανένταξη της Τουρκίας στους δυτικούς σχεδιασμούς. Και η αναθεωρητική της πολιτική δεν αφήνει αισιοδοξία για την επιτυχία των όποιων διπλωματικών πρωτοβουλιών στην περιοχή.

Για την Ελλάδα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Προέχει η συνεχής ενίσχυση της αποτρεπτικής της ισχύος και η διπλωματική προβολή πως οτιδήποτε έχει να κάνει με κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας είναι μη διαπραγματεύσιμο. Πέραν της υφαλοκρηπίδας, της ΑΟΖ και μιας δίκαιας και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση για άλλα θέματα.

Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”, 8 Ιουλίου 2023

Συνέντευξη στο ραδιόφωνο, στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8 και στην εκπομπή «Ναι μεν Αλλά» με την Ευαγγελία Μπαλτατζή.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία βρίσκεται στον δεύτερο γύρο που είναι και πιο σύνθετος, με τους Ρώσους να έχουν αλλάξει στρατηγική αφού στον πρώτο γύρο έχουν αποτύχει στους στόχους τους και ουσιαστικά έχουν περιχαρακώσει μία γραμμή άμυνας γύρω από τις ανατολικές επαρχίες και την Κριμαία. Εκεί οι Ουκρανικές δυνάμεις έχουν μεγάλη δυσκολία να τους απωθήσουν και φυσικά οι Ρώσοι -που έχουν ιστορική παράδοση σε μακροχρόνιους πολέμους φθοράς- ετοιμάζονται για ένα ενδεχόμενο παρατεταμένου πολέμου.

Η συνθήκη αυτή δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στη στρατηγική της Δύσης, γιατί υπάρχει η συνεχής βοήθεια από όλες τις χώρες της Δύσης προς την Ουκρανία, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις συνθήκες του πολέμου. Όμως δεν είναι και απόλυτα βέβαιο ότι αυτή η ενότητα της Δύσης θα παραμείνει αρραγής σε βάθος χρόνου, με δεδομένο ότι αυτό πρέπει να επιβεβαιώνεται συνεχώς.

Επιπλέον, η Δύση πρέπει αναμφίβολα να επανακαθορίσει την στρατηγική της, αφού ο πόλεμος έχει μπει στη δεύτερη φάση, άρα πρέπει να προσδιοριστεί ποια είναι η στρατηγική στόχευση της Δύσης. Σε αυτή τη φάση δεν είναι τόσο αποκρυσταλλωμένη όπως ήταν αρχικά. Τότε, στόχευε την απόκρουση της Ρωσικής επίθεσης και αυτό συνέβη με επιτυχία. Τώρα ποιος είναι ο στόχος: να απωθήσουμε τη Ρωσία από κάθε σπιθαμή ουκρανικού εδάφους και είναι αυτό εφικτό; Να νικήσουμε την Ρωσία όπως ακούστηκε από χείλη αρμοδίων και τι σημαίνει αυτό; Να ηττηθεί η Ρωσία επί του πεδίου και άρα η παραμονή του Πούτιν στην εξουσία να μπει σε αμφισβήτηση; ¨Όλα αυτά είναι υπό αίρεση και γι’ αυτό απαιτείται αποκρυσταλλωμένη δυτική στρατηγική σε ότι αφορά την δεύτερη φάση του πολέμου και αυτό πρέπει να συμβεί γρήγορα. Πρέπει η Δύση να θέσει τους στόχους και ναι μεν ο πόλεμος διεξάγεται από τους Ουκρανούς, η Ουκρανία έχει τον πρώτο λόγο, αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι, συμμετέχουμε και εμείς έστω και εμμέσως, και η δύση ως γεωπολιτικός δρων, έχει συμφέροντα πως θα διευθετηθεί και πως θα εξελιχθεί η φάση αυτή.

Το σκέλος που αφορά την αμυντική θωράκιση της Ουκρανίας στην απόκρουση της Ρωσικής επίθεσης βρίσκει όλες τις χώρες της Δύσης σύμφωνες και γι’ αυτό βλέπουμε ότι η δυτική ενότητα παραμένει αρραγής. Στο δεύτερο σκέλος όμως που αφορά στην τελική διευθέτηση εκεί αρχίζουν τα προβλήματα. Οι δυτικές χώρες, ακόμα και η ηγεμονική δύναμη της Δύσης, οι ΗΠΑ, έχουν και άλλες στοχεύσεις, όπως πχ ποια θα είναι η ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφάλειας μετά τον πόλεμο, ποια θα είναι η θέσης της Ρωσίας σε αυτή αλλά και σε σχέση με την αντιπαράθεση της Αμερικής με την Κίνα. Ολοι αυτοί οι προβληματισμοί καθιστούν δύσκολο τον σχεδιασμό ενιαίας στρατηγικής ως προς την τελική φάση του πολέμου και ότι ακολουθήσει.

Η διευθέτηση της επόμενης είναι το δύσκολο και το κρίσιμο, τι διέξοδο διαφυγής θέλουμε και μπορούμε να αφήσουμε στη Ρωσία, πως την επανεντάσσουμε σε ένα συνολικό σύστημα ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας ενόψει και ενός και του ανταγωνισμού παίρνει χαρακτηριστικά ενός νέου ψυχρού πολέμου με την Κίνα; Όλα αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν και να ορίσουν την ενιαία στρατηγική και αυτό είναι το πρόβλημα.

Πηγή: ertnews.gr

Στον διπολικό κόσμο του ψυχρού πολέμου, Δύση και Τουρκία είχαν συγκλίνοντα συμφέροντα αντιμετωπίζοντας την κοινή απειλή του σοβιετικού κομμουνισμού. Το κεμαλικό κράτος ακολούθησε δυτικόστροφη πορεία επιδιώκοντας την εγγύηση ασφάλειας της ατλαντικής συμμαχίας. Η Αμερική είδε την Τουρκία, ειδικά μετά την πτώση του Σάχη στο Ιράν, ως κρίσιμη σύμμαχο σε μια σημαντική γεωπολιτικά περιοχή.
Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, την ευφορία του τέλους της ιστορίας, και την προσπάθεια επέκτασης της δυτικής φιλελεύθερης τάξης σε πλανητικό πρόταγμα, η Τουρκία εξελίχθηκε σε κράτος-κλειδί για τους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Το αφήγημα που έπλασε η Δύση για την Τουρκία περιέγραφε μια κοσμική δημοκρατία, χώρα πρότυπο για την ισλαμική Μέση Ανατολή. Ιδιαίτερα μετά την 11η Σεπτεμβρίου, η προώθηση του αφηγήματος αυτού έγινε επιτακτική για τις ΗΠΑ. Με αυτή την λογική, προσπάθησαν να αγκυροβολήσουν την Τουρκία στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Να εντάξουν, δηλαδή, την Τουρκία πέραν του ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.
Το δυτικό αφήγημα για την Τουρκία έχει, όμως, πλέον καταρρεύσει. Οι πλανητικές αλλαγές δημιούργησαν ένα νέο περιβάλλον στο οποίο η Τουρκία διέγνωσε ευκαιρίες. Η απαλλαγή από την Σοβιετική απειλή έφερε τάσεις απεξάρτησης της Τουρκίας από τη Δύση. Και η σταδιακή μετάβαση σε ένα πολυκεντρικό σύστημα μεγάλων δυνάμεων, μαζί με τη μερική αποχώρηση των ΗΠΑ από την περιοχή, αποχαλίνωσαν την Τουρκία.
Η Ερντογανική Τουρκία, ολοένα και πιο αυταρχική, αναθεωρητική και επεκτατική απειλεί τη σταθερότητα στην ευρύτερη γεωπολιτική περιοχή. Και σειρά πολιτικών του Ερντογάν, αντιτίθενται ευθέως στα δυτικά συμφέροντα.
Η Τουρκία αρνήθηκε να διευκολύνει τους Αμερικανούς ανοίγοντας βόρειο μέτωπο στον πόλεμο του Ιράκ. Αγοράζει οπλικά συστήματα από τη Ρωσία που δημιουργούν ζητήματα ασφάλειας για τη Δύση και το ΝΑΤΟ. Αρνείται να συνταχθεί με τη Δύση στην επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία για το Ουκρανικό. Συνάπτει συμφωνίες με τη Ρωσία που θα την καταστήσουν ενεργειακό κόμβο του ρωσικού φυσικού αερίου στην περιοχή. Προσεγγίζει το καθεστώς Άσαντ, με τη διαμεσολάβηση των Ρώσων και την υποστήριξη του Ιράν, με κοινό στόχο τους Κούρδους της Συρίας που συνέβαλαν στον αγώνα εναντίον του ISIS. Αναθέτει στη Ρωσία την κατασκευή πυρηνικού αντιδραστήρα στο Ακούγιου και την ανακατασκευή του λιμανιού της Μερσίνης. Και τέλος, κάνει ανατολίτικα παζάρια προκειμένου να συναινέσει στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ.
Η Τουρκία μπορεί να παραμένει κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά συμπεριφέρεται, πλέον, ως αδέσμευτη και όχι ως συμμαχική χώρα.
Απέναντι σε αυτή την Τουρκία η Δύση συμπεριφέρεται αμήχανα. Είτε κατευνάζει τον Ερντογάν, όπως έκαναν ο Τραμπ και η Μέρκελ, είτε προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Υπάρχουν και εξαιρέσεις. Η Γαλλία αντέδρασε αποφασιστικά στην τουρκική προβολή ηγεμονικών αξιώσεων στο ζωτικό της χώρο της Μεσογείου και της Βορείου Αφρικής. Η ίδια η Αμερική διεύρυνε τη στρατιωτική της παρουσία στη χώρα μας, δημιουργώντας συνθήκες ενδεχόμενης αναδίπλωσης από την Τουρκία.
Δεν υπάρχει όμως συνολική στρατηγική απέναντι σε μια Τουρκία, που αντιμετωπίζει τις συμμαχικές της υποχρεώσεις αλά καρτ, απειλεί τα κυριαρχικά δικαιώματα άλλου κράτους-μέλους του ΝΑΤΟ και κατέχει έδαφος ευρωπαϊκού κράτους-μέλους.
Η πολιτική του κατευνασμού, που ακολουθούν οι χώρες της Δύσης απέναντι στην Τουρκία, δεν πρόκειται να την επαναφέρει σε δυτική τροχιά. Αντίθετα, φέρνει το παιχνίδι στα μέτρα της Τουρκίας, δηλαδή σε ένα ατελείωτο ανατολίτικο παζάρι. Η Δύση πρέπει να αλλάξει υπόδειγμα στρατηγικής απέναντι στη νέα Τουρκία.

Πρώτη δημοσίευση: ΒΗΜΑ της Κυριακής

Συνέντευξη στο Πρώτο Πρόγραμμα και στη δημοσιογράφο Ε. Μπαλτατζή

Η Αμερική έχει μια κρίση στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία, έχει μια στρατηγική αμηχανία, γιατί ουσιαστικά μεταχειρίζεται τα ίδια εργαλεία απέναντι στην Τουρκία, τα οποία χρησιμοποιούσε κατά την περίοδο του διπολικού Ψυχρού πολέμου. Τότε όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τότε η Τουρκία εξαρτιόταν απόλυτα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ για την ασφάλειά της απέναντι στην κραταιά Σοβιετική Ένωση, όμως σήμερα δεν είναι η ίδια Τουρκία.

Η Τουρκία σιγά σιγά έχει αποκόψει τον ομφάλιο λώρο από τη Δύση, θεωρεί το τουρκικό κατεστημένο εξωτερικής πολιτικής, ότι ο κόσμος έχει αλλάξει. Είμαστε σε έναν πολυκεντρικό κόσμο, συνεπώς δεν εξαρτάται πλέον από τη Δύση και ουσιαστικά κορφολογεί από όλες τις μεγάλες δυνάμεις του συστήματος, κάποτε από τη Ρωσία, κάποτε από την Κίνα, κάποτε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, για να προωθεί τα δικά της συμφέροντα. Και ποια είναι τα δικά της συμφέροντα; Ένας αχαλίνωτος αναθεωρητισμός και επεκτατισμός. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, η Τουρκία που έχουμε απέναντί μας και έχει απέναντί της η Δύση, προβάλλει και ουσιαστικά φέρνει στο τραπέζι το παλιό Ανατολικό ζήτημα με μια άλλη μορφή.

Αυτό λοιπόν, οι Αμερικανοί σύμμαχοι και φίλοι μας δεν το έχουν νομίζω κατανοήσει επαρκώς. Θεωρούν ότι προσπαθώντας να κρατήσουν την Τουρκία σε μια δυτική τροχιά, προσπαθώντας ουσιαστικά οι Αμερικανοί να την έχουν από κοντά, ουσιαστικά θα την κρατάνε σε μια τροχιά γύρω από τη Δύση και θεωρούν επίσης, θεωρώ πάλι εσφαλμένα, ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο η Τουρκία και η τουρκική εξωτερική πολιτική στο σύνολο όσο ο Ερντογάν.

Η στάση Μενέντεζ «είναι η σωστή στάση».

Δεν μπορείς να επιβραβεύσεις τον αντιαμερικανισμό του Ερντογάν. Δεν μπορείς να επιβραβεύεις τον αναθεωρητισμό του Ερντογάν. Δεν μπορεί να επιβραβεύεις τον επεκτατισμό του Ερντογάν. Δεν μπορείς να επιβραβεύεις το γεγονός ότι κατ’ ουσίαν, έχει εξοντώσει τους Κούρδους, οι οποίοι αποτέλεσαν “το εργαλείο” για τον αγώνα κατά του ISIS και να έρχεσαι εσύ να επιβραβεύεις για όλα αυτά για όλη αυτή την πολιτική που ακολουθεί. Αυτό που κάνει η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, το εκτελεστικό κομμάτι της, ως την «παλιά πεπατημένη, δηλαδή ότι να προσπαθούμε να αγκαλιάσουμε την Τουρκία, να την κρατήσουμε σε τροχιά γύρω από τη Δύση, δηλαδή να πάρουμε ό,τι μπορούμε από την Τουρκία, ακριβώς γιατί η γεωπολιτική της θέση είναι σημαντική.

Όλη αυτή η νεο-οθωμανική επεκτατική αναθεωρητική πολιτική νομίζω ότι ουσιαστικά έχει καταστρέψει πολλά ερείσματα της Τουρκίας στη Δύση. Θεωρώ η εικόνα της έχει πληγεί. Η Αμερική μπορεί να προσπαθεί να κρατήσει την Τουρκία όσο μπορεί, αλλά ουσιαστικά υλοποιεί ένα εναλλακτικό σχέδιο και αυτό είναι ότι η Ελλάδα πια γίνεται ο προμαχώνας της Δύσης, γι’ αυτό και η αναβάθμιση της στρατηγικής της σχέσης με την χώρα μας και η αναβάθμιση της στρατιωτικής παρουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών στην επικράτειά μας.

Αναφορικά με την επικείμενη συνάντηση Τσαβούσογλου – Μπλίνκεν στις 18 Ιανουαρίου στην Ουάσινγκτον, αναμένεται ένα “ανατολίτικο παζάρι” από τη μεριά του Τσαβούσογλου. Δηλαδή αυτό που έκαναν οι Τούρκοι ως επιτήδειοι ουδέτεροι, να είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, όπως κάνουν και με το ουκρανικό. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο, προσδοκώντας να κορφολογήσουν και από τις δύο πλευρές οφέλη για την Τουρκία. Αυτό θα ακούσετε από τον Τσαβούσογλου. Από την άλλη πλευρά όμως, η πολιτική ουσία μένει γιατί δεν πρέπει να ακούμε τι θα πουν, αλλά να δούμε τι θα κάνουν. Και αυτό είναι η συμβουλή προς τους Αμερικανούς συμμάχους και φίλους μας, ότι δεν πρέπει να ακούν τι λένε, πρέπει να δουν τι κάνουν και στο τέλος της διαδρομής εάν η Τουρκία θα ευθυγραμμιστεί με τη συμμαχία. Αυτό είναι το τελικό κριτήριο και όσο δεν ευθυγραμμίζεται, υποθέτω ότι ο Μενέντεζ θα κρατήσει αυτή τη στάση την οποία κρατά.

Πηγή: www.ertnews.gr