Πέντε μήνες πέρασαν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, και η δεύτερη αριστερή κυβέρνηση συναγωνίζεται σε επιδόσεις μόνο τον εαυτό της. Την πρώτη αριστερή κυβέρνηση του Ιανουαρίου του 2015. Το χρηματιστήριο έχει καταρρεύσει φθάνοντας στα επίπεδα του 1989, οι επενδυτές εγκαταλείπουν τη χώρα, οι ιδιωτικοποιήσεις καρκινοβατούν, και η αξία των τραπεζών, που μόλις ανακεφαλαιοποιήθηκαν για δεύτερη φορά, έχει φτάσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Και φυσικά τα capital controls, που θα έληγαν τον Δεκέμβριο, έχουν γίνει μέρος της ζωής μας. Οι μεταρρυθμίσεις έχουν βαλτώσει, παράλληλα προγράμματα εισέρχονται στη Βουλή για εντυπωσιασμό και μετά αποσύρονται. Το ασφαλιστικό έχει αναδειχθεί σε νέο γόρδιο δεσμό για μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να λύσει ούτε τα κορδόνια της. Κι αυτό καθυστερεί την αξιολόγηση, που έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί το Νοέμβριο και τώρα υπολογίζεται, αν όλα πάνε καλά, γύρω στο Πάσχα. Τα λεφτά τελειώνουν και το φάντασμα της ασφυξίας επιστρέφει.
Αν όλα αυτά σας θυμίζουν το 2015, κάνετε μεγάλο λάθος. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Η αξιοπιστία της χώρας βρίσκεται στα τάρταρα. Η εικόνα του κράτους-παρία εδραιώνεται στα μάτια εταίρων και δανειστών. Και η εικόνα ενός Πρωθυπουργού, που δεν μπορεί να προωθήσει μεταρρυθμίσεις και επιζητεί συνεχώς να διαπραγματευτεί πολιτικά, έχει εξοργίσει την Ευρώπη.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά μας βρήκε και η προσφυγική-μεταναστευτική κρίση. Κι εκεί έδωσαν εξετάσεις και απέτυχαν οικτρά. Άρχισαν με δηλώσεις προσκλητήριο. Μετά απέτυχαν να κινητοποιήσουν όλους τους κρατικούς μηχανισμούς ελέγχου. Ολιγώρησαν στην άντληση διαθέσιμων ευρωπαϊκών πόρων και μέσων. Και στη συνέχεια, αθέτησαν τις δεσμεύσεις που ανέλαβαν. Πραγματικό κράτος-οπερέτα. Αποτέλεσμα; Να βρισκόμαστε σε de facto καραντίνα στη ζώνη Σένγκεν και το ΝΑΤΟ να αναλαμβάνει την αστυνόμευση των ευρωπαϊκών συνόρων στο Αιγαίο για τον έλεγχο των μεταστευτικών προσφυγικών ροών.
Που πάμε λοιπόν; Με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Η κυβέρνηση μετατρέπει τη χώρα σε είδωλο της. Κατ´εικόνα και καθ´ομοίωσιν της. Ένα είδωλο τριτοκοσμικής βαλκανικής χώρας που ανταποκρίνεται στις ιδεοληψίες της και την ανικανότητα της. Φέρνουν τη χώρα στα μέτρα τους. Και το χειρότερο. Διαμορφώνεται αργά και βασανιστικά ένα νέο σημείο αρνητικής σύγκλισης βουλήσεων και συμφερόντων, που επαναφέρει το Grexit.
Κάποιοι Ευρωπαίοι το επαναφέρουν ως τη μόνη επφιλογή μιας πολιτείας που αδυνατεί να εκσυγχρονιστεί. Η κυβέρνηση σύρεται, όσο περνάει ο χρόνος, στη μόνη επιλογή που μπορεί κυβερνητικά και ιδεολογικά να υποστηρίξει και να διαχειριστεί. Και η κοινωνία καθημαγμένη και εξηντλημένη αρχίζει να συμφιλιώνεται, σε όλες τις στρωματώσεις της, με την ιδέα, για όλους τους λάθος λόγους. Όσο παραμένει αυτή η κυβέρνηση στην εξουσία, η επιστροφή στο βαλκανικό μας παρελθόν μοιάζει αναπόφευκτη.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”