Καφενές

Καφενές

Χρειάστηκαν έξι μήνες διακυβέρνησης της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβουμε τι σημαίνει πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Η τέχνη της μη απόφασης. Δηλαδή, της μη αποδοχής της ευθύνης. Μια συνεχής διαβούλευση και ζύμωση ανάμεσα σε ετερόκλητες συνιστώσες. Περιπλάνηση στον κόσμο της ουτοπίας. Εναλλακτικά σχέδια, που ανήκουν στον κόσμο του John le Carre. Και ένας μικρομεγαλισμός που διατείνεται ότι θα αλλάξει τους συσχετισμούς της Ευρώπης, τις ισορροπίες του πλανήτη. Συζητήσεις του καφενέ, δηλαδή.

Έτσι διαπραγματεύτηκαν έξι μήνες. Δοκιμάζοντας τη λογική των άλλων, και τις αντοχές του λαού μας. Δοκιμάζοντας προτάσεις και σενάρια αλλόκοτα. Πομπώδη και αντιφατικά. Την ώρα που η χώρα βυθιζόταν.

Όταν επιτέλους ο καπετάνιος είδε το παγόβουνο ευτυχώς άρπαξε το πηδάλιο και έστριψε. Πιστέψαμε ότι γλιτώσαμε. Έστω και με κόστος μερικές δεκάδες δις παραπάνω.

Αμ δε. Το πλήρωμα στασίασε. Ο Πρωθυπουργός είδε περιδεής, σε μια νύχτα, την κυβέρνηση του να χάνει 39 βουλευτές και να μετατρέπεται σε κυβέρνηση μειοψηφίας. Τότε μάθαμε ότι οι διαγραφές δεν είναι στην κουλτούρα της αριστεράς. Προφανώς. Έχετε ακούσει να διώχνουν από κανένα καφενείο τους γραφικούς; Γιατί, με το συμπάθειο, αυτά που προτείνει η εσωκομματική αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα είναι απίστευτες γραφικότητες.

Πήγαν, λοιπόν, στην Πολιτική Γραμματεία προς ανεύρεση σύνθεσης. Αφού δεν τα βρήκαν, οδηγήθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή. Και εκεί, αφού βγήκαν τα μαχαίρια από τα θηκάρια, ανέβαλαν το τελικό ξεκαθάρισμα για τον Σεπτέμβριο. Στο Συνέδριο. Και όλα αυτά όταν η χώρα κατεστραμμένη βρίσκεται εν μέσω της πιο κρίσιμης διαπραγματεύσης για το 3ο μνημόνιο.

Στην κουλτούρα των κοινοβουλευτικών κομμάτων τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι αποφάσεις λαμβάνονται δια πλειοψηφίας. Οι μειοψηφίες καταγράφουν τις απόψεις τους αλλά συντάσσονται. Όταν δεν συντάσσονται ή φεύγουν ή τους διώχνουν. Ο Παπανδρέου το 1977 διέγραψε τη Δημοκρατική Άμυνα και πλειάδα στελεχών. Ο Καραμανλής το 1998 διέγραψε σύσσωμη την τότε ηγετική ομάδα της ΝΔ. Ο Σαμαράς διέγραψε 21 βουλευτές που αρνήθηκαν να συνταχθούν με την κορυφαία απόφαση που αφορούσε το μέλλον της χώρας. Και οι τρεις για να μπορέσουν να κυβερνήσουν. Δύσκολες αποφάσεις αλλά καθαρές λύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να πάρει επώδυνες αποφάσεις. Γιατί το να στρίψει ο Πρωθυπουργός όταν είδε το παγόβουνο δεν συνιστά απόφαση. Είναι απλή ενεργοποίηση του ενστίκτου της επιβίωσης. Η όποια συμφωνία, αν και όταν επιτευχθεί, δεν σημαίνει αυτόματη πλοήγηση μετά. Θα χρειαστούν συνεχείς και δύσκολες αποφάσεις. Διαρκής παράκαμψη των αγκυλώσεων του κράτους. Συνεχής εγρήγορση της κυβέρνησης για την υλοποίησή της. Εάν οι έξι μήνες διακυβέρνησης αποτελούν τον πρόλογο, τρομάζω για τη συνέχεια. Κοινώς μπλέξαμε.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *