Τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής παρακολουθήσαμε την κορύφωση του δράματος των τελευταίων επτά μηνών. Που ολοκληρώθηκε με τη ψήφιση του τρίτου μνημονίου απο την αριστερή, πρώην αντιμνημονιακή, κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από έναν αδελφοκτόνο σπαραγμό. Που αν οι στιγμές δεν ήταν εθνικά κρίσιμες θα είχε το δικό του ενδιαφέρον. Από τη σκοπιά της κριτικής του θεάματος φυσικά.
Κάποιοι πίστεψαν ότι μετά από επτἀ μήνες ακυβερνησίας η κυβέρνηση θα έπαιρνε μπροστά. Θα φουλάριζε τις μηχανές για να καλύψει το χαμένο έδαφος και τις ζημιές. Κάποιοι πίστεψαν ότι η πολιτική ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ολοκληρωθεί. Λάθος. Το έργο έχει συνέχεια. Σαν τα σήριαλ του Φώσκολου. Η κυβέρνηση διαρρέει τώρα, ότι ο Πρωθυπουργός, μετά την εκταμίευση της δόσης, θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης απο τη Βουλή. Προφανώς για να φορτώσει το μουτζούρη της πτώσης της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στους πρώην συντρόφους του. Κι εμείς να παρακολουθήσουμε άλλη μια ακαλαίσθητη παράσταση της εσωκομματικής οπερέτας του ΣΥΡΙΖΑ. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, το εσωκομματικό πρόβλημα να γίνεται για άλλη μια φορά πρόβλημα της χώρας. Με δικά μας ἐξοδα δυστυχώς. Γιατί και κακό θέαμα βλέπουμε και ακριβό εισιτήριο πληρώνουμε. Τρίτη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία μέσα σ᾽ένα χρόνο κοστίζει. Μέσα στην κρίση και με την οικονομία σε κατάσταση σοκ κοστίζει ακόμη περισσότερο.
Προφανώς, πολιτικό πρόβλημα υπάρχει. Ο Πρωθυπουργός έχασε περίπου το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Να τους διαγράψει δεν μπορεί. Δεν είναι στη κουλτούρα της αριστεράς, μας λέει. Να τους επιβάλει να παραδώσουν τις έδρες τους δεν μπορεί. Παρότι, υποτίθεται ότι προεκλογικά το έθεσε ως όρο συμμετοχής στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση διαφωνίας με τη γραμμή του κόμματος. Να σχηματίσει ευρεία κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης ή έστω ειδικού σκοπού απὀ το παρόν κοινοβούλιο δεν θέλει. Άρα οι εκλογές καθίστανται μονόδρομος. Προσθέστε στους επτά μήνες ακυβερνησίας άλλους δυο μήνες απραξίας. Με τη δημόσια διοίκηση διαλυμένη, και την οικονομία καθημαγμένη ο λογαριασμός ολοένα και θα μεγαλώνει.
Η στρατηγική είναι πρόδηλη. Δραματοποίηση της πτώσης της κυβέρνησης. Επίρριψη της ευθύνης στην αριστερή της πτέρυγα, και απονομιμοποίηση της. Αφήγημα θυματοποίησης του Πρωθυπουργού που δίνει μάχες παρά την εξωτερική και, τώρα, εσωτερική υπονόμευση. Επίσπευση των εκλογών για να βρεί την εσωκομματική αντιπολίτευση απροετοίμαστη. Και τους πολίτες μετά την Αυγουστιάτικη ραστώνη πριν τα μέτρα αρχίσουν να τους αδειάζουν το πορτοφόλι. Και το νέο ψευδοδίλλημα είναι ήδη έτοιμο. Ποιός μπορεί να εφαρμόσει μια επώδυνη συμφωνία με μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία απ’ότι μια αριστερή κυβέρνηση; Εκλογές λοιπόν. Όπως όμως λέει ο λαός, λαγός τη φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”