Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αναμφίβολα ο μεγάλος νικητής των εκλογών. Η νίκη του είναι εμφατική γιατί ήλθε μετά από μια καταστροφική οκτάμηνη διακυβέρνηση και την υπογραφή ενός τρίτου μνημονίου. Και σφυρηλατεί πλέον κομματική ταύτιση με μια μεγάλη μάζα ψηφοφόρων που ψήφισαν τον ίδιο ή τις επιλογές του (δημοψήφισμα) τρεις συνεχόμενες φορές. Σημαντική παράμετρος για ένα νέο κόμμα που εκτινάχθηκε από μονοψήφια ποσοστά σε ποσοστά εξουσίας σε μικρό χρονικό διάστημα.

Όσοι προσδοκούσαν ότι ο κ.Τσίπρας και το κόμμα του θα αποτελούσαν μια βραχύβια αριστερή παρένθεση διαψεύστηκαν. Για τρεις κυρίως λόγους.

Πρώτον γιατί οκτώ μήνες διακυβέρνησης είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα για να μην δώσουν οι εκλογείς μια δεύτερη ευκαιρία σε ένα νέο πολιτικό. Είναι επίσης δύσκολο για τους ψηφοφόρους να αποδεχθούν τόσο γρήγορα ότι έκαναν λάθος επιλογή. Και αποδείχθηκε εξίσου δύσκολο να επιστρέψουν στη ΝΔ που αποδοκίμασαν μόλις πριν οκτώ μήνες.

Δεύτερον η φθορά του κ.Τσίπρα, παρά το συμπυκνωμένο πολιτικά χρόνο, αποδείχθηκε μικρότερη από τη φθορά των παραδοσιακών κομμάτων της μεταπολίτευσης. Κάτι το οποίο επιτυχημένα ανέδειξε και στόχευσε.

Τρίτον η στάση του στη διαπραγμάτευση και απέναντι στο μνημόνιο που συμφώνησε. Ο κ. Τσίπρας διεξήγαγε μια ανερμάτιστη και αποτυχημένη διαπραγμάτευση. Με καταστροφικά αποτελέσματα για τη χώρα. Πέτυχε όμως να την εγγράψει στο συλλογικό υποσυνείδητο πολλών πολιτών ως μια πράξη αντίστασης, έστω και μάταιης, του μικρού Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ των αγορών, των δανειστών και των εταίρων μας. Απευθυνόμενος στο σύνδρομο της θυματοποίησης που διακατέχει πολλούς συμπολίτες μας. Συναφές και το αφήγημα που κατασκεύασε για να εξηγήσει τη μνημονιακή του μετάλλαξη. Το μνημόνιο ως αναγκαίο κακό. Προϊόν εκβιασμού, και ύστατου συμβιβασμού. Κάτι το οποίο αναγκαζόμαστε να εφαρμόσουμε αλλά με το οποίο διαφωνούμε πλήρως. Το αφήγημα αυτό διατηρούσε τους συμβολισμούς της αντιμνημονιακής στάσης μέσα στη μνημονιακή μετάλλαξη. Και διαβεβαίωνε τους ψηφοφόρους για μια κοινωνικά πιο ευαίσθητη εφαρμογή του μνημονίου από τους κοινωνικά ανάλγητους αντιπάλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ που απέτυχε σε όλα κέρδισε τις εκλογές γιατί πέτυχε να κυριαρχήσει το αφήγημα του. Έχουμε έτσι τη συνέχιση ενός ιστορικού παράδοξου. Η αριστερά να αποτυγχάνει στο πεδίο της πραγματικότητας αλλά να επικρατεί στο πεδίο της εικονικής πραγματικότητας και των προσδοκιών.

Εδώ τελειώνουν τα καλά νέα για τον κ. Τσίπρα. Τα κακά νέα είναι ότι κέρδισε σε ένα συρρικνωμένο εκλογικό σώμα. Σχεδόν ένας στους δύο ψηφοφόρους επέλεξε την αποχή. Πήρε 35,5% επί του συνόλου των ψηφισάντων αλλά γύρω στο 18% επί του συνολικού εκλογικού σώματος. Έχοντας απολέσει σε πραγματικούς αριθμούς 323,000 ψηφοφόρους από τον περασμένο Ιανουάριο. Πλειοψήφησε στις εκλογές αλλά συνεχίζει να μειοψηφεί στην κοινωνία.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Ένα χρόνο πριν, στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, ο τότε επερχόμενος κ. Τσίπρας υποσχόταν την ανατροπή. Την ανατροπή του μνημονίου. Την ανατροπή των αγκυλώσεων της μεταπολίτευσης. Την ακύρωση των περικοπών και την αποκατάσταση των αδικιών από ένα πρόγραμμα παροχών. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Ο τρίτος δρόμος έγινε τρίτο μνημόνιο. Αντί να ανατραπούν οι αγκυλώσεις της μεταπολίτευσης το μόνο που ανατράπηκε είναι ο μύθος της ηθικής ανωτερότητας της αριστεράς. Βαθύς νεπωτισμός, αδιαφάνεια, και κατάληψη του κράτους από τα φουσάτα τους. Όσο για τις παροχές όχι μόνο δεν έγιναν αλλά μας πήραν και ότι είχε απομείνει στα πορτοφόλια μας. Πρωτοφανής αναντιστοιχία λόγων και έργων. Για διοικητική ικανότητα ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Ψάχνουμε να βρούμε ένα υπουργείο, ένα τομέα κυβερνητικής ευθύνης που να επέδειξαν στοιχειώδη επάρκεια. Ο κ. Τσίπρας εξελέγη υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα και κυβέρνησε διαλύοντας τα πάντα.

Στη φετινή ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας υπερασπίστηκε το τρίτο μνημόνιο. Γιατί είναι καλύτερο από τα προηγούμενα μας είπε. Το μνημόνιο που του επέβαλαν κατόπιν εκβιασμού και που αν εφαρμοστεί θα είναι καταστροφικό. Πάντα κατά τα λεγόμενα του. Και πήγε και ένα βήμα παραπέρα. Μας εξήγησε γιατί οι παρεμβάσεις του το έκαναν καλύτερο. Και ομολόγησε ότι είναι κρατικιστικό και φορομπηχτικό. Γιατί προτίμησε, όπως μας είπε, την αύξηση των φόρων αντί της μείωσης των δαπανών. Με άλλα λόγια, οικειοποιήθηκε τη πατρότητα του μνημονίου που μέχρι χθες αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας. Ο επαναστάτης ανατροπέας των μνημονίων μετατράπηκε σε συντηρητικό ρεφορμιστή και εφαρμοστή του μνημονίου.

Ο κ. Τσίπρας βρίσκεται σε μια συνεχή σχοινοβασία. Ανάμεσα στο αντιμνημονιακό του παρελθόν, την μνημονιακή του μετάλλαξη, και την άγονη οκτάμηνη διακυβέρνηση του που κληροδότησε μόνο προβλήματα. Το χειρότερο όλων είναι ότι για άλλη μια φορά στέκεται αναποφάσιστος. Σε αναντιστοιχία με τη πραγματικότητα. Υπερασπίζεται τις αριστερές του καταβολές όταν η πραγματικότητα τον έχει σπρώξει στη σοσιαλδημοκρατία. Αποκηρύσσει τα μνημόνια την ώρα που υπερασπίζεται αυτό που συμφώνησε. Μιλάει για τη περιοριστική πολιτική της συμφωνίας την ώρα που αρθρώνει ένα παράλληλο πρόγραμμα που γνωρίζει ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει. Η απόλυτη σύγχυση. Προσπαθεί για άλλη μια φορά να κλείσει το μάτι σε πολλά κοινά αλλά, πλέον, χάνει δυνάμεις από παντού. Γιατί έχει χάσει την αξιοπιστία του.

Σερφάροντας στις υποσχέσεις και τις ουτοπίες ενός άλλου δρόμου ο κ. Τσίπρας δημιούργησε ένα ετερόκλητο ακροατήριο που τον έφερε στην εξουσία. Ένα χρόνο μετά κατέρρευσαν όλα. Και ο τρίτος δρόμος και οι υποσχέσεις. Και τώρα δεν έχει από που να κρατηθεί. Όπως λέει ο λαός, ανεμομαζώματα ανεμοσκορπίσματα.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ’

Παρατηρούμε με θλίψη άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βυθίστηκαν στην οικονομική κρίση να βρίσκουν σιγά-σιγά το βηματισμό τους. Κι εμείς μετά από πέντε χρόνια σκληρής προσπάθειας να βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο. Φταίνε τα μνημόνια μας έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Φταίτε εσείς που δεν τα εφαρμόσατε σωστά μας λένε οι εταίροι μας. Ή μήπως φταίει η αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποτέλεσε τροχοπέδη σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Σωστά το μαντέψατε. Τα αίτια της αδυναμίας εξόδου της Ελλάδας από την κρίση δεν είναι οικονομικά. Είναι βαθιά πολιτικά.

Το Δεκέμβρη του 2014, μετά από μια σκληρή κι επώδυνη συλλογική προσπάθεια η χώρα έδειχνε σημάδια ανάκαμψης. Ένα καλό κλίμα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στην οικονομία. Και η κοινωνία έβλεπε ότι οι προσπάθειες της άρχισαν να καρπίζουν.

Η πορεία αυτή αντιστράφηκε βίαια. Από ένα κίνημα δημαγωγίας και εξτρεμισμού. Που κοίμισε μια εξουθενωμένη κοινωνία με το παραισθησιογόνο του λαϊκισμού. Ο κ. Τσίπρας κατόρθωσε να αναρριχηθεί στην εξουσία υποσχόμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Και με ένα νόμο θα οδηγήσει το λαό στη γη της επαγγελίας. Εξήγγειλε στη Θεσσαλονίκη ένα πρόγραμμα παροχών 11 δις. Υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Κατέλαβε την εξουσία και εκτροχίασε μια χώρα που επέστρεφε στην ομαλότητα. Αρχικά, περιπλανήθηκε στα μονοπάτια της ρήξης και του χάους. Τελικά, έκανε δημοψήφισμα ζητώντας λαϊκή εντολή και νομιμοποίηση για μια καλύτερη συμφωνία. Την έλαβε. Και με υψηλά ποσοστά. Και έφερε τη καταστροφή. Φέσωσε τον ελληνικό λαό με 60 δις, έκλεισε τις τράπεζες, και εκτίναξε την ανεργία. Και τελικά συμφώνησε ένα τρίτο και πολύ πιο σκληρό μνημόνιο.

Η σύγκρουση με την πραγματικότητα αποδείχθηκε οδυνηρή. Το τίμημα για τους πολίτες τεράστιο. Αλλά και για τον ίδιο. Το κόμμα του διαλύθηκε. Ούτε αυτό μπόρεσε να διαχειριστεί. Το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών το μετέτρεψε σε πρόβλημα της χώρας. Και οδήγησε τη χώρα σε εκλογές. Τρίτη προσφυγή στη κάλπη μέσα σε οκτώ μήνες.

Τώρα ζητάει από τον ελληνικό λαό να του δώσει αυτοδυναμία να εφαρμόσει το μνημόνιο που συμφώνησε με το οποίο, όμως, διαφωνεί. Να σχηματίσει, δηλαδή, μια κυβέρνηση από ένα πολιτικό προσωπικό με αντιμνημονιακό κύτταρο. Ένα πολιτικό προσωπικό με ταλέντο στη διαμαρτυρία και την άρνηση, αλλά μηδενική ικανότητα διοίκησης.

Αυτές οι εκλογές, όμως, γίνονται μετά το σοκ της αλήθειας. Δεν υπάρχουν πια ψευδαισθήσεις, ούτε τρίτοι δρόμοι. Υπάρχει μόνο η οκτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κι ένα τρίτο μνημόνιο. Επ’ αυτών θα κριθεί ο κ. Τσίπρας. Επί των δεσμεύσεων που αθέτησε και των προβλημάτων που δημιούργησε. Αυτή την αξιολόγηση δεν μπορεί να την αποφύγει ο κ. Τσίπρας. Και θα είναι οδυνηρή.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στην Πανελλαδική Σύσκεψη του διασπασμένου ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ένας Τσίπρας πολιτικά γηρασμένος και ηθικά ηττημένος. Βαλλόμενος και από τους εναπομείναντες συντρόφους του. Αναλώθηκε σε μια αντιδιαστολή του παλαιού με το νέο. Προσπαθώντας εναγώνια να περισώσει ότι περισώζεται από την πολιτική περιουσία που διασπάθισε. Μόνο που ο ίδιος δεν αποτελεί πια το πολλά υποσχόμενο νέο αλλά το δοκιμασμένο και αποτυχημένο που απέρχεται. Γιατί ο κ. Τσίπρας δοκιμάστηκε. Αποκαλύπτοντας την άγνοια του, την πλημμελή προετοιμασία του και την αδυναμία του να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας, ιδίως σε συνθήκες κρίσης.

Στην επτάμηνη διακυβέρνηση του κόντεψε να βγάλει τη χώρα από την Ευρώπη, διέλυσε την οικονομία, και μας άφησε φεύγοντας ένα λογαριασμό 60 δις. Κι αυτά είναι τα ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Οι αλυσιδωτές επιπτώσεις της καταστροφής δεν έχουν φανεί ακόμη.

Ποτέ άλλοτε μια εθνική μάχη δεν δόθηκε βασισμένη σε τόσο λάθος υπολογισμούς, τέτοια λανθασμένη ανάγνωση των συσχετισμών, και τόσο ακατάλληλο επιτελείο. Και όλα αυτά κατά ομολογία και παραδοχή αυτού που ηγήθηκε αυτής της μάχης. Με άλλα λόγια δώσαμε μια μάχη εκ προοιμίου χαμένη. Με καταστροφικά αποτελέσματα. Και τώρα, σαν να μην συνέβη τίποτα, ο κ. Τσίπρας καταφέρεται κατά του παλαιού πολιτικού συστήματος ως εκπρόσωπος του νέου ζητώντας ξανά τη ψήφο του λαού. Και μάλιστα για να κυβερνήσει μόνος κι αυτοδύναμος. Για ακόμα καλύτερες μέρες.

Πέραν της οικονομικής καταστροφής, όμως, τι το νέο εισκόμισε ο κ. Τσίπρας; Στην παιδεία διέλυσε ό,τι μεταρρυθμιστικό και προοδευτικό είχε γίνει τα τελευταία χρόνια. Φέρνοντας στην επιφάνεια ό,τι πιο οπισθοδρομικό και σάπιο υπήρχε στην εκπαίδευση. Διαλύοντας τα σχολεία της αριστείας, ακυρώνοντας την αξιολόγηση, και επαναφέροντας τη συναλλαγή στα πανεπιστήμια.

Στο μεταναστευτικό μετέτρεψε τη χώρα σε ανοχύρωτη πολιτεία στις βουλές των εμπόρων ψυχών. Η ανερμάτιστη πολιτική του είναι επικίνδυνη για πρόσφυγες και μετανάστες και απειλητική για τη κοινωνική μας συνοχή.

Τι το νέο είχε ο εσμός των διορισμών συγγενών και ημετέρων στο κράτος, και οι πρακτικές στη δημόσια διοίκηση; Τι το νέο εκπροσωπεί η αναγωγή του πεζοδρομιακού, περιθωριακού και αγοραίου ύφους και ήθους σε κυρίαρχο πολιτικό πρόταγμα και σύστημα αξιών;

Τι το νέο φέρνει ένα νέο κυβερνητικό πρόγραμμα με νέες ανεφάρμοστες δεσμεύσεις που έχουν ως μόνο στόχο τον κατευνασμό των συνιστωσών που του απέμειναν στο ΣΥΡΙΖΑ;

Όταν ο κ. Τσίπρας ομιλεί για το νέο μου έρχονται στο νου οι στίχοι του Μπρέχτ. «Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σαν νέο. Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί. Βρομούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει».

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Τον μακρινό Δεκέμβρη του 2014, η χώρα έδειχνε σημάδια ανάκαμψης. Για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια η οικονομία είχε σημειώσει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Και για το 2015 η πρόβλεψη ήταν για ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 2,5%. Στα δημόσια οικονομικά είχαμε πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα με αποτέλεσμα να μειώνονται οι δανειακές ανάγκες μας. Και να είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε τη συζήτηση για τη διευθέτηση του χρέους βάσει των αποφάσεων που είχαμε πετύχει στο Eurogroup. Οι διαρθρωτικές αλλαγές και οι αποκρατικοποιήσεις προχωρούσαν. Οι τράπεζες μας ήταν σε καλή κατάσταση. Το κυριότερο όλων, ένα καλό κλίμα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται στην αγορά. Απέμενε η ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης, που θα μας επέτρεπε με τη προληπτική γραμμή πίστωσης να ολοκληρώσουμε σταδιακά την επιστροφή στην ομαλότητα, και την έξοδο στις αγορές. Λάθη ασφαλώς και έγιναν. Παραλείψεις ασφαλώς και υπήρξαν. Καθυστερήσεις ασφαλώς και σημειώθηκαν. Αλλά τι σχέση έχει η χώρα που παρέλαβε ο παραιτηθείς Πρωθυπουργός με τη καμμένη γη που αφήνει πίσω του.

Και όχι μόνο στην οικονομία. Στην παιδεία σχεδιάσαμε και υλοποιήσαμε σειρά μεταρρυθμίσεων. Που εκκρεμούσαν χρόνια και άλλαζαν τον εκπαιδευτικό χάρτη της χώρας. Είχαμε αρχίσει τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης. Στον τομέα της δημόσιας τάξης υπήρχε ένα αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη. Όλα ανατράπηκαν. Όλα οπισθοδρόμησαν. Στην παιδεία, στη δημόσια διοίκηση, στην υγεία, στο μεταναστευτικό. Είτε απο ιδεοληψία είτε από ανικανότητα, είτε και τα δύο.

Η χώρα πλήρωσε πολύ ακριβό αντίτιμο για τους πειραματισμούς της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Δέσμιος των προεκλογικών του υποσχέσεων, των ιδεοληψιών του, και της απειρίας του ο Πρωθυπουργός έβαλε τη χώρα σε τέτοια περιδίνηση που δύσκολα θα ισορροπήσει πάλι. Και πάντως με τεράστιο κόστος. Η καταστροφική διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές μας έφερε την ασφυξία στην οικονομία. Διέλυσε το τραπεζικό σύστημα και έφερε τα capital controls. Σύμφωνα με έκθεση του ΔΝΤ, λόγω των capital controls, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε για την επόμενη διετία από 177% σε 200%. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μέσα σε οκτώ μήνες ξανάφεραν την ύφεση, και τα πρωτογενή ελλείματα και εκτίναξαν την ανεργία. Η οκτάμηνη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μας έφερε αύξηση της ανεργίας, μείωση του ΑΕΠ, αύξηση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, και αύξηση του δανεισμού της χώρας μέσα από ένα τρίτο μνημόνιο.

Συνήθως, ένας Πρωθυπουργός που έχει προξενήσει τόση ζημιά στο τόπο του παραιτείται και πάει σπίτι του. Το πρώτο το έπραξε ήδη ο Πρωθυπουργός. Το δεύτερο θα το κάνει ο ελληνικός λαός με την ψήφο του.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Με ευθύνη του Πρωθυπουργού η χώρα εισέρχεται σε προεκλογική περίοδο. Την τρίτη σε εννιά μήνες. Ο σημερινός Πρωθυπουργός πήρε την εξουσία υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Υποσχόμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Και με ένα νόμο θα οδηγήσει το λαό πίσω στη γη της επαγγελίας. Το παραισθησιογόνο του λαϊκισμού λειτούργησε. Ο λαός τον ψήφισε. Οκτώ μήνες μετά, έχοντας αποτύχει σε όλα, ο Πρωθυπουργός ξαναπροσφεύγει στις κάλπες. Αποδεχόμενος ότι είπε ψέμματα το Γενάρη. Και έλαβε μια εντολή εξαπατώντας τον ελληνικό λαό. Προφασιζόμενος ότι δεν υπάρχει η εντολή του δημοψηφίσματος που ο ίδιος προκάλεσε. Και που ο ίδιος ερμήνευσε ως εντολή παραμονής στο ευρώ και την Ευρώπη. Αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας προεκλογικής περιόδου στην οικονομία και την κοινωνία. Που, όπως και ο ίδιος παραδέχθηκε, έφθασαν σε καταστάσεις οριακές.

Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να δραπετεύσει απο τον κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε. Από έναν κόσμο ιδεοληπτικών ουτοπιών και ψεύτικων υποσχέσεων. Απὀ ένα κόμμα ετερόκλητων συνιστωσών. Και απο μια συγκυβέρνηση ιδιόμορφων συμμαχιών.

Προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά. Οδηγεί τη χώρα σε εκλογές για να απαλλαγεί από τον Λαφαζάνη, τους δραχμιστές, την Κωσταντοπούλου, και όλους όσους αμφισβητούν την ηγεσία του στο ΣΥΡΙΖΑ. Και για να προλάβει τις επιπτώσεις από τα μέτρα στη τσέπη των πολιτών.

Ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι θα έρθει πρώτος στις εκλογές. Και στην περίπτωση αυτή, όμως, θα παραμείνει δέσμιος. Δέσμιος του παλαιού πολιτικού συστήματος με το οποίο θα αναγκαστεί να συγκυβερνήσει. Άλλωστε, το ίδιο κάνει και σήμερα. Τι το νέο εκπροσωπεί ο κ. Καμμένος και οι ΑΝΕΛ; Δέσμιος του τρίτου και πιο επώδυνου μνημονίου, το οποίο θα αναγκαστεί να εφαρμόσει. Δέσμιος μιας αφόρητης καθημερινότητας, που ο ίδιος επιδείνωσε, και θα αναγκαστεί, επιτέλους, να αντιμετωπίσει.

Προσφεύγει σε εκλογές παρασυρόμενος από την αλαζονεία μιας επίπλαστης και εφήμερης ηγεμονίας στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Μιας ηγεμονίας που χτίστηκε πάνω στην εικονική πραγματικότητα των προεκλογικών του δεσμεύσεων. Αυτή τη φορά όμως, οι εκλογές θα γίνουν μετά το σοκ της αλήθειας. Επί των δεσμεύσεων που αθέτησε και των πραγματικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα. Τα οποία επιδείνωσε δραματικά η οκτάμηνη διακυβέρνηση του. Και από τα οποία κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει. Αυτή είναι η νέμεσις όλων όσων προέταξαν απέναντι στις εθνικές ανάγκες το πρωτόγονο ένστικτο της ανάγκης τους για εξουσία.

Οι πολίτες πλἐον γνωρίζουν. Τα προβλήματα είναι δεδομένα και οι λύσεις συγκεκριμένες. Αυτοί θα επιλέξουν ποιος μπορεί να ανταπεξέλθει καλύτερα για τη χώρα και τις προτεραιότητες τους. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις έχουν δοκιμαστεί και οι επιδόσεις τους έχουν καταγραφεί.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής παρακολουθήσαμε την κορύφωση του δράματος των τελευταίων επτά μηνών. Που ολοκληρώθηκε με τη ψήφιση του τρίτου μνημονίου απο την αριστερή, πρώην αντιμνημονιακή, κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από έναν αδελφοκτόνο σπαραγμό. Που αν οι στιγμές δεν ήταν εθνικά κρίσιμες θα είχε το δικό του ενδιαφέρον. Από τη σκοπιά της κριτικής του θεάματος φυσικά.

Κάποιοι πίστεψαν ότι μετά από επτἀ μήνες ακυβερνησίας η κυβέρνηση θα έπαιρνε μπροστά. Θα φουλάριζε τις μηχανές για να καλύψει το χαμένο έδαφος και τις ζημιές. Κάποιοι πίστεψαν ότι η πολιτική ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ είχε ολοκληρωθεί. Λάθος. Το έργο έχει συνέχεια. Σαν τα σήριαλ του Φώσκολου. Η κυβέρνηση διαρρέει τώρα, ότι ο Πρωθυπουργός, μετά την εκταμίευση της δόσης, θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης απο τη Βουλή. Προφανώς για να φορτώσει το μουτζούρη της πτώσης της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στους πρώην συντρόφους του. Κι εμείς να παρακολουθήσουμε άλλη μια ακαλαίσθητη παράσταση της εσωκομματικής οπερέτας του ΣΥΡΙΖΑ. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, το εσωκομματικό πρόβλημα να γίνεται για άλλη μια φορά πρόβλημα της χώρας. Με δικά μας ἐξοδα δυστυχώς. Γιατί και κακό θέαμα βλέπουμε και ακριβό εισιτήριο πληρώνουμε. Τρίτη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία μέσα σ᾽ένα χρόνο κοστίζει. Μέσα στην κρίση και με την οικονομία σε κατάσταση σοκ κοστίζει ακόμη περισσότερο.

Προφανώς, πολιτικό πρόβλημα υπάρχει. Ο Πρωθυπουργός έχασε περίπου το ένα τρίτο της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Να τους διαγράψει δεν μπορεί. Δεν είναι στη κουλτούρα της αριστεράς, μας λέει. Να τους επιβάλει να παραδώσουν τις έδρες τους δεν μπορεί. Παρότι, υποτίθεται ότι προεκλογικά το έθεσε ως όρο συμμετοχής στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση διαφωνίας με τη γραμμή του κόμματος. Να σχηματίσει ευρεία κυβέρνηση εθνικής ανασυγκρότησης ή έστω ειδικού σκοπού απὀ το παρόν κοινοβούλιο δεν θέλει. Άρα οι εκλογές καθίστανται μονόδρομος. Προσθέστε στους επτά μήνες ακυβερνησίας άλλους δυο μήνες απραξίας. Με τη δημόσια διοίκηση διαλυμένη, και την οικονομία καθημαγμένη ο λογαριασμός ολοένα και θα μεγαλώνει.

Η στρατηγική είναι πρόδηλη. Δραματοποίηση της πτώσης της κυβέρνησης. Επίρριψη της ευθύνης στην αριστερή της πτέρυγα, και απονομιμοποίηση της. Αφήγημα θυματοποίησης του Πρωθυπουργού που δίνει μάχες παρά την εξωτερική και, τώρα, εσωτερική υπονόμευση. Επίσπευση των εκλογών για να βρεί την εσωκομματική αντιπολίτευση απροετοίμαστη. Και τους πολίτες μετά την Αυγουστιάτικη ραστώνη πριν τα μέτρα αρχίσουν να τους αδειάζουν το πορτοφόλι. Και το νέο ψευδοδίλλημα είναι ήδη έτοιμο. Ποιός μπορεί να εφαρμόσει μια επώδυνη συμφωνία με μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία απ’ότι μια αριστερή κυβέρνηση; Εκλογές λοιπόν. Όπως όμως λέει ο λαός, λαγός τη φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Στα ελληνικά πολιτικά πράγματα η πλειοδοσία σε προεκλογικές υποσχέσεις και παροχές αποτελεί σύνηθες φαινόμενο. Το ίδιο και οι μετεκλογικές προσγειώσεις. Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι πρωτόγνωρο. Ένα κόμμα διαμαρτυρίας μετατράπηκε σε κόμμα εξουσίας λόγω της σφοδρής αντιμνημονιακής πολιτικής του. Και έγινε κυβέρνηση υποσχόμενο στο λαό παροχές της τάξης των 11 δις. Λίγους μήνες μετά, υπογράφει το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο. Και όχι μόνο δεν μοιράζει στους πολίτες τις παροχές που τους υποσχέθηκε αλλά έρχεται να τους πάρει άλλα τόσα. Κι αφού εν τω μεταξύ η επτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η περήφανη διαπραγμάτευση, έχει κοστίσει στον ελληνικό λαό τουλάχιστον 50 δις.

Και την επιστροφή στην ύφεση, την εκτίναξη της ανεργίας και τη διάλυση του τραπεζικού συστήματος.

Εκβίασαν εκλογές τον Ιανουάριο για να μην φέρει τη καταστροφή το μνημόνιο στους Έλληνες. Και την έφεραν οι ίδιοι.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά προσέφυγαν σε ένα δημοψήφισμα παρωδία. Ρώτησαν τους πολίτες αν θέλουν μια κακή συμφωνία. Όχι βροντοφώναξαν οι πολίτες. Και τους έφεραν μια χειρότερη. Ποτέ μια κυβέρνηση δεν έχει επιδείξει μια τέτοια αναντιστοιχία ανάμεσα σε λόγους και πράξεις. Ανάμεσα σε αυτά βάσει των οποίων ζήτησε τη λαική ετυμηγορία και σε αυτά που έκανε αφού την έλαβε. Ποτέ μια κυβέρνηση δεν έφερε μια τέτοιου μεγέθους καταστροφή στη χώρα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Την οποία προσπερνάει με ἐνα απλοικό αφήγημα. Η μικρή περήφανη Ελλάς έδωσε έναν άνισο αγώνα απέναντι στους κακούς δανειστές. Έχασε και συνθηκολόγησε αλλά παραμένει περήφανη. Έτσι επέλεξαν. Για λογαριασμό μας. Απλώς, τον αληθινό λογαριασμό τον έστειλαν να τον πληρώσουμε όλοι εμείς.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όμως, το χάσμα ανάμεσα στις προεκλογικές τους ρητορείες και τη πολιτική πραγματικότητα διευρύνθηκε αντί να γεφυρώνεται. Το ίδιο και οι προσδοκίες. Εφηύραν λοιπόν τη θεωρία των εκβιασμών και του πραξικοπήματος. Τους ανάγκασαν να συμφωνήσουν. Λίγες ημέρες μετά, οι κραυγές περί πραξικοπήματος μετατράπηκαν σε πανηγυρισμούς για την επίτευξη της συμφωνίας. Της απόρροιας του πραξικοπήματος δηλαδή. Ο απόλυτος πολιτικός σουρεαλισμός.

Τώρα, μετά τη συμφωνία μετράνε τις εσωκομματικές απώλειες. Και είναι μεγάλες. Για να τις αντιμετωπίσει, ο Πρωθυπουργός ετοιμάζεται να σύρει τη χώρα σε εκλογές. Τρίτη προσφυγή στη λαική ετυμηγορία μέσα σε ένα χρόνο. Προφανώς, θα ζητήσει απο τους πολίτες να τον εμπιστευτούν για ακόμα καλύτερες μνημονιακές μέρες. Βασιζόμενος, ίσως, σ’ αυτό που επίκαιρα λέει ο Σεφέρης στις Σελίδες Ημερολογίου. ¨Η εντύπωση είναι ότι ο πληθυσμός της Αθήνας ταξιδεύει μ’ ένα καράβι που κατρακυλά σε μεγάλη τρικυμία και βρίσκεται σε μια κατάσταση ναυτίας όπου οτιδήποτε έχει την ίδια σημασία¨.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”

Χρειάστηκαν έξι μήνες διακυβέρνησης της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβουμε τι σημαίνει πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Η τέχνη της μη απόφασης. Δηλαδή, της μη αποδοχής της ευθύνης. Μια συνεχής διαβούλευση και ζύμωση ανάμεσα σε ετερόκλητες συνιστώσες. Περιπλάνηση στον κόσμο της ουτοπίας. Εναλλακτικά σχέδια, που ανήκουν στον κόσμο του John le Carre. Και ένας μικρομεγαλισμός που διατείνεται ότι θα αλλάξει τους συσχετισμούς της Ευρώπης, τις ισορροπίες του πλανήτη. Συζητήσεις του καφενέ, δηλαδή.

Έτσι διαπραγματεύτηκαν έξι μήνες. Δοκιμάζοντας τη λογική των άλλων, και τις αντοχές του λαού μας. Δοκιμάζοντας προτάσεις και σενάρια αλλόκοτα. Πομπώδη και αντιφατικά. Την ώρα που η χώρα βυθιζόταν.

Όταν επιτέλους ο καπετάνιος είδε το παγόβουνο ευτυχώς άρπαξε το πηδάλιο και έστριψε. Πιστέψαμε ότι γλιτώσαμε. Έστω και με κόστος μερικές δεκάδες δις παραπάνω.

Αμ δε. Το πλήρωμα στασίασε. Ο Πρωθυπουργός είδε περιδεής, σε μια νύχτα, την κυβέρνηση του να χάνει 39 βουλευτές και να μετατρέπεται σε κυβέρνηση μειοψηφίας. Τότε μάθαμε ότι οι διαγραφές δεν είναι στην κουλτούρα της αριστεράς. Προφανώς. Έχετε ακούσει να διώχνουν από κανένα καφενείο τους γραφικούς; Γιατί, με το συμπάθειο, αυτά που προτείνει η εσωκομματική αντιπολίτευση του κ. Τσίπρα είναι απίστευτες γραφικότητες.

Πήγαν, λοιπόν, στην Πολιτική Γραμματεία προς ανεύρεση σύνθεσης. Αφού δεν τα βρήκαν, οδηγήθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή. Και εκεί, αφού βγήκαν τα μαχαίρια από τα θηκάρια, ανέβαλαν το τελικό ξεκαθάρισμα για τον Σεπτέμβριο. Στο Συνέδριο. Και όλα αυτά όταν η χώρα κατεστραμμένη βρίσκεται εν μέσω της πιο κρίσιμης διαπραγματεύσης για το 3ο μνημόνιο.

Στην κουλτούρα των κοινοβουλευτικών κομμάτων τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Οι αποφάσεις λαμβάνονται δια πλειοψηφίας. Οι μειοψηφίες καταγράφουν τις απόψεις τους αλλά συντάσσονται. Όταν δεν συντάσσονται ή φεύγουν ή τους διώχνουν. Ο Παπανδρέου το 1977 διέγραψε τη Δημοκρατική Άμυνα και πλειάδα στελεχών. Ο Καραμανλής το 1998 διέγραψε σύσσωμη την τότε ηγετική ομάδα της ΝΔ. Ο Σαμαράς διέγραψε 21 βουλευτές που αρνήθηκαν να συνταχθούν με την κορυφαία απόφαση που αφορούσε το μέλλον της χώρας. Και οι τρεις για να μπορέσουν να κυβερνήσουν. Δύσκολες αποφάσεις αλλά καθαρές λύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να πάρει επώδυνες αποφάσεις. Γιατί το να στρίψει ο Πρωθυπουργός όταν είδε το παγόβουνο δεν συνιστά απόφαση. Είναι απλή ενεργοποίηση του ενστίκτου της επιβίωσης. Η όποια συμφωνία, αν και όταν επιτευχθεί, δεν σημαίνει αυτόματη πλοήγηση μετά. Θα χρειαστούν συνεχείς και δύσκολες αποφάσεις. Διαρκής παράκαμψη των αγκυλώσεων του κράτους. Συνεχής εγρήγορση της κυβέρνησης για την υλοποίησή της. Εάν οι έξι μήνες διακυβέρνησης αποτελούν τον πρόλογο, τρομάζω για τη συνέχεια. Κοινώς μπλέξαμε.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ στα “ΝΕΑ”